1

رمز و راز زندگی زناشویی پایدار تهمینه میلانی علیرغم دوری ۳ ساله از فرزند!

سینماروزان: تهمینه میلانی جزو نسل اول فیلمسازان زن بعد از انقلاب است و جزو معدود فیلمسازان آن نسل که همچنان می‌کوشد دغدغه های زنانه خود را به سینمایی ترین شکل ممکن با مخاطبان در میان بگذارد.

به گزارش سینماروزان میلانی که سالهاست همسر خود محمد نیک‌بین را به عنوان تهیه‌کننده آثارش کنار خود دارد درباره رمز و راز زندگی زناشویی پایدار با نیک‌بین به ماهنامه «دنیای زنان» گفت: شاید برایتان جالب باشد روزی که به خانه رفتم و از تصمیم به ازدواج با محمد گفتم، اشک در چشم مادرم حلقه زد و پرسید: حالا چه عجله‌ای داری؟؟ از این حرفها گذشته، رمزی وجود ندارد جز تربیت درست.

میلانی ادامه دارد: هم من و هم همسرم خود را روشنفکر می دانیم و لابد روشن فکر می کنیم!!! به حقوق فردی یکدیگر احترام می گذاریم، در مسائل متنوع همفکری می کنیم و مهمتر اینکه، یکدیگر را انتخاب کرده ایم و مسئولیت انتخابمان را از همان شروع زندگی پذیرفته ایم.

میلانی که دختری جوان به نام «ژینا» هم دارد درباره رابطه با فرزند بیان داشت: طبعا مادر فرزندم هستم و سعی کردم و می کنم که مادر خوبی برای دخترم باشم. در خانه ما هیچ نشانی از تهمینه میلانی کارگردان نیست و من در خانه همسر و مادر هستم. خوشبختانه همیشه رابطه سالمی بین ما سه نفر حاکم بوده است. به همدیگر احترام می گذاریم و سعی می کنیم به دموکراسی حاکم در خانه ،  خللی وارد نشود.

میلانی درباره شباهت دخترش با کاراکتر اصلی فیلم آخرش «ملی…» گفت:  دختر من سه سال است که  دور از ما زندگی می‌کند و در کشور دیگری به تحصیل مشغول است  و خیلی شبیه دختران ایران نیست بنابراین اطلاعات کافی از مسائل دخترانی شبیه «ملی» ندارد ، اما در مورد فیلم و سینما صاحب نظر است؛  فیلمنامه «ملی و راههای نرفته» را خواند و پیشنهاد و انتقادات خوبی کرد و مرا تشویق کرد که حتما فیلم را بسازم.

 




تهمینه میلانی در تازه‌ترین گفتگوی خود بیان کرد⇐از شورای مرکزی کارگردانان خانه سینما استعفا دادم چون چون نتوانستم تحمل كنم كه حقي، ‌ناحق شود/حتی گروه‌های متنوع اصلاح‌طلب هم روحیه من را نمی‌پسندند/ماجرای تولید «زن زیادی» به سفارش «مشارکت»، زاییده تخیلات اصولگرایان است/اغلب منتقدان سینمایی، کم‌سواد و بازیچه دست گروه‌های سیاسی هستند/قرار بود شهاب حسيني در «آتش‌بس» بازي كند اما همسرم گلزار را انتخاب کرد/در طول ساخت «واکنش پنجم» متوجه شخصیت طنزپرداز شهاب حسینی شدم! همان زمان به فکر افتادم یک کمدی با بازی شهاب بسازم

سینماروزان: تهمینه میلانی کارگردانی که از وی به عنوان فمینیست ترین سینماگر وطنی یاد میشود این روزها با فیلمی به نام «ملی و راههای نرفته اش» در سینماها حضور دارد.

به گزارش سینماروزان «ملی…» هرچند به اعتقاد برخی فیلمی ضدمردان است اما اگر بخواهیم به نسبت بسیاری از آثار همین امسال بسنجیم فیلمی است به شدت استاندارد و دارای سر و شکل سینمایی که کمترین گاف تکنیکی در آن به چشم نمی‌خورد؛ بماند که فارغ از خط اصلی در باب خشونت، پیرنگهایی مانند خیانت زنان متأهل را به گونه ای اثرگذار ارائه کرده است.

میلانی در تازه ترین گفتگوی تفصیلی خود که با «شرق» انجام شده است کوشیده مروری داشته باشد بر فرازهایی از کارنامه هنری خویش.

متن گفتگوی میلانی را بخوانید:

