سینماروزان: بازیگر کمدی “مارمولک” از حسرتش برای عدم ایفای نقشی گفت که فریبرز عرب‌نیا، آن را ایفا کرد.

به گزارش سینماروزان بهرام ابراهیمی بازیگر کاراکتر “مجاور/زندانبان” در کمدی “مارمولک” به خبرگزاری تسنیم گفت: مردم اول که مرا می‌بینند می‌گویند “مارمولک” و آن نقش رئیس زندان؛ آقای مجاور. بعد آرام‌آرام بیشتر یادشان می‌آید و به سراغ دیگر نقش‌ها و سریال‌هایمان هم می‌روند.

ابراهیمی ادامه داد: خاطره‌ای بعد از اکران فیلم “مارمولک” دارم که ماشین گشتِ پلیس جلوی مرا گرفت و آن دیالوگِ معروف رئیس زندان که کاراکتر من در این فیلم سینمایی بود را تکرار کرد: “بفرستینش انفرادی!”. البته این اتفاق به شکل‌های دیگر تکرار شد.

این بازیگر باتجربه گفت: من خودم را فرزند تلویزیون می‌دانم و بسیار به این رسانه علاقه‌مندم. به جای دلخوری، دغدغه‌مندم و دوست دارم مردم بیشتر تلویزیون ببینند تا ماهواره! احساس اهانت می‌کنم وقتی می‌بینم و یا می‌شنوم سریال‌های دستِ چندم ترکیه‌ای را به سریال‌های ما ترجیح می‌دهند. حس می‌کنم به من توهین می‌کنند؛ از طرفی هم حق می‌دهم تعداد سریال‌های حوصله‌برِ ما زیاد شده است.

به گزارش سینماروزان بهرام ابراهیمی درباره حسرت‌های هنریش گفت: در تلویزیون چیزی به ذهنم نمی‌رسد اما دلم می‌خواست چمران را در “چ” بازی می‌کردم که فریبرز عرب‌نیا این نقش را ایفا کرد.البته قرار بود در سریال “مختارنامه” هم بازی کنم که قسمت نشد و مختار هم نصیب عرب‌نیا شد که خیلی خوب این نقش را بازی کرد. دوست دارم تله‌تئاتر دوباره در تلویزیون رونق پیدا کند اگر بدانم این رویه جدی می‌شود حتماً طرح‌های زیادی دارم که در اختیار تلویزیونی‌ها قرار بدهم.

سینماروزان: انتشار سخنان رهبری در حمایت از کمدی “مارمولک” و حسن ظن ایشان نسبت به شوخی‌های انتقادی در آثار تصویری با واکنش منوچهر محمدی تهیه‌کننده “مارمولک” مواجه شد.

به گزارش سینماروزان منوچهر محمدی اظهار داشت: فرمایشات اخیر مقام رهبری، که در مستندی به‌نام غیررسمی انتشار یافت و نشر آن ابعاد گسترده‌ای پیدا کرد، در بخشی از آن که به حسن ظن ایشان، به فیلم سینمایی مارمولک برمی‌گشت برای بنده تازگی نداشت. نظر مبسوط و کامل ایشان، در زمان قبل از نمایش عمومی فیلم “مارمولک”، به اطلاع ما رسید که علی‌رغم درخواست وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی(مسجدجامعی) برای انجام پاره‌ای اصلاحات، ایشان فرموده بودند که نیازی نیست حتی در باب تغییر اسم اثر، ایشان فرموده بودند که لزومی ندارد و اظهارات محبت‌آمیز دیگری که جای گفتن و بنای گفتن نیست.

محمدی تاکید کرد: البته برای من، تردیدی در هوشمندی نگاه هنرمندانه و هنرشناس ایشان وجود ندارد. در مصادیق اگر بخواهم عرض کنم اگر نبود این نگاه هوشمندانه، فیلم‌های سینمایی “از کرخه تا راین”، “بازمانده”، “زیر نور ماه”، “طلا و مس” هیچ‌گاه روی پرده نمی‌رفت و کماکان در توقیف می‌ماند.

