گلایه‌های یک مستندساز از روسای سینما⇐مدیران سینمایی اصرار زیادی دارند که با برگزاری جشنواره‌ها حتی در دل کرونا، شرایط را عادی جلوه دهند درصورتی که شرایط نه تنها عادی نیست بلکه بحرانی هم هست!!/متاسفانه روسا فقط به فکر ویترین هستند که فردا روز به وقت تحویل دولت، بگویند در همه حال پرچم فرهنگی مملکت را نگه داشته‌اند؛ ولو به قیمت نابودی بدنه سینما!!/آیا مدیران می‌توانند درک کنند که بعضی از سینماگران به نان شب محتاج‌اند؟/من اگر جای مدیران بودم، جشنواره‌ها را تعطیل و بودجه‌اش را به اهالی فرهنگ واگذار می‌کردم تا بتوانند زندگی خود را بگذارنند
سینماروزان: کرونا، سینماها را حتی با وجود بازگشایی به وضعیتی تقریبا تعطیل کشانده و هیچ برنامه جامعی برای کشاندن مخاطب به سینماها وجود ندارد ولی باوجود تعطیلی تقریبی سینماها، زیرمجموعه‌های دولتی سینما همچنان اصرار دارند به برگزاری جشنواره‌هایی که برخی از آنها حتی در پساکرونا هم مشتری نداشت ولی چون بودجه خوبی نصیبشان میشود محملی خوب است برای کسب درآمد!!!
هادی آفریده مستندساز با گلایه از روسای سینما که بجای ارتقای معیشت سینماگران به فکر برگزاری جشنواره هستند به ایسنا گفت: آنچه من از صحبت‌های مدیران سازمان سینمایی در دو ماه اخیر درباره جشنواره‌های مختلف وزارت ارشاد شنیدم این بوده که دولت تصمیم دارد با برگزاری آنلاین جشنواره‌ها از فجر و حقیقت گرفته تا کودک و فیلم کوتاه تهران بگوید که شرایط به نحوی عادی است. انگار قرار است صورت مسئله به نوعی پاک شود، در صورتی که همه می‌دانیم شرایط نه تنها عادی نیست بلکه شاید بحرانی هم هست که البته منظورم فقط بخاطر کرونا نیست.
کارگردان مستندهای «چنارستان»، «کودکی رنگ‌پریده» و «نقل گردآفرید» در این باره ادامه داد: برای من سوال است که آیا در حال حاضر آقایان در سازمان سینمایی وزارت ارشاد متوجه هستند که هفت ماه است تولیدات سینمای مستند تقریباً خوابیده؟ آیا می‌توانند درک کنند که بعضی از بچه‌های سینماگران حتی به نان شب محتاج‌اند؟ با این شرایط من اگر جای دوستان مدیر بودم قطعا جشنواره‌ها را تعطیل می کردم و پول آن را برای تولید هزینه می‌کردم و اگر شرایط کرونا هم اجازه تولید نمی‌دهد پول نفت را و بودجه فرهنگی که سهم بچه‌های اهل فرهنگ است را به خودشان واگذار می‌کردم تا بتوانند زندگی خود را بگذارنند چرا که واقعیت این است که الان تقریباً کل بخش فرهنگ و هنر به گِل نشسته است، بماند که در این مملکت، سینمای مستند به لحاظ مالی اصولاً یک پدیده‌ی به گِل نشسته است و در نظر بگیرید که در این هفت ماه گذشته اوضاع بدتر هم شده است.
آفریده با اشاره به کسانی که هنوز توان و انگیزه دارند و در این وضعیت فیلم تولید می‌کنند، گفت: وزیر ارشاد و رئیس سازمان سینمایی باید قبل از اینکه جشنواره‌ها را به شکل آنلاین برگزار کنند و این شیوه را به سازمان‌های زیرمجموعه مثل مرکز گسترش یا انجمن سینمای جوانان ابلاغ کنند، به این فکر کنند که آیا رمقی برای جامعه “فرهنگی” سینمای ایران باقی مانده است؟ منظور من دقیقا کسانی هستند که در سینمای فرهنگی فعالیت می‌کنند نه آنها که در گیشه مشغول هستند. آیا به این فکر شده که حتی در صورت برگزاری آنلاین جشنواره، چند در صد از این‌ها توان پرداخت پول اینترنت را دارند؟ اینجا اروپا نیست که ما به اینترنت پر سرعت و تقریبا مجانی وصل باشیم. متاسفانه سیاستگذاری فرهنگی فقط به فکر ویترین هستند که فردا روز به وقت تحویل دولت، بگویند در همه حال پرچم فرهنگی مملکت را نگه داشتند، اما به چه قیمت؟ به قیمت نابودی ما؟
