1

یک روزنامه‌نگار مستقل روی آنتن زنده بیان داشت⇐چرا به سوالات متعدد مخاطبان پیرامون جدایی بین‌الملل از جشنواره فجر هنوز پاسخ داده نشده؟/برگزاری جشنواره ورزشی بدون آن که فیلمی در ژانر ورزشی داشته باشیم، چه فایده دارد؟!/ در طول سال چند فیلم کودک در سینمای ایران روی پرده میرود که هزینه میلیاردی میکنند برای برگزاری جشنواره کودک؟؟/بهتر نیست بودجه میلیاردی جشنواره کودک را صرف ساخت سالن برای اکران فیلمهای کودک کنند؟؟/این همه هزینه برای جایزه پژوهش راه انداختند؛ چرا یک پژوهش مفید درباره جشنواره زدگی نداریم؟؟ و به‌جایش هزینه میکنند برای پژوهش درباره «کلاه مخملیها»!!!/ یک پژوهش غنی و بی‌طرف درباره جشنواره‌زدگی نداریم!/ یک پژوهش حسابی درباره آلودگیهای اکران نداریم و فقط شورا راه می اندازیم!/تشکیل این همه شورا در سازمان سینمایی چه معنایی دارد؟/ چرا اعضای این شوراها، همه انتصابی‌اند و شامل آدم های بی‌ربط به سینما! /حسین انتظامی به جای مشاوران تکراری منفعت‌طلب که باعث و بانی بسیاری از مشکلات فعلی سینما هستند به سمت مشاوران صادق و کاربلد برود

سینماروزان: آفت جشنواره زدگی در سینمای ایران در عین حال که کاسبان طرفدار خود را دارد همواره منتقدان فراوانی داشته است. برگزاری جشنواره های رنگارنگ و هدر دادن بیت المال بدون آن که خروجی مشهودی برای سینما و مخاطبان آن داشته باشد سبب ساز آن شده که حسین انتظامی رییس سینما هم به دنبال مقابله با آن باشد؛ البته مقابله از طریق راه اندازی شورایی تازه(!!) که بخش عمده حاضرانش خود کارمند جشنواره های مختلف بوده اند!!!

رضا اورنگ روزنامه نگار مستقل سینمای ایران با انتقاد از تعدد جشنواره ها روی آنتن زنده شبکه خبر گفت: وقتی رییس سینما میگوید “آفت جشنواره زدگی” یعنی به دام کمیت گرایی در برگزاری جشنواره ها افتاده ایم! آن وقت برخی میگویند تعداد جشنواره ها کم است!! البته از نگاه کارمندان جشنواره ها این تعدد برگزاری جشنواره ها خیلی خوب است(!!) چون عامل درآمدزایی آنهاست ولی فی المثل بعد از آن همه هزینه برای جدایی بین الملل از فجر وقتی هیچ دستاوردی حتی در حوزه منطقه ای نداشته ایم امتداد تلفات بیت المال چه فایده دارد؟؟

اورنگ افزود: جشنواره ای مثل کن کلی گردشگر به فرانسه ترانسفر میکند و مدام متصل به بودجه های دولت نیست! جشنواره مسکو و سایرین هم همین طور ولی جشنواره های وطنی چطور؟ یا آویزان دولتند یا آویزان شهرداری یا آویزان این نهاد و آن نهاد! همین جشنواره جهانی اگر بازدهی داشت چرا باز امسال رفت زیر بلیت وزارت ارتباطات و شهرداری و یک اسپانسر در بخش خصوصی نیافت؟؟؟

این روزنامه نگار باسابقه خاطرنشان ساخت: چرا به سوالات متعدد مخاطبان پیرامون جدایی بین الملل از جشنواره فجر هنوز پاسخ داده نشده؟
این همه هزینه کردند برای جدایی بین الملل از فجر چه فایده ای دارد؟ بهتر نبود همین بودجه صرف توسعه زیرساختها شود؟

رضا اورنگ با اشاره به جشنواره های مختلف بیان داشت: جشنواره استانی برگزار کردن برای شناخت استعدادهای محلی خوب است ولی مثلا برگزاری جشنواره ورزشی بدون آن که فیلمی در ژانر ورزشی داشته باشیم، چه فایده دارد؟ جشنواره کودک برگزار کردن و کلی بریز و بپاش میلیاردی بدون داشتن فیلم کودک چه فایده دارد؟ در طول سال چند فیلم کودک در سینمای ایران روی پرده میرود که مدام هزینه میکنند برای برگزاری جشنواره کودک؟؟ این جشنواره کودک باعث توسعه شده یا جلوگیری کرده از توسعه؟ بهتر نیست بودجه میلیاردی جشنواره کودک را صرف ساخت سالن برای اکران فیلمهای کودک کنند؟؟ سالی چند فیلم پزشکی یا پلیسی تولید میشود که جشنواره هایش را داریم؟

