سینماروزان: جدایی بین الملل از فجر و تخصیص بودجه میلیاردی برای برگزاری آن در شرایطی که بخش عمده سینماگران ایرانی برای گرفتن یک وام حمایتی حداقلی باید مدتها در نوبت بمانند انتقادات فراوانی را موجب شده است؛
باز اگر خروجی این جشنواره که قاعدتا باید رونمایی از محصولات بکر و دست اول است به خوبی انجام می شد راحتتر می شد با صرف هزینه های میلیاردی برای جشنواره کنار آمد اما وقتی می بینیم جشنواره جهانی برگزار می شود اما صف غذای فودکورتش پرمخاطبتر از سالنهایش است(!) فقط افسوس است که بابت این روش برپایی رقم می خورد.
حامد محمدی نویسنده و کارگردان سینما که یک فیلم آماده اکران به نام «اکسیدان» با مضمونی درباره مهاجرت دارد و البته فرزند منوچهر محمدی تهیه کننده شناخته شده سینما و صاحب آثاری همچون «مارمولک» و «میم مثل مادر» است در گفتگویی با «فارس» انتقادات تند و تیزی را از جشنواره ای موسوم به جهانی فجر طرح کرده است.
محمدی با اشاره به سابقه برگزاری جشنواره فیلم فجر در بخش ملی و بین الملل گفت: مدیران برگزارکننده این جشنواره مدام این موضوع را مطرح می کنند که جشنواره جهانی دو – سه سال بیشتر عمر ندارد و هنوز نوپاست و نباید نقدش کرد، اما مانند سایر مدیرانی که در این سالها نمونه هایشان را زیاد دیده‌ایم با اینکه می دانند چرخ قبل از آنها اختراع شده باز هم دوست دارند چرخ را از نو اختراع کنند. مدیرانی که علاقه دارند با تمام قوا تجربیات سی و چند دوره جشنواره بین المللی فجر را فراموش کنند، آن زمان که بخش ملی و بین‌الملل فجر همزمان برگزار می شد و اتفاقا به نظر می رسید دارد کار خودش را در همان حد و اندازه ای که توقعش می رود انجام می دهد.
وی افزود: این همه اصرار دوستان را برای مستقل کردن جشن بین المللی فیلم فجر از بخش ملی با وجود مضاعف شدن بودجه‌هایی که همه می دانیم در این روزها چقدر سخت به دست می‌آید، هنوز کسی تشریح نکرده است. صرف هزینه برای رسیدن به مقصودی درست هیچ اشکالی ندارد، مثل اینکه بگوییم برای رسیدن به یک منبع بزرگ نفتی باید فلان رقم را هزینه کنیم اما اینکه آیا این چاه در جای درستی حفر می شود و بعد از این همه انرژی و هزینه آیا به اتفاق و نتیجه درستی می رسیم به گمانم بعد از سه سال باید زودتر به جواب برسیم.
نویسنده فیلمنامه «طلا و مس» ادامه داد: به هر حال هر مدیر و هر دولتی میراثی از خود به جای می گذارد و بعضی وقت ها این میراث ها کار مدیریت جدید را پیچیده تر می کند. همانطور که در دولت نهم بحث یارانه ها مطرح و اجرایی شد و دولت بعدی هم نتوانست به این راحتی موضوعی را که کارشناسان اقتصادی زیادی آن را از اصل اشتباه می دانند یک شبه حذف کنند.
وی افزود: در عرصه سینما هم همانطور که تبدیل معاونت سینمایی به سازمان سینمایی، میراث مدیریت مجموعه آقای شمقدری است٬ تنها میراث به جا مانده از آقای ایوبی هم همین استقلال بخش بین‌الملل فجر از بخش ملی است که اگر نتیجه ندهد تقریبا چیزی از او و مجموعه اش در سینما نمانده است. اما اگر این تصمیم با هدف مشخص و کارشناسی های درستی که ما از آنها چیزی مشاهده نکرده ایم، گرفته شده باشد و فقط برای منافع عده ای خاص طراحی نشده باشد در هر دولتی و با هر سلیقه ای ماندگار می شود و فقط باید ایراداتش را برطرف کرد تا دوره های بهتری برای سالهای آینده متصور باشد.
نویسنده فیلمنامه «حوض نقاشی» گفت: حتی بعد از یک دوره هم نباید نقد را فراموش کنیم. اتفاقا نقد درست و علمی همیشه سازنده است و نباید از آن ترسید. حتی از نقدهای مدل مسعود فراستی هم نباید فرار کرد و فقط باید اجازه داد فضای نقد و نظر برای همه به شکل عادلانه ای فراهم باشد. در ایران تا کسی موضوعی را نقد می کند به سرعت متهم به انواع و اقسام جرم ها می شود. در سیاست به براندازی و مخالفت با نظام متهم می شود و همین خصیصه در سینما هم به شکلی دیگر از طرف مدیران متهم به «خواب آلودگی» یا «کوته فکری» می شود.
