سینماروزان: درحالی که بعد از چیدن اغلب مدیران زیردستی سازمان سینمایی با مهره های تکراری و سالخورده، برای دبیری جشنواره فجر هم گزینه هایی همچون منوچهر شاهسواری و رضا میرکریمی و محمدمهدی عسکرپور مطرح شده اند که هیچ یک عنصر اصلی مدیریت در دهه نود که پویایی، به‌روز بودن و رویارویی منطقی با انتقادات است را ندارند، علیرضا رییسیان کارگردان سینمای ایران خطاب به وزیر ارشاد توصیه ای جدی به او درباره مدیریت سینمایی مطرح نموده است.

به گزارش سینماروزان رییسیان از این گفته که اگر بناست روال کهنه مدیریتی سینما ادامه یابد بهترین گزینه برای امتداد وضع موجود شخص حیدریان است ولی اگر بناست تغییرات اساسی در سینما ایجاد شود نیاز داریم به ورود نیروهای باانگیزه و دارای ایده.

سینماروزان: شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران که توسط جمعی از پیشکسوتان سینما و جهت ارائه راهبرد به مدیریت کلان سینما راه اندازی شده در بیانیه هشتم خود کوشیده در دو پرده به مقایسه سینمای موجود و سینمای مطلوب بپردازد و این مقایسه مجالی شده برای رونمایی شفاف از برخی معضلات سینمای موجود.

متن بیانیه هشتم شورای راهبردی را بخوانید:

به دلایل گوناگون سینمای ایران با شتاب زیاد از ظرفیت‌های ارزشمند خود فاصله می‌گیرد، بی‌آنکه این فاصله حاصل ضرورت‌های اقتصادی و فرهنگی باشد. در این بیانیه، با مقایسه‌ی میان وضع موجود و وضع مطلوب، توجه مدیران و سینماگران را به امکان ایجاد تغییرات مثبت و گریزناپذیر در زمانی کوتاه جلب می‌کنیم.

–پرده اول: سینمای موجود

سینمایی‌ست که دولت‌ها گرایش دارند تمامیت آن را در انحصار و کنترل خود داشته باشند تا به دلخواه خود، فتیله‌ی آن را بالا یا ترجیحا پایین بکشند و در شرایط اضطرار، با پفی کوچک، خاموشش کنند. این نوع سینمای دولتی با ابزارهای نظارت کهنه و ناکارآمد، هستی خود را تداوم داده و در برابر اراده‌ی اهالی سینما مقاومت می‌کند. این بخش ذاتاً کوچک (نظارت دولتی) به موجودی فربه و عظیم تبدیل شده، تا حدی که هرچه می‌گذرد، عملاً عوامل میانی، سرخودتر شده و این مدیران بالادستی هستند که باید برای هماهنگ شدن با آن‌ها تلاش کنند تا ماندنشان تضمین شود.

سینمایی‌ست که بدون توجه به تعداد سالن‌ها، به هر شکل ممکن تلاش دارد تا سالانه آمار فیلم‌های تولیدشده را افزایش دهد و با این کار، به نوعی کمدی تلخ سرگشتگی در میان تهیه‌کنندگان واقعی یا متوهم برای یافتن سالن، نوبت اکران و یا سئانس‌های مرغوب، دامن زده و ایجاد روابط ناسالم را ضروری و معمول می‌کند. در این سینما، نسبت صندلی‌ها و مخاطبانش را قضا و قدر تعیین کرده و هیچ برنامه‌ی علمی‌ای برای ایجاد یک تناسب معقول وجود ندارد.

ساختار نامناسب سینمای موجود، عملا گونه‌ها و موضوعات متنوع را قلع‌وقمع کرده و به جز دو شبه گونه‌ی طنز و اجتماعی، هیچ عرصه‌ی دیگری را برنمی‌تابد. تکیه‌ی این سینمای فقیر بر فروش چند فیلم در سال است که به تمثیل لباس نداشته‌ی پادشاه، عقلا را از دیدن برهنگی خود محروم می‌کند تا معایب این اندام قناس، در هاله‌ای تخیلی از ارقام پنهان بماند و امکان رشد فرهنگی و تنوع مطالبات مخاطب، به حسرت فیلم‌سازان بدل شود.

در این سینما، که دولت‌ها به اشتباه آن را جزئی از ساختار خود می‌دانند و مجوز دخالت جناح‌ها و ارگان‌های مختلف را فراهم می‌کنند، اصل سینما به محملی برای کشمکش سیاسی بدل می‌شود و اغلب سینماگران به مدعیانی تبدیل می‌شوند با دهان‌های همیشه باز تا سهمی بگیرند، بربایند یا به چنگ آورند. در این سینما، عملکرد معدودی رانت‌‌بر و انبوهی ویژه‌خوار آن‌چنان مؤثر شده که در هر دوره، آن‌هایی که لقمه‌ی بزرگتری از تن دولت می‌کنند، به عوامل سرکوب همکاران بی‌نصیب خود تبدیل می‌شوند.

در این میان، نهادهای عمومی مانند حوزه هنری با توجه به میزان نفوذشان در اقتصاد و زیرساخت‌های سینما با رفتارهای فراقانونی، ویرانی سینما را سرعت می‌بخشند چرا که این شیوه‌ در عمل مسیر قانون‌ستیزی و نهادینه کردن هرج‌ومرج را هموار می‌کند.

–پرده دوم: سینمای مطلوب

سینمایی‌ست که صدر تا ذیل آن توسط سینماگران و بخش خصوصی و قواعد پذیرفته‌شده‌ی اقتصاد کشور اداره می‌شود. با این حال برای گرایش دولت‌ها به دیده شدن در قاب سینما، اندازه معقولی قابل درک است که اِعمال این گرایش، تنها از طریق راهکارهای تجربه‌شده‌ی اهالی سینما و بخش خصوصی نتیجه خواهد داد. در این سینما سازوکارهای کنترل به شکل خودکار از طریق ساختارهای فرهنگی موجود در بدنه‌ی سینما و انتخاب طبیعی مردم عملی می‌شود.

سینمایی‌ست که تعداد صندلی‌هایش نسبت منطقی با جمعیت شهری و پراکندگی جغرافیایی دارد و توان پاسخگویی به توسعه‌ی احتمالی مخاطب را خواهد داشت.

سینمایی‌ست که طلبکار و بدهکار دولت‌ها نیست. یک صنعت فعال و مؤثر در مجموعه‌ی جریان اقتصادی و فرهنگی کشور است که در بخش سرگرمی، آموزش مهارت‌های زیستی و تبیین سبک زندگی، بار دولت‌ها را سبک می‌کند، حس امنیت ملی را تقویت و برای ایده‌ی یکپارچگی فرهنگی نیز کاربرد خواهد داشت. از این منظر، سینما و دولت مکمل یکدیگرند و از همکاری هم بهره‌مند می‌شوند.

سینمای مطلوب تنوع گونه و مضمون دارد و برای انواع گرایشات مخاطبان، فیلم تولید می‌کند و این قابلیت را خواهد داشت که کیفیت ذائقه‌ی مخاطب را ارتقا بخشیده و از نحیف شدن موضوعی و تکنیکی خود جلوگیری کند.

در سینمای مطلوب دولت، ارگان‌ها و نهادهای عمومی متکی بر قواعد اقتصاد عرضه و تقاضا، منابع و امکانات خود را به صورت قانونمند، عادلانه و شفاف، از طریق قواعد یک سینمای صنعتی در اختیار سینماگران قرار می‌دهند.

این نوع سینما با وضع قوانین ضد انحصار در پخش و اکران مانع شکل‌گیری جریان‌های محفلی و منفعت‌طلب خواهد شد.

در سینمای مطلوب، دولت با تغییر ساختار و کوچک‌سازی دستگاه عریض و طویل خود، بیشتر به یک مرکز مشاوره‌ی فرهنگی شباهت خواهد داشت که به جای جلسات بیهوده‌ با مدیران میانی و یا ارتباط محفلی با معدودی از سینماگران، با الهام از نظریات عموم اندیشمندان و نخبگان (همچون پارلمان سینما) درک گسترده و عمیق‌تری از سینما پیدا کرده و نظارت احتمالی خود را از طریق این روش‌های مردم‌سالارانه، محقق خواهد کرد.

شورای راهبردی تحقیق و توسعه‌ سینمای ایران در پی چنین سینمایی است.

سینماروزان: شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمایی ایران که تابستان سال گذشته و با گردهمایی برخی سینماگران مجرب تشکیل شده و چند بیانیه کوبنده در نقد مدیریت سینمایی ایوبی داده بود حدودا هفت ماهی می شد که بیانیه ای نداده بود.

به گزارش سینماروزان یک روز بعد از حذف ایوبی و روی کار آمدن محمدمهدی حیدریان شورای راهبردی بیانیه تازه ای داده است و در آن به رییس تازه سینما هشدار داده آفت تسلسل مشاوران تکراری حاضر در سیکل مدیریتی قبل از خود را جدی بگیرد.