این تهیه‌کننده افزود: در این سالیان من سکوت اختیار کرده‌ام و در این باب سخنی نگفته‌ام. هنوز هم ترجیح می‌دهم سکوت کنم و به‌شرح جزئیات نپردازم. اما به‌گمانم اصحاب رسانه اگر تعهدی نسبت به فرهنگ و هنر کشور و هنرمندان احساس می‌کنند، باید سراغ کسانی بروند اعم از مکَلا و روحانی، مسئول و غیرمسئول که آنچه نباید درباره فیلم “مارمولک” گفتند و کردند و از هیچ تهمت و افترایی دریغ نکردند. کسانی که بی‌آنکه دانش و هوشمندی و شناختی از زبان هنر و سینما داشته باشند، هر اثر متفاوتی را به چوب تکفیر می‌نوازند.

منوچهر محمدی ادامه داد: تلخی دردناک این ماجرا زمانی بیشتر می‌شود که روز دوم نمایش پانزده روزه فیلم “مارمولک”، چهار حکم جلب سیار از چهار دادگاه انقلاب به جرم ارتداد و انتساب به سرویس‌های امنیتی خارج از کشور از سیا و موساد و قرارگاه اشرف برایم صادر شد. اصحاب فرهیخته و متعهد رسانه، می‌شود اکنون سراغ این آقایان بروید و ببینید آیا همان نظر را دارند یا به مصلحت، تقیه می‌کنند. من داد خویش از این ظلم آشکار را به آن دنیا می‌برم. ولله العاقبته الامور!

سینماروزان: انتشار بخشهایی از دیدار دو سال قبل رهبر انقلاب با فعالان سینما و تلویزیون، حاوی سخنانی قابل تامل بود.

به گزارش سینماروزان ازجمله فرازهای این دیدار، جایی بود که آیت‌الله خامنه‌ای با روی باز از دست‌اندرکاران هنر خواست که به شوخی‌های مودبانه خود با اقشار مختلف ادامه دهند.

رهبر انقلاب گفت: من معتقدم سازندگان فیلم و سریال باید بتوانند شوخی کنند. من حتی به پلیس هم گفتم! همان زمان که نیروی انتظامی به فیلم یا سریالی اعتراض کرده بودند بهشان گفتم بیخود اعتراض نکنید.

رهبر انقلاب ادامه داد: به آقایان علما سر ماجرای “مارمولک” گفتم شما به جای اینکه اعتراض کنید، استقبال کنید و بگویید دستت درد نکنه که نشان دادی آدمهایی می‌آیند لباس ما را به ناحق می‌پوشند.

آیت‌الله خامنه‌ای تاکید کرد: عقیده من این است که تولیدکنندگان فیلم و سریال شوخی کنند ولی شوخی مودبانه! در شوخی، خلاف حق و هتک نباشد اما شوخی باشد عیبی ندارد.

برای تماشای فیلم گفته‌های رهبری اینجا را ببینید.

سینماروزان: اغلب تصاویر رسمی که رسانه‌های حاکمیت همچون صداوسیما از دوران جنگ و تاریخ هنر در ادوار مختلف ارائه می‌دهند، گاهی خیلی متفاوت است از آنچه در واقع روی داده است؛ فی‌المثل رسانه‌های رسمی مدام می‌خواهند رزمندگان را افرادی معناگرا معرفی کنند که هیچ گونه علقه هالیوودی هم نداشته‌اند ولی واقع امر چنین نیست.

منوچهر محمدی که سابقه تولید آثاری ماندگار همچون “مارمولک” و “میم مثل مادر” را در کارنامه دارد، با اشاره به خاطراتش از روزگار جنگ به “دنیای تصویر” گفت: با خانواده‌ام زمان جنگ در آبادان بودم و جالب اینجا که در جریان عملیات بیت‌المقدس و در فواصلی که عملیات نیست و رزمندگان کار خاصی نداشتند، گروهی بودند که برای تزریق روحیه به رزمندگان برایشان فیلم نشان میدادند و از جمله این فیلمها “اولین خون” با بازی سیلوستر استالونه در نقش جان رمبو بود!!

