سینماروزان: محمد رحمانیان شخصیت جالبی است؛ از آن شخصیتهایی که مدام ژست مخالف می گیرد و از کمبود امکانات برای تولید آثارش سخن می گوید اما در عین حال از پرکارترین کارگردانان به شمار می روند.

به گزارش سینماروزان رحمانیان که در سالهای اخیر با گریمی خاص شخصیتی شبیه به کارل مارکس فیلسوف آلمانی پیدا کرده(!) در سال اخیر هم نمایشهایی مانند «مجلس ضربت زدن»، «آدامس خوانی» و «بیست نمایش کوتاه درباره سلفی» را روی صحنه برده و هم روخوانی هایی نظیر «هفت مجلس در عزا و معجزه (نمایشنامه خوانی مجموعه مسافران)» و «مصاحبه» داشته است. ضمن اینکه او امسال اولین تجربه سینمایی اش «سینمانیمکت» را هم روی پرده فرستاد و در این اکران هم پردیس چارسو که مدیریت وقت آن را اشکان خطیبی بازیگر نزدیک به وی برعهده داشت به شدت کمک حال رحمانیان شد.

حالا هم بناست رحمانیان نمایش «نام تمام مادران…» را از سوم اسفندماه به مدت ۲۰ شب در تماشاخانه کنش معاصر اجرا کند.

رحمانیان به مانند همه این ماهها در نشست خبری این نمایش هم در خلال صحبت درباره ویژگیهای نمایش اش کوشید همچنان ژست مخالف خود را حفظ کند و از مخالفتهایی بگوید که با اجرای برخی آثار او وجود داشته است.

محمد رحمانیان گفت: می دانم که روزهای پایانی سال، گرفتاری ها زیاد است و در این شرایط اجرای نمایش، دشوارتر است. اما امیدوارم این نمایش مخاطب خود را پیدا کند.

او ادامه داد: این اولین نمایش من نیست که با زمان اجرایش تناسب و تقارن دارد. پیش از این نمایش، در ونکوور «شب سال نو» را در شب سال نو اجرا کردم.

این نویسنده و کارگردان گفت: داستان «نام تمام مادران…» همین روزها می گذرد، زمانی که ماه جمادی الثانی و اسفندماه تقارن پیدا کرده. ۲۰ جمادی الثانی که بارها در نمایش به آن اشاره می شود و میلاد حضرت فاطمه (س) است با  ۲۹ اسفندماه یکی شده است. این تقارن و همزمانی برای من اهمیت داشت و شاید همین موضوع ایده و انگیزه اصلی برای نوشتن این نمایشنامه بود.

رحمانیان افزود: آیین های اسطوره ای که از دل اسلام گرفته شده با آیین های اسطوره ایرانی مطابقت دارد، همدیگر را تکمیل کرده و بهم پاسخ می دهند.

او درباره نمایش تازه اش گفت: داستان این نمایش در یک روز و یک پرده اتفاق می افتد. چند روز مانده به عید نوروز و تولد حضرت فاطمه (س).قصه در خانه ای اطراف شهرکی سینمایی  روایت می شود. شهرکی شبیه آنچه مجموعه «مختارنامه» در آن ساخته شده است. فیلمی قرار است درباره حضرت زهرا (س) در این شهرک ساخته شود. زنانی در این خانه حضور دارند که ما برش عصایی از زندگی شان را روایت می کنیم.

محمد رحمانیان در بخش دیگری از این نشست گفت: نمایش به زن، زنانگی و مادری اشاره دارد. ویژگی هایی که در شخصیت حضرت زهرا (س) وجود دارد.

این نمایش بسیار زنانه است، نه فقط به دلیل موضوع آن، این نمایش درباره بروز احساسات زنانه و عواطف و دنیای زنان است. حس های زنانه در جامعه ما کتمان می شود و کمرنگ شده است. پس از نمایش «خروس» که آن را به مادران تقدیم کرده بودم به دنبال این بودم تا درباره حقیقت گمشده زنان معاصر بنویسم. این همزمانی فرصتی شد تا به دغدغه هایم در قالب یک داستان معاصر بپردازم.