متن بیانیه شورای راهبردی را بخوانید:

به نام خداوند جان و خرد

شوراى راهبردی تحقيق و توسعه سينماى ايران ضمن تبريك و عرض خوش آمد به مديريت جديد سازمان سينمايى، بر آن است كه امروز سينماى ايران بيش از هر زمان ديگرى نيازمند آرامش و تأمل است. تحليل آن چه گذشته، ترسيم دقيق وضعيت كنونى و نگاه استراتژيك به افق پيش رو تنها راه حل اعتلاى حرفه و علقه ى مشترك ماست. ساختار فرسوده ى سيستم مديريتى سينما در همه ى عرصه هاى دولتى و صنفى كه شايد زمانى كارآمد مى نمود، اما با سرعت تغييرات و نياز هاى زمانه و تكنولوژى، نياز به بازنگرى جدى دارد. تغيير اين ساختار الزام هر گام مفروض رو به جلوست. هر انسان شريفى مى تواند در اين ميزانسن نابجا فرسوده شود و هر نيت جدى و خيرخواهانه اى مضمحل خواهد شد.

در كنار اين، اهل هنر جدى تر از هر زمانى آفت تسلسل مشاوران تكرارى نشسته برمنافع فردى را رصد و خطر انحصار را ديده بانى مى كند.
هر شنونده اى بايد نجواهايى كه اين روزها به وضوح ابراز مى شود را جدى بگيرد.

شوراى راهبردى تحقيق و توسعه سينماى ايران بارها و بر حسب وظيفه اى كه برعهده ى خود حس مى كرد، پيشنهادات خود را طى نامه ها و ديدارها و بيانيه ها، شفاف در اختيار مديريت سابق قرار داد. هرچند ناشنيده و مغفول مانده باشد، اما ثبت شده است.

به  ايوبى، دانشى مرد باحيا و شريفى كه بنا بر عادت مألوف و قابل پيش بينى، بد بدرقه شد خسته نباشيد مى گوييم و حضور آقاى حيدريان مديرى هوشمند و دردآشنا را مغتنم مى شماريم.

راه همان است و حرف همان. ما همچنان كنار مديريت جديد و اهالى شريف و دلسوزان واقعى سينما باقى خواهيم ماند و در گذر از تنگناها و ساخت چشم انداز آينده، دست محمد مهدى حيدريان را خواهيم فشرد.

شوراى راهبردى تحقيق و توسعه سينماى ايران

سینماژورنال: شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران که از شهریورماه 94 اعلام موجودیت کرد در کوران حوادث مرتبط با هتک حرمت یک رسانه خاص به برخی از هنرمندان بیانیه ای صادر کرده است.

به گزارش سینماژورنال در این بیانیه به صراحت بر ریشه های سیاسی چنین هتک حرمتهایی که اغلب در دوران نزدیک به انتخابات به اوج می‌رسد تأکید شده است.

شورای راهبردی ضمن نقد داوری نشدن چنین هتک حرمتهایی که می تواند اشاره ای باشد به انتشار مجدد نشریه توهین کننده علیرغم خبر توقیف انتشار(!) از این گفته که سینماگران ایرانی چون مودب هستند پاسخ ناسزاهای ناموسی را نمی دهند.

متن کامل بیانیه شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران را بخوانید:

سینما در انتظار داوری 

خانواده‌ی بزرگ سینمای ایران، زنان و مردانی که پرچم رعنای زیبایی‌های کشورتان را در سراسر جهان برافراشته اید، متواضعانه در کنار شما و در این شرایط ناجوانمردانه، ایستاده ایم و با چشمانی از حیرت گشاده، به آنچه گذشت خیره مانده ایم.

دوستان و همکاران، روزها سپری شد و هیچ داور عادلی، هیچ مدعی العمومی یافت نشد تا به این هتک حرمت غیرقابل باور، اعتراض کند. گویی ناسزاگویی و توهین به اهالی سینما، حال هر گونه ناسزایی، رکیک ترین الفاظ، در هر کجا و توسط هر کس، با مدارای کسانی روبرو می شود که می دانیم فرهنگ مدارا را زشت و قبیح می دانند. شاید اگر از آغازگران این عداوت تازه پرسیده شود که چرا هربار در هنگامه‌ی انتخابات سینمای کشورشان را هم به نوعی گروگان می گیرند، پاسخ روشنی دریافت نکنیم، اما خدای را، سینمای ایران را از این بازی ملال انگیز که در دوره های دو یا چهار ساله، مکرر می شود، بیرون نگاه دارید و تباهش نکنید.

شما هنرمندان «انسان» را به تصویر کشیدید

 عزیزان، امروز همه ماتم زده ایم، در عین حال که می دانیم این تقدیر ماست. لیکن تقدیری که هرگز به آن خو نخواهیم گرفت. از پنجره ی سوءظن به ما می نگرند، اما بدین کارشان عادت نمی کنیم، محال است.

روزگاری ست که دشمنی ها و کینه توزی شان را می بینیم و تلخ رو می گردانیم.

شما هنرمندان، در تمام این سالها، شریف ترین و فرهیخته ترین تصویر را از کشورتان به دنیا نشان داده اید. شخصیت های فیلم های تان مردمانی با وجدان و با دغدغه بوده اند، مردمانی صبور و شریف، از کودک روستایی تا تحصیل کردگان شهری، مانند خودتان، چونان آرزوهای خودتان.

شما «انسان» را به تصویر کشیدید. وچه بسا همین مفهوم انسان، چشم اسفندیارتان بوده است.

اما طرف ما آنها نیستند. طرف ما بدگفتاران و بد دهنان نیستند؛ خواه مجوزی برای گفتار خود داشته باشند، یا نداشته باشند.

سینما به ما آموخته مودب باشیم

سینما به ما آموخته که مودب باشیم، پاسخ کسانی را که ناسزاهای ناموسی ورد زبانشان است ندهیم، در هیچشرایطی، چرا که داوری بزرگ در احوال مردمان، سرانجام فرا می رسد و هر کس آنچه را که کاشته درو خواهد کرد. طرف ما انتظار ماست. انتظار برای حقوق ضایع شده مان، و منتظر خواهیم ماند، خار در چشم و استخوان در گلو، در انتظار داوری عدالت می مانیم. چرا که ایمان داریم، داوران هر سرزمین، بیش از مردمان خود، به عدالت نیازمندند.

شاید روزهای دیگر نیز بگذرند و هیچ مرجعی از شما حلالیت نطلبد، عذرخواهی نکند و آنها که باید بدین ظلم آشکار، از غصه بمیرند، آخ هم نگویند و این نیز به اوراق کتاب شما نفرین شدگان افزوده شود، وخاطره‌ی تلخی که با آن زندگی کنید…

اما علی رغم همه اینها، خدا را گواه می گیریم که سینما را ادامه خواهیم داد، شکیبا و استوار. تا سرانجام تاریخ ما را چنین به خاطر آورد: «هنرمندانی که کردارشان مومنانه بود، وانسان وار زندگی کردند ».

سینماژورنال: همزمان با یازدهم اردیبهشت پنجمین بیانیه شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینما ایران منتشر شد.(اینجا را بخوانید)

به گزارش سینماژورنال لحن منفعلانه این بیانیه که درباره سازوکار اکران بود و عدم شباهتش به بیانیه های قبلی شورا که پر از صراحت و نقدهای آتشین بود سبب ساز آن شد که برخی رسانه ها تحلیل‌هایی را درباره این تغییر لحن مطرح کنند.

از جمله این تحلیلها که در یک خبرگزاری اصولگرا منتشر شده بود از امتیازاتی که بعد از بیانیه های قبلی به اعضای شورا در قالب حضور در داوری های جشنواره و برگزاری بزرگداشت در آن تعلق گرفته بود حکایت داشت و این پیش بینی را هم طرح کرده بود که اعضای شورا با رییس جمهور آینده برای تعیین رییس بعدی سازمان سینمایی مذاکره خواهند کرد.(اینجا را بخوانید)

 یکی از نقدها به محتوای بیانیه مبهم و منفعل‌بودن آن بود و اینکه درباره مسئله پیچیده و مهمی مانند «نظام پخش فیلم»، کلی‌گویی و به واژگانی مثل «واسطه‌گری در اکران» بسنده می‌کند.

توضیحات کلی و کمابیش پر ابهام یک عضو  شورا

حالا مهدی کرم پور یکی از اعضای شورای راهبردی در این باره مورد پرسش رسانه اصلاح طلب “شرق” قرار گرفته و البته در پاسخ نیز توضیحاتی منفعلانه و کاملا مبهم ارائه کرده است.

کرم‌پور درباره لحن منفعلانه بیانیه پنجم شورای راهبردی چنین پاسخ داد: ما معتقد به پیوستن سازوکار سینما به بخش خصوصی هستیم. این نکته کاملا واضح و مبرهن است که هرچه و هرکس میان رابطه سینمادار و تهیه‌کننده در چرخه پخش فیلم دخالت کند، اضافه است و حرکت آن را دچار لغزش می‌کند.

کرم‌پور در برابر این پرسش که نگاه شما به «شورای صنفی نمایش» که اخیرا حجت‌ا.. ایوبی با برگزاری جلساتش در خانه سینما موافقت کرده، گفت: ما معتقدیم که شورای صنفی نمایش باید نقش نظارتی داشته باشد و نه به‌عنوان فعال در بحث اکران و معرفی سرگروه سینماها دخالت کند. این شورا باید ناظر باشد و نه فاعل.