اخيرا جایی خواندم که مخالفان فكري شما در اظهار‌نظری اعلام کردند که شما جدا از فیلم‌سازی، با ساخت فیلم «زن زیادی»‌ به ارگان تبلیغاتی «حزب مشارکت» تبدیل شدید. اصلا تابه‌حال كار سياسي كرده‌ايد؟
بله. اول انقلاب که دانشجوی سال اول بودم، به اقتضای آن روزها، من هم در دانشگاه همه جریان‌های فکری را دنبال می‌کردم و در بحث‌ها شرکت می‌کردم.
 یعنی «هوادار» یا «عضو» تشکیلات سیاسی خاصی بوديد؟
کنجکاوانه همه جریان‌های سیاسی آن زمان را دنبال می‌کردم. روزنامه‌هایشان را می‌خواندم و در بحث‌های سیاسی شرکت داشتم. اصولا از بچگي كنجكاو بودم. خوشم مي‌آمد درباره همه مسائل، خصوصا آن گروه‌هاي سیاسی كه قبل از انقلاب فعال بودند و در زمان انقلاب نسبت به آنها سمپاتي‌ زیادی در بین جوانان وجود داشت، ‌بیشتر بدانم. مثلا زندگي‌نامه‌هاي شهدای گروه‌های مختلف را می‌خواندم یا در جلسات علنی که در دانشگاه تشکیل می‌شد، ‌شرکت می‌کردم. به‌ویژه خسرو گلسرخي که محبوب همه نوع گرایش بود. از گروه‌های چپ تا گروه‌های مذهبی. به‌طورکلی به‌دلیل روحیه پرسشگری که دارم در هیچ قالبی جا نمی‌گیرم. ترجیح می‌دهم منتقد همه ‌گروه‌ها باشم تا دنباله‌رو یک گروه خاص.
 منظورتان این است که بیشتر دنبال پاسخِ ‌سؤال‌هایتان بودید؟
همین‌طور است. مثلا در ميتينگ‌ها با هرنوع گرايش فكري از مائوئيست‌ها، مجاهدين و فداييان خلق، گرفته تا گروه‌های مذهبی شركت مي‌كردم. حتی به جلسات پرسش و پاسخ نورالدین كيانوري که رهبر توده‌ای‌ها بود، هم مي‌رفتم. به‌طورکلی آدم کنجکاوی بودم و هستم و حالا هم صبح به صبح سرمقاله روزنامه‌های مختلف را می‌خوانم تا ببینم در جامعه چه خبر است اما روحیه عضوی از یک گروه‌سیاسی‌بودن را ندارم، چون به همه گروه‌ها نقد دارم. تصورم این است که اگر وارد گروهی شوم، به‌دلیل پرسش‌های زیادی که می‌پرسم فوری اخراجم می‌کنند. همان‌طور که فرمودید من آدمی هستم كه سؤال زیاد مي‌كنم. احتمالا به‌همین‌دلیل، هيچ تشكيلاتي من را به درون خود راه نمي‌دهد. مثلا در دوره‌ای عضو شوراي مرکزی «كانون کارگردانان» خانه سینما شدم. ولی شش ماه بعد خودم استعفا کردم! چون نتوانستم تحمل كنم كه حقي، ‌ناحق شود و سؤالی بی‌پاسخ بماند.
 تحلیلتان از این که به سیاسی‌کاری متهم شدید، ‌چیست ؟
چه بگویم؟! این از تخیل یکی از سایت‌های اصولگراست كه زمان ساخت فیلم «زن زيادي» را هم‌زمان با حرکت جبهه مشارکت كه «كنوانسيون حقوق زنان» را امضا ‌كردند، کنار هم گذاشته است و این‌طور نتیجه گرفته است که این فیلم به سفارش ایشان ساخته شده است. جالب اینکه حتی گروه‌های متنوع اصلاح‌طلب هم روحیه من را نمی‌پسندند و در ٣٠سال فعالیت فیلم‌سازی‌ام، حمایت جدی از من و همسرم نکرده‌اند اما می‌توانم بگویم سقف تحملشان کمی بلند‌تر از سقف تحمل اصولگرا‌هاست. به‌هرصورت به اصولگرایان اطمینان می‌دهم که هزینه ساخت فیلم «زن زیادی» صد درصد از جیب من و همسرم پرداخته شده است و حتی یک ماشین و پاسگاه پلیس هم از این فیلم دریغ کرده‌اند. به‌طوری‌که تمامی ایستگاه‌ها را دکور زدیم. فيلم‌هاي پشت‌صحنه موجود است، می‌توانید ببینید که به‌طور علنی از همه ارگان‌ها انتقاد كرده‌ام.
 يكي از سكانس‌هاي درخشان فيلم «زن زیادی»، سکانسی است که دوربین داخل یک رستوران در یک چرخش ٣٦٠ درجه تمام افراد داخل رستوران را که نماینده جامعه آن روز بودند، به تصویر کشید و هدف فيلم‌ساز را كه همانا پرسشگري است به تصویر کشید.
بله، مسافرانی هستند که از طیف‌های مختلف به‌دلیل بسته‌شدن جاده در یک رستوران گیر افتاده‌اند و هر یک بر اساس دانش، تجربه و بینش خود نسبت به خبر قتلی که انجام گرفته است، قضاوت می‌کنند و با یکدیگر درگیری کلامی پیدا می‌کنند، بی‌آنکه تمام حقیقت را بدانند. درواقع در این فیلم هم قضاوت را به چالش می‌کشیم و نشان می‌دهیم که هیچ‌کس تا زمانی که همه داستان را درباره آقای معلم که همسرش را کشته است، نمی‌داند، حق قضاوت ندارد.
  فیلم «زن زیادی» بر اساس نگاهی به رمان «ساعت ده‌ونیم تابستان» از «مارگریت دوراس» ساخته شده که از تم جسورانه و بدیعی برخوردار است و به موضوع جنایت در خانواده می‌پردازد. اما شما برای تطبیق‌دادن آن با موقعیت خانوادهای ایرانی به اخلاقیات توجه خاص داشتید. چرا ؟
اگرچه داستان فیلم «زن زيادي» داستانی بومی است، اما تحت تأثیر يكي از قصه‌هاي خانم مارگریت دوراس نوشته شد. داستانی درباره خیانت همسر و درنهایت اخلاق‌مداری بدون قضاوت را ترسیم کردیم.
 به نظر می‌رسد منتقدان فیلم‌های شما اغلب از وسط داستان باز می‌مانند و بیشتر از فیلم عقاید شما را نقد می‌کنند. تحلیلتان چیست؟
بله، متأسفانه همین‌طور است. من نقد ساختار فیلم را کم می‌بینم. اغلب منتقدان عقاید و جهان‌بینی من را نقد می‌کنند، نه فیلم و ساختار آن را، به‌ویژه درباره این فیلم که فیلم جاده‌ای بسیار سختی بود در کوهستان‌های پوشیده از برف. در فیلم «زن زیادی» داستان زنی نقل می‌شود که متناسب با آموزه‌های تربیت سنتی بزرگ شده است و در اصطلاح عمومی زن نجیبی است، اما همین زن نجیب در مواجهه با اتفاقات خارج از چارچوب خانواده درمانده می‌شود، چون هیچ آموزشی برای مقابله با آنها ندیده است.
 منظورتان را دقیق بیان می‌کنید؟