اورنگ تأکید کرد: بهتر نبود همین جشنواره فجر را غنی میکردیم و بعد به سراغ تولید جشنواره های دیگر میرفتیم؟؟!! یک جشنواره یا نهایتا پنج جشنواره درجه یک خیلی بهتر از ده ها جشنواره بی کیفیت است که حتی دست اندرکارانش هم فیلمهایش را ندیده اند.

رضا اورنگ با بیان اینکه مشکل جشنواره زدگی در سینمای ایران به مانند بسیاری از مشکلات دیگر ریشه دارد در مدیریت گفت: مشکل سینمای ما مشکل مدیریتی است. مدیریت قوی از کارشناسان خبره استفاده میکند و نه از مشاوران بی ربط! حسین انتظامی هم به جای مشاوران تکراری و منفعت طلب که باعث و بانی بسیاری از مشکلات فعلی سینما هستند به سمت مشاوران صادق و کاربلد برود.

اورنگ ادامه داد: یکی از شمول ضعف مدیریت سینما شورازدگی در سازمان است و یکی دیگر از شمول ضعف مدیریت، جدی نگرفتن پژوهش است. تشکیل این همه شورا در سازمان سینمایی چه معنایی دارد؟ چرا اعضای همین شوراها هم همه انتصابی اند و شامل آدم های بی ربط به سینما! صنف سینماست که باید تعیین کند چه آدمهایی وارد شوراها شوند.

این روزنامه نگار پیشکسوت افزود: این همه هزینه برای جایزه پژوهش راه انداختند چرا یک پژوهش مفید درباره جشنواره زدگی نداریم؟؟ و بجایش شورا راه انداخته اند برای حل جشنواره زدگی که این وسط بودجه ای هم تلف شود! پژوهش درباره کلاه مخملیها چه فایده ای به حال سینما دارد؟؟ پژوهش باید درباره مسائل مبتلابه سینما باشد که داد سینماگران را درآورده! یک پژوهش غنی و بی طرف درباره جشنواره زدگی نداریم! یک پژوهش حسابی درباره آلودگیهای اکران نداریم و فقط شورا راه می اندازیم!




یک روز بعد از ادعاهای دبیر یک جشنواره تازه تاسیس درباره اهداف جهانی⇐محمود عزیزی: جشنواره زدگی معضل هنر شده/با بهایی گزاف آثار درجه چندم خارجی را به جشنواره ها می آورند تا پز جهانی دهند/راهی که در برگزاری مدام جشنواره ها رفته ایم، غلط است

سینماروزان: تعدد برگزاری جشنواره ها در کشور ما معضلی بوده که رسانه ها مدام از آن انتقاد کرده اند با این حال هر سال به سیاهه آمار جشنواره ها چندتایی اضافه میشود.

به گزارش سینماروزان به تازگی جشنواره ای با نام بیطار با بودجه سازمان دامپزشکی راه افتاده در حالیکه دبیرش مدعی شده به واسطه جشنواره، ایران را به پایگاه فرهنگی دامپزشکی در جهان بدل خواهد کرد!!

با این حال محمود عزیزی بازیگر و کارگردان سینما و تئاتر که این روزها از فضای بازیگری فاصله گرفته با نقد کلیت برگزاری جشنواره‌های هنری در ایران به “میزان” گفت: به طور کلی، بودن جشنواره تئاتر و سینمای فجر هم سوال برانگیز است چه برسد به دیگر جشنواره ها. از نظر من تعریف جشنواره ها تا به امروز درست نبوده و راهی که تاکنون در راستای برگزاری مدام جشنواره‌ها رفته‌‌ایم راهی کاملاً غلط است.

وی در همین راستا ادامه داد: جشنواره باید روند و دستورالعمل درستی داشته باشد. این نوع برگزاری سالانه جشنواره‌ها که مثلاً چون دهه فجر است باید یک جشنواره برگزار شود کاملاً غلط است. مخصوصاٌ وقتی جشنواره از لحاظ محتوایی ربطی به دهه فجر ندارد و آثاری با آن مضمون تولید نمی‌شود چرا باید در آن زمان اجرا شود؟ در مورد سینما هم همین مشکلات کاملاً به وضوح به چشم می‌خورد.