مخاطبان این بیانیه: دولت، شورای نمایش و دیگران

کارگردان «پل چوبی» درباره این نکته که اساسا مخاطبان این بیانیه چه کسانی هستند، این‌طور توضیح داد: مخاطبان این بیانیه می‌تواند هر شخص حقیقی و حقوقی باشد؛ دولت، شورای صنفی نمایش و یا دیگران.

علت وقفه در صدور بیانیه پنجم: برگزاری جشنواره فجر

کرم‌پور درباره تأخیر ادامه فعالیت‌های این شورا و فاصله‌افتادن میان بیانیه‌ها گفت: طبیعی است که ما صرفا وظیفه خود نمی‌دانیم که بیانیه بدهیم! بلکه براساس‌ و متناسب با نیازهای سینمای ایران سعی می‌کنیم که نگاه راهبردی به مسائل سینمای ایران داشته باشیم. معتقدیم بحث‌های نظری، راهگشای فعالیت‌های عملی نیز هست. علت وقفه هم این بود که سال گذشته جشنواره ملی برگزار شد و در سال جدید هم همکاران به دلیل روزهای بهاری و نوروز در سفر بودند و بعد ‌از ‌آن هم جشنواره جهانی فیلم فجر برپا شد. به‌همین‌دلیل نخواستیم تداخلی با برنامه‌ها به‌وجود بیاید و دادن بیانیه پنجم را به بعد از همه اتفاقات موکول کردیم.

فایده: درج در تاریخ

او در پاسخ به این پرسش که این شورا «قدرت اجرائی» ندارد، پس فایده شکل‌گیری و تداوم حرکتش چیست، پاسخ داد: واقعیت این است که از این طریق نظرات خود را اعلام می‌کنیم تا برای درج در تاریخ سینما، به سندی تبدیل شود که ما در برهه زمانی و به‌اصطلاح، وقتش، مشکلات را رصد و نگرانی‌های خود را اعلام کردیم.

سینماژورنال: پنجمین بیانیه شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران در حالی منتشر شد که بسیاری لحن تند و تیزی که پیشتر از بیانیه های شورا دیده بودیم را در آن نیافتند.(اینجا را بخوانید)

به گزارش سینماژورنال لحن آرام این بیانیه که درباره چرخه اکران در سینماها و لزوم حذف واسطه ها از سیستم پخش بود سبب ساز آن شده است که خبرگزاری “نسیم” با مروری بر عملکرد این شورا در برهه های مختلف به این پیش بینی بپردازد که اعضای این شورا به دنبال معامله با رییس جمهور آینده هستند که می تواند حسن روحانی باشد یا رقیب او.

سینماژورنال متن کامل تحلیل خبرگزاری “نسیم” را ارائه می دهد:

تند و تیزی ابتدایی و…

شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران شهریور ماه سال گذشته با حضور تعدادی از سینماگران شناخته شده ایرانی اعلام موجودیت کرد؛ این شورا هدف اصلی خود را ارائه مشاوره به مدیران سینمایی در بزنگاههای حساس یاد کرده بود.

شورا البته که در ماههای ابتدایی اعلام موجودیت خود سعی کرد با انتشار چند بیانیه تند و تیز به انتقاد از برخی مشکلات سینمای ایران در سالهای اخیر و بخصوص غلبه تصدی گری دولت و ویژه خواری گروهی نزدیک به دولت بپردازد.این شورا همچنین به صراحت از سازمان سینمایی خواسته بود لایحه به رسمیت شناختن صنعت سینمای ملی ایران را به مجلس ارائه کند.

با این حال رفته رفته و بعد از استفاده از برخی از اعضای شورا در تیمهای داوری جشنواره سی و چهارم فجر نه تنها فتیله اظهارنظرات تند اعضای شورا پایین کشیده شد که حدودا چهار ماه هیچ بیانیه ای از این شورا منتشر نشد تا یازدهم اردیبهشت ماه.

بیانیه ای کاملا سترون
همزمان با روز کارگر بیانیه ای منسوب به این شورا منتشر شد که نه لحن انتقادی بیانیه های پیشین را داشت و نه حتی صراحت کلامی که از شورا می شناختیم.

بیانیه جدید با نثری گنگ، دوپهلو و مبهم به ارائه یک سری پیشنهادات کلی درباره وضعیت اکران در سینماها می پرداخت و عباراتی همچون “واسطه گری در اکران” و “سهمیه سازی برای آثار” در آن به چشم می خورد بدون اینکه مشخص شود منظور از این عبارات چیست.

این نثر دوپهلو و بی اثر را کنار آن بیانیه های آتشین که می گذاریم درمی یابیم که شورا دیگر شورای سابق نیست. یعنی یا به صورت ماهوی و به دلیل نمک گیر شدن برخی اعضا از سوی سازمان سینمایی، شورا فروپاشیده شده و این بیانیه هم شوآفی برای تظاهر به زنده بودن است.

یا آن که این دوپهلو حرف زدن استراتژی جدیدی است که از سوی شورا درپیش گرفته شده تا در فاصله یک سال مانده تا انتخابات ریاست جمهوری بتواند همچنان ماهی های خود را صید کند.

به دنبال معامله با رییس جمهور دوازدهم؟
اگر فرض دوم را درنظر بگیریم آن گاه دوپهلو حرف زدن شورا در بیانیه جدیدش این معنا را پیدا می کند که اعضای شورای فعلی که برخی از کارکشته های قبلی هم از آن جدا شده اند فعلا نمی خواهد حرفی بزند که به تریج قبای مدیران سینمایی بربخورد.

پیش بینی می شود این روش ظرف ماههای پیش رو تا زمان اعلام کاندیداهای ریاست جمهوری 96 ادامه خواهد داشت و آن گاه است که شورا باید بین حسن روحانی یا رقیبی قوی تر از او دست به انتخاب بزند.

روش شورا در تعامل با سازمان سینمایی فعلی و پذیرفتن امتیازاتی چون حضور در تیم داوری فجر این ظن را پیش رو می گذارد که این شورا حتی آمادگی این را دارد که برای انتخاب رییس بعدی سازمان سینمایی و در مرتبه ای بالاتر انتخاب وزیر وارد مذاکره با رییس جمهور بعدی شود.

در این راستا پیش بینی می شود حتی اگر بنا شود این شورا با روحانی همراه شود، هر چه به انتهای سال نزدیک می شویم حملات به ایوبی بیشتر می شود تا اعضای شورا بتوانند آلترناتیو خود برای ریاست برای سازمان سینمایی دولت دوازدهم را به روحانی تحمیل کنند.

جای خالی چهره های ثابت قدم
صحت این نگاه در شورا را که بپذیریم آن گاه باید دل بسوزانیم به حال سینمایی که چکیده آن شورایی می شود که به راحتی می تواند وارد معامله شده و با کسب امتیازاتی ولو بزرگداشت یک عضو در جشنواره فجر بزرگترین مشکل سینمای ایران که وضعیت رفاهی بدنه صنف است را نادیده می گیرد و بیانیه ای گنگ و دوپهلو درباره اکران می دهد.

اینجاست که جای خالی سینماگرانی لااقل ثابت قدم در افکار خود نظیر امثال مسعود ده نمکی و جمال شورجه در چنین شوراهایی رخ می نمایاند.

تجربه همین چند ماه نشان داد که جز دو یا سه نفر هیچ کدام از اعضاى کنونى و سابق این شورا اهل مقاومت و ایستادگى در برابر وسوسه های دریافت امتیاز در قبال سکوت نیستند.

اشتباه نشود؛ منظور اپوزسیون بازى نیست. اتفاقا اگر بر عکس، بیان عاقلانه مسائل سینما به نحوى که منافع اکثریت محروم را شامل شود مدنظر است، در چنین شرایطى عموم اهالى سینما حامى شورا خواهد بود اما چون شورا هم دنبال منافع طیف فربه شده خویش است با اولین واکنش رئیس سازمان سینمایى دچار تشتت شد و دیدیم که با خروج چند عضو از آن چگونه علائم سازشکارى آنها اشکار گردید و در نهایت کار به جایی رسید که آخرین بیانیه این شورا کاملا سترون و بی خاصیت شد.

اینها همه فقط یک افسوس را به حال سینما باقی می گذارد سینمای ایران شوراها و اصنافی را می خواهد که با پرهیز از آلودگی های سیاسی و با ارجحیت دادن نفع جمعی بر نفع شخصی پیش بروند نه شوراها و اصنافی که راه می افتند برای دستیابی به امتیازات مادی از بخش دولتی.

سینماژورنال: شورای راهبردی سینمای ایران از شهریورماه پارسال اعلام موجودیت کرد و در هفته های ابتدایی آغاز فعالیتش بیانیه های تند و تیزی هم می داد اما هر چه به زمان جشنواره نزدیکتر شدیم این شورا فعالیتش کمتر شد و در هفته های اخیر هم که اصلا خبری از این شورا نیست.

به گزارش سینماژورنال همین مسأله عاملی شده است تا روزنامه اصولگرای “جوان” در گزارشی با عنوان “چرا ديگر از بيانيه‌هاي آتشين خبري نيست؟” به طرح احتمال انحلال شورای راهبردی بپردازد و این فرضیه را طرح کند که امتیازات تحصیص یافته از سوی سازمان سینمایی به اعضای شورا بوده که باعث شده آنها فعلا سکوت اختیار کنند.