یعنی خانم‌های نجیبی همچون سیما (مریلا زارعی) در فیلم «زن زیادی» گرچه همه قوانین اخلاقی را رعایت می‌کنند، حواشی ندارند و سرشان به کار خودشان گرم است، اما بیرون از محیط کار و خانوادگی آنها اتفاقاتی در جامعه می‌افتد که آنها را غافلگیر می‌کند. در این فیلم خاص، سیما در مواجهه با پدیده دختران فراری و خیابانی نمی‌داند چه کند. صبا (السا فیروزآذر) یک دختر فراری است که با احمد (امین حیایی)، همسر سیما، دوست شده و وارد زندگی سیما می‌شود. سیما پیش از این تنها به‌عنوان معلم با دخترانی با سن صبا روبه‌رو بوده است، ولی تصوری از صبای فراری ندارد و نمي‌داند با او چگونه برخورد کند؛ چون آموزه‌هاي او ناقص است و جوابی براي اين نوع ارتباطات ندارد.
 ضمن اينكه در آن زمان شاخص‌های زیبایی برای زنان کلا دگرگون شده بود؛ مثلا پدیده جراحی زیبایی بيني باب شد و به قولی هر کسی نوک دماغش بالاتر می‌رفت، ‌زیباتر به نظر می‌رسید! اما سیمای فیلم «زن زیادی» با همان بینی طبیعی خود، روزگار را سر می‌کرد. جالب است که در جایی از فیلم احمد خطاب به سیما بینی او را مورد تمسخر قرار می‌دهد. حالا دیگر نه‌فقط رفتار، ‌بلکه ظاهر این زن نجیب هم در جامعه درک نمی‌شود!
بله، همین‌طور است. درک که جای خود دارد، متأسفانه با ارزش‌های سطحی این روزهای برخی از شهروندان، تحقير هم می‌شود! در اين فيلم خاص، سیما در مواجهه با صبای کم‌سن‌وسال که معشوقه همسر اوست و ظاهرا برای نابودی خانواده کوچک او وارد زندگي‌‌اش شده است، برخوردی انسانی دارد، چون معلم مدرسه است و درک خوبی از دختران نوجوان دارد. در انتهای قصه، سیما به اتفاق صبا و دختر کوچکش، همسر خود را ترک می‌کند و او را تنها می‌گذارد.
 چون درنهایت می‌فهمد که آن دختر ‌هم به نوعی قربانی همین جامعه است؟
بله و تصميم مي‌گيرد او را نجات دهد. حرف ما در فیلم همین است که این دختران باید فهمیده شوند، آنها قربانيان این جامعه هستند و چون تخصصی ندارند، برای ادامه زندگی به‌ناگزیر به زندگي‌ دیگران آويزان می‌‌شوند، اما بسیاری از منتقدان فیلم، بی‌آنکه به عمق قصه بروند، در همذات‌پنداری با احمد، همسر سیما، فيلم را فمينيست‌بازي ارزیابی کردند. متأسفم که بگویم در کنار چند منتقد باسواد، اغلب منتقدان سینمایی کم‌سواد و بازیچه دست گروه‌های سیاسی هستند و باز هم متأسفم که بگویم خطر کم‌سوادها صدها بار بیشتر از بی‌سوادان است.
قبل از فیلم «زن زیادی»، فیلم‌نامه ‌«هتل كاليفرنيا» را نوشته بودم كه درباره دختران فراری و علل فرار آنها از خانه بود که با تیغ سانسور در همان قدم اول متوقف ماند و مجوز ساخت نگرفت!
 خانم میلانی! چرا همواره درباره محتوا و پیام موجود در فیلم‌هایتان حرف می‌زنید. درحالی‌که کمتر درباره ساختار و فرم سینمایی فیلم‌ها بحث می‌کنید. انگار که فیلم‌های شما فقط محتوا هستند.‌
هر فیلمی می‌سازیم، منتقدان محترم چنان درگیر موضوع می‌شوند که فرم و ساختار را از یاد می‌برند. یادم هست در یکی از جلسات خانه سینما، يكي از صاحب‌نظران سينما، در دفاع از فیلم‌های من گفته بود: «من مردی شبیه تهمينه ميلاني در سینما نديده‌ام كه در چله زمستان لوکیشن فیلم‌هایش را در جاده‌های یخ‌زده انتخاب کند! يا در جاده‌های تهران تا بوشهر فيلم بسازد».
گفته بود يك مرد در سینما به من نشان دهيد كه بتواند با این امكانات محدود، خطر کند، سختی را به جان بخرد و یک فیلم جذاب بسازد. خب این نظر ایشان بود، خیلی‌ها به این موارد توجه نشان نمي‌دهند.
 معتقدم در درجه اول زمانی از پدیده‌ای به‌عنوان «فیلم» صحبت می‌کنیم که همه اجزایش متابعت از یکدیگر داشته باشد. درحالی‌که فیلم‌های شما فقط شده «پیام» و «محتوا»! به‌نظرم خود شما آن‌قدر درگير اين مسائل شده‌ايد كه بخش زیبایی‌شناسی را به فراموشی سپرده‌اید. چرا؟
فیلم‌های من از لحاظ ساختار، فرم و بازی بازیگران و باقی اجزا جزء بهترین‌های سینمای ایران هستند و ده‌ها جایزه جهانی گرفته‌اند. فقط در ایران است که همه انرژی‌ها صرف محتوای فیلم می‌شود. همین فیلم «زن زیادی» در کنار چندین جایزه جهانی، سه جایزه اصلی فستیوال آسیاپاسیفیک که بهترین فیلم‌های آسیا را در یک سال داوری می‌کنند، در رشته‌های بهترین فیلم‌نامه، بهترین کارگردانی و بهترین فیلم از آن خود کرد، چون معیار قضاوت آنها مخالفت با نظر تهمینه میلانی نیست، فیلم را در همه ابعاد بررسی می‌کنند.
 با اينكه زياد فيلم مي‌بينيد و كتاب مي‌خوانيد از آنها تأثیر نمي‌گيرید؟
حتما تأثیر می‌گذارند، اما از هیچ فیلمی کپی نمی‌کنم. تلاشم این است که ساختار فیلم‌هایم متناسب با قصه و کانسپت آنها باشد.
 اتفاقا از جمله زنان فیلم‌سازی هستید که کارگردانی در سینما را بلدید. معمولا برخی از فیلم‌سازان مرد در نقد زنان فیلم‌ساز می‌گویند فلانی اصلا کارگردانی بلد نیست. نظرتان چیست؟
حسادت کلمه مناسبی در‌این‌باره است. یادتان باشد در کشور مردسالار ما، برای اینکه یک زن کاربلدی خود را به اثبات برساند، ‌باید چند برابر انرژی بگذارد تا با وجود این همه تبعیض، اثر خود را بسازد و به نمایش بگذارد و همین که من ١٤ فیلم سینمایی ساخته‌ام که مورد استقبال تماشاگران داخل و خارج قرار گرفته است، یعنی موفق شده‌ام.
 آیا دلیل این نوع موفقیت این است که پله‌پله مراحل پیشرفت در سینما را گذراندید. از دستیار کارگردانی و برنامه‌ریزی شروع کردید و به طراحی صحنه و فیلم‌نامه‌نویسی رسیدید و این معنایی نمی‌دهد جز اینکه واقعا کار کردید؟