این بازیگر جشنواره‌زدگی را معضل هنر خواند و افزود: جشنواره‌ها در حال حاضر صرفاً در یک بازه زمانی اجرا می‌شوند و حالت رفع تکلیف دارند. متاسفانه تا به حال کسی نیامده و بگوید که چه کنیم تا خروجی فلان جشنواره مثبت‌تر باشد؟ قطعاً اگر روند برگزاری جشنواره های مختلف و از جمله جشنواره های تئاتر و فیلم فجر روندی مثبت بود، وضعیت سینما و تئاتر ایران به وضع کنونی دچار نمی‌شد.

این بازیگر پیشکسوت تلویزیون بخش جهانی جشنواره ها را ضعیف خواند و خاطرنشان کرد: بعد سی‌وپنج دوره برگزاری، هنوز هیچ یک از دو جشنواره فیلم و تئاتر وجهه جهانی درستی پیدا نکرده‌اند. در تمام جشنواره‌ها آثار بین‌المللی در فراخوان شرکت کرده و خواستار حضور در جشنواره مقصد می‌شوند. اما ما می‌رویم و آثار و کارگردانان دسته چندم خارجی را با صرف بهایی گزاف به کشور می‌آوریم تا به زور نام بین‌المللی و پز جهانی را به جشنواره بدهیم.




چرا جشنواره‌های بودجه‌خوار دست از سر سینما برنمی‌دارند؟

سینماروزان/جواد محرمی: بخش قابل‌توجهي از بودجه سازمان‌ها و نهادهاي مهم فرهنگي كشور كه مصداق بيت‌المال مي‌باشد، هر ساله به برگزاري جشنواره‌هاي مختلف فرهنگي و هنري اختصاص پيدا مي‌کند و تب جشنواره‌زد‌گي به عنوان پديده‌اي شيک و دهان پرکن رو به افزايش است.

به گزارش سینماروزان و به نقل از “جوان” در همه جاي دنيا براي برگزاري جشنواره‌ها اهداف و كاركرد مشخصي در نظر گرفته مي‌شود و به‌طور دائم هست‌ها و بايدها مورد بررسي قرار مي‌گيرد، چراکه برخلاف ايران، صرف برگزاري جشنواره هدف نيست و دستاوردها و استراتژي‌هاي آينده‌نگر اهميت اصلي را دارد، اما در ايران هر ساله تعداد انبوهي جشنواره فيلم و ساير هنرها برگزار مي‌شود که ظاهراً نفس برگزاري آنها و هدر دادن پول بيت‌المال اصلي‌ترين انگيزه برگزارکنندگان را شامل مي‌شود. همين رويکرد غيراستراتژيک باعث شده جشنواره‌ها در ايران صرفاً کارکرد دورهمي‌هاي عده‌اي از خودماني‌ها را داشته باشد و مردم در لابه‌لاي هزينه‌ها و ريخت و پاش‌هاي ميلياردي حتي نقش حاشيه‌اي هم نداشته باشند.

مهم نيست حالا اين جشنواره‌ها در چه دولتي برگزار مي‌شود، چه در دولت منتسب به اصولگرايان باشد، چه اصلاحاتي‌ها و چه معتدلين، هميشه جشنواره‌اي هست و هميشه عده‌اي هستند كه اين جشنواره‌ها را برگزار كنند ولي چيزي كه در اين بين وجود ندارد، مردم است و سهم مردم از اين جشنواره‌ها.