سینماژورنال متن کامل گزارش “جوان” را ارائه می دهد:

شورایی که می خواست مشاوره دهد

شهريورماه پارسال و در آستانه روز ملي سينما، شورايي به نام شوراي راهبردي تحقيق و توسعه سينماي ايران آغاز به كار كرد؛ شورايي متشكل از تعدادي از سينماگران ايراني كه از كارگردان گرفته تا بازيگر و تهيه كننده در آن حضور داشتند.

اين شورا آن طور كه خودش ادعا مي‌كرد به دنبال آن بود كه در مقاطع حساس سينمايي كشور با ارائه مشاوره به مديران سينمايي، آنها را در جهت تصميم‌گيري‌هاي درست ياري كند.

ايوبي ابتدا واكنش نشان داد و بعد امتیاز داد
البته كه حجت‌الله ايوبي نيز سريع‌تر از حد تصور در برابر اين خواسته‌ها به حرف آمد و از اعضاي اين شورا خواست براي اينكه سايه رانت‌خواري از سر سينما كم شود، خودشان پيشقدم شوند و براي ساخت آثارشان از حمايت‌هاي دولتي استفاده نكنند، اما اين اتفاق باعث كوتاه آمدن اعضاي شوراي راهبردي نشد و برخي از چهره‌هاي آن كوشيدند به نقد ادبيات واكنشي رئيس سازمان سينمايي دست زنند.

اين بار ايوبي به پاسخگويي دست نزد، ولي در مقابل نه‌تنها پروانه ساخت فيلمنامه‌اي از مهدي كرم‌پور از جمله اعضاي اين شورا به سرعت صادر شد كه در كنار آن شرايط حضور برخي از اعضاي اين شورا در هيئت‌هاي انتخاب و داوري جشنواره فيلم فجر فراهم آمد.

مهدي كرم‌پور، عضو هيئت داوران فيلم اولي‌هاي جشنواره سي و چهارم شد و سيدجمال ساداتيان و مهدي فخيم‌زاده نيز به هيئت داوران بخش اصلي راه يافتند. از آن جالب‌تر اين بود كه براي يكي از اعضاي شوراي راهبردي يعني فخيم‌زاده علاوه بر كرسي داوري، بزرگداشتي ويژه هم برگزار شد تا همه چيز در خدمت اعضاي شوراي راهبردي باشد.

درّي با استعفا از شورا هم مغضوب بود، اما حاضران در شورا به هيئت داوري راه يافتند
مدتي پيش از استفاده از اعضاي شوراي راهبردي در جشنواره شايعاتي طرح شد درباره جدايي برخي از اعضاي شورا مطرح شد اما در اين ميان درّي تنها چهره‌اي بود كه به صراحت استعفاي خود را از شورا اعلام كرد، ولي بقيه سعي كردند در اين باره وضعيت نه تأييد نه تكذيب را در پيش گيرند.

پيش‌بيني مي‌شد دري بعد از استعفا راحت‌تر بتواند توليد پروژه‌اي تاريخي به نام «پهلوان خشمگين» كه پروانه ساختش را هم گرفته بود در دستور كار قرار دهد، اما عقبه حضور در شورا باعث شد هيچ گونه حمايتي از جانب سازمان سينمايي براي توليد اين پروژه به وي محول نشود!

دري حتي با استعفا از شورا هم نتوانست پروژه‌اش را امتداد دهد و باقي‌ماندگان در شورا اما به هيئت‌هاي داوري جشنواره راه يافتند.

امتیازات آن قدر بوده که اعضای شورا را به سکوت واداشته؟
حالا در ابتداي سال جديد و در شرايطي كه بيشتر از چهار ماه از آخرين بيانيه شوراي راهبردي مي‌گذرد، هيچ خبري از اين شورا نيست.

بسياري انتظار داشتند شورا لااقل در آستانه نوروز و در شرايطي كه مشكلات رفاهي بسياري گريبانگير اعضاي صنف سينماي ايران است يك بيانيه راهبردي بدهد، اما گويا امتيازاتي كه اعضاي شورا در راستاي حضور در جشنواره و دريافت پروانه ساخت و گرفتن وعده حمايت از ارگان‌هاي سينمايي دريافت كرده‌اند، آن قدر بوده كه فعلاً ترجيح مي‌دهند بي سروصدا امور شخصي خويش را پيش گيرند تا شايد اگر باز هم در مسير دريافت پروانه ساخت به مشكل خوردند يا نيازمند دريافت كمك‌هاي دولتي براي ساخت آثارشان بودند به ارائه بيانيه‌هاي راهبردي درباره اوضاع سينماي ايران دست زنند.

سینماژورنال: شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران» چندوقتی است که با حضور تعدادی از سینماگران فعالیت خود را شروع کرده و نظرات جمع را در قالب بیانیه به اطلاع عموم می‌رساند. اعضای آن هم سینماگرانی همچون مهدی کرم‌پور، علی معلم، مجید میرفخرایی، سیدضیاء هاشمی، سیدشهاب حسینی، پوران درخشنده، سیدضیاءالدین دری، علیرضا رئیسیان، فرهاد اصلانی، بهروز افخمی، مسعود جعفری‌جوزانی، محمدعلی حسین‌نژاد، سیدجمال ساداتیان، منوچهر شاهسواری، رسول صدرعاملی، مهدی فخیم‌زاده و فرامرز قریبیان معرفی شده‌اند.

به گزارش سینماژورنال و به نقل از “شرق” اما این روزها خبر‌هایی درگوشی منتشر شده که برخی از اعضای آن از حضور در این شورا استعفا داده‌اند که می‌توان از منوچهر شاهسواری، ‌محمدعلی حسین‌نژاد، ‌رسول صدرعاملی،‌‌سیدشهاب حسینی، ‌مسعود جعفری‌جوزانی و پوران درخشنده نام برد. برای اطلاع دقیق از صحت این خبر با شاهسواری، ‌جعفری‌جوزانی و درخشنده تماس گرفتیم که هیچ‌کدام پاسخ ندادند.

البته سیدضیاءالدین دری رسما استعفای خود را در رسانه‌ها منتشر کرد.(اینجا را بخوانید) برخی‌ها معتقدند این شورا قرار است موازی با سازمان سینمایی عمل کند و برخی هم اعتقاد دارند شورا دست‌پرورده سازمان سینمایی است؛ نکته‌ای که حجت‌الله ایوبی، ‌رئیس سازمان سینمایی، ‌آن را قویا رد کرد. 

اما بااین‌حال این سؤال مطرح است که اساسا مأموریت این شورا چیست؟ چرا در این برهه از زمان تشکیل شده؟ ‌و… 

افخمی: کسی را منصوب نکرده ایم که بخواهیم معزول کنیم

بهروز افخمی، ‌کارگردان سینما و تهیه‌کننده برنامه تلویزیونی «هفت»، درخصوص این سؤال که آیا خبر استعفای برخی از اعضای «شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران» از حضور در جلسات را تأیید می‌کنید، ‌گفت: «اصلا این شورا جای استخدام و استعفا نیست! ما در این شورا کسی را منصوب نکرده‌ایم که بعدا بخواهیم معزول کنیم یا خودشان استعفا دهند. یک عده آدم باسابقه در سینما دورهم جمع شده‌اند و هر هفته در جلسات سه‌شنبه حضور پیدا می‌کنند. برخی‌ها بنا به خواسته خود می‌توانند به حضورشان در این جلسات ادامه دهند و برخی‌ها هم به صلاحدید خودشان دیگر شرکت نکنند».

علی معلم، ‌دیگر عضو این شورا، در پاسخ به این سؤال نیز گفت: «من خبر جدیدی درباره این موضوع ندارم».

افخمی: من این افراد را دور هم جمع نکردم

بهروز افخمی کارگردان فیلم «گاوخونی» در پاسخ به این سؤال که وقتی گروهی با عنوان «شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران» اعلام موجودیت و حتی بیانیه صادر می‌کنند حتما قصد دارند به خود وجاهت قانونی بدهند. ضمن اینکه دایره دوستان شما در سینما خیلی بزرگ‌تر از این جمعی است که شاهدش هستیم. پس چرا فقط این افراد در شورا حضور دارند، ‌گفت: «اصلا این‌گونه نیست که می‌گویید. من این افراد را جمع نکرده‌ام. از آقایان هاشمی، جعفری‌جوزانی و معلم بپرسید. من خودم دیرتر به این جمع پیوستم و اصلا هم قرار نیست طیف خاصی را دورهم جمع کنیم. این افراد صاحب تجربیات زیادی هستند و درباره مسائل مختلف سینما همچون تولید و توزیع صاحب‌نظرند».