کارگردان نمایش «اسب ها» گفت: آناهیتا یا زهره یا ناهید خصوصیات خود را در اسطوره های ایرانی با اسطوره زهرا شریک است. همه این ها در ذهن، معنای درخشندگی، تابندگی و روشنی را تداعی می کنند.

رحمانیان درباره ارتباط سینما و تئاتر در آثارش گفت: در «سینما نیمکت» سعی کردم توضیح بدهم که سینما و تئاتر دو هنر مستقل نیستند. در «مجلسنامه» توضیح دادم که شبیه خوانی و مجلس تقلید از دل هم زاده شده اند.

آنچه در سینما می بینیم مدیون تئاتر و شگردهای تئاتری است. مثل کلوزآپ، فید این، فید اوت و …نحوه روایت بین این دو هنر تفاوت دارد. رویکردی که به سینما دارم برخاسته از تجربه های تئاتری من است. من چیزی اختراع نکردم، سعی کردم از تجربه های دیگران استفاده کنم.

او ادامه داد: شگردهای گوردون گریک که ۲۰۰ سال پیش به تئاتر جهان افزود توسط سینمایی ها استفاده شد. چیزهایی که برشت و پیسکاتو تجربه کردند به سینما راه یافته.

کارگردان نمایش«پل» گفت: استفاده از موسیقی و تئاتر در نمایش های من چیز جدیدی نیست و قبلا تجربه شده، در تئاتر هند، چین، ژاپن و ایران وجود داشته. حتی در ایران هم پیش از من چنین تجربه هایی بوده. هفده، هجده سال قبل فرشید نوابی و الهام چرخنده یک موسیقی نمایش در سالن چهارسو اجرا کردند. کار خوبی هم بود.

رحمانیان در بخش دیگری از سخنانش درباره اجرا در تماشاخانه کنش معاصر گفت: سالن های تئاتری تهران هویت ندارند. آنها تنها مکان هایی برای اجرای نمایش هستند. البته این که تعداد تماشاخانه ها افزایش داشته، خوب است اما پیش از پیروزی انقلاب اسلامی هر سالن هویت مستقل داشت و مخاطب می دانست در تئاتر سنگلج یا مولوی چه می بیند.

اما الان تالار مولوی که باید در اختیار دانشجویان باشد، در اختیار جوان های مستعد نیست. تئاترشهر مدتهاست از مرکزیت خارج شده و تالار وحدت به دلیل نبود تئاتر موزیکال یا اپرا و باله رونقی ندارد. این تماشاخانه ها برنامه نمایشی خاصی ندارند و همه انواع تئاتر را نمایش می دهند.

رحمانیان در پایان این نشست و در پاسخ به سوال یک خبرنگار درباره این که زمانی گفته بود به سراغ موضوع های مذهبی نمی رود گفت: من پس از ماجرایی که برای «روز حسین» اتفاق افتاد، اعلام کردم درباره معصومین و ائمه در تاریخ حیاتشان نمایشی اجرا نمی کنم.

اما در «نام تمام مادران…» داستان در زمان حال روایت می شود‌. من حضرت زهرا (س) را یک فعال اجتماعی می شناسم. به او هر وقت ظلم شده مقابله کرده، واکنش نشان داده، توهین شنیده و در جریان فعل و انفعال دنیای اطرافش بوده.

او ادامه داد: میزان مشارکت اجتماعی زنان در صدر اسلام قابل تقدیر است. حضرت خدیجه (س) هم این ویژگی را داشت و من در «عشقه» به این موضوع پرداختم. ام البنین هم این گونه بود، پس از واقعه عاشورا او تا سال ها در مدینه جلساتی برای یادآوری این واقعه داشت و با مادران شهدا دیدار می کرد. من دوست داشتم میرباقری در «مختارنامه» به نقش خانم ام البنین در قیام مدینه، ماجرای حره و قتل عام مردم مدینه اشاره کند که از این موضوع به سرعت عبور شد.