محمدی درباره انسان‌گرایی شرقی نضج‌یافته در سینمای ابتدای انقلاب ادامه داد: در آن دوران بصورت غریزی یا فکرشده فهمیدند اگر بخواهند پایه‌های تمدن اسلامی را وارد سینما کنند یک نمونه‌اش انسان‌گرایی شرقی-اسلامی است و برای همین بود که آن فیلمها به دنیا دعوت شد. مثلا در “مهاجر” یک ارتباط عارفانه با شیء پرنده روایت میشود یا در آثار عباس کیارستمی همین انسان‌گرایی به‌گونه‌ای دیگر ارائه شد ولی این انسان‌گرایی شرقی سرکوب شد و دریچه‌ها بسته شد.

منوچهر محمدی با ذکر مثال از تجربه‌ای که خودش در تولید “بازمانده” از سر گذرانده، بیان داشت: “بازمانده” یکی از فیلمهای شاخص سینمای ایران در رابطه با اشغالگری اسرائیل است که سال۷۴ تولید شد ولی توقیف شد! چرا؟ دلیلش این بود که فیلم، بی‌حجابی دارد! بی‌حجاب‌ها در این فیلم چه کسانی هستند؟ زن‌های ارتش اسرائیل یعنی من باید سر زن اسرائیلی که با اسلحه آمده دارد فلسطینی‌ها را می‌کشد، حجاب می‌کردم؟؟؟! درنهایت “بازمانده” سال ۷۴ توقیف شد و سال ۷۵ بعد از اینکه تعدادی از آقایان فیلم را دیدند، مجوز گرفت.

سینماروزان: منوچهر محمدی تهیه کننده کمدی پرطرفدار “مارمولک” خاطره ای خواندنی از دیدار با بابک زنجانی ارائه داده است.

به گزارش سینماروزان امتداد حضور سرمایه های مشکوک در وادی هنر و عدم پذیرش مسئولیت از سوی مدیران هنری درباره بررسی عقبه سرمایه گذاران مشکوک شرایطی را ایجاد کرده که بعضا سینماگران منتقد این سرمایه ها نیز وسوسه همکاری با این سرمایه گذاران را پیدا کنند.

بابک زنجانی از مشهورترین سرمایه گذاران مشکوکی بود که با کلی بریز و بپاش سه فیلم “هیچ کجا هیچ کس” و “سیزده” و “نقش نگار” را تولید کرد ولی سرانجامی نداشت جز محکومیت اقتصادی.

منوچهر محمدی تهیه کننده باسابقه با اشاره به دیدار چند سال قبلش با بابک زنجانی به “همشهری” گفت: چندین سال قبل با اصرار یک کارگردان جوان ملاقاتی با بابک زنجانی داشتم. ملاقاتی نیم ساعته در دفترش که درباره علاقه اش به سینما گفت و اینکه جنس فیلمهای تولیدی من را می پسندد. او مدعی بود میخواهد یک کمپانی بسان کمپانیهای هالیوودی بسازد و مدیریت و مسئولیت این بخش را به من بسپارد.

محمدی ادامه داد: شانسی که آوردم دو تماس تلفنی بود که حین ملاقات با زنجانی گرفته شد. او در گوشه ای از اتاق با کسانی که تماس گرفته بودند صحبت کرد و به طور طبیعی ما که در اتاق بودیم صدایش را می شنیدیم. از اینکه چه کسی پشت خط بود بی اطلاعم ولی در هر دو تماس دستوراتی برای انجام معاملات داد. در تماس اول بحث پرداخت چهل میلیون دلار بود و در تماس دوم دستور پرداخت 36میلیون یورو را صادر کرد.