علی معلم: تشکیل شورا ربطی به دولتها ندارد

علی معلم مدیرمسئول نشریه «دنیای تصویر» درباره چرایی تشکیل چنین شورایی در این برهه زمانی عنوان کرد: «این مسئله ربطی به دولت‌ها ندارد. در سینمای ایران هسته‌های فکری خیلی کمی وجود دارد. صنف‌ها کار خودشان را درست انجام ندادند. بنابراین با این نگاه، چنین جمعی تشکیل شد. ضمن اینکه این شورا هم‌ارز دولت نیست و قصد رقابت با سازمان سینمایی ندارد. در این گروه افرادی حضور دارند که به مسائل سینما علاقه‌مند هستند. تلاش بر این است که افق کلی سینما را تبیین کنند و به راه‌های برون‌رفت از بحران‌هایی همچون کم‌بودن مخاطب سینما، فروش پایین فیلم‌ها و… بپردازند».

علی معلم: در شورا به مسائل استراتژیک سینما می پردازیم

همچنین این تهیه‌کننده سینما در برابر این پرسش که با وجود مجله «دنیای تصویر» چه لزومی داشت در این شورا حضور پیدا کنید، ‌پاسخ داد: «خب گاهی‌اوقات باید مسائل را در جمعی مطرح کرد تا تأثیر بیشتری داشته باشد. بنابراین تنها کاری که این شورا انجام می‌دهد، این است که مجموعه نظرات خود را در قالب بیانیه منتقل می‌کند که حتما آنها را خوانده‌اید». مدیر «جشن دنیای تصویر» (حافظ) در پاسخ به این پرسش که چرا این شورا در دوره صدارت جواد شمقدری تشکیل نشد، ‌گفت: «خب این مسائل فقط مربوط به این دوره نیست. بنابراین تشکیل چنین شورایی در هر دوره‌ای ضروری به نظر می‌رسد. ما در این جلسات به مسائل استراتژیک سینما از جمله خصوصی‌سازی سینما، ‌کمترشدن نظارت‌ها و سپردن مسائل به اولیای خود و… می‌پردازیم. این مسائل همه مواردی است که جناب آقای دکتر جنتی قبول دارند و سازمان سینمایی هم کمک می‌کند که چنین شرایطی فراهم شود. موضوع مهم این است که ما درباره سینما حرف می‌زنیم. به مسائل سیاسی کاری نداریم. بنده این مسائل را به آقای ایوبی هم گفته‌ام. حتی عضو یکی از شوراهای سازمان سینمایی هستم».

همچنین معلم درباره ارتباط این شورا با تشکلی با عنوان «خانه سینما شماره ٢» گفت: «من «خانه سینما شماره ٢» را نمی‌شناسم».

سیدضیاءالدین دری: این شورا فقط بیانیه صادر می کند و قدرت اجرایی ندارد

سیدضیاءالدین دری درباره دلیل استعفای خود از این جمع گفت: «حضور در شورا مسئولیت جدی دارد. من هم چون بعد از سال‌ها قصد ساختن فیلمی را دارم، نمی‌توانستم در جلسات شرکت کنم. از آنجا که وقتی بیانیه‌ها صادر می‌شود، امضایم پای آن بیانیه‌ها باید باشد، بنابراین از این شورا استعفا کردم تا با فراغت بال بتوانم کار فیلم‌سازی‌ام را انجام دهم».

کارگردان فیلم «سینما، ‌سینماست» درباره موازی‌بودن این شورا با تصمیمات سازمان سینمایی گفت: «اصلا این شورا قصد ندارد موازی با سازمان سینمایی عمل کند. ضمن اینکه اگر هم چنین سوءتفاهمی از آن برداشت شود، مسئله با گفت‌وگو و شفاف‌سازی قابل حل‌شدن است. چون این شورا فقط بیانیه صادر می‌کند و اصلا قدرت اجرائی ندارد».

سینماژورنال: در حالی که فقط دو ماه از شروع به کار شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران گذشته یکی از اعضای این شورا استعفاء داد!

به گزارش سینماژورنال این عضو سیدضیاءالدین دری کارگردان ایرانی است که در سالهای اخیر بیش از هر چیز به واسطه ساخت مجموعه هایی چون “کلاه پهلوی” و “کیف انگلیسی” شناخته شده است.

استعفای دری درست سه هفته بعد از انتشار بیانیه سوم شورای راهبردی رخ می‌دهد؛ در آن بیانیه شورا از دولت خواسته بود دخالت مستقیم در تولیدات سینمایی نداشته باشد و راه را برای رشد بخش خصوصی باز گذارد.(اینجا را بخوانید)

این بیانیه با واکنش تند حجت ا.. ایوبی رییس سازمان سینمایی مواجه شد که در حاشیه مراسم معارفه رییس جدید موسسه رسانه های تصویری به صراحت از مدیرعامل فارابی خواست حمایتهای خود را از اعضای شورای راهبردی قطع کند.(اینجا را بخوانید)

ترکش تهدید ایوبی دامن کارگردان “کیف انگلیسی” را گرفت

حالا و کمتر از یک ماه بعد از تهدید اعضای شورا از سوی ایوبی، یکی از فیلمسازانی که اتفاقا به دنبال آن بود که بعد از مدتها شرایط تولید یکی از سناریوهای تاریخی-زندگینامه‌ای خود را از طریق فارابی فراهم کند از شورا استعفاء داده است.

سیدضیاءالدین دری به دنبال آن بود که بتواند بخشی از بودجه درام تاریخی “پهلوان خشمگین” را که روایتی ارائه می‌دهد از زندگی یک کشتی‌گیر قدیمی از فارابی بگیرد اما فارابی هیچ حمایتی از این پروژه انجام نداد.

این اتفاقات را کنار هم که می‌گذاریم این پرسش به ذهن خطور می‌کند که آیا این کارگردان به واسطه دلخوری از وضعیت پیش آمده، قید حضور در شورای راهبردی را زده است؟

سیدضیاءالدین دری: گفتنی‌ها را در آینده خواهم گفت

سیدضیاءالدین دری در گفتگو با سینماژورنال درباره دلایل این استعفا فقط از این می‌گوید که گفتنی ها را در آینده خواهد گفت و البته بر این امر هم تأکید می‌کند که ماجرای عدم حمایت فارابی از تولید فیلمنامه وی به امروز و دیروز برنمی‌گردد و مدتهاست این بنیاد سینمایی حمایتی از وی نکرده است.

گفته های دری یک فرضیه جدید را پیش رو می گذارد و آن هم اینکه آیا میان اعضای شورای تحقیق و توسعه راهبری به لحاظ فکری اختلافی بروز کرده است؟

شنیده های سینماژورنال حکایت از آن دارند که برخی اظهارنظراتی که بهروز افخمی در برنامه “هفت” بیان می کند ربطی به جایگاهش در شورای راهبردی ندارد و این یکی از مهمترین موارد اختلافی اعضای شورا بوده است.

گروه گرایی در ایران به نتیجه نمی رسد

استعفای دری از شورای راهبردی بیش از پیش این فرضیه را پررنگ می‌کند که در فضاى حاكم بر سينماى ايران امكان هيچ تجمع جدى وجود ندارد و هر گونه اقدام مشابه با شكست مواجه مي‌شود.

مشکل اصلی از یک طرف روحیات ایرانیان است که علاقه زیادی به کار جمعی ندارند و ترجیح می‌دهند بیشتر مالک جزیره های خرد خویش باشند تا حضور در مجمع الجزایری که به همه سود برساند و از طرف دیگر حضور پررنگ بخش دولتی در سینما که حتی انتظار یک انتقاد حداقلی و صادقانه از خود را ندارد.

شاید دلیل اینکه اهالی سینمای ایران هم هیچ وقت صنف قوی و قدرتمندی نداشته اند و حتی صنفی مانند خانه سینما هم در هیچ دوره ای نتوانسته بدون حمایتهای دولتی سرپا بایستد همین عوامل باشد.

حالا باید منتظر ماند و دید استعفای کارگردان “کلاه پهلوی” از شورای راهبردی چه واکنشی را از سوی این شورا به دنبال خواهد داشت؟

شورایی برای مشاوره به مدیران

 به گزارش سینماژورنال شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران در آستانه ۲۱ شهریورماه روز ملی سینما اعلام موجودیت کرد.

این شورا به دنبال آن بوده که در مقاطع حساس سینمایی کشور با ارائه مشاوره به مدیران سینمایی آنها را در جهت تصمیم گیریهای درست یاری کند.

اعضای این شورا در ابتدا 18 نفر بودند و حالا با استعفای دری به 17 نفر رسیده است. این 17 نفر عبارتند از:

فرهاد اصلانی، بهروز افخمی، مسعود جعفری جوزانی، محمدعلی حسین‌نژاد، سیدشهاب حسینی، پوران درخشنده، علیرضا رئیسیان، سیدجمال ساداتیان، منوچهر شاهسواری، رسول صدرعاملی، مهدی فخیم‌زاده، فرامرز قریبیان، مهدی کرم‌پور، رضا کیانیان، علی معلم، مجید میرفخرایی، سیدضیاء هاشمی

سینماژورنال/حامد مظفری: در دومین بیانیه شورای راهبردی سینمای ایران که چند روز قبل منتشر شده بود بر مشکلات برآمده از وابستگی بیش از حد سینمای ایران به بودجه های دولتی تأکید شده بود و راه رهایی از این مشکلات قطع این وابستگی ذکر شده بود.(اینجا را بخوانید)

به گزارش سینماژورنال به فاصله چند روز از انتشار آن بیانیه حجت ا.. ایوبی رییس سازمان سینمایی، مراسم معارفه مدیر جدید موسسه رسانه های تصویری را بهانه ای کرد برای پاسخگویی صریح و البته کاملا تند به آن بیانیه.

