سینماروزان:  نوری بیلگه جیلان کارگردان ترک برنده نخل طلای کن به خاطر ساخت “خواب زمستانی” به تازگی به ایران آمده و مهمان رویداد “شکوه سینما” به مدیریت مستانه مهاجر بود.

تینا جلالی مسئول بخش سینمایی روزنامه اعتماد از معدود روزنامه‌نگاران حاضر در مسترکلاس جیلان بود که سعی کرد پرسشی از وی در چگونگی تامین مالی تولید فیلم‌هایش بپرسد.

وی از نوری بیلگه جیلان پرسید: نظر شما درباره ایران چیست؟ غیر از فرهادی و کیارستمی کدام هنرمندان ایرانی را می‌شناسید؟ آیا می‌دانید در سینمای ایران فیلمسازان با سختی فیلم می‌سازند؟ و آیا سینماگران ترکیه هم برای ساخت فیلم‌شان با سختی همراه هستند؟ اصولا روند تامین مالی پروژه های تان چطور است؟

جیلان در جواب گفت: سینمای ایران را خیلی دوست دارم، سینمای ایران نجیب و بزرگ است. با بسیاری از هنرمندان ایرانی رفیقم و آنها را می‌شناسم، بعضی از آنها در ترکیه زندگی می‌کنند.

او گفت: درباره سختی‌های فیلمسازی در ایران و ترکیه باید بگویم متاسفانه فیلم ساختن در ایران، ترکیه و اساسا همه جای دنیا کار سختی است، ولی مهم ‌این است که چگونه فیلم ساخته می‌شود.

وی ادامه داد: آیا شما فیلم خوب می‌سازید یا فیلم معمولی؟ به هر حال فیلم ساختن امکان‌پذیر است، اما گاهی سختی‌های فیلمسازی را برای خودمان بزرگ می‌کنیم و به این سختی‌ها وابسته می‌شویم؛ در نتیجه کارمان جلو نمی‌رود.

جیلان گفت: از تجربه شخصی خودم می‌گویم که سه‌تا فیلمم را تنها با بودجه شخصی خودم ساختم و از هیچ جایی پول نگرفتم، دو نفره فیلم ساختم؛ خودم و فیلمبردار ولی فیلمم را ساختم. به این فکر کنیم فیلم خوب ساختن کار سختی است و باید تلاش کنیم.

جیلان پذیرفته که تولید فیلم به اصطلاح هنری اغلب بی پشتوانه است و همین درک، او را تا نخل طلا سوق داده ولی در سینمای ایران همچنان کم نیستند مدعیان سینمای هنری-بدون مخاطب- که حتی در یک جشنواره درجه سه پذیرفته نمی‌شوند و مدام می نالند از اینکه چرا حمایتی نصیب شان نشده؟

سینماروزان/مهدی فلاح: برگزاری یک رویداد انتقال تجربه با عنوان “شکوه سینما” در هتل آزادی تهران و با حضور تعدادی از سینماگران مطرح، یک معنا دارد و آن هم اینکه در همین دوران غلبه ارگان‌ها بر همه چیز و همه امور از تولید تا برگزاری جشن و جشنواره، باز اگر بخش خصوصی حرفه‌ای پای کار بیاید، نتیجه مقبول تری رقم خواهد خورد.

مستانه مهاجر مدیر “شکوه سینما” از تدوینگران باسابقه ای است که دفعتا بالا نیامده و سال‌ها کار و تجربه کرده تا به یکی از مونیتورهای قابل اعتنای سینما بدل شود و هرچند که تهیه‌کنندگی هم کرده ولی باز به عنوان یک تدوینگر قابل شناخته می‌شود.

مستانه مهاجر در رویداد “شکوه سینما” در کنار پارسا پیروزفر و پرویز شهبازی، سلیم اِوجی و نوری بیلگه جیلان از سینماگران ترک را دعوت کرد تا مسترکلاس‌هایی را برای علاقمندان سینمای ایران برگزار کنند و با اینکه حضور در این رویداد نیاز به ثبت نام و پرداخت هزینه نسبتا بالا داشته ولی استقبال از آن قابل توجه بوده است و به خصوص حضور نوری بیلگه جیلان کارگردان آلترناتیو سینمای ترکیه با اقبال بالای مخاطبان روبرو شد.

توجه به این رویداد که علاقمندان برای حضور در آن باید رقمی قابل توجه پرداخت می‌کردند را کنار کم رونقی بخش بین الملل جشنواره‌های ارگانی که بگذاریم چه دستگیرمان میشود؟ واقعیت این است که در این سال‌ها تقریبا تمامی جشنواره های در نام بین‌المللی ما که بودجه هنگفت دولتی هم داشته اند از فقدان حضور چهره ها و آثار مطرح سینمای جهان رنج می برده اند و حتی همان برگزاری جداگانه بین‌الملل فجر هم به جاي کشاندن پای سینماگران مطرح خارجی، بیشتر به خاطر نمایش فیلم‌های ردّی جشنواره اصلی فجر مورد توجه بود؛ جشنواره های کوتاه و مستند و … هم که جای خود دارند.

مستانه مهاجر شق القمر نکرده و فقط سعی کرده چرخ را از نو اختراع نکند و آنچه را در آوردگاه های سینمایی خارجی دیده، گرته برداری کند. او فهمیده که هیچ رویداد مطرح سینمایی نميتواند محصور به جغرافیای داخل باشد و راه دور نرفته و از همین همسایه توریست‌زده بغل‌دستی، فیلمسازی برنده نخل طلا را آورده و کنارش پارسا پیروزفر ی را قرار داده که از بازپخش “دختران انتظار” و “در چشم باد” در تلویزیون تا آثار روزش مثل “در انتهای شب” و “مست عشق” در مرکز اقبال عمومی است.

“شکوه سینما” نشان داد که اولا اگر در جشنواره امسال فجر یک عاقل‌مرد باشد حتما از همین تجربه اولیه مستانه مهاجر استفاده بهینه میکند و ثانیا اینکه اهالی سینمای ایران مدام نباید چشم به جیب ارگان ها داشته باشند تا برایشان کاری کنند و می‌شود در بخش خصوصی رویدادهایی را راه اندازی کرد که تاثیرگذاری آنها به مراتب بیشتر از جشنواره های فرتوت ارگانی باشد.