سینماژورنال: در ماههای اخیر و در میان اهالی سینما با کمپین های مختلفی روبرو بوده ایم که از کمک به بیماران لاعلاج گرفته تا جمع آوری هزینه درمان کودکان آسیب دیده را پوشش می دهد.

به گزارش سینماژورنال در این بین کمپین هایی را هم داشته ایم که با حضور سینماگران و در جهت حمایت از حقوق حیوانات و حفظ محیط زیست به راه افتاده اما در میان همه این کمپین ها سینماگران انگار یادشان رفته است که ده ها نفر از هم صنفان شان از داشتن یک بیمه حداقلی هم محرومند و برای نمایش دردمندی آنها هم که شده بد نیست کمپینی هم برای کمک به این هم صنفان به راه بیفتد.

مصطفی زمانی بازیگر سینما و تلویزیون که با سریال “یوسف پیامبر” شناخته شد و اخیرا هم سریال “شهرزاد” را در شبکه خانگی داشت در گفتگویی که به بهانه نقش سینما در حفظ محیط زیست با “ایسنا” داشته به صراحت  به این تناقض اشاره کرده است.

زمانی می گوید:  در کشوری که اهالی سینمایش بیمه نیستند و امنیت شغلی ندارند چطور انتظار دارید که به محیط زیست فکر کنند؟

وی ادامه می دهد: منظورم هم تمام اهالی سینماست، زیرا همکاران ما سال‌هاست که درگیر گرفتن یک دفترچه بیمه هستند و من فکر می‌کنم رسیدگی به مشکلات آنها، مسئولیت اول است.

به گزارش سینماژورنال مشکلات رفاهی ابتدایی بدنه صنف سینما و عدم پاسخگویی صریح سران صنف به درخواست سینماگران برای حل مشکل سبب ساز آن شده بود که چندی قبل بیشتر از 400 نفر از بدنه سینما نامه ای به رییس جمهور نوشته و از وی برای کمک به حل مشکلات یاری بطلبند.(اینجا را بخوانید)

سینماژورنال: جمعی از سینماگران در گلایه از اوضاع نابسامان صنف سینمای ایران که اعضایش همچنان از ابتدایی ترین مشکلات رفاهی رنج می‌برند به رییس جمهور نامه نوشتند.

به گزارش سینماژورنال در این نامه که به امضای 438 نفر از بدنه سینما موسوم به “گروه سینمایی‌ها” رسیده است به صراحت از مشکلات ابتدایی صنف سینما و از جمله نداشتن نظام بیمه ای جامع، بیکاری و اوضاع اقتصادی خراب بدنه سینمای ایران گلایه شده است.

متن کامل این نامه را با ذکر این توضیح بخوانید که اسامی امضاءکنندگان این نامه نزد سینماژورنال محفوظ است.

به نام خداوند بخشنده و مهربان
جناب آقای دکتر روحانی رییس جمهور معزز و فهیم ایران

با سلام

به اطلاع می رسانیم که مشکلات ماقبل قرون وسطایی مثل بیکاری و بی مسکنی و بی بیمه ای و توزیع ناعادلانه منابع عمومی در حوزه فرهنگ و سینما که متاسفانه از گذشته ها شروع شده، هم اکنون به اوج خود رسیده و اکثر اهالی سینما را به زیر خط فقر رسانده است به طوری که صدای خرد شدن استخوان های عموم اهالی سینما در لابلای چرخ دنده های زندگی کنونی به وضوح شنیده می شود!

جناب دکتر روحانی!
به خوبی می دانید که هنرمندان چه نقش تعیین کننده ای در جهت رشد فکری و فرهنگی هر جامعه ای دارند ولی متاسفانه به دلیل شرایط وحشتناک اقتصادی و انواع و اقسام بی عدالتی ها و بی توجهی ها این قشر مظلوم و افتخارآفرین از حداقل امکانات اولیه زندگی هم محروم است و جالب است که در این شرایط وحشتناک، هیچ مقام و نهاد مسئولی در این مرز و بوم هیچ اقدامی در جهت حل مشکلات سینماگران نجیب کشور از خود نشان نمی دهد تا جایی که به تعبیر حضرت رسول مکرم اسلام(ص) به وضوح دیده می شود که فقر از در وارد شده و ایمان از پنجره خارج می شود.
نشانه‌های این بحران و بی ایمانی را در هجوم هنرمندان این سرزمین به کشورهای بیگانه و شبکه های ماهواره ای را هم می بینید و هم می شنوید.

جناب دکتر روحانی عزیز!
گروه سینمایی ها صمیمانه از حضرتعالی خواهشمند است که به مشکلات آبروبر و ماقبل قرون وسطایی هنرمندان دردمند این کشور به صورت فوری و اورژانسی رسیدگی کنید.

جناب دکتر روحانی بزرگوار!
اعتقاد عمیقی داریم که شما صدای دردمندانه اکثریت قریب به اتفاق هنرمندان مظلوم این سرزمین را خواهید شنید و برای حل فوری و اورژانسی اینگونه مشکلات خانه خراب کن فکری خواهید کرد. جناب رییس جمهور معزز و فهیم باز هم با شما دوستانه گفتگو و درد دل خواهیم کرد.

پی نوشت سینماژورنال:
اینکه 483 نفر از بدنه سینماگران به جای آن که برای حل مشکلات خود به نهاد صنفی خویش که خانه سینماست متوسل شوند چاره را در این دیده‌اند که مستقیم به رییس جمهور نامه بنویسند نشان از آن دارد که اشتغال هیات مدیره صنف سینمای ایران در برگزاری جشنواره های دولتی و جشن های صنفی وقتی برای رسیدگی به مشکلات صنفی باقی نمی گذارد.

بعد از بازگشایی خانه سینما هرچند این امیدواری وجود داشت که توجه به حل مشکلات اولیه صنف در الویت قرار گیرد و برای مرتفع کردن آنها فکری شود با این حال صنف سینمای ایران همچنان و دو سال بعد از بازگشایی به لحاظ رفع اصلی ترین نیاز که یک نظام بیمه ای جامع است لنگ می زند.

این وضعیت نتیجه اش می شود نامه نگاری به رییس جمهور و استمداد از رییس دولت اعتدال در حل مشکلاتی که بخاطر ابتدایی بودن هرگز زیبنده سینمای ایران نیستند.

اما خوب یا بد همین است که هست. سران صنف این سینما که مدیرانش مرتب از جهانی شدن آن می گویند حتی نمی توانند به اندازه سرپرست یک کارگاه خصوصی در حومه تهران برای اعضایشان تسهیلات فراهم کنند…