سینماژورنال: دوازدهم تیرماه در سررسیدهای ایرانیان یادآور اتفاقی تلخ است که در ۱۲ تیر ۱۳۶۷ رخ داد؛ در این تاریخ ناوی آمریکایی به سمت هواپیمای ایرباسی که از تهران به دوبی در حال پرواز بود، موشکی پرتاب کرد که باعث به شهادت رسیدن تمامی ۲۹۰ نفر سرنشین هواپیما شد.

به گزارش سینماژورنال ۲۷ سال بعد از آن اتفاق تراژیک هنوز که هنوز است نه سینما و نه تلویزیون ایران نتوانسته اند محصولی دراماتیک درباره آن اتفاق تولید کنند.

مهمترین پروژه سینمایی مرتبط با این واقعه “یو.اس.اس.وینس…” نام دارد که فیلمنامه آن را سعید اسدی کارگردان سینمای ایران نگاشته است؛ فیلمنامه ای که علیرغم گذشت دو دهه از زمانی که اسدی عزم خود را برای ساخت آن جزم کرد اما هنوز هیچ اقدام عملی برای حمایت از تولید فیلم انجام نشده است.

اسدی بیشتر از دو دهه قبل بعد از اتمام تحصیلات سینمایی در ایالات متحده به ایران بازگشت تا این فیلم را بسازد اما عجیب که ۲۲ سال تمام در بوروکراسی دامنگیر ارگانهای متولی سینمای کشور اسیر شد و تجربیاتی در ژانرهای متفاوت از درامهای اجتماعی مانند “آواز قو” گرفته تا کمدی هایی مانند “مهمان” و حتی هاروری مانند “خیابان بیست و چهارم” را در بخش خصوصی انجام داد ولی در نهایت نتوانست “یو.اس.اس.وینس…” را بسازد.

اسدی در چهار سال گذشته با حضور قاسم قلی‌پور به عنوان تهیه کننده کوشید سرعت پیشبرد پروژه را بیشتر کند اما باز هم به جایی نرسید.

این کارگردان که در ماههای اخیر خارج از ایران سکونت دارد در گفتگویی کوتاه با سینماژورنال با بیان اینکه هیچ اتفاق تازه ای برای کمک به تولید این پروژه صورت نگرفته است دلنوشته ای در این باره را در اختیار سینماژورنال قرار داد.

متن این دلنوشته را بخوانید:

 الان دچار تب نوبه ٢٨ ساله خود هستم… از سوم جولاي ١٩٨٨ ( ١٢ تيرماه ١٣٦٧ ) همه ساله اين وقت اين تب شدت مي يابد!!! و دردناك‌ برایم اين است كه كانديداي وقت رياست جمهوري آمريكا، جسي جكسون، گفت: “ما بايد چهارم جولاي را با ايرانيان به عزا بنشينيم”… و دردناك‌تر اينكه چهار سال بعد شبكه سراسري ABC با همكاري NEWSWEEK پس از يك تحقيقات اساسي رپرتاژي حدودأ يك ساعته در این باره تهيه كرده و به زعم خود دست به افشاگري زدند كه در برنامه NIGHT LINE پخش شد، آن وقت مسؤلين بي‌دغدغه سینمای ما بيست و دو سال مرا براي ساخت یکی از ملي ترين و با شأن ترين فيلمنامه‌های تاريخ سينماي ايران در رابطه با اين واقعه، سر دواندند… و اين امر باعث شدت تب نوبه من مي‌شود!!!

سعید اسدی

سینماژورنال: در حالی که حواشی تولید سریالی کمدی با نام “کالری ممنوع” در شبکه ماهواره ای جم ادامه دارد(اینجا و اینجا را بخوانید) و برخی ایرانیان داخل هم در گروه بازیگران و عوامل پشت صحنه این سریالند یکی از چهره هایی که نامش به عنوان همکار تولید این سریال شنیده شده بود همکاری با این شبکه را تکذیب کرد.

به گزارش سینماژورنال سعید اسدی کارگردان ایرانی که آخرین ساخته سینمایی اش درام جنایی “خیابان بیست و چهارم” بود و اخیرا نیز فیلمی با نام “پنج تا پنج” را به عنوان تهیه کننده روی پرده داشت با رد شایعه همکاری با شبکه های فارسی زبان از حضورش در فرانسه سخن گفت.