عموم جشنواره‌هايي كه در كشور برگزار مي‌شود(مشخصاً اينجا در حوزه فيلم و سينما) تعداد مخاطبان و مردمي كه در جريان برگزاري آن هستند و اين رويداد را پيگيري مي‌كنند يك جمع بسيار محدود هستند كه عمده آنها هم از خود برگزاركنندگان مي‌باشند. جدا از جشنواره فيلم فجر كه اساساً يك جشنواره ملي و مردمي است، جشنواره فيلم‌هاي مستند(سينماحقيقت) كه هم‌اكنون در حال برگزاري است، جشنواره فيلم كوتاه تهران، جشنواره فيلم مقاومت و جشنواره انيميشن و جشنواره كودك(آن هم در سال‌هاي دور) تنها جشنواره‌هايي هستند كه جداي از اينكه مخاطبان خود را دارند اثرگذاري و اثربخشي خود را در طول اين سال‌ها نشان داده‌اند و مابقي جشنواره‌ها همه كپي هستند از يكديگر با فيلم‌هاي تكراري، هيئت انتخاب و داوران تكراري، فيلمسازان تكراري، جوايز تكراري و در نهايت جشنواره‌هاي تكراري. تبليغات دهان پرکن حول و حوش جشنواره‌هاي بي‌محتوا و بي‌هدف به قدري براي برخي مسئولان اصالت دارد که شهر‌ها و شهرستان‌هايي که بعضاً ميزباني جشنواره‌ها را برعهده مي‌گيرند و براي آن سر و دست هم مي‌شکنند، کوچک‌ترين تأثيري در فرآيند اصلي جشنواره‌ها ندارند و تنها امور اجرايي و تدارکاتي به آنها سپرده مي‌شود.

رامسر يک هفته محفل تهران‌نشين‌هاست
روز گذشته نشست خبري جشنواره فيلم ياس برگزار شد و دبير آن ابعادي از برگزاري آن را تشريح کرد؛ جشنواره‌اي که به بررسي فيلم‌هايي مي‌پردازد که در حوزه نمايش خانگي توليد و توزيع مي‌شوند و در آن فيلم‌هاي تلويزيوني روي پرده سينما نمايش داده مي‌شود! فيلم‌هايي که اصولاً براي پخش از تلويزيون و شبكه نمايش خانگي ساخته مي‌شود.

بخش عمده محصولات نمايش خانگي را هم سريال‌هايي تشکيل مي‌دهد که اصولاً نمايش عمومي آن بي‌معني است. شهر توريستي رامسر ميزبان اين جشنواره است و مکان برگزاري آن سبب مي‌شود برگزارکنندگان براي کشاندن هنرمندان و رسانه‌ها به محل برگزاري مشکل کمتري داشته باشند، اما کساني که در سال‌هاي گذشته همزمان با برگزاري جشنواره فيلم ياس سري به شهر رامسر زده‌اند به وضوح اين نکته را لمس کرده‌اند که مردم خطه شمال و حتي اهالي رامسر کمترين حضور و مشارکتي در اين جشنواره ندارند و در واقع اين جشنواره محفل تهران‌نشينان است و تنها بخشي از هزينه‌هاي برگزاري اين جشنواره از جيب مردم فقير خطه شمال پرداخت مي‌شود بدون اينکه بخش اعظمي از اين مردم حتي از برگزاري آن خبر داشته باشند. در جريان برگزاري جشنواره احتمالاً تني چند از مسئولان بلندپايه شهري حضور دارند و اگر از آنها درباره ماهيت جشنواره ياس سؤال کنيد، اطلاع چنداني از کم و کيف ماجرا ندارند و احتمالاً در دل قند آب مي‌کنند که نام شهرشان براي چند روز در بخش‌هاي فرعي خبري آورده مي‌شود.

ناني که براي برگزارکنندگان گرم مي‌شود
عده‌اي هم در رسانه‌ها متأسفانه نقش کارچاق‌کن جشنواره‌ها را برعهده گرفته‌اند و براي اعتباربخشي رسانه‌اي صفحات روزنامه‌هاي خود را به ابعاد مختلفي از آن اختصاص مي‌دهند و همين ضريب دادن‌هاي کاذب رسانه‌اي بخشي از جار و جنجال مورد نياز برگزارکنندگان را فراهم مي‌کند. مردم هم در حاشيه اين شوي چند روزه تبليغاتي از دور نظاره‌گر بيلبوردهايي هستند که در خيابان‌ها نصب شده و احتمالاً از اصل ماجرا بي‌خبرند، اينکه اگر اين جشنواره‌ها براي آنها آب ندارد براي برگزارکنندگان حتماً نان دارد.

از اين دست جشنواره‌ها که بودجه جاري کشور را مي‌بلعند کم نيستند و اشتهاي زيادي براي بالا رفتن تعداد آنها از سوي نهادها و ارگان‌هاي مختلف وجود دارد و حتي آن دسته از جشنواره‌هايي که ادعا مي‌کنند به شکل دولتي برگزار نمي‌شوند هم به شکلي غيرمستقيم بخش عمده هزينه‌هاي خود را از طريق بخش دولتي جذب مي‌کنند و در واقع در حال حيف و ميل بيت‌المال هستند.

