سینماروزان: به جرأت می‌توان گفت شهرتش با نقش «اعظم جمالی» در مجموعه «قصه‌های تابه‌تا» رقم خورد. او که در این سریال جزو بازیگران اصلی بود، در ۲۶ سالگی اولین نقش جدی و پررنگ خود را بخوبی ایفا کرد. ناگفته نماند که وی پیش از این کار خود را با عروسک‌گردانی آغاز و زمینه اصلی فعالیتش را این‌گونه انتخاب کرد تا اینکه برای بازی در نقش کوتاهی در سریال «آرایشگاه زیبا» توسط کارگردان این سریال یعنی مرضیه برومند انتخاب و سال ۱۳۶۹ وارد دنیای بازیگری شد. درباره مریم سعادت حرف می‌زنیم؛ هنرمند پیشکسوتی که لحظات خاطره‌انگیزی برای مخاطبان عرصه تصویر رقم زده است و این روزها شاهد حضورش در دومین فصل بانوان «جوکر ۲؛ طبقه ۲۱» هستیم. همین موضوع بهانه‌ای شد تا روزنامه ایران با او گفت‌وگو کند که در ادامه می‌خوانید.

* در ابتدا برایمان از تجربه حضور خود در «جوکر ۲؛ طبقه ۲۱» بگویید و اینکه این برنامه چه جذابیت‌هایی برایتان داشت؟
برای شرکت در این برنامه هدفی مشخص داشتم؛ اینکه بگویم چرا می‌گوییم خانم‌ها نمی‌توانند شاد باشند و به اصطلاح بگویند و بخندند. البته باید به این نکته اشاره کنم من فرد پرطنزی نیستم که بگویم جایم در این برنامه‌ها خالی بود. آدم شادی هستم اما نه آن‌گونه که با خود بگویم چرا مرا به این‌گونه برنامه‌ها دعوت نمی‌کنند. من بیشتر از هر زمان وقتی دیدم خانم‌ها قرار است در این مسابقه شرکت کنند، بسیار خوشحال شدم که بانوان نیز می‌توانند کنار یکدیگر بنشینند و گپ بزنند و خاطره تعریف کنند و مردم را بخندانند. به نظرم اتفاقی مبارک و درست و برنامه سالمی است. به من هم در این فصل خوش گذشت و کیف کردم و امیدوارم این برنامه با بازیگران زن دیگری ادامه داشته باشد.

*مخاطب ایرانی شهره است به دیر خندیدن، حالا اگر خرق‌عادتی هم اتفاق افتاده باشد که دیگر کار سخت‌تر می‌شود. «جوکر» در این چند فصل چقدر موفق به تحقق این امر شده است؟
بله، تعریف شما از مخاطب ایرانی درست است. من هم دیر می‌خندم و چه بسا شاید با تماشای یک فیلم، برنامه و یا تئاتر کمدی که می‌بینم، نفر آخری باشم که بخندم اما این‌گونه نیست که بخواهم جبهه بگیرم و اصلاً نخندم. اتفاقاً طنز موقعیت را بشدت دوست دارم و به آن واکنش نشان می‌دهم. در «جوکر ۲؛ طبقه ۲۱» بی‌نهایت و بی‌شمار طنز موقعیت پیش می‌آید و شاید همان بیشتر باعث خنداندن همه می‌شود.

*چقدر زمان صرف آموزش کسانی که تاکنون تجربه این بازی را نداشته‌اند، می‌شود؟ چقدر با تیم نویسندگان برنامه برای تعریف خاطره و جوکرتایم و… تعامل داشتید و با آنها پیش می‌رفتید؟

این تعامل و همفکری با دوستان نویسنده به نظرم کار سختی نبود. چند جلسه با نویسندگان صحبت و سعی کردیم فکرهایمان را به هم نزدیک کنیم. به عنوان مثال جوکرتایمی که آنها برای من در نظر داشتند با توجه به آن چیزی که بیشتر تجربه‌اش را دارم، بود. اما آن چیزی که در ذهنم بود، با دوستان مطرح کردم و در نهایت همانی را که می‌خواستم، اجرا کردم. البته اساساً هر کاری راه و رسم خود و ضبط کار یک زمان مشخصی دارد که همه باید در کوتاه‌مدت به یک هماهنگی برسند. درست است که اکثر بازیگران با هم همکاری داشته‌اند و اساساً دوست و آشنا هستند، اما برنامه باید تبدیل به محفل گرمی شود تا بتوان از آن بهره برد. پس باید قبل از ضبط هر فصل دستورالعمل‌هایی داده و با هر کسی جلسه‌ای گذاشته شود تا اگر کسی ذهنیت اشتباهی دارد، پاک شود و همه روی یک مدار قرار بگیرند.