کارگردان «عشقه» افزود: من نمایشنامه «درخت» درباره حضرت زینب (س) را چاپ و اجرا نخواهم کرد. درباره حصر خانگی حضرت معصومه (س) در قم کاری اجرا نمی کنم. خیال دوستان راحت باشد. سعی می کنم به این موضوع ها به شکلی کوچک در کنار داستان های معاصر بپردازم. من باور دارم اسطوره ها در جهان امروز کاربرد دارند. من اعتقاد دارم زینب (س)٬ خدیجه (س)٬ فاطمه (س)، ام البنین (س) و … برای پرسش های انسان امروز پاسخ هایی دارند.

سینماژورنال: در كشور ما چیزی که فراوان به چشم می‌خورد جشنواره است؛ تقریبا هر ارگان غیرسینمایی که ردیف بودجه‌ای را برای کار فرهنگی اختصاص داده است سعی می‌کند با راه اندازی جشنواره ای مختص فیلمهای کوتاه یا بلند حالا هر چند بي ربط به زعم خود استفاده بهینه ای(!) از این بودجه کند بدون آنكه به اثرات فرهنگي چنين اقداماتي مدنظر باشد.

به گزارش سینماژورنال در این شرایط اینکه جشنواره ای به دامنه جشنواره های ارگانی پیشین افزوده شود چندان عجیب نیست اما اینکه جشنواره ای راه اندازی شود که به طور مستقیم بخشی از بودجه سازمان سینمایی را به خود اختصاص دهد امری غریب است بخصوص که اگر این جشنواره جدید مخصوص گروهی سینمایی باشد به نام “هنروتجربه” که وقتی در بخش فرعی جشنواره فجر هم  قرار دارد مخاطب چندانی را به خود جلب نمی کند چه برسد به يك جشنواره مستقل.

بر این اساس اینکه اعلام شده سال ۹۵ جشنواره مستقل و بین المللی “هنروتجربه” برگزار می‌شود و به این ترتیب بخش هنروتجربه از جشنواره فیلم فجر حذف می‌شود و تنها در حد انتخاب دو فیلم از كل آثار شركت‌كننده در جشنواره به عنوان “برگزیده‌های هنروتجربه” باقی خواهد ماند هم حكايت رسيدن بري ديگر از اين باغ پر نعمت براي عده اي خاص است.

برگزیده این بخش اثری بود که…

هنروتجربه در همین دو سال که بخشی از جشنواره فجر بود نه اسباب جلب  توجه  منتقدان بود و  شگفتي ساز و نه مخاطبان عام از آن استقبال کردند و حتی برگزیده امسالش فیلمی بود به نام “چهارشنبه” که نه فقط به لحاظ ساختار و نوع روایت ربطی به بقیه آثار هنروتجربه نداشت که اصلی ترین عامل حضورش در این بخش نداشتن پروانه سینمایی بود و گرنه از بخش “نگاه نو” سر در مي آورد.

باز هم همین امسال يكي از آثار  هنروتجربه یعنی “سینمانیمکت” چون در بخش اصلی سوداي سيمرغ پذیرفته نشد به ناچار  به هنروتجربه  رفت تا در کاخ جشنواره نمایش داشته باشد.

واکنش کارگردان یکی از این آثار یعنی محمد رحمانیان کارگردان “سینمانیمکت” به حضورش در این گروه و استفاده از واژه “تبعید” برای توصیف حضور، نیز به اندازه کافی گواه است.

وقتی فیلمسازی که فیلمش را در بخشهای اصلی قبول نمی کنند و هنروتجربه با آغوش باز فیلمش را قبول می کند در توصیف این موج مثبتی که از هنروتجربه گرفته(!) خود را تبعیدی می‌خواند، دیگر برگزاری جشنواره مختص هنروتجربه چه معنایی دارد؟ آن هم استفاده از پسوند “بین المللی” برای این جشنواره که دیگر به یک شوخی متداول در جشنواره های وطنی بدل شده است.