شک ندارم پله‌پله بالاآمدن، اتکابه‌نفس انسان را افزایش می‌دهد. چون شما روی پای خودتان هستید و خودتان را باور دارید، نه اینکه به شیوه گلخانه‌ای شما را بزرگ کنند و با چیدن ده‌ها متخصص در کنار شما و امکانات بادآورده، بادتان کنند. چقدر فیلم‌ساز می‌شناسیم که یک یا دو فیلم ساخته‌اند، حتی چندین جایزه گرفته‌اند، اما حالا نشانی از ایشان نیست؟ من راه درازی طی کرده‌ام و برای رسیدن به هر مرحله از زندگی تلاش بسیار کرده‌ام، تحقیر‌ها و موانع را جدی نگرفته‌ام چون به خودم و کاری که می‌کردم، باور داشتم. حتی در زمینه معماری هم همین مسائل و مشکلات وجود داشته است، اما خوشبختانه از پا درنیامدم.
 در فیلم‌هایتان کمتر اتفاق افتاده که حضور دوربین احساس شود؟ ‌
این تعریف بزرگی است که می‌فرمایید. معتقدم دوربین باید در خدمت موضوع باشد نه اینکه خود را به رخ بکشد.
 چرا همیشه در فیلم‌هایتان از عوامل و بازیگران حرفه‌ای استفاده می‌کنید ؟
درباره عوامل پشت ‌صحنه حق با شماست. به تخصص اعتقاد داریم و سعی می‌کنیم با دعوت از بهترین‌ها کیفیت فیلم را بالا ببریم. اما درباره انتخاب هنرپیشه گرچه در مرحله اول تلاش برای استفاده از بازیگران حرفه‌ای است، اما بسیار پیش آمده است که در میان ایشان بازیگر مناسبی پیدا نکرده‌ایم و از بازیگران تئاتر و درباره نقش‌های کم‌سال از بازیگران غیرحرفه‌ای بهره برده‌ایم همانند خانم «فتانه ملک‌محمدی» در فیلم «سوپراستار». شاید چون خیلی از این بازیگران تبدیل به ستاره شده‌اند، شما چنین تصوری پیدا کرده‌اید. اما فراموش نکنید برخی از این ستاره‌ها اولین‌بار در فیلم‌های ما بازی کرده‌اند و بعد ستاره شده‌اند.
 به عنوان نمونه محمدرضا گلزار توانست یکی از بهترين بازي‌هايش را در فيلم «آتش‌بس» ارائه دهد. چطور شد به اين فكر افتاديد كه مي‌تواند خوب بازي كند؟
آقای گلزار را همسرم انتخاب كردند. ابتدا قرار بود شهاب حسيني در «آتش‌بس» بازي كند، اما درگیر سریال «مدار صفردرجه» در خارج از کشور شدند و این اتفاق نیفتاد.
 شهاب حسيني و طنز ؟
بله، ایشان بازیگر توانایی است و در طول ساخت فیلم «واکنش پنجم» ما متوجه شخصیت طنزپرداز ایشان شدیم.
 ولي هيچ‌وقت چنین طنزی از شهاب حسینی تاکنون نديده‌ايم.
امیدوارم یک روز با ایشان فیلم طنز بسازم تا توانایی ایشان را ببینید. سر فیلم‌برداری فیلم «واکنش پنجم» گروه ما از دست آقای حسینی و جمشید‌ هاشم‌پور آن‌قدر می‌خندیدند که باورکردنی نیست.
همان‌وقت من به فکر ساختن فیلمی طنز با بازی شهاب حسینی افتادم که متأسفانه ممکن نشد.
 بر اساس چه معیاری در مرحله انتخاب بازیگر نقش اول یک فیلم می‌توان از شهاب حسيني به محمدرضا گلزار رسید! درحالی‌که این دو بازیگر نه چهره و فیزیک و نه بازی مشابه یکدیگر دارند؟
از دید من اولين اصل در بازیگری سينما اين است كه بازيگر اتكابه‌نفس كافي داشته باشد و خودش را باور كند. اين بخشي از وظیفه كارگردان است. فکر می‌کنم من در این مورد موفق عمل می‌کنم. البته وقتی بازیگر فیلم عوض می‌شود، با شناخت از شخصیت، فیزیک و رفتار او تغییراتی در قصه هم گریزناپذیر است.
 این خودباوری چگونه درآقای گلزار شکل گرفت؟
كار خاصی نكردم. حقیقتا خودش بازي كرد. چون باور کرد كه مي‌تواند و دیدید که به‌خوبی توانست.
 شما يكي از كارگرداناني هستيد كه در به‌تصویرکشیدن موقعیت‌های طنز موفق بودید و در فيلم‌هايتان ديده مي‌شود. چرا تاکنون فيلم کمدی نساخته‌اید؟
طنز را بیشتر می‌پسندم. اصولا فيلمي كه محتواي اجتماعي داشته باشد و در قالب طنز بيان شود، یکی از علايق من است. به ‌دلیل اینکه ما در یک فضای سیاسی قضاوت می‌شویم، بعضي از موضوعات را نمي‌شود در قالب جدي مطرح كرد. از جمله موضوعي كه در فیلم «ديگه چه خبر» مطرح كردم. تقابل سنت و مدرنيته، آن هم با حضور یک دختر جوان که شخصیت اصلی است. دختری که برخلاف تربیت سنتی، زبان‌دراز است و بلند حرف مي‌زند و می‌خندد. اينها را نمي‌شود در قالب جدي به نمایش گذاشت. چون عده‌ای گارد مي‌گيرند و احتمالا فیلم توقیف می‌شود.
 به نظر شما این مباحث بيشتر آموختني است يا غریزی – حسی؟
به دانش نياز دارد.
 اين دانش را مبتنی بر تجربه به دست آورده‌ايد؟
از بچگي به‌ دلیل علاقه مادرم به سینما هم زیاد فيلم می‌دیدم و هم كتاب‌خوان بودم. تخيل قوي‌اي هم داشتم و دارم. براي من همه‌چیز شدنی است، شاید برای اینکه اصولا به نشدنی‌ها فکر نمی‌کنم. فيلم «بچه‌هاي طلاق» اولین فیلم من، اولین فیلم در زمینه خشونت خانگي بود كه در ايران ساخته شد و فيلم «ديگه چه خبر» اولين فيلم طنزي است كه قهرمانش يك زن است. تا آن زمان كمدين زن نداشتيم.
 به نظرم انتخاب ماهایا پطروسیان خوب بود.
بله، اما به خاطرش خيلي جنگيدم. چون پیش از آن خانم پطروسيان فقط يك نقش كوتاه در فيلم «پرده آخر» واروژ کریم‌مسیحی بازی کرده بود و تهيه‌كننده‌ها حاضر نبودند ايشان نقش اصلی را بازي كند. اما انتخاب من ایشان بود. فيلم را با همکاری آقای رضا بانکی، فیلم‌بردار، شروع كردیم و بعدا تهيه‌كننده، زنده‌یاد مهدی احمدی، حاضر به همكاري شد. ایشان و تهیه‌کنندگان دیگر پیشنهاد می‌کردند من نقش دختر فیلم را به نقش مرد تغییر بدهم. فکر می‌کردند اگر آقای اکبر عبدی فیلم را بازی کند بهتر است. اما من با آنکه به آقای عبدی ارادت داشتم، می‌خواستم اولین کمدی زنانه را بسازم که ساختم. جالب است که بدون هیچ تبلیغی صف سينما در روز اول اکران فیلم و سئانس اول، از سینما آزادی تا بیمارستان آسیا کشیده بود و این یعنی من موفق شده بودم برخلاف نظر تهیه‌کنندگان فیلم، باحضور کمدین زن، پر فروش‌ترین فیلم سال را بسازم.