علاقه ای ندارم جزیی باشم از مجموعه ای که هدف گذاری صحیحی ندارد

اسدی در یادداشتی که برای سینماژورنال نگاشته با بیان اینکه پیشنهاد شبکه مذکور قبل از خیلیهای دیگر به او رسیده است آورد: علاقه ای ندارم جزیی باشم از مجموعه ای که هدف گذاری صحیحی در تولید محصول سرگرم کننده ندارد و برای همین از همان بدو امر که مختصات پیشنهاد را سنجیدم آن را رد کردم.

این کارگردان که سالها قبل یک درام پرافت و خیز با عنوان “آواز قو” را کارگردانی کرده و از طریق آن چهره هایی چون پیمان معادی را به سینما معرفی کرده بود ادامه داد: به دلیل پاره ای درگیریهای شخصی این روزها در فرانسه ساکن هستم و پس از آن هم عازم ایالات متحده هستم.

اینکه گفته می شود در مالزی و ترکیه به دنبال بازبینی لوکیشن برای فلان شبکه ماهواره ای هستم صددرصد دروغ است

وی افزود: اینکه گفته می شود در مالزی و ترکیه به دنبال بازبینی لوکیشن برای فلان شبکه ماهواره ای هستم صددرصد دروغ است.

سعید اسدی خاطرنشان ساخت: البته ماهها زودتر از این دوستانی که الان همکار آن شبکه شده اند، مدیران شبکه به سراغم آمدند اما به هر حال من آدمی نیستم که برای دیده شدن هر کار درجه چندمی را قبول کنم.

کم لطفی فراوان دیدم اما…

سعید اسدی که سالهاست به دنبال فراهم آوردن شرایط تولید پروژه ای با محوریت حمله ناو آمریکایی به هواپیمای ایرباس ایرانی است و با کارشکنی نهادهای ذینفع مواجه میشود در پایان یادداشت خود برای سینماژورنال آورد: ترجیح می دهم همچنان و علیرغم ناملایمات و کم لطفی ها فعالیتهای سینمایی ام را در داخل کشورم ادامه دهم. البته در جریان تولید “یو اس.اس.وینسنس” به شدت با کم لطفی فراوان چند نهاد درگیر که در شعار حرف از حمایت می زدند برخورد کردم اما این هم دلیلی برایم نیست که از ایده آلهای کار برای فرهنگ مملکت و در وطنم دوری کنم.

سینماژورنال/حامد مظفری: هر سال به دوازدهم تیر ماه یعنی سالروز حمله وحشیانه ناو آمریکایی یو.اس.اس.وینسنس به ایرباس مسافری ایران که نزدیک می شویم حجم فراوان نقدها و گزارشها نسبت به کم کاری سینما درباره تصویرسازی این رویداد دردناک است که رسانه ها را دربرمیگیرد.

به گزارش سینماژورنال یک پای این گزارشها هم عموما فیلمسازان شکست خورده ای هستند که ادعا می کنند برای تولید آثار سینمایی و تلویزیونی درجه اول(!!!) مرتبط با این رویداد برنامه دارند اما کسی دست آنها را نمی گیرد. منظور از دستگیری هم در اینجا همان تخصیص بودجه های میلیاردی است.

در این بین کسی نمی پرسد که اگر رویدادی به عظمت سقوط یک هواپیمای مسافربری توسط ناوی آمریکایی، ملی محسوب می شود چرا کسی با سرمایه شخصی و برای ادای دین به مملکت خویش، به تولید محصول تصویری برای آن دست نمی زند؟

طبیعی است که می توان وارد گود شد و بلحاظ سخت افزاری کمک نهادهای ذینفع را همراه خود داشت اما اینکه برای تولید پروژه ای ملی-میهنی هم درست به مانند تولید پروژه ای مرتبط با معرفی کالای یک شرکت بیمه ای به دنبال بودجه ارگانی باشیم با ذات تولید ملی هماهنگی ندارد.

یکی از کارگردانانی که سالهاست به دنبال ساخت درامی سینمایی درباره این اتفاق است و البته در این مسیر تا توانسته از هزینه شخصی مایه گذاشته سعید اسدی است. اسدی که سابقه کارگردانی درامهایی پر اوج و فرود و البته مخاطب پسند نظیر “آواز قو” و “سیب سرخ حوا” را داشته است سالها پیش از این بعد از پایان تحصیلات سینمایی خود در آمریکا اصلا به ایران آمد که به عنوان اولین کار فیلم “یو.اس.اس.وینس…” را با مضمون حمله به ایرباس بسازد اما قرارگیری در چرخه تهیه کنندگان تجاری از یک سو و بوروکراسی سیستمهای دولتی از طرف دیگر مسیر او را تغییر داد.