ایوبی گفت: من حضور و اقدام این آقایان را در شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایرانی به فال نیک می‌گیرم چون اینها از کسانی هستند که از قدیم خیلی هم دوستشان داشتم و دارم.

وی ادامه داد: حالا این آقایان پیشقدم شدند و ما از همین‌ها شروع می‌کنیم. اینها از کسانی هستند که تا به امروز با حمایت‌های دولتی فیلم ساختند. حالا که این عزیزان پیشقدم شدند از آقای تابش(مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی) می‌خواهیم که حمایت‌های دولتی را از ایشان قطع کنند. از همین جا خطاب به آقای تابش عرض می‌کنم که حمایت‌ها را از فیلمسازان این شورا قطع کنند و پول باقیمانده را به فیلم‌اولی‌ها و فیلم‌دومی‌ها می‌دهیم تا به جوان‌هایی که وارد سینما می‌شوند، کمک کنیم.

آقای ایوبی! خوشحالیم که صریح حرف می زنید

اینکه رییس سازمان سینمایی بعد از مدتها برای یک بار هم که شده صراحت را پیشه خود ساخته و بی پناه بردن به وادی شعر و عرفان پاسخ شورایی متشکل از تعدادی سینماگر باتجربه را داده اتفاق نیکویی است.

در تمام بحرانهایی که در عمر دو سال و خرده‌ای مدیریت سینمایی یازدهم از ماجرای توقیف فیلمهای مجوزدار گرفته تا تغییر ناگهانی جوایز در جشنواره فجر و حتی عدم راهیابی برخی فیلمهای حساسیت‌زا به جشنواره های فجر شکل گرفته بود صرفا سعه صدر و واکنشهای کاملا در لفافه و غیرمستقیم حجت‌ا.. ایوبی را شاهد بودیم و چه خوب که بالاخره ایشان تعارفات مرسوم را کنار گذاشته و راحت حرفشان را می زند.

با این حال نکته اینجاست که این واکنش صریح به همان اندازه که باید در برابر منتقدان سینمای ایران به کار رود می بایست در برابر آنها که در ماههای گذشته با ایجاد فضایی پرارعاب جلوی اکران برخی از آثار مجوزدار نظیر “عصبانی نیستم”، “خانه دختر”، “خانه پدری” و “رستاخیز” را گرفتند هم به کار گرفته شود.

چرا رییس سازمان سینمایی در برابر آنها که بی دلیل جلوی اکران این آثار پروانه نمایش دار را گرفتند هم همین واکنش را نشان نداد؟

جالب است که آن مخالفان بیشتر از آن که ریشه سینمایی داشته باشند به دنبال تسویه حسابهای سیاسی بودند و نه تنها واکنشی به خود ندیدند که در نهایت ملایمت خواسته آنان که توقیف بود برآورده شد اما…

اما در برابر گروهی استخوان خردکرده سینما که هر چه نداشته باشند سبقه سینمایی شان بر همگان آشکار است این چنین واکنش تندی رخ می‌دهد.

نگذارید اقلیت راستگو جامه ریا بر تن کنند

این را که کنار بگذاریم نباید یادمان برود که سينماى ايران سينمايي دولت زده است و اين ريشه در بيش از سه دهه گذشته دارد و دولت‌زدگی سینما نه ربطی ايوبى دارد و نه ربطی به شمقدری یا جعفری جلوه و سلف او.

در دهه نخست انقلاب به علت فقدان سرمايه گذاران همسو با نظام مساعدت دولتى يك امر ناگزير و صحيح بود ولی امتداد این مساعدتها کار سینما را به جایی کشاند که دیگر تولیدات خالص بخش خصوصی ایران به سالی 5 فیلم هم نمی رسد!

این است که خطرناک است! بخصوص که حالا بنا شده آنها که این دولتی شدن بی حد و مرز را نقد می کنند در دایره غیرخودیها قرار گیرند خط دوچندان هم می شود چراکه باعث می‌شود همین اقلیت راستگو نیز برای فرار از کانون عکس العمل مستقیم مدیران، جامه نفاق و دورویی بر تن کنند و زبان جز به مدح نگشایند.

سینماژورنال: حدودا دو ماه بعد از اعلام موجودیت شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران(اینجا را بخوانید) و انتشار اولین بیانیه آن دو هفته بعد از اعلان موجودیت (اینجا را بخوانید) این تشکل دومین بیانیه خود را منتشر کرد.

در بیانیه دوم این شورا بر ورشکستگی بخش خصوصی سینمای ایران تأکید شده و راه رهایی از این ورشکستگی قطع ویژه خواری از سینما ذکر شده است.

سینماژورنال متن کامل این بیانیه را ارائه می دهد:

سینما ورشکسته است

سینما ورشکسته است و اکثر قریب به اتفاق فیلمهای بخش خصوصی با ضرر و زیان توام است ولی دستمزدها پیوسته روند افزایشی دارند و رقمهایی نجومی دهان به دهان می چرخد.

دیگر کمتر کسی برای فیلمسازی دست در جیب خود دارد. همه چشم بدست دولت دوخته اند و پیوسته پشت در اطاق مسئولین نهادهای مختلف خیمه زده اند تا بلکه او را قانع سازند و سرمایه ای جذب کنند و فیلمی بسازند و اگر در این چشمه آبی نباشد فیلمی هم نخواهد بود.

همه آقایان حیران و سرگردان چون بوتیمار کنار رودخانه لم یزرع بانتظار نشسته اند

آن چنان که در یکی دو سال اخیر کم و بیش چنین شده است. دولت به دلیل تحریمها به مضیقه مالی دچار آمده و دیگر پولی ندارد که در اختیار رانت گیران و متخصصین جذب سرمایه های دولتی قرار دهد در نتیجه همه آقایان حیران و سرگردان چون بوتیمار کنار رودخانه لم یزرع بانتظار نشسته اند.

وظیفه دولت کمک به رشد و تعالی صنعت سینما از طریق بستر سازی مناسب است

اما پیشنهاد ما: پیشنهاد ما یک جمله بیشتر نیست. صلاح ما و سینمای جمهوری اسلامی این است که دولت دخالت مستقیم در تولیدات سینمایی نداشته باشد و راه را برای فعالیت بخش خصوصی باز بگذارد؛ همین.

براین اساس وظیفه دولت کمک به رشد و تعالی صنعت سینما از طریق بستر سازی مناسب است ، نه مشارکت در زمینه تولید. تولید سهم ماست و کلیت سینما یعنی زیرساخت ها و ایجاد زمینه های لازم جهت فعالیت سینمایی، سهم دولت است.

اجازه دهید بساط این ویژه خواری و نخبه گرائی یک بار برای همیشه از سر سینما برچیده شود.

ما باید فیلم بسازیم و سرمایه مان را از مردم تامین کنیم نه از دولت. صنعت سینمای ایران باید به رسمیت شناخته شود و نظر ما این است که اگر دولت احیاناً پولی برای تزریق به تولید از نفس افتاده فعلی در اختیار دارد آن را به یک نسبت و در زمان اکران بین همه تولیدات تقسیم کند و چتر حمایتش را بر سر همه تهیه کنندگان بگستراند و همه با هم فرصت دهیم تا مردم لذت و طعم سینما رفتن را با همه آداب و آیین روح نوازش بار دیگر حس کنند و سالن ها را رونق بخشند که هر چه داریم از همین مردم است و اجازه دهد بساط این ویژه خواری و نخبه گرائی یک بار برای همیشه از سر سینما برچیده شود.

اعضای شورای راهبردی

به گزارش سینماژورنال در شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران جمعی از فعالان سینمای ایران حضور دارند. این فعالان عبارتند از:

فرهاد اصلانی، بهروز افخمی، مسعود جعفری جوزانی، محمدعلی حسین‌نژاد، سیدشهاب حسینی، پوران درخشنده، سیدضیاءالدین دری، علیرضا رئیسیان، سیدجمال ساداتیان، منوچهر شاهسواری، رسول صدرعاملی، مهدی فخیم‌زاده، فرامرز قریبیان، مهدی کرم‌پور، علی معلم، مجید میرفخرایی، سیدضیاء هاشمی

سینماژورنال: مهدی کرم‌پور کارگردان جوان سینمای ایران که آخرین ساخته سینمایی اش درام عاشقانه “پل چوبی” بود مدتی به دنبال دریافت پروانه ساخت تازه ترین فیلمش بود که البته هنوز موفق به دریافت آن نشده است.

به گزارش سینماژورنال این کارگردان جوان که اخیرا به همراه برخی از همفکران خود در تشکلی به نام “شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران” جلساتی را برای طرح مشکلات سینمای ایران برگزار می کند(اینجا و اینجا را بخوانید) با نگارش نامه ای انتقادات تندی را به مدیریت سینمایی دولت یازدهم وارد ساخته است.

در این نامه که برای انتشار در اختیار “کافه سینما” قرار گرفته کرم پور ضمن بیان گلایه هایش از مدیریت سینمایی فعلی برخی نکات درباره سیستم مدیریتی سابق را هم بیان کرده است.