وی ادامه داد: شاید قرار باشد همه سینماگران و سایت ها و روزنامه ها پشت یک رویداد بایستند و از برگزاری اش به این شکل حمایت کنند اما اگر همه مردم در جشنواره های خارجی رده الف و ب و ج شرکت نکرده‌اند و احتمالا فقط بعضی عکس های فرش قرمزش را دیده اند اما خوشبختانه هم برگزار کنندگان جشنواره و هم سایر فیلمسازان معمولا در جشنواره های بین المللی بسیاری شرکت کرده اند و به راحتی می توانند بدون قصد و غرض٬ شکل برگزاری این جشنواره را با جشنواره های خارجی مقایسه و عادلانه قضاوت کنند.
کارگردان فیلم سینمایی «فرشته ها با هم می‌آیند» در ادامه به حضور تعدادی از فیلم های ایرانی در بخش جهانی فجر اشاره کرد و گفت: از همان سال اول که بخش ملی و بین الملل مستقل شدند، تعدادی فیلم داخلی که در بخش ملی پذیرفته نشدند،به بخش جهانی راه پیدا کردند که شاید بسیاری از آنها هیچ ربطی به جشنواره جهانی نداشتند و این شائبه یا شایعه دلجویی از فیلمسازانی که در بخش ملی حضور نداشتند مطرح شد و قطعا این موضوع با قواعد برگزاری جشنواره جهانی همخوانی ندارد. به نظرم جشنواره ای مثل «عمار» با شعار «استکبار ستیزی» هدف مشخص تری از جشنواره مستقل جهانی فجر دارد و از ابتدا این مسیر را برای خودش تعیین کرده است اما آیا واقعا هدف جشنواره جهانی ما تا همین اندازه هم مشخص و رسانه ای شده است؟
وی افزود: بحث شفافیت و پاکدستی از شعارهایی بود که دولت یازدهم با همین پاشنه آشیل موفق شد رأی بیاورد اما امروز مدیران جشنواره این حق را به مردم نمی دهند و این موضوع را به جای دیگری حواله می دهند. مگر گردش مالی یک ساله در سینما اصلا قابل مقایسه با صنایع دیگری مثل نفت و پتروشیمی و صنایع نظامی و یا حتی سیاست بین الملل است که سعی نمی کنیم در این مورد شفاف حرف بزنیم و افتخار کنیم که بودجه ای را به بهترین شکل صرف هنر و فرهنگ کشورمان کرده ایم؟ اتفاقا اگر جشنواره جهانی فجر بتواند هرسال تعدادی فیلمساز درجه یک تربیت یا شناسایی کند و افتخاری برای صنعت سینمای ایران باشد شاید باید بیشتر از این ارقام هم هزینه کند اما فعلا هیچ خبری از هیچ کدام از این موارد نیست و جشنواره ای مثل سایر جشنواره های پرتعدادی که هر ساله برگزار می شود شروع و تمام می شود.
کارگردان فیلم سینمایی «فرشته ها با هم می آیند» افزود: قطعا ممیزی و سانسور فیلمهای حاضر در بخش جهانی فجر بیشترین تاثیر را در کیفیت و نوع آثار برگزاری جشنواره در سطح جهانی دارد و برای بسیاری از فیلمسازان موضوعی مثل سانسور فیلمشان پذیرفتنی نیست و همین نکته به ظاهر کوچک که برای ما نهادینه شده و به آن عادت کرده ایم٬ برای فیلمسازان خارجی خیلی عجیب است و طبیعتا شکل برگزاری جشنواره در سطح بین الملل را زیرسوال می‌برد. تعجبم وقتی بیشتر می شود که دوستانی که فیلم هایشان از این جشنواره به جشنواره ای دیگر دور دنیا می چرخد آیا حاضر هستند حتی یک پلان از فیلمشان با ممیزی جشنواره ای روبرو شود که حالا این جشنواره را با استانداردهای جشنواره های جهانی دنیا مقایسه می کنند؟
محمدی در پایان خاطرنشان کرد: به عنوان کسی که در عرصه سینما فعالیت می کند یقین دارم رضا میرکریمی قطعا فیلمساز خوب و درجه یکی است که در جشنواره های بین‌المللی زیاد شرکت کرده و جوایز زیادی هم گرفته ولی اینکه الزاما مدیر یک جشن بین‌المللی سینمایی مستقل هم بماند و این جشن هم به کار خودش ادامه بدهد یا نه، کسی از سینماگران تصمیم‌گیرنده نیست و در حیطه مسئولیت‌های مدیرانی است که او را منصوب کرده‌اند و هزینه های این جشنواره را میدهند.