بهترین سانس کاخ را به هنروتجربه دادند و باز هم مخاطب نداشت

واقعیت هنروتجربه همان بود که در جشنواره فجر دیدید. بهترین سانس روز را در کاخ جشنواره به هنروتجربه اختصاص داده بودند و باز هم فیلمهای این سانس مخاطب نداشت!

گروهی می تواند جشنواره برای خودش راه بیندازد که در یک مقیاس کوچکتر مثلا بخش فرعی فجر توانسته باشد اسباب شگفتی مخاطب را موجب شود!

چرا این آثار ویدیویی را در جشنواره یاس تجمیع نمی کنید؟

از آن سو  هنروتجربه پر شده از آثاری که با مجوز ویدیویی ساخته شده اند و چون نمی توانند پروانه سینمایی بگیرند به ناچار وارد این گروه می شوند، آيا بهتر نیست که این آثار ویدیویی را با جشنواره فیلمهای ویدیویی یاس تجمیع کنند که اگر هم رونقی هست كه ما از آن بي خبريم به جشنواره یاس سرازیر شود وگرنه تأسیس جشنواره ای مجزا برای این گروه جز آن که ردیف بودجه ای جدید از بودجه سینمایی را به خود اختصاص دهد و کانالی شود برای راه اندازی بولتن، کتاب و کاتالوگ و از آن طرف یک کنتراتچی هم بیاید و جلسات نقد و بررسی را کنترات کند کمترین سودی را عاید این گروه سینمایی نخواهد کرد.

حتی اگر فرض بر تقدیر از فیلمسازان هنروتجربه باشد؛ می توان در پایان هر سال مراسم کم‌هزینه ای را برگزار کرد و از بهترین های این گروه تقدیر کرد. چه نیازی است به برگزاری جشنواره ای که برگزاری اش فقط و فقط آبشخوری جدید براي صرف نوشخوارانه ي بودجه سینمایی کشور  در جايي غير ضروري است.

یک سوال

راستی یک سوال! آیا دست اندرکاران گروه هنروتجربه می توانند شخصا با جذب اسپانسر چنین جشنواره ای را فقط برای یک دوره برگزار کنند؟ یا آن که برای برگزاری این جشنواره هم از صدر تا ذیل محتاج سازمان سینمایی هستند؟

سبنماژورنال: “سینمانیمکت” محمد رحمانیان که به بخش نگاه نو راه پیدا نکرد و ناچار به هنروتجربه راه یافت در روز هفتم جشنواره در کاخ به نمایش درآمد.

به گزارش سینماژورنال “سینمانیمکت” که داستان یک گروه نمایش دوره گرد را روایت می کند که به اجرای آثار کلاسیک سینما می پردازند از حضور علی عمرانی،اشکان خطیبی، هومن برق نورد و مهتاب نصیرپور به عنوان بازیگر اصلی سود می برد.

اشکان خطیبی که پیشتر از سختیهایی که برای بازی در این فیلم متحمل شده بود، صحبت کرده بود در این فیلم با گریمی ایفای نقش کرده که به شدت او را شبیه به ارژنگ امیرفضلی کرده. خطیبی نفش ویلونیست گروه نمایشی دوره گرد را ایفا کرده؛ ویلونیستی که به شدت گرسنه است و برای رفع گرسنگی می نوازد!!

به گزارش سینماژورنال یک نکته جالب مربوط به “سینمانیمکت” آن است که در بخشی از آن به شوخی با اداره نظارت پرداخته شده به این ترتیب که بعد از مدتی اجرای گروه نمایشی در یک قهوه خانه سروکله یک مرد گوژپشت و نوچه هایش پیدا میشود که از سرپرست گروه میخواهد متن اجراهایش را قبل از اجرا برای بازبینی در اختیار او بگذارد. دیری نمی گذرد که این بازبینی، ممیزی عجیب و غریبی را موجب می شود.