آغاز اکران «ملی…» از همین هفته در گروه کورش/تأکید شورای صنفی نمایش بر امتداد نیم‌بها بودن بلیت سینماها تا انتهای شهریورماه

سینماروزان: شورای صنفی نمایش در تازه ترین جلسه خود تصویب کرد که از ۲۲ شهریورماه فیلم «ملی و راه‌های نرفته‌اش» به کارگردانی تهمینه میلانی در گروه سینمایی کوروش به جای فیلم «۲۱ روز بعد» اکران می‌شود و البته فیلم «۲۱ روز بعد»‌فقط در سرگروه تعویض می‌شود و اکران آن در زیرگروه‌ها ادامه خواهد داشت.

همچنین فیلم «اکسیدان» از روز سه‌شنبه ۲۱ شهریور به پایان سقف هفته‌های نمایش خود می‌رسد و تعویض خواهد شد. با این حال سانس‌های فوق‌العاده در سینماهای تهران و همچنین سینماهای شهرستان می‌توانند همچنان این فیلم را نمایش دهند.

شورای صنفی نمایش مقرر کرد دفاتر پخشی که درخواست اکران آزاد داشتند به ترتیب اولویت قرارداد هفت سالن را برای اکران به شورای صنفی نمایش ارائه کنند تا در این باره تصمیم گیری شود.

شورای صنفی نمایش در تازه‌ترین جلسه خود همچنان بر طرح نیم بها شدن بلیت سینماها که از 19 شهریورماه استارت خورده تا پایان همین ماه تأکید کرد.