تهیه کننده “میم مثل مادر” و “ارتفاع پست” افزود: به زنجانی گفتم به پیشنهادش فکر میکنم ولی به آن کارگردان جوان گفتم کلا این دیدار را فراموش کند. از نگاه من زنجانی جوانی 28 ساله بود که با دو تلفن میلیونها دلار و یورو جابحا میکرد و همین باعث شد برایم قابل اعتماد نباشد. هرقدر هم پس از آن دیدار از دفتر زنجانی پیگیری کردند سرباز زدم!!

تهیه کننده “مسافر ری” و “بازمانده” خاطرنشان ساخت: پرونده محکومان اقتصادی نشان میدهد ورودشان به سینما کاملا گشاده دستانه بوده. بابک زنجانی و محمدهادی رضوی به همین صورت وارد سینما شدند و براحتی قابل شناسایی بودند. همکاران نباید فریب این جماعت را بخورند. قانون کشور هم باید به گونه ای باشد که این افراد ردیابی شوند و اگر فردی فعالیت شبهه ناکی انجام میدهد ورود اطلاعاتی کنند و جلوی او را بگیرند.

سینماروزان: پرویز پرستویی این روزها دو فیلم کاملا جدی با نامهای «قاتل اهلی» و «خانه کاغذی» را روی پرده دارد که در این بین «قاتل اهلی» با درونمایه افشاگرانه خود درباره مفاسد سیاسی توانسته از رقم فروش 2میلیارد عبور کرده و به عنوان پرفروشترین فیلم غیرکمدی سینماها معرفی شود.

به گزارش سینماروزان پرستویی به غیر از فیلم تابوشکنانه «آژانس شیشه ای» تجربه ایفای نقشهای کمدی در محصولاتی همچون «لیلی با من است» و «مارمولک» را هم داشته است. آخرین نقش کمدی پرستویی به نزدیک یک دهه قبل و «کتاب قانون» بازمیگردد.

حالا پرستویی با «لس آنجلس-تهران» بار دیگر به سینمای کمدی بازگشته است؛ فیلمی که بدون حضور در جشنواره روانه اکران خواهد شد.

تینا پاکروان کارگردان این کمدی درباره حضور پرستویی به «همشهری جوان» گفت: پرویز پرستویی در لس آنجلس-تهران کاری کرده و اثری از خودش به جا گذاشته که مطمئنم از کس دیگری برنمی‌آید.

پاکروان ادامه داد: او در سینمای کمدی یا غیرکمدی هنوز مخاطب خودش را دارد اما وقتی از «مارمولک» و «لیلی با من است» صحبت می‌شود همه منتظرند که پرویز پرستویی را در قامت بازیگر نقش کمدی ببینند.

این کارگردان پیرامون کیفیت نقش آفرینی پرستویی در «لس آنجلس-تهران» گفت: حضور او در این فیلم فانتزی اتفاق خوبیست و بیننده از دیدنش در نقشهای متفاوت لذت می‌برد. می‌گویم نقشها چون پرستویی در لس آنجلس-تهران فقط در یک نقش بازی نکرده و این چندنقشی بودن فقط از عهده ایشان برمیآید.

لس آنجلس-تهران

سینماروزان: پیمان قاسم خانی نویسنده ای که نخستین تجربه کارگردانیش «خوب بد جلف» نوروز اکران شد و اخیرا هم وارد شبکه خانگی شده است قبل از آن که وارد تلویزیون شود از اوایل دهه هفتاد در سینما به عنوان نویسنده فعالیت داشت ولی از اواخر دهه هفتاد فعالیتهای تلویزیونی اش آن قدر شد که چند سالی از سینما دور افتاد.

به گزارش سینماروزان یکی از موفق ترین سریالهایی که قاسم خانی در نگارش آن نقش داشت سریالی بود با نام «خانه ما» که توسط مسعود کرامتی بازیگر-کارگردان ساخته شده بود.

بازپخش این سریال از شبکه «آیفیلم» موجب شده است مسعود کرامتی به ذکر خاطراتی از بدقولی پیمان قاسم خانی در نگارش این سریال بپردازد گویا طراح اصلی داستان «خانه ما» مصطفی خرقه پوش تدوینگر سینما بوده است که بنا بوده با همراهی پیمان قاسم‌خانی داستان را امتداد دهد اما کرامتی به «همشهری جوان» گفته که پیمان از جایی به بعد سفر به تایلند با کمال تبریزی را ترجیح داده و آنها را قال گذاشته است.