سینماژورنال متن این نامه را ارائه میدهد:

پس از دو سال چون رویه گذشته‌، کتبن و عمومی قلمی ‌کنم تا اقل ثبت شود و بماند

جناب آقای دکتر ایوبی! ریاست محترم سازمان سینمایی کشور! سلام! خیال می‌کردم گفتنی‌ها را برای‌تان در جلسات خصوصی و عمومی گفته‌ام. به دوستی. به تذکر. به قهر. به شوخی. آن‌چه وظیفه خود می‌دانستم که باید گفته شود را. چون دوست یا برادر کوچکی. اما حالا که خارج از تعارف‌ها، مسموع نیست، پس از دو سال چون رویه گذشته‌، کتبن و عمومی قلمی ‌کنم، تا اقل ثبت شود و بماند. چرا که ما ناگزیر به گفتنیم و مسئولیت این همه نگفتن را فردا بر ما خواهند نوشت. که همان‌جا باید می‌گفتیم. در همان زمان و مکانی که باید. و بالاخره یکی باید این سکوت موهن را که از ترس‌ پنهان از دست دادن‌ها، می‌آید بشکند. چرا که مال ما نیست. لیاقت ما نیست.

قهرمان مبارزه با آنتاگونیست بودن تاکتیک خوبی است اما نه برای مدیریت کلان

آقای دکتر! چند صباحی قهرمان مبارزه با آنتاگونیست‌ِ قصه‌ی کهنه بودن، تاکتیک خوبی‌ست، اما نمی‌تواند استراتژی مدیریت کلان باشد. اتحاد علیه دشمن فرضی و آدم بدها که گرچه حالا بر مسند نیستند، اما در کمینند لابد! و گروه فشار دارند و قدرت و ابزار اعمال زور، نمی‌تواند و نبایست هراس عمومی و پنهان ایجاد کند که هیچ کس هیچ نگوید. که همه در میهمانی‌های دولتی لبخند بزنند و عکس یادگاری بگیرند و زینت‌المجالس سیاست‌مداران نوآمده شوند.

حالا در پساتحریم نوبت ماست
آقای دکتر! ما می‌دانیم و می‌دانستیم که اولویت دولت یازدهم فرهنگ و هنر نیست. که کارهای مهم‌تری دارد در عرصه‌ی سیاست خارجی و اقتصاد. و پذیرفتیم که لب بگزیم تا نوبت‌مان شود.
و حالا در پساتحریم نوبت ماست. چیز زیادی هم نمی‌خواهیم، که دولت مزاحم بخش خصوصی و جریان واقعی عرضه و تقاضای میان هنرمندان و مردم نشود، که اصل خصوصی سازی شامل سینماهای مصادره شده توسط دولت و نهادهای عمومی نیز باشد، که کمپانی‌های تولیدی شکل بگیرند، که تهیه کنندگان مسئولیت فیلم‌هایشان را برعهده بگیرند، که رانت‌های پنهان و آشکار به حمایت عادلانه و تساوی توزیع شوند، که مافیای تولید و توزیع و نمایش سر و سامان داده شود، که قوانین حمایتی و نظارتی شفاف شوند، که آزادی بیان توأم با مسئولیت برای تولیدکنندگان حاصل شود، که دولت و همه بدانند که فیلم‌سازی حق است نه امتیازی که هنرمندان تحت هر عنوانی چون پروانه ساخت یا هر مجوز سلیقه‌ای دیگر به خواهش یا سر کج کردن بخواهند دریافت کنند.

کم‌تر از ده نام مکرر همه‌ شوراهای نظارتی و حمایتی اداره‌های نظارت بر ساخت و نمایش ارشاد و از آن جالب‌تر شورای حمایت فارابی را قبضه کرده‌اند
آقای دکتر! ترکیب این شوراها را دیده‌اید؟ حتمن دیده‌اید، چرا که به حکم شما یا پیشنهاد و نظارت شما منصوب شده‌اند. سه دهه است که گویی در مدیریت فرهنگی این کشور قحط‌الرجال آمده. کم‌تر از ده نام مکرر همه‌ی شوراهای نظارتی و حمایتی اداره‌های نظارت بر ساخت و نمایش ارشاد و از آن جالب‌تر شورای حمایت فارابی (و شهرداری و حوزه هنری و صداوسیما) را قبضه کرده‌اند و به تنهایی خود مشاور، ناظر، حامی، مجری و مفسر همه‌ی قوانین و آیین نامه‌های فرهنگ و هنر و سینمای ایران هستند. سیاست‌گزاران فرهنگی در پس و پشت پرده و بدون هیچ ارزیابی به روز دانش کیفی و پاسخ‌گویی به روند و نتیجه‌ی تصمیمات درست و غلط‌شان حتا.
تغییر دولت‌ها هم در آمد و رفت‌ و نفوذشان تأثیری ندارد.
بسیاری از خطاها و مسیرهای انحرافی این سال‌ها نتیجه‌ی مستقیم تصمیمات اشتباه آن‌ها بوده که گاه امنیت و کلیت این سینما را به مخاطره افکنده‌اند.
هنوز هم در این شوراها از قصه می‌ترسند. از استقبال مردم می‌ترسند. از سینمای قصه‌گوی مردمی می ترسند. یا چون کارشان را بلد نیستند، این سینما را متناسب به سلیقه‌ی خود ابتر و حقیر می‌کنند. و این‌چنین است که در پنهان حذف سینماگران حرفه‌ای داستان‌گو دنبال می‌شود، و داستان تلخِ گریز مردم از سینماها و ریزش مخاطبان، به عمد یا به سهو تزریق و اجرا می‌شود.

در حوزه‌ سینما فرقی بین جناح‌بندی‌های سیاسی حس نکرده‌ایم
جناب آقای دکتر! ما در حوزه‌ی سینما فرقی بین جناح‌بندی‌های سیاسی حس نکرده‌ایم. همه یک رویه‌ی دِمُده و ساده‌انگارانه را ادامه می‌دهند. گیرم با نقاب‌ها و شعارهای متفاوت. اما عملکردشان یکی‌ست. چه بسا اصول‌گرایان چون به مسلمانی‌شان مطمئن بودند سر حرف‌هایشان هم بیشتر می‌ایستادند، این را اگر دیگران در خفا می‌گویند، بگذارید من به شما آشکار بگویم.
اگر مرحوم سیف‌الله داد را استثنا کنیم که کارها و تصمیم‌گیری‌هایش نشان از شخصیت ویژه و اقتدار وجودی‌اش داشت، ما همه‌ی این سال‌ها فقط محافظه‌کاری را تجربه کرده‌ایم. و شما که دیپلمات بوده‌اید حتمن مرز باریک اما مطول محافظه‌کاری با اعتدال‌گرایی را به خوبی می‌شناسید.
محافظه‌کاری فرهنگی همانی‌ست که امروز بزرگان ما را خانه نشین یا راهی دیار غربت کرده و یا ما را به فکر برده که چه بر سر فیلم‌های جدیدشان آمده. همانی‌ست که امروز استعدادهای متوسط بر مسند تصمیم‌گیر و تصمیم‌ساز، باید برای بهترین جوانان این کشور تصمیم بگیرند و دوستان فیلم‌ساز من که با اصلاحی‌های عجیب و سلیقه‌ای روبه‌رو شده‌اند، به امید سازش دم نزنند یا خودسانسوری کنند. چرا که لابد شما آمده‌اید و قرار است آن سوار ابلق نشان ناجی ما از تندروی و سانسور شوید. اما خودسانسوری از سانسور هم بدتر است.

در همان دولتی که از آن با لولو یاد می شود همه فیلم ساختند
یادمان باشد که در همان دولتی که حالا مانند لولو از آن یاد می‌شود همه در این سینما فیلم ساختند. یادمان باشد در همان دولت قبل نتیجه فجر و اسکار و برلین یک خروجی بود. در همان دولت، فرهادی به اسکار معرفی شد. من و معادی و کیایی و نعمت‌الله پروانه ساخت و نمایش گرفتیم. در همان جشنواره‌ها فیلم کاهانی رد نمی‌شد. از فیلم‌ساز جوان خواسته نمی‌شد شب اختتامیه خودش از خیر جایزه جشنواره بگذرد. در دولت نهم، بیضایی هم فیلم ساخت.