 




این دو فیلمنامه اشک میلانی را درآورد⇔یکی محصول اصلاحات و دیگری محصول اعتدال!+فیلم

سینماروزان: تهمینه میلانی کارگردان زن سینمای ایران که در آثارش هم اغلب زنان هستند که محور درام قرار میگیرند با تازه ترین فیلمش «ملی و راههای نرفته» جشنواره سلامت را افتتاح کرد و حین این حضور حرفهایی زد درباره رابطه با همسرش محمد نیک‌بین که تهیه کننده فیلمهایش است و البته رنجی که شوهرش از رنج او می برد. او همچنین از دو فیلمنامه ای گفت که اشکش را درآورده اند.

تهمینه میلانی گفت: همسرم را رنج میدهم چون احساساتی هستم و نمیتوانم نسبت به رنج آدمهایی که سراغم میآیند بی تفاوت باشم.

وی ادامه داد: ولی در مقابل رابطه خیلی مهربانانه ای با همسرم دارم و خیلی روی پخت غذا برایشان تاکید دارم به گونه ای که هر روز صبح قبل از اینکه سر کار رود از او میپرسم امروز چه دوست داری بخوری تا همان را آماده کنم.

میلانی افزود: اینها کمک میکند به رابطه احساسی ما چون شوهرم از رنج من رنج میبرد و من هم احساسم را بر نوشته هایم میگذارم. بر سر نوشتن «دو زن» و «ملی…» مدام گریه میکردم و مینوشتم و حضور همسرم بود که تسکینم میداد.

جالب است که «دو زن» میلانی در دولت اول اصلاحات تولید شد و روی پرده رفت و البته جزو آثار بحث برانگیز کارنامه وی بود و «ملی…» در دولت اول اعتدال تولید شد و در دولت دوم اعتدال روی پرده خواهد رفت.

برای دیدن فیلم گفته های میلانی اینجا را ببینید.




پاسخی به انتقادات دامنه‌دار تهمینه میلانی از جشنواره فجر تا محفل منتقدان خانه سینما؟⇐«ملی و راههای نرفته‌اش» فیلم افتتاحیه جشنواره سلامت شد

سینماروزان: آخرین ساخته سینمایی تهمینه میلانی که زن‌گراترین فیلمساز سینمای ایران به شمار میرود با عنوان «ملی و راههای نرفته» هرچند سال قبل تولید شد ولی به جشنواره فجر راه نیافت و همین اسباب انتقادات میلانی را موجب شد.

به گزارش سینماروزان «ملی…» به بین الملل فجر هم ارائه شد اما در این جشنواره کم‌مخاطب هم صرفا به نمایش آن در بخش بازار بسنده شد تا نتواند در شمار فیلمهای رقابتی باشد.

حالا جشنواره سلامت درحالی دومین دوره خود را برگزار میکند که نه تنها «ملی…» را در بخش مسابقه جای داده که بناست آن را به عنوان فیلم افتتاحیه به نمایش درآورد.

این حضور را اگر کنار گلایه های اخیر میلانی که در محفلی موسوم به جشن منتقدان خانه سینما و توصیه به گردانندگان این محفل مبنی بر حفظ استقلال بیان شد بگذاریم این پرسش طرح میشود که آیا حضور فیلم در جشنواره سلامت واکنشی است به آن گلایه ها؟

البته که اعلام نام «ملی…» به عنوان یکی از آثار بخش مسابقه مدتی پیش از آن گلایه ها صورت گرفته بود و بر این اساس نمیتوان آن گلایه ها را به این حضور ربط داد اما درباره قرارگیری فیلم در افتتاحیه جشنواره چطور؟

آیا گلایه‌های میلانی که از زمان حذف از جشنواره فجر آغاز شده و در محفل منتقدان خانه سینما به اوج رسیده موجب شده که آخرین فیلمش که به زودی با پخش هدایت فیلم روی پرده هم خواهد رفت به عنوان فیلم افتتاحیه این جشنواره انتخاب شود؟




ادعاهای تهمینه میلانی درباره چرایی عدم تولید پروژه جنگی‌ «تنهایی پرهیاهو»⇐بودجه را منطقه آزاد داده بود اما انجمن دفاع مقدس مخالف ساخت فیلم بود/ به عکس‌های شخصی‌ام دسترسی پیدا کرده بودند و همین دستاویزی شد تا مانع فیلمسازی‌ام شوند/یک سال و نیم مرا بسیار اذیت کردند و شرایطی به وجود آوردند که مدتی طولانی از تهران بیرون رفتم

سینماروزان: تهمینه میلانی که زن گراترین فیلمساز زن ایرانی است 5 سال قبل به دنبال تولید فیلمی در ژانر جنگ با نام «تنهایی پرهیاهو» بود؛ فیلمی که مقدمات تولید آن هم فراهم شد اما به ناگاه تولیدش به بن بست خورد و بعد از مدتی هم ساختش منتفی شد.

به گزارش سینماروزان میلانی هم بعد از ناکامی آن پروژه به سراغ تولید فیلمی دیگر به نام «ملی و راههای نرفته اش» رفت که اخیرا در بخش بازار جشنواره ای موسوم به جهانی فجر به نمایش درآمد و البته توجهی برنینگیخت.

همزمان با سوم خرداد سالروز آزادسازی خرمشهر میلانی درباره چرایی عدم تولید «تنهایی پرهیاهو» به «ایسنا» گفت: متأسفانه برخی دستگاه‌ها نگذاشتند این فیلم را بسازم چون به نوعی جنگ را میراث  خود می‌دانند و عنوان می‌کنند که من شایستگی ساخت فیلم جنگی را ندارم.

میلانی با اشاره به اینکه چند سال قبل مجوز ساخت «تنهایی پرهیاهو» توسط سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی صادر شده است، ادامه داد: سال‌های 91-92 بود که 6 ماه برای پیش تولید این فیلم زمان صرف و بودجه لازم هم از سوی منطقه آزاد سرمایه‌گذاری شد، اما در نهایت با وجود اینکه فیلم مورد توجه حوزه هنری و بنیاد سینمایی فارابی بود و ایوبی (رئیس وقت سازمان سینمایی) هم آن را بسیار دوست داشت و می‌گفت که یکی از بهترین داستان‌های جنگی است که تاکنون خوانده است، نتوانستم فیلم را کلید بزنم. این در حالی است که حتی با برخی عوامل قرارداد بسته شده بود و به همراه محمود کلاری لوکیشن‌های فیلم را هم در شهرهای آبادان و اهواز و خرمشهر انتخاب کرده بودیم.