*به نظر می‌رسد کمدین‌ها و بازیگران آثار طنز، به دلیل تجربیاتشان در شرایط تولید فیلم و سریال‌های کمدی و طنز و اهمیت کنترل خنده، در برنامه «جوکر۲: طبقه ۲۱» هم توانایی بیشتری در خنداندن دیگران و کنترل خندیدن خودشان داشته باشند، نظر شما درباره این موضوع چیست؟
ذکر این نکته خالی از لطف نیست، بازیگرانی که بیشتر در آثار کمدی کار می‌کنند، بیشتر می‌توانند خود را حفظ کنند و در خنداندن دیگران تبحر دارند. این امر طبیعی است که این هنرمندان در این زمینه بیشتر تخصص دارند و بهتر می‌توانند نتیجه بگیرند. البته من واقعاً این‌گونه نیستم با اینکه در آثار طنز زیادی حضور داشتم، اما راحت نمی‌خندم و به اصطلاح خوش‌خنده نیستم. اگرچه باز هم می‌گویم طنز موقعیت را بسیار دوست دارم و در این مسابقه نیز بارها و بارها طنز موقعیت پیش می‌آمد که کنترل خنده بسیار سخت بود.

*یکی از اتفاقات قابل توجه این برنامه بهره بردن از بازیگرانی است که شاید این روزها کمتر در این عرصه حضور دارند. اساساً چقدر این برنامه می‌تواند منجر به ظهور و بروز استعدادهای طنز کمتر مورد توجه قرار گرفته، شود و به هنرمندان از یاد رفته فرصت درخشیدن بدهد؟
ترکیب بازیگرانی که به این مسابقه دعوت می‌شوند، بسیار مهم است. در حقیقت افرادی که برای هر فصل کنار یکدیگر قرار می‌گیرند باید بتوانند کار را برای خودشان مفرح و شاد و دوست داشتنی کنند تا حال خوبشان انعکاس پیدا کند و مردم از مسابقه لذت ببرند. حال در این‌گونه مسابقات ممکن است از کسانی بهره برده شود که این روزها کمتر در عرصه تصویر فعالیت دارند و این موقعیت برایشان فراهم می‌شود تا دوباره بتوانند بازگردند که بسیار خوب است و «جوکر۲؛ طبقه ۲۱» می‌تواند چنین تأثیری داشته باشد.

سینماروزان/پیمان اسماعیلی: حواشی گاه و بیگاه که حول تعلیق و توقیف آثار سینمایی و شبکه خانگی ایجاد می‌گردد بعد از سالها همچنان نفس بخش خصوصی را گرفته و باعث واهمه سرمايه گذاران از حضور در تولیدات می‌شود.

اتفاقاتی که اخیرا حول سریال “غربت” و برنامه “جوکر” پیش آمد نیز ورای آن که اقتصاد تولیدات را شکننده می‌کند باعث سردرگمی مخاطب شده است؛ مساله‌ای که محمد نیک‌بین تهیه‌کننده قدیمی سینما نیز بدان اشاره دارد.

محمد نیک بین درباره تبعات و چالش های توقیف و ممیزی فیلمها و سریال های نمایش خانگی گفت: مهم ترین و اصلی ترین چالش این بحث مربوط به سرمایه گذاری تهیه کننده است؛ طبیعی است که تهیه‌کننده های ارگانی که بودجه از خودشان نمی‌گذارند چون در تولید، سود مکفی می‌کنند برایشان کمترین اهمیتی ندارد که محصول،توقیف بشود یا اصلا اکران هم نشود ولی تهیه‌کننده های بخش خصوصی به شدت نیازمند بازگشت سرمایه هستند.

تهیه‌کننده “سوپراستار” تاکید کرد: تهیه‌کننده خصوصی  با توقیف اثرش، سرمایه اش را از دست رفته می بیند و دیگر تا مدتها نمی تواند به کارش ادامه دهد و این به کلیت صنعت تولید فیلم و سریال بخش خصوصی لطمه وارد می‌کند و این رویکرد یک سمّ مهلک و کشنده برای اقتصاد سینما است.
تهیه کننده “دو زن” در ادامه تصریح کرد: به نظرم باید قوانین مرتبط با ممیزی به صورت یکدست و فراجناحی در مورد سریال سازی تدوین شود و یک نگاه واحد در کلیه رده های مدیریت فرهنگی بدون وجود نگاه شخصی حاکم باشد.