تيم‌هاي مشترک با پشتيباني رسانه‌هاي مشترک
نکته ديگر درباره برگزاري جشنواره‌هاي مختلف فيلم اين است که عده‌اي افراد ثابت به طور چرخشي مديريت اجرايي، هنري و رسانه‌اي اين جشنواره‌ها را برعهده دارند و اين مديريت را دست به دست مي‌کنند، گويي که توانمندي ديگري در سطح کشور براي سپردن اموري از اين دست وجود ندارد. هيئت داوران جشنواره‌هاي فيلم نيز همواره اسامي مشخصي هستند که در طول سال از سهميه جشنواره‌هاي پرتعداد بي‌نصيب نمي‌مانند. در واقع جشنواره‌ها سفره‌اي چرب با هزينه‌هاي ميلياردي براي فربه کردن جيب عده‌اي خاص است که برگزار نشدن آنها هيچ خللي به زندگي روزمره مردم وارد نمي‌کند و برخلاف تبليغات، مردم بهره‌اي از اين سفره ندارند.

جشنواره‌هايي که بدون راهبرد برگزار مي‌شود
اصولاً فلسفه وجودي جشنواره‌هاي معتبر فيلم در جهان مانند کن، ونيز و برلين جهت دهي به سينماست، اما جشنواره‌هاي ايراني به‌رغم ثبت اهداف و انگيزه‌هاي پرطمطراقي که براي آنها ذکر شده است، اما در عمل يک دورهمي دوستانه با حضور تعدادي از افراد مشخص است که خروجي دندان‌گيري ندارد، هرچند مديران آن توان ارائه بيلان‌هاي طولاني به عنوان دستاورد جهت عرضه به مديران بالادستي و رسانه‌هاي حامي را دارند.

جشنواره فيلم پروين اعتصامي نيز جزو ليست رويدادهاي به اصطلاح هنري سال است که اخيراً فراخوان داده و در بهمن‌ماه برگزار مي‌شود؛ جشنواره‌اي که نگاهي کاملاً جنسيتي به سينما دارد و معلوم نيست دستاورد برگزاري آن دقيقاً قرار است چه چيزي باشد. اين جشنواره در بخش مسابقه فيلم کوتاه خود بخشي دارد با عنوان «زنان فيلمساز با موضوع آزاد و مردان فيلمساز با موضوع زن.» واقعيت اين است که کمتر زني را در جامعه ايران مي‌توان يافت که از برگزاري چنين جشنواره‌اي با موضوع زنان اطلاع داشته باشد و اين مسئله نشان مي‌دهد که برگزاري اين جشنواره با نگاه ملي انجام نمي‌شود و حلقه‌اي از افراد ذي‌نفع و ذي‌نفوذ وجود دارند که طي سال بايد بودجه‌هاي ميلياردي بين آنها پخش شود و البته اين هزينه‌ها همواره با نام مردم انجام مي‌شود.

براساس آمار طي سال در ايران حدود 50 جشنواره ريز و درشت فيلم برگزار مي‌شود که به‌طور ميانگين هفته‌اي يک جشنواره در سال است، جشنواره فيلم سلامت، جشنواره فيلم وحدت، جشنواره فيلم سبز، جشنواره فيلم رشد، جشنواره فيلم تهران، جشنواره رويش، جشنواره فيلم 100، جشنواره فيلم حسنات و اينها فقط بخشي از اسامي جشنواره‌هایي است كه در طول سال برگزار مي‌شود.  قطعاً اگر اين همه هزينه را كه براي برگزاري اين جشنواره‌ها مي‌شود، مي‌شد صرف توليد در همان موضوع كرد قطعاً دستاورد و اثر بخشي بهتري هم براي سينما و هم براي مردم داشت.  موضوعي بودن جشنواره‌ها در ايران خود يکي از آفت‌هاي اصلي به شمار مي‌رود. در تمام دنيا اهداف جشنواره‌ها پنهاني و در زير لايه‌هاي ظاهري دنبال مي‌شود، اما در ايران هنوز اين عقلانيت شکل نگرفته که به شکل غيرمستقيم سينماگران را به سوي موضوعات رهنمون کنند. برگزاري جشنواره در ايران نيز مانند بسياري از پديده‌هاي ديگري که سوغات و دستاورد تمدن غرب است هنوز در ظواهر گرفتار است و از عمق لازم برخوردار نيست؛ جشنوار‌ه‌هایي كه اين روزها عين قارچ سمي روز به روز در حال رشد هستند و فعلاً كسي نيست كه آنها را از ريشه بكند.