کارگردان فیلم‌های «دو زن»، «نیمه پنهان» و «واکنش پنجم» در پاسخ به اینکه اگر مجوز ساخت فیلم صادر شده بود چطور امکان فیلمبرداری آن فراهم نشده است؟ گفت: انجمن دفاع مقدس به‌عنوان متولی موافق ساخت فیلم نبود و با ایجاد موانع بسیار مانع ساخت فیلم شد و در نهایت با شکایتی که از سوی یک نهاد نظامی از من صورت گرفت و یک سال و نیم در دادگاه در حال رفت و آمد بودم سازمان سینمایی هم عقب‌نشینی کرد و دیگر امکان ساخت فیلم  از بین رفت.

وی در این‌باره توضیح داد:‌ در آن شکایت یکی از موارد مورد پرسش این بود که چرا می‌خواهم فیلم جنگی بسازم؟! این در شرایطی است که با هک شدن کامپیوتر شخصی من، به عکس‌های شخصی‌ام دسترسی پیدا کرده بودند و آن‌ها دستاویزی شده بودند تا مانع از فیلمسازی‌ام شوند، به همین دلیل در طول آن یک سال و نیم مرا بسیار اذیت کردند و شرایطی بوجود آوردند که حتی مدتی طولانی از تهران بیرون رفتم. هرچند که با این همه آزار در نهایت در دادگاه انقلاب تبرئه شدم؛ اما انچه ازبین رفت عمر من بود و آنچه صدمه دید، روح من و ساخته نشدن فیلمی که می‌توانست یکی از بهترین فیلم‌های جنگی باشد.

وی درباره داستان فیلم‌«تنهایی پرهیاهو» نیز گفت: قهرمان این فیلم یک دختر 18 ساله است. در واقع برای اولین بار داستان زنان در اولین روز جنگ روایت می‌شود که درگیر جنگ شده‌اند. در این فیلم قرار بود ببینیم که در روزهای اول جنگ بر زنان ما چه گذشت، چون زندگی مردان و آنچه بر آن‌ها گذشت را بارها دیده‌ایم. من برای این فیلم سال‌ها تحقیق کردم و ساعت‌ها مصاحبه‌های طولانی انجام دادم، آن هم با زنانی که خودشان قهرمان جنگ هستند.

تهمینه میلانی با تاکید براینکه «در فیلم «تنهایی پرهیاهو» جبهه و جنگ کمتر دیده می‌شود و بیشتر فضای شهری و روابط انسانی روایت می‌شود» در پایان اظهار کرد: من دوست دارم جامعه‌ام رشد کند و برای خود وظایفی قائل هستم. فیلم «تنهایی پرهیاهو» درباره ارزش سرزمین و خاک بود و امیدوارم پس از آنچه بر من گذشته بتوانم مجددا تجدید قوا کنم و با حمایت دولت جدید آن را بسازم.




تأکید آقای سخنگو بر حل مشکل این دو فیلم⇐نمایش نسخه‌های ممیزی شده فیلمهای میلانی و فرمان‌آرا در بازار جهانی فجر

سینماروزان/مهناز خدادوست: «ملی و راههای نرفته اش» تهمینه میلانی و «دلم میخواد» بهمن فرمان آرا از جمله آثاری هستند که نه برای بخشهای رقابتی که برای حضور در بخش «بازار» جشنواره جهانی فجر انتخاب شده اند.

به گزارش سینماروزان از آنجا که هر دوی این فیلمها پیشتر درگیریهایی را بابت ممیزی نسخه اصلی تجربه کرده بودند و حتی «ملی…» به دلیل مشکلات ممیزی نتوانسته بود به جشنواره فجر راه پیدا کند حالا این پرسش پیش روست که آیا نسخه اصلی این فیلمها در بازار بین الملل حضور دارد؟

علیرضا شجاع نوری، سخنگوي بین الملل فجر اما تأکید می کند که این دو فیلم با رعایت ممیزی های قانونی در این جشنواره به نمایش درخواهند آمد. شجاع نوری در این باره به «سینماروزان» توضیح داد: برای نمایش دو فیلم «ملی و راه‌های نرفته‌اش» و «دلم می‌خواد» در جشنواره جهانی فیلم فجر هیچ مسئله‌ای وجود ندارد و این دو فیلم با در نظر گرفتن ممیزی‌های قانونی در بازار جهانی این جشنواره اکران خواهند شد.


وی بیان کرد: در جشنواره جهانی فیلم فجر قصد فریب‌دادن قوانین را نداریم و تلاش کرده‌ایم که حاشیه‌ها بر روی انتخاب فیلم‌ها تأثیر نگذارد. ما پس از دیده‌شدن فیلم‌ها از فیلم‌های با کیفیت برای حضور در جشنواره دعوت کرده‌ایم.


سخنگوي جشنواره جهانی فیلم فجر در مورد تفاوت انتخاب فیلم‌ها در دو جشنواره ملی و جهانی افزود: دلیل اینکه برخی فیلم‌ها در جشنواره ملی فیلم فجر حضور نداشته‌اند اما در جشنواره جهانی فيلم فجر حضور دارند، فقط تفاوت میان نگاه دو جشنواره است. چون اگر این دو جشنواره شبیه به هم باشند دیگر دو جشنواره جدا از یکدیگر نخواهند بود.