دیگر نکته مربوط به این فیلم آن است که حسین عرفانی دوبلور مشهور ایرانی که سابقه دوبله همفری بوگارت، آرنولد شوارزینگر و شان کانری را داشته هم در این فیلم نقش یک دوبلور زندانی(!!!) را ایفا کرده است.

سینماژورنال: دومین نشست خبری جشنواره فیلم فجر که در ششم دی ماه برگزار شد بیشتر از آن که مجالی باشد برای صحبت دبیر جشنواره درباره برنامه هایش مجالی شد برای آن که اهالی رسانه بتوانند پرسشهایی را که درباره جشنواره داشتند از دبیر و مدیر روابط عمومی آن بپرسند.

به گزارش سینماژورنال محمد حیدری دبیر جشنواره در ابتدای این نشست خبر از رونمایی از مجموعه 100 صدای ماندگار سینمای ایران در هفته جاری خبر داد.
این مجموعه حاوی صدای 100 دوبلور سینمای ایران است و حین رونمایی آن از 14 دوبلور پیشکسوت تقدیر خواهد شد. حیدری همچنین از رونمایی 100 موسیقی سینمای ایران خبر داد.

تایید تلویحی تلخ بودن آثار جشنواره

تلخ بودن اغلب آثار جشنواره امسال که پیشتر فریدون جیرانی عضو هیات انتخاب آن را مطرح کرده بود به صورت تلویحی از سوی دبیر جشنواره تایید شد.
محمد حیدری گفت: نقد اجتماعی در آثار جشنواره امسال مورد توجه قرار گرفته است. البته سیاه نمایی نداریم و همه آثار دارای نقطه امید هستند.

 80 درصد بودجه جشنواره را “رایتل” داده/بازیگران مشاور هیچ نقشی در یافتن اسپانسر نداشتند

دبیر جشنواره درباره شایعات مرتبط با تلاشهای برخی مشاور-بازیگران جشنواره برای جذب اسپانسر برای جشنواره گفت: امسال شهرفرش و فرشهای دیگر ایرانی را منسوب کردند به جشنواره و گفتند مشاوران بازیگر به دنبال جلب نظر اسپانسرها بوده اند که این مساله صحت ندارد.

به گزارش سینماژورنال حیدری ادامه داد: ممنونم از همه هنرمندانی که مشاور جشنواره بودند ولی اصلا با آنها درباره یافتن حامی صحبت نشد.

حیدری با اشاره به حضور مجدد رایتل به عنوان حامی مالی جشنواره گفت: حدودا 80 درصد بخش مالی جشنواره را رایتل پوشش می دهد.

انیمیشنها فقط در سینماهای مردمی اکران می شوند

محمد حیدری درباره شایعات مربوط به ایجاد بخش انیمیشن گفت: 8 انیمیشن به جشنواره رسیده که اینها فقط در سینماهای مردمی نمایش داده میشوند و در نهایت از یک اثر تقدیر میشود.

انشاءا.. که لازم نباشد گشت ارشاد در کاخ جشنواره حضور داشته باشد
محمد حیدری درباره حضور گشت ارشاد در کاخ جشنواره گفت: انشاءا.. که لازم نباشد پلیس حضور داشته باشد و نکته ای را تذکر دهد.

تهیه کننده فیلم رحمانیان فیلمش را برای هر دو بخش نگاه نو و هنروتجربه درنظرگرفته بود

در حالی که فیلم “سینمانیمکت” محمد رحمانیان بعد از حذف از بخش نگاه نو راهی بخش هنروتجربه شده بود و همین گلایه های فراوان کارگردان فیلم را موجب شده بود، دبیر جشنواره گفت: تهیه کننده این فیلم{تورج منصوری} را برای هر دو بخش فیلم اولیها و نگاه نو درنظر گرفته بود.