نیک‌بین که خودش در فیلمهایی مانند “نیمه پنهان” و “تسویه حساب” گرفتار توقیف شده بود، بیان کرد: اغلب آثار توقیفی بالاخره پخش و اکران می‌شوند و از فیلم “آدم برفی” تا “مارمولک” و “سنتوری” و “تسویه حساب” و…،دیدیم که با پخش فیلم‌ها هیچ اتفاقی نیفتاد ولی توقیف اولیه سرمایه های بخش خصوصی را به تلاطم می‌اندازد در حالی که همان زمان تولید می‌شود با ارائه اصلاحات مدون و منطبق بر یک بازه زمانی مشخص، شرایط اکران نسخه های تعدیل شده را فراهم کرد تا هم بخش خصوصی آسیب نبیند و هم اعتبار پروانه های صادره، محفوظ بماند.

محمد نیک‌بین تاکید کرد: چند گانگی ها در ممیزی‌ها باعث تردید و سرگردانی فیلمسازان می شود چون گاهی می بینیم یک تهیه‌کننده مستقل بابت موردی مواخذه می‌شود که تهیه‌کننده ای دیگر شاید به خاطر وابستگی، خیلی زود با محصولی چه بسا تابوشکن‌تر، پروانه هم می‌گیرد و آب از آب تکان نمی‌خورد.

تهیه‌کننده “ملی و راههای نرفته” اظهار داشت: در شبکه خانگی چون پلتفرم ها و تولیدکنندگان بیشتر بر روی بازگشت سرمایه از ارائه محصول،حساب باز می‌کنند باید تعامل برای صدور مجوز خیلی بیشتر و بهتر باشد. درباره سریال‌های اخیر مثل “غربت” و برنامه “جوکر” نیز ممیزی را به سمت مصلحانه پیش ببرند و کمک کنند که این گونه آثار خیلی سریع و با رفع ایرادات، پروانه گرفته و عرضه شوند.

او خاطرنشان ساخت: تقویت اقتصاد شکننده سینما و شبکه خانگی جز با نظارت همراهانه،ممکن نیست یعنی ممیزان باید کنار صاحبان آثار باشند و حتی اگر مشکلات بیرونی هم به وجود می‌آید باید بروند به سمت حفاظت از صیانت محصولات تا تولیدکننده خیالش جمع باشد که وقتی به ساترا یا معاونت نظارت مراجعه می‌کند آنها به عنوان یار و همراه کنارش هستند و تا لحظه آخر از سرمایه های خصوصی حراست می‌کنند.

او ابراز امیدواری کرد: امیدواریم بساط توقیف یک بار و برای همیشه جمع شود و به جایش به سمت نظارت منصفانه و ارائه راهکار به سازندگان برای اصلاح و ارائه محصول بروند. واقعا توقیف و تعلیق برای هیچ مدیریتی، خوش‌یُمن نیست و مدیران موفق آنهایی هستند که آثار را رفع توقیف می‌کنند و اجازه نمی‌دهند هیچ فیلم و سریالی گرفتار توقیف ولو یک هفته‌‌‌ای گردد.

سینماروزان: نه آسمان به زمین آمد و نه زمین به آسمان رفت! زندگی این روزها جوری دمار از روزمان درآورده که ساعتی غش و ضعف و خنده بابت اتفاقات رخ داده در استودیوی «جوکر»، حکم کیمیا را پیدا کرده.

با تابوشکنی در پخش «جوکر» با حضور بانوان هم مشخص شد خیلی از ایرادها و ممانعت‌ها بیشتر سوءتفاهم بوده و یا کارشکنی و حسادت وگرنه خندیدن و مقاومت در برابر خندیدن، خانم و آقا ندارد؛ ماحصلش جذاب است.

قسمت دوم جوکر بانوان هم پخش شد و نه آسمان به زمین آمد و نه زمین به آسمان رفت. اخلاقیات و ارزش‌های دیگر هم به خطر نیفتاد! گویا مثل آمدنشان به استادیوم‌ها هم نبود که نیاز به فراهم کردن «زیرساخت» داشته و منوط به هزار اما و اگر باشد!

چند بانوی هنرمند کنار هم جمع شدند و «بگو نخند» کردند! گاهی هم که خطر کارت زرد گرفتن نبود، «بگو بخند»! نه حرف منشوری زده شد و نه بدآموزی خاصی پیش آمد!

برای تماشای فیلم اینجا را ببینید.