الوند: اعتبار جشنواره امسال خدشه‌دار شده است/سینماروزان: آیا اگر فیلم دخترتان از جشنواره حذف نمی‌شد باز هم همین نظر را داشتید؟

سینماروزان: سیروس الوند کارگردانی که آخرین بار دو سال قبل با فیلمی به نام «این سیب هم برای تو» در بخش خارج از مسابقه جشنواره حضور داشت و البته نمایش فیلمش در کاخ جشنواره به دلیل پایین بودن استانداردهای کیفی مواجه شد با شلیک گاه و بیگاه خنده مخاطبان، شب گذشته در برنامه «هفت» به انتقاد از ترکیب هیأت انتخاب جشنواره سی و پنجم فجر پرداخت.

به گزارش سینماروزان سیروس الوند درخصوص جشنواره امسال گفت: جشنواره امسال، جشنواره پاستوریزه ای است. اگر بگوییم اعتبار هر جشنواره به فیلم هایش است، این اعتبار با هیئت انتخابی که داشته کمی زیر سوال است.

الوند در جایی دیگر از گفته های خود اظهار داشت: توقع من به دلیل سنم بالا نیست، اما این ترکیب امسال جشنواره خیلی اخلاق گرایانه و محافظه کارانه انتخاب شده اند. امروزه فیلمسازان جوانی وارد عرصه فیلمسازی شده اند که بخشی از آن ناشی از ذوق و استعداد واقعی جوان هاست. اما بخشی نیز ناشی از تصمیمی است که آقایان گرفته اند و جشنواره را به این سمت کشانده اند.

آیا الوند از حذف فیلم دخترش ناراضی است

اظهارات سیروس الوند در نقد هیأت انتخاب و جشنواره امسال در شرایطی بیان شده است که دختر تازه وارد به سینمای ایشان یعنی ماهور الوند امسال با فیلمی به نام «ملی و راههای نرفته اش» تهمینه میلانی متقاضی حضور در جشنواره فجر بود اما فیلمش نتوانست به بخش مسابقه راه یابد و در نهایت نیز از جشنواره کنار گذاشته شد تا زمان اکران.

جالبتر اینجاست که الوند سال قبل که دخترش در اولین تجربه سینمایی خود با «دختر» رضا میرکریمی در بخش مسابقه حاضر بود کمترین انتقاد صریحی از جشنواره فجر و سازوکار برگزاری آن نداشت.

اگر درنظر بگیریم که هم امسال و هم سال قبل جشنواره دبیر ثابتی داشته و البته در کلیت برگزاری هم امسال کماکان بر روال سال قبل پیش رفته سکوت سال قبل و نقد امسال الوند را به چه چیز میتوان نسبت داد جز دلخوری از عدم انتخاب فیلم دخترش برای جشنواره؟




تهمینه میلانی: آمدن حسن روحانی در حوزه فرهنگ و هنر، مشکلات و فشارهای بیشتری را به ما وارد کرد!!

سینماروزان: تهمینه میلانی کارگردانی که با تازه ترین ساخته اش «ملی و راههای نرفته‌اش» به جشنواره فجر می آید در اظهارنظری برای «شرق» که به بهانه رأی به کاندیداهای زن در انتخابات 96 صورت گرفته به صراحت از این گفته که دولت یازدهم در حوزه فرهنگ و هنر اثرگذاری چندانی نداشته و باعث وارد آمدن فشارهای بیشتر به اهالی هنر شده است.

به گزارش سینماروزان میلانی از جمله کارگردانانی بود که در دولت دهم نه فقط توانست یکی از فیلمهای توقیفی اش با نام «تسویه حساب» را رفع توقیف و اکران کند بلکه با حمایت سازمان سینمایی آن زمان فیلمی با نام «سوپراستار» را در نقد رفتارهای برخی ستاره های سینما ساخت.

متن کامل اظهارنظر تهمینه میلانی درباره اوضاع سیاسی پیش رو را بخوانید:

تا روزی که مردم به صورت واقعی در امور مختلف و اتفاقات مهم کشور مشارکت داده نشوند، چه یک زن کاندیدای ریاست‌جمهوری باشد و چه یک مرد، فرق خاصی وجود ندارد. ممکن بود با مشارکت‌دادن مردم در امور مهم، امیدواری برای بهبود اوضاع به وجود بیاید، اما من این مشارکت و میل برای شریک‌کردن مردم در امور جاری کشور را حس نمی‌کنم که بخواهم برای انتخابات آینده برنامه‌ریزی داشته باشم. روحانی امید اغلب مردم بود.
آمدن ایشان لااقل در حوزه فرهنگ و هنر، مشکلات و فشارهای بیشتری را به ما وارد کرد و امروز من به ‌عنوان عضوی از جامعه، همان حسی را نسبت به انتخابات پیش‌ِرو دارم که بسیاری دیگر دارند. جلب مشارکت عمومی مشکل است و فکر می‌کنم هرروز هم سخت‌تر خواهد شد.




صدور مجوز تولید تازه‌ترین فیلمنامه‌های تهمینه میلانی و محمدعلی طالبی

سینماژورنال: شورای صدور پروانه ساخت با دو فیلمنامه در جلسه 30 مرداد موافقت کرد.

به گزارش سینماژورنال تهمینه میلانی و محمدعلی طالبی دو کارگردانی هستند که برای تولید تازه ترین کارهای خود پروانه ساخت گرفته اند.

فهرست فیلمهای پروانه ساخت گرفته به شرح زیر است:

—”پادو” به تهیه کنندگی وکارگردانی محمدعلی طالبی و نویسندگی مشترک محمد علی طالبی و آرش طالبی در ژانر کودک و نوجوان.

—”ملی و راه های نرفته اش” به تهیه کنندگی ، کارگردانی و نویسندگی تهمینه میلانی در ژانر اجتماعی.