تولید با همکاری تهیه کننده “عروس آتش”

اسدی از چهار سال قبل به طور جدی تری عزم خود را جزم کرده که تولید “یو.اس.اس.وینس…” را پیش ببرد. او با همکاری قاسم قلی پور تهیه کننده ای که بیش از هر چیز بخاطر تولید “عروس آتش” می شناسیمش چندین بار فیلمنامه اثر را بازنویسی کرده و البته به ورسیونی نسبتا کامل از آن دست یافت.

وی بودجه ابتدایی تولید کار را نیز پس انداز شخصی اش قرار داده و حتی در برهه ای از زمان برای پیش تولید هم وارد عمل شد اما در بخش سخت افزاری قضیه وقتی بنا شد ارگانهای مرتبط با موضوعات ملی-میهنی پای پیش گذاشته و از تولید حمایت کنند فقط و فقط وعده بود که نصیب اسدی شد.

دقیقا برای همین بود که تولید این کار باز هم به تعویق افتاد. برای آگاهی از تازه ترین وضعیت پروژه به سراغ سعید اسدی رفتم تا بپرسم بالاخره “یو.اس.اس.وینس…” به کجا رسیده است.

در سالروز حادثه ایرباس سوار هواپیما می شوم و به ایران می آیم

بعد از پرس و جوی اولیه فهمیدم که اسدی ترک وطن کرده و آن قدر از بوروکراسی سیستمهای سینمایی دولتی سرخورده شده که قصد بازگشت به ایران هم ندارد. با این حال شماره تماس او را یافته و فقط یک سوال پرسیدم که آیا پروژه ای که برای تولیدش به ایران آمده بود را بایگانی کرده یا همچنان به دنبال فراهم آوردن شرایط تولید آن است.

اسدی هم به شدت مختصر به سینماژورنال گفت: این پروژه یک تهیه کننده باتجربه دارد و او بیشتر از هر کس می تواند در این باره به شما توضیح دهد. هر سوالي داريد از ايشان بپرسيد…

پرسيدم قصد بازگشت به ايران را نداريد؟ گفت: چرا، سوم جولاي(دوازدهم تيرماه) يعني در سالروز حادثه ايرباس سوار هواپيما مي شوم و در روز چهارم جولاي، روز ملي آمريكا به ايران ميرسم.

تولید با حمایت کلاه قرمزی و رفقا!!!

وقتی به سراغ قاسم قلی پور تهیه کننده “یو.اس.اس.وینس…” هم که رفتم داده تازه ای نصیبم نشد. قلی پور که بعد از همکاری هشت سال قبلش با محمدرضا اصلانی در “آتش سبز” کار دیگری را تولید نکرده با بیان اینکه هیچ اتفاق تازه ای درباره پروژه جدیدش روی نداده از سینماژورنال فرصتی خواست که دلنوشته اش درباره ماجراهای مربوط به این پروژه را مکتوب کند؛ دلنوشته ای که برای نگارش آن تنها ساعتی وقت گذاشت و خواندن آن به اندازه تأثر، لبخند را هم بر لب مخاطب می نشاند.

متن کامل دلنوشته تهیه کننده “یو.اس.اس.وینس…” را که در اختیار سینماژورنال قرار داده شده در ادامه بخوانید:

دوازدهم تیرماه بیست و هفتمین سالگرد فاجعه ایرباس که امید به ساخت فیلم آن را داشتم…اگرچه تاکنون تلاش و پیگیری من در تأمین منابع مالی برای ساخت فیلم سینمایی “یو.اس.اس.وینس…” در راستای فاجعه هواپیمای ایرباس به جایی نرسید ولی به احترام قربانیان این ترور ناجوانمردانه آمریکا، ناامید نیستم.

شاید با اجازه حمید خان مدرسی و حمیدجان جبلی و ایرج میرزا طهماسب و به یاری “کلاه قرمزی” و “جیگر” در جلب نظر و حمایت یک “فامیل دور” باشیم تا سرمایه نسبتا پرهزینه این فیلم ملی را فراهم کنم. صدالبته پشتیبانی “پسرخاله” هم بسیار مفید خواهد بود.

به قول ابوالقاسم خان حالت: “پارگی را به صراحت نتوان فاش نمود/به کنایت سخن از طرز رفو باید گفت”.