با شعر خواندن و لبخند مشکل سینمای ما حل نمی‌شود
آقای دکتر ایوبی! با شعر خواندن و لبخند مشکل سینمای ما حل نمی‌شود. حتا اگر حالا تنها علقه‌ی مشترک من و شما شاعر محبوب‌مان باشد. امروز دیگر به چیزی بیش از زبان نرم نیاز است. مدیریت فرهنگی به گوش شنوای واقعی و پایمردی بر قول‌ها و حمایت از همه‌ی هنرمندان نیاز دارد.
جشنواره‌ی سال قبل را یادتان هست؟ همه گفتند و نوشتند که جشنواره‌ی فیلم‌های متوسط بوده.
حذف و خانه نشین کردن آدم‌های حرفه‌ایِ مهم‌ترین و خوش‌نام‌ترین صنعت این کشور که مردم این مملکت سال‌ها پای تربیت‌شان هزینه داده‌اند با کدام هدف صورت می‌گیرد؟ چه برنامه‌ای برای جلوگیری از فرار مغزها که سرمایه‌ی ملی این مملکت است، دارید؟ نگاهی به لیست عوامل جشنواره‌ی پیش رویتان انداخته‌اید؟ جای دست‌اندرکاران فنی و هنرمندان پشت دوربین کم‌نظیری که همه‌ی کشورهای منطقه حسرت به دل آنانند، کجاست؟

نکند خدای ناکرده قرار بر حذف سینمای ملی‌ است
آقای دکتر! زمزمه‌ها و پچ‌پچه‌های درگوشی می‌پرسند ‌نکند خدای ناکرده این اشتباهات سهوی نباشند؟ نکند خدای ناکرده قرار بر حذف سینمای ملی‌ست و خودمان خوش‌بینانه جشن با پنبه سر بریدنش را به پای‌کوبی نشسته‌ایم؟ نکند در پساتحریم در میان خیل بنجل‌های صف کشیده برای اخذ طلب‌های دلاری‌مان قرار است از چین و هند و اروپای ورشکسته، برای‌مان سوغات دیگری بیاورید؟
و خدای ناکرده، بدتر از همه نکند نادانسته از آشفتگی مدیریت‌های ناهم‌گون و غیر یک‌دست زیردستی‌تان کس یا کسانی ماهی‌های خود را صید می‌کنند؟

گوش بِنِه عربده را، دست مَنِه بر دهنم
جناب آقای دکتر ایوبی
زین دوهزار من و ما، ای عجبا من چه منم؟
گوش بِنِه عربده را، دست مَنِه بر دهنم

سینماژورنال: شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران دو هفته بعد از  بیانیه اعلان موجودیت خود(اینجا را بخوانید) دومین بیانیه خود را منتشر کرد.

به گزارش سینماژورنال در این بیانیه نخستین راهکار این تشکل برای توسعه سینمای ایران مطرح شده است.

سینماژورنال متن کامل این بیانیه را ارائه می دهد:

سینما یک صنعت است
اگر چه سينما يك پديده مدرن فرهنگی است كه خصيصه هنری دارد و امروزه به عنوان يكی از شاخصه های توسعه فرهنگی شناخته شده است، اما از آنجا كه فيلم های سينمايی حاصل توليد جمعی است و علاوه بر سرمايه، همواره به گروهی از كارگران ساده گرفته تا نيروهای خلاق و متخصصين در رشته های گوناگون نيازمند است، از آغاز پيدايش به عنوان يك صنعت شناخته شده و می شود.

صنعت سینما هنوز در ایران به رسمیت شناخته نشده!
واقعيت تلخ اينكه پس از گذشت 85 سال از ساخت اولين فيلم سينمايی در ايران هنوز هيچ دولتی اين صنعت پيچيده و ارزشمند را به رسميت نشناخته است. از اين روی شورای راهبردی تحقيق و توسعه سينمای ايران به منظور برون رفت از وضعيت موجود پيشنهاد زیر را ارائه می کند:

لایحه به رسمیت شناختن صنعت سینمای ملی ایران به مجلس ارائه شود
دولت محترم در اسرع وقت لايحه ای جهت به رسميت شناختن سينما به عنوان “صنعت سينمای ملی ايران” به مجلس ارائه دهد تا دست اندركاران ساخت فيلم بتوانند از مزايای قانونی صنعتی شدن سينما كه احيای زيرساخت ها و برقراری ساز و كارهای رونق و پيشرفت صنعت و توليد داخلی است، بهره مند شوند.

از بخش خصوصی و جریان اصلی حمایت کنید

با توجه به اين واقعيت كه بخش خصوصی و جريان اصلی سينمای هر كشور، برای ادامه حيات اقتصادی خود متكی به جذب مخاطب انبوه است به منظور رسيدن به اين هدف بايد به ويژگی های فرهنگی، اعتقادات، سليقه، آداب و رسوم، اخلاق مدنی و گرايش های آشکار و پنهان سياسی ، اجتماعی و روحی روانی مردم احترام بگذارد چون بيشتر از هر رسانه ديگر تابلوی تمام قدی از شخصيت و روح ملی يك كشور را به نمايش می گذارد.

در نتیجه شورای راهبردی تحقيق و توسعه سينمای ايران معتقد است كه به جای پشتيبانی از سينمای حاشيه ای و بی مخاطب بايد از بخش خصوصی و جريان اصلی سينما حمايت همه جانبه به عمل آيد.

بخش خصوصی مخالف ایجاد انحصار و ویژه خواری است
بدیهی ست وقتی صحبت از حضور قدرتمند بخش خصوصی و جريان اصلی سينما به ميان می رود، هيچگاه منظور بخش دولتی كه در پوشش افراد حقيقی در مقاطعی پا به ميدان می گذارند و متاسفانه رفتارهای هنجار شكنی چون ايجاد انحصار، ويژه خواری و عدم پايبندی به مقررات صنفی را از خود به نمايش می گذارند، نبوده و نيست.

اعضای شورای راهبردی

به گزارش سینماژورنال در شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران جمعی از فعالان سینمای ایران حضور دارند. این فعالان عبارتند از:

فرهاد اصلانی، بهروز افخمی، مسعود جعفری جوزانی، محمدعلی حسین‌نژاد، سیدشهاب حسینی، پوران درخشنده، سیدضیاءالدین دری، علیرضا رئیسیان، سیدجمال ساداتیان، منوچهر شاهسواری، رسول صدرعاملی، مهدی فخیم‌زاده، فرامرز قریبیان، مهدی کرم‌پور، علی معلم، مجید میرفخرایی، سیدضیاء هاشمی

سینماژورنال: در آستانه 21 شهریورماه روز ملی سینما یک تشکل سینمایی جدید اعلام موجودیت کرد.

به گزارش سینماژورنال این تشکل سینمایی که جمعی از چهره های نسبتا مستقل سینمای ایران از بازیگران تا کارگردانان و تهیه کنندگان عضویت دارند خود را “شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران” نامیده است.

این شورا به دنبال آن است که در مقاطع حساس سینمایی کشور با ارائه مشاوره به مدیران سینمایی آنها را در جهت تصمیم گیریهای درست یاری کند.

اعضای این شورا عبارتند از:

فرهاد اصلانی، بهروز افخمی، مسعود جعفری جوزانی، محمدعلی حسین‌نژاد، سیدشهاب حسینی، پوران درخشنده، سیدضیاءالدین دری، علیرضا رئیسیان، سیدجمال ساداتیان، منوچهر شاهسواری، رسول صدرعاملی، مهدی فخیم‌زاده، فرامرز قریبیان، مهدی کرم‌پور، رضا کیانیان، علی معلم، مجید میرفخرایی، سیدضیاء هاشمی

متن بیانیه مربوط به اعلام موجودیت شورا که برای سینماژورنال ارسال شده به شرح زیر است:

سینمای ایران به عنوان مهم‌ترین دستاورد هنری جامعه‌ی ایران پس از انقلاب اسلامی، در طول نزدیک به چهار دهه، دوران پرفرازونشیبی را تجربه کرده و اینک در شرایط نگران‌کننده‌ای به سر می‌برد.

شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران که توسط جمعی از سینماگران ایرانی از بهار سال 1394 تشکیل شده و تاکنون جلسات متعددی برگزار کرده، با مطالعه و تحقیق پیرامون روند تحولات سینمای ایران و جهان و بررسی بحران‌های کنونی و وضعیت نگران‌کننده سینمای ملی قصد دارد با ایجاد یک فضای گفتگومحور، راهبردهایی جهت خروج سینمای ایران از بن‌بست فعلی ارائه دهد و ضمن تعامل با مراکز تصمیم‌گیری، بر ایجاد یک چشم‌انداز نوین در وظایف، مطالبات و تکالیف این هنر-صنعت با تکیه بر نقش بنیادین بخش خصوصی تأکید کند.

متأسفانه در شرایط فعلی فقدان یک افق روشن در جهت فعالیت‌های سینمایی، و تأکید دستگاه‌های تصمیم‌گیر و مدیریت‌های فرهنگی و سینمایی بر سیاست‌ها و روش‌های گذشته‌نگر و به بن‌بست رسیده، روزبه‌روز به شکاف‌های متعدد بین سینمای ایران و مخاطبان بالقوه‌اش دامن زده است. فضای نامطمئن برای سرمایه‌گذاری در امر تولید و تضمین حقوق سینماگران، به بیکاری آحاد سینما انجامیده و تخریب ستون اصلی سینمای ملی، که همانا بخش خصوصی و سینمای جریان اصلی است، مدت‌هاست که آغاز شده است.

شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران که به عنوان نهادی غیردولتی، غیرانتفاعی و غیرسیاسی تشکیل شده، بر آن است تا در مقاطع مختلف به ارائه بحث‌ها و نتایج کارشناسی‌ها اقدام و جلساتی را با افراد موثر در تصمیم‌سازی‌های کلان برگزار کند. در این راستا از عموم سینماگران، صاحب‌نظران و مخاطبان علاقمند به حفظ سینمای ملی ایران تقاضا دارد که این جمع را یاری داده و به غنای این تصمیم‌سازی‌ها بیفزایند.

یکی از جلسات شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایران