ویشکا آسایش، چیپس خوردن هنگام سایه بازی و بهت یک گروه آلمانی
سینماروزان: ویشکا آسایش بازیگر زن سینما و تلویزیون این روزها نمایش “می سی سی پی نشسته می میرد” را در تالار وحدت روی صحنه دارد؛ نمایشی که به عنوان پرفروش ترین نمایش تاریخ تئاتر ایران رسیده است.
به گزارش سینماروزان آسایش در بخشی از گفتگویی که به بهانه این نمایش با “ایسنا” انجام شده به گلایه از سیستم آموزشی کشور پرداخته که در مدارس کودکان و نوجوانان را برای تئاتر تربیت نمی کنند و همین می شود که مخاطب وقتی بزرگ می شود حتی نمی داند چگونه باید در سالن اجرای یک تئاتر حاضر شود.
ویشکا آسایش بیان می دارد: فکر میکنم در ایران فرهنگسازی ما در زمینهی تئاتر خیلی کم است البته خوشبختانه در سالهای اخیر تغییراتی را در سینما دیدهایم، اما در تئاتر به نظرم بهترین کار این است که آن را در مدارس جا بیندازند تا بچهها حداقل سالی یک بار از طرف مدارس خود به سالنهای تئاتری بروند، متن نمایش را بخوانند و دربارهی آن تحقیق کنند یعنی دقیقا همان کاری که برای ما در لندن انجام میشد.
ویشکا آسایش با اشاره به یک خاطره عجیب می گوید: مدتی قبل یک “تئاتر سایه” توسط یک زن و مرد آلمانی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان انجام میشد که من قرار بود آن را برای تماشاگران ترجمه کنم. برای این نمایش از همان ابتدا درخواست شده بود که کودکان زیر هفت سال حضور نداشته باشند، اما اتفاق بدی که در مدت این اجرا پیش آمد باعث شد که در حین اجرا و میان جملاتی که ترجمه میکردم بلند بگویم «هیسسس!» چون نه تنها بچههای زیر هفت سال پر سروصدا را که حتی نمیتوانند یک ساعت بدون تکان خوردن روی صندلی بنشینند به سالن آورده بودند بلکه عدهای از تماشاگران چیپس و پفک هم میخوردند و موبایل خود را روشن میکردند.
وی ادامه می دهد: تصور کنید موبایل روشن در تئاتری که به روش سایه انجام میشود و روی اجرا تاثیر میگذارد! انمیدانید آن گروه آلمانی چطور مات و مبهوت مانده بودند که مگر این تماشاگران نمیدانند نباید سروصدا کنند یا در چنین سالنی از موبایل خود استفاده کنند! همین اتفاقات باعث شد در شب دوم پیش از شروع اجرا با لحنی تند به حاضران تذکر جدی بدهم که هرکس نمیتواند بدون سروصدا بنیشند، سالن را ترک کند.
این بازیگر خاطرنشان می سازد: اگر در مدرسه بچهها تمام این جزئیات را یاد بگیرند وقتی بزرگ شدند تئاتر برایشان یک اتفاق ساده نیست بلکه یک رویداد شیک و با ابهت است که باید شأن آن را حفظ کنند. در همه جای دنیا هم همین طور است که مردم برای دیدن تئاتر لباس شیک و مرتب میپوشند و با برنامهریزی از پیش تعیین شده به تماشای تئاتر میروند، اما ما در اینجا حتی یک تئاتر کودک درست نداریم و من خودم مجبورم “گیو”(پسرش) را برای تماشای تئاتر به چنین کارهایی مثل «میسیسی پی…» بیاورم تا یاد بگیرد با چه آدابی باید در یک سالن تئاتر رفتار کند.