توضیحات دبیر جشنواره درباره شایعات مربوط به حذف کیانوش عیاری و رخشان بنی اعتماد از هیاتهای انتخاب و داوری

دبیر جشنواره درباره شایعات مربوط به مشکلات غیرسینمایی که باعث شده برخی چهره ها از فهرست هیات های انتخاب و داوری کنار گذاشته شوند بیان داشت: رخشان بنی اعتماد در سفر بود و نمی توانست باشد. کیانوش عیاری علیرغم ارائه پیشنهاد از سوی جشنواره، خودش نپذیرفت که کنار ما باشد.

حذف سخنرانی از افتتاحیه جشنواره فیلم فجر

دبیر جشنواره با اشاره به ویژگیهای امسال افتتاحیه جشنواره گفت: در افتتاحیه جشنواره امسال سعی خواهیم کرد که سخنرانی نداشته باشیم.

دبیر جشنواره در پاسخ به رییس صنفی موسوم به منتقدان خانه سینما: جشنواره پیشنهادات را می پذیرد اما تصمیم نهایی را خودش می گیرد

دبیر جشنواره در پاسخ به رییس صنفی موسوم به منتقدان خانه سینما: جشنواره پیشنهادات را می پذیرد اما تصمیم نهایی را خودش می گیرد
دبیر جشنواره در چرایی عدم حضور منتقد در هیاتهای انتخاب و داوری که رییس صنفی موسوم به منتقدان خانه سینما از آن گلایه کرده بود گفت: انجمن منتقدان خانه سینما بنا بود لیست پیشنهادی خود را برای  این هیاتها به ما بدهد که نداد.

وی با بیانی صریح ادامه داد: یادمان نرود که جشنواره پیشنهادات را می پذیرد اما تصمیم نهایی را خودش می گیرد.

توضیحات روابط عمومی جشنواره درباره ماجرای حضور یک نوزاد با پرستارش در کاخ جشنواره سالهای گذشته

از جمله حواشی سال قبل جشنواره حضور نوزاد یکی از گردانندگان جلسات نقد و بررسی به همراه پرستارش در کاخ جشنواره بود!

به گزارش سینماژورنال صادق موسوی مدیر روابط عمومی جشنواره درباره چگونگی جلوگیری از چنین سوءاستفاده هایی در کاخ جشنواره گفت: تمام تلاشمان را می کنیم که آنها که اهلیت دارند کارت بگیرند اما وقتی بناست 2هزار کارت صادر شود طبیعی است که امکان خطای انسانی وجود داشته باشد.

آیا هیأت انتخاب فیلم طالبی را پذیرفته بود؟

ابوالقاسم طالبی کارگردان سینمای ایران بعد از حواشی مربوط به مهاجرت یکی از بازیگران زن فیلم “یتیم خانه ایران” به شبکه ماهواره ای جم گفته بود فیلمش را هیات انتخاب مناسب بخش مسابقه تشخیص داده اما خودش نخواسته در بخش مسابقه باشد.

به گزارش سینماژورنال با این حال آنچه طالبی گفته بود هیچ گاه مورد تایید دبیرخانه جشنواره قرار نگرفته بود تا نشست دوم جشنواره.

در این نشست یکی از خبرنگاران در بخش پرسش و پاسخ به اهالی رسانه دو سوال از دبیر پرسید که سوال اول درباره طالبی بود.

با این حال پاسخگویی به سوال دوم باعث شد دبیر از پاسخگویی به سوال اول بازبماند! و برای همین در انتهای نشست یکی دیگر از روزنامه نگاران حاضر در نشست در این باره از حیدری پرسید.

حیدری در پاسخ گفت: طالبی خودش نخواست فیلمش در بخش مسابقه باشد و از ابتدا گفت میخواهد در بخش خارج از مسابقه باشد.

