سینماروزان/حامد مظفری: نصرالله معین خواننده ایرانی مقیم لس‌آنجلس که در ماه‌های گذشته بارها شایعه بازگشتش به ایران شنیده شده، اخیرا بابت حمایت تلویحی از مردم فلسطین مورد توجه قرار گرفته.

در کوران درگیری های اخیر در فلسطین و لبنان، معین چیدمان کنسرت اخیرش در لس‌آنجلس را طوری انتخاب کرده بود که قطعه معروف “بی بی گل” را نخواند و همین مساله با اعتراض مخاطبانی مواجه شد که خواستار شنیدن این قطعه با صدای معین بودند.

معین در پاسخ به درخواست مخاطبان چند بار تاکید کرد که این قطعه در شرایط فعلی “ضدفلسطینی” محسوب میشود و بهتر است آن را نخواند.

اینکه چرا “بی بی گل” که به معنای بانوی گل‌صورت است ضدفلسطینی قلمداد شده به خاطر لقبی است که به بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل داده اند و او را “بی بی” می‌خوانند.  “بی بی” نام مستعار بنیامین نتانیاهو در دوران خدمت او در ارتش بوده است و خود بنیامین نتانیاهو در این رابطه می‌گوید که او این اسم مستعار را برای جلوگیری از اشتباه گرفتن او با پسر عمویش Benjam B انتخاب کرده است و گفته است که او بی‌بی بزرگ بوده و من بی بی کوچک! ولی حالا برای تحقیر او را بی.بی می‌خوانند و معین هم علاقه ای نداشته که صفت گل را برای او به کار ببرد!

“بی بی گل” نام آلبومی از معین است که در انتهای دهه شصت خورشیدی و از طریق کمپانی ترانه لس آنجلس عرضه شد. افتتاحیه این آلبوم با قطعه “بی بی گل۱” بود سروده مسعود امینی، آهنگسازی محمد حیدری و تنظیم منوچهر چشم آذر با این ترجیع بند: صدام کن ای صداقت پیشه، بی بی گل عتیقه/تمام دلخوشیم اینه که دل با تو رفیقه…

“بی بی گل۲” عنوان قطعه ششم همین آلبوم است با شعری از لیلا کسری(هدیه)، آهنگ و تنظیم منوچهر چشم آذر با مطلع: بی بی گل فدات بشم دیگه بی تو خستم بی بی گل/یکی از همین روزا می بینی شکستم بی بی گل…

مسعود امینی ترانه‌سرای “بی بی گل۱” اولین کارش در حیطه موسیقی پاپ را با معین شروع کرده با همان ترانه معروف “یکی را دوست میدارم ” و بعد از آن با ترانه های “وقتی سرت رو شونمه”، “سفره عشق” و ترانه جاودان “کعبه” و  “بی بی گل” که بعدها به نام “بزن بارون…” معروف شد، کارش را با معین ادامه داد.

سینماروزان/حامد مظفری: برخلاف تجربه بازگشت به وطن حبیب محبیان در دولت دوم محمود احمدی نژاد، این بار پروسه بازگشت نصرالله معین به ایران، محقق نشد و به جایش شنیده هایی طرح گشته درباره مهاجرت یکی از آهنگسازان همکار معین به ترکیه؟

فیروز برنجان(بابک رادمنش) آهنگسازی که حدود یک دهه بود به ایران آمده و در این مدت آلبومی با صدای خودش به نام “دلا” ارائه داده بود مدتی است به ترکیه مهاجرت کرده(؟) و در عین ادامه همکاری با برخی هنرمندان وطنی، کار با خوانندگان آن سوی آب‌ها را جدی تر در پی گرفته ست.

بابک رادمنش بعد از ساخت سرود انقلابی “خلبانان ملوانان” در ابتدای دهه شصت به انگلیس مهاجرت کرده و قبل و بعد از انقلاب با خوانندگان متعدد و از جمله نصرت الله معین، امید سلطانی، حسن ستار، سوسن طاهرخانی، حسن شجاعی، حمیرا امیرافشاری، اکبر گلپایگانی، جمشید مقدم، پویا پورجلیل و… در ساخت و تنظیم آهنگ همکاری کرده است.

بابک رادمنش که برای محسن مخملباف، موسیقی متن فیلم “توبه نصوح” را ساخته بود، به اندازه آهنگسازی در ترانه‌سرایی هم تجربه دارد و البته با غلبه نوعی کلام تعلیمی-اخلاقی. رادمنش در آلبومهای “پرواز”، “لحظه ها” و “طلوع” قطعات مختلفی را برای معین سروده بود و از معروفترین آنها قطعه “گذشته” با ترجیع بند “عمر کمه صفا کن/درد و غمو رها کن/اگه نباشه دریا به قطره اکتفا کن”.

رادمنش سابقه آشنایی خود و معین را به ابتدای انقلاب نسبت داده و زمانی که معین تازه از اصفهان به تهران آمده بود و برخی آهنگسازان، او را به عنوان خواننده ای ششدانگ به وی معرفی کردند. با این حال رادمنش تعریف و تمجیدهای دیگران را جدی نمیگیرد تا روزی از روزها، معین مهمان منزل رادمنش شده و رادمنش عود می‌نوازد و معین قطعه “یکی را دوست میدارم” از ساخته های خودش را چنان میخواند که رادمنش زبان به تحسین می‌گشاید…

اوایل زمستان ۱۴۰۲ بود که محمدمهدی اسماعیلی وزیر ارشاد دولت سیدابراهیم رییسی فقید از موافقت تلویحی برای بازگشت معین سخن گفته بود و مدتی بعد از آن خودِ معین هم از علاقه به بازگشت گفت(اینجا و اینجا را بخوانید) اما با فوت ناگهانی رئیس دولت سیزدهم بسیاری از اتفاقات تحت الشعاع قرار گرفت و ازجمله آنها همین برنامه بازگشت هنرمندان مهاجر.

آنچه از حال و روز موسیقی وطنی متبادر می‌شود نیاز بسیار بالا به بزرگان موسیقی و به خصوص آهنگسازان و تنظیم کنندگان خلاقی است که سالهاست ایران را ترک کرده اند. امثال بابک رادمنش، منوچهر چشم آذر، کاظم عالمی، صادق نوجوکی، فرید زلاند، انوشیروان روحانی، اسفندیار منفردزاده، جهانبخش پازوکی، بابک افشار، آرمیک دشتچی و…، موزیسین‌هایی هستند بی‌تکرار و ای کاش به جای شنیدن خبر مهاجرت مجدد امثال رادمنش، برنامه‌ای فراهم گردد برای بازگشت به وطن چنین نخبگانی.