وی در پاسخ به سوال مجدد این روزنامه نگار درباره اینکه آیا فیلم طالبی در بخش مسابقه پذیرفته شده بود بیان داشت: بله.

سینماژورنال: چند روزي است مجادله قلمي بين يك منتقد و يك فيلمساز  كه سابقه تئاتري اش پررنگتر از سينماست، خوراك سايتهاي مختلف و بعضاً صفحات روزنامه ها شده تا در دوره فترتي كه بعد از فروكش كردن تب و تاب اعلام اسامي فيلم هاي پذيرفته شده تا زمان شروع رسمي جشنواره هر ساله ايجاد مي شود، تنور جشنواره با شيبي ملايم هنوز روشن بماند.

به گزارش سینماژورنال شاید اگر در اين دوران بي خبري يا كم خبري كه تب خبري گلدن گلوب و اسكار هم فعلا فروكش كرده چه برسد به فجر خودمان كه تازه‌ترين خبرش مي شود اعطاي حكم مديريت سالن سينما به بازيگر پيشكسوت(!) اين مجادلات صورت نمي گرفت و هياهوي بسيار براي هيچ به راه نمي افتاد مطمئناً این مجادله هم چنان که باید مورد توجه رسانه ها قرار نمی گرفت.

درست مانند جنگ اكوادور و پرو كه همزمان با شروع جنگ ميان ايران و عراق، دو كشور نفت خيز در خاورميانه  و هر دو همسايه ابرقدرت شرق و هر دو مرتبط با آبراهه هاي بين المللي، شروع شد و آن قدر جنگ اين سوي جهان در خاورميانه به لحاظ خبري مهم و حياتي بود كه پرو و اكوادور مجبور شدند از بي اعتنايي جامعه جهاني و كم اهميت دانسته شدن از سوي آژانس هاي خبري پس از هشت روز به توافق برسند و صلح كنند!

امري كه اين سو هشت سال طول كشيد، حالا اين مجادله هم همانند آن جنگ در نطفه مي توانست عقيم بماند اگر در غياب خبرهاي مهمتر صورت نمي گرفت و مثلاً در بحبوحه جشنواره بود.

نامه‌هایی که برای معرفی کارنامه نگارندگان به مخاطب نگاشته شده
اما چند نكته در باب اين مجادله قابل اشاره است.

نخست نامه هاي سرگشاده هر يك به ديگري به گونه اي است كه بر خلاف نامه هاي اين چنيني به جاي آن که مخاطب طرف مقابل باشد ، مخاطب خواننده هاي اين نامه در سايتها و روزنامه ها هستند كه باید با خواندن عبارات این نامه ها، از سوابق نويسنده نامه باخبر شوند ، گويي يك پشت پرده دوستانه اي بين دو نفر قبلاً شكل گرفته و قراري گذاشته شده كه هر يك به بهانه حمله به ديگري از سوابق حرفه اي و هنري اش كه مشعشع مي‌پندارد سخن براند و در مقام اثبات خويش برآيد و جالب اينكه مرور گذشته هريك به گونه اي عنوان ميشود كه خاستگاه فكري و چرايي موقعيت فعلي اش بازگو شده و بر آن تكيه شود.

از سوره سینما تا سرود سرخ برادری
معززي نياي منتقد از ١٣٧١ و حضور در نشريه هنري حوزه  آن سال سخن مي گويد كه آنهايي كه “سوره” و بعدتر “نقد سینما”ی  آن سالها را خوانده‌اند مي‌دانند يعني چه و رحمانيان اجراي تئاتري  به نام “سرود سرخ برادري”  در ١٣٦١ را يادآور مي شود كه باز دانستگان بدانند يعني چه.

وقتي آجر به آسياب مي بريم توقع گرفتن آرد نداشته باشيم؟
در مورد رحمانيان گفتني ها را بسيار پيش از حسين معززي‌نيا سينماژورنال قلمي كرده است(اینجا را بخوانید) اما همين يك جمله بس كه وقتي شما اغلب از رانت يك مدير سالن كه دوست و بازيگرتان است استفاده مي كنيد ديگر چه انتظاري داريد كسي كه دوستي نزديك با مديريت هاي كلان و بسيار مهم تري در اين زمينه دارد از آن استفاده لازم را نبرد و به قول معروف وقتي آجر به آسياب مي بريم توقع گرفتن آرد نداشته باشيم؟!

آیا همان طور که باید از کنار ایرادات جشنواره گذشت نباید بیخیال ایرادات سینما شد؟
اما در مورد جناب معززي نيا گفتني است ايشان پس از تلاشهايي ناموفق در آنونس سازي از جمله براي فيلم هايي از جيراني و افخمي كه در همان حوزه هنري آن سالها انجام شد، ده سال بعد از آن ١٣٧١ معهود، همچنان  به عنوان يك منتقد شناخته مي شوند و مجله‌ای نيز با حمایت مهمترین ارگان شهری، روانه كيوسك ها مي كنند.

حال سوال اينجاست كه اگر حرف به فرض شما که تلويحاً و با اين مضمون مي فرماييد كه باباجان اينجا فجر است و اسكار نيست و بیله ديگ بیله چغندر و من خودم از ١٣٧١ دارم آسيب شناسي مي كنم جشنواره را و كارنامه قطوري در اين زمينه دارم و بيش از اين صحبت كردن راجع به كاستي هاي فجر، آب در هاون كوفتن است و اين نارسايي ها و نارضايي ها حالا ديگر جزو پيكره فجر شده و به جاي نقد قواعد بازي اش را بپذيريم، قبول کنیم آن گاه باید به شیوه خودتان فعالیت تان در مقام منتقد هم زیر سوال برود؟

یعنی بايد به خود شما عيناً همين جملات را راجع به اغلب فيلم هاي سينماي ايران كه نه بودجه  كلان دارند و نه حمايت هاي مديريتي را و آماج نقدهاي پرخاشگرانه در مطبوعه متبوعه شما قرار مي گيرند بیان کرد و پرسید چرا شما در نگاهي كلان تر نقد  فيلمهاي سينماي ايران را بخاطر نبود سرمايه بخش خصوصي و اعمال سانسور و مميزي در همه دوره ها و هزار و يك مشكل ديگر، تعطيل نمي‌كنيد و به قاعده بازي كه پذيرفتن اين سينماست تن در نمي دهيد؟

چون خوب مي دانيد تعطيلی نقد به بهانه مشكلات بنيادي يا عارضي هر پديده اي خلاف عقل است. شما نقد را تعطيل نمي كنيد تا عنواني را كه در سينما به آن دست يافته ايد از دست ندهيد و حتی اگر بخواهند با گفتن اين گونه تعابیر شما را در رودربایستی تعطيلي مجله تان بياندازند باز شما باهوش تر از آنيد كه در اينجا منكر نقد شويد.

سکوت معنادار فیلمبردار سابق و تهیه کننده فعلی فیلم رحمانیان
اما آنچه در خلال اين مجادلات براي حرفه اي هاي سينما جذاب است پرگويي هاي اين دونفر نيست بلكه سكوت معنادار تهيه كننده فيلمي است كه به بهانه انتخاب نشدنش براي سوداي سيمرغ اين مجادلات پاگرفته.

تهيه كننده‌اي كه يكي از بهترين هاي فيلمبرداري سينماي ايران است و خود دستي در نوشتن و كارگرداني دارد، تهيه كننده اي كه عليرغم نگراني از سرمايه يك و نيم ميلياردي فيلم آن طور كه در اين مجادلات ادعا و از سوي مقابل تاييد شده(!) بايد به ميدان بيايد و اما فعلاً کلمه‌ای موضع‌گیری نمیکند و البته که بدون موضع‌گیری برنده بازي است چرا كه نام فيلمش در ميانه اين “هياهوي بسيار براي هيچ”  كمي بيشتر بر زبانها افتاده است.