کرامتی می گوید: پیمان قاسم‌خانی بنا بود در نویسندگی به مصطفی خرقه‌پوش کمک کند اما مصطفی از همان ابتدا ناگهان کنار کشید و رفت و از آن زمان قرار شد پیمان قاسم‌خانی سرپرست نویسندگان باشد و متنها را بنویسد اما بدقولیهایی کرد و باعث شد شادمهر راستین و حتی سروش صحت چند قسمتی برای ما بنویسند.

وی ادامه می‌دهد: بدقولیهای پیمان قاسم خانی باعث شد که حتی احمد حامد مجری طرح سریال هم نویسنده شود. قاسم‌خانی متنها را نمی‌آورد البته بدلیل جوانی و خامی شاید پذیرش موقعیت سرپرست نویسندگان برایش جانیفتاده بود.

مسعود کرامتی می‌افزاید: بعد از رفتن خرقه پوش و شروع فیلمبرداری ما یازده قسمت نوشته شده داشتیم و از جایی به بعد خاطرم است کمال تبریزی بنا بود فیلمی در تایلند بسازد و پیمان قاسم‌خانی در آن بازی کند. این گونه بود که وسط کار پیمان به مالزی و تایلند رفت البته با این تعهد که در نبودش متن را برایمان بفرستد. اگر شما یک ورق از آن متن را دیدید ما هم دیدیم!!!

سینماروزان: اکران کمدی «اکسیدان» علیرغم توقیف حوزه هنری با وضعیت مطلوبی ادامه دارد و فیلم در آستانه فروش 5 میلیاردی قرار گرفته است.

به گزارش سینماروزان از ابتدای اکران این کمدی که یکی از اصلی ترین مضامین آن وفاق ادیان بوده است نقد و نظرهای مختلفی درباره اش وجود داشته است.

به تازگی آرش فهیم در روزنامه اصولگرای «کیهان» هم یادداشتی درباره این فیلم ارائه داده و در آن مدعی شده با وجود آن که «مارمولک» فیلم توقیفی یک دهه و نیم قبل منوچهر محمدی یکی از بهترین کمدیهای تاریخ سینمای ایران است اما «اکسیدان» که آن را هم منوچهر محمدی تهیه کرده اصلا کمدی نیست.

متن یادداشت «کیهان» را بخوانید:

فیلم «اکسیدان» تازه‌ترین محصول «منوچهر محمدی» نمونه بارزی از تضاد هدف و وسیله در یک اثر سینمایی است. با این فرض که سازندگان این فیلم، قصدشان دفاع از همان شعارهایی باشد که در بخش‌هایی از فیلم عنوان می‌شود؛ شعارهایی مثل حمایت از نهاد خانواده، تقبیح مهاجرت و تبلیغ روحانیت اسلامی؛ محتوای فیلم با این شعارها ناسازگار است.
«اکسیدان» روایت جوانی با نام اصلان است که نامزدش به یکی از کشورهای اروپایی مهاجرت کرده و این جوان قصد دارد خود را به وی برساند و  او را برگرداند. اما برای گرفتن ویزا با ممانعت‌هایی مواجه می‌شود. او در این مسیر با یک دلال مهاجرت آشنا می‌شود و با نقشه او ابتدا خود را یک کشیش مسیحی جا می‌زند تا از این طریق ویزا بگیرد. اما باز هم موفق نمی‌شود. او باز هم نقش‌های دیگری بازی می‌کند، اما در نهایت متوجه می‌شود که نامزدش در خارج با فرد دیگری ازدواج کرده است و …
«اکسیدان» قرار بوده نسخه جدید «مارمولک» باشد. این فیلم هم با مبنا الگو قرار دادن کمدی جابجایی قصد ترسیم نوعی طنز دینی را داشته است. اما برخلاف «مارمولک» که آن فیلم هم به تهیه‌کنندگی منوچهر محمدی ساخته شده بود و یکی از بهترین فیلم‌های کمدی و تنها کمدی مذهبی تاریخ سینمای ایران است‌، موفق نیست. چون برخلاف «مارمولک» فیلم «اکسیدان» اصلا کمدی نیست! پس چیست؟ در خوش‌بینانه‌ترین حالت، یک هجو تصویری درجه سه و سطحی است. به طوری که از ابتدا تا انتهای فیلم حتی یک موقعیت کمدی هم دیده نمی‌شود. تنها چیزی که فیلم را تشکیل می‌دهد، شوخی‌های کلامی پیش پا افتاده‌ای است که معمولا در فضای مجازی رواج دارد.
قصه و روایت فیلم به قدری خلل و حفره دارد که گویی توسط یک فرد آماتور که از حداقل اطلاعات سینمایی بی‌بهره است نوشته شده. فقط کافی است یک بار آنچه در فیلم اتفاق می‌افتد را مرور کنیم.
در آغاز فیلم می‌بینیم که اصلان و نامزدش در حال بررسی یک خانه هستند که پس از ازدواج، در آن زندگی کنند. اما چند دقیقه بعد، به اصلان خبر می‌رسد که نامزدش به خارج از کشور مهاجرت یا به عبارتی پناهنده شده است! اما دلیل این اتفاق تا پایان برای مخاطب فیلم مشخص نمی‌شود. پس از آن اصلان، تصمیم می‌گیرد تا برای پیدا کردن و بازگرداندن نامزدش به خارج برود، اما نمی‌تواند ویزا بگیرد. دلیل این اتفاق نیز معلوم نمی‌شود! اصلان چون نمی‌تواند ویزا برای خروج از کشور بگیرد، مبلغ زیادی را به یک خلافکار پرداخت می‌کند تا زمینه را برای خروج وی از کشور فراهم کند. فرد مجرم هم به وی پیشنهاد می‌دهد که نقش یک راهب مسیحی را بازی کند تا سفارتخانه‌های خارجی به وی ویزا دهند. آن‌ها به یک کلیسا می‌روند و لباس‌های کشیش شاغل و ساکن در آنجا را به زور از تنش خارج می‌کنند. این هم مشخص نیست که چطور ممکن است که دو جوان، توی روز روشن به داخل یک کلیسا آن هم وسط شهر تهران بروند و هر کاری می‌خواهند بکنند و هر چه می‌خواهند از آن سرقت کنند و کسی مانع آن‌ها نشود؟ یعنی در یک کلیسا به آن بزرگی آن هم در ساعت اداری، حتی یک نفر نگهبان حضور ندارد؟
همان‌طور که مشخص است، فیلمنامه «اکسیدان» حتی از الزامات اولیه یک داستان روان و منطقی هم بی‌بهره است. به طوری که اتفاقات رخ داده در آن، باورپذیر نیستند و هیچ عقلانیتی در آن دیده نمی‌شود.
به این مشکلات باید ضعف مفرط در کارگردانی را هم اضافه کرد. حامد محمدی، در مقام کارگردان این فیلم حتی نتوانسته از بازیگران خود نقش‌آفرینی بگیرد. به طوری که جواد عزتی و امیر جعفری، همان تیپ‌های همیشگی را که معمولا در سریال‌های طنز تلویزیونی ارائه داده بودند در این فیلم هم تکرار کرده‌اند. ساختار بصری فیلم، مغشوش و به هم ریخته است. سطح میزانسن‌ها و قاب‌های فیلم در حد بی‌کیفیت‌ترین سریال‌ها و تله فیلم‌های تلویزیون هستند.
این فیلم مفاهیم مثبتی مثل نقد مهاجرت را دستمایه قرار داده است. حتی سکانس پایانی فیلم، آنجا که شخصیت روحانی با اصلان و کشیش سوار موتور هستند و می‌گوید: «تا وقتی فرمان به دست روحانیت است، خطری ما را تهدید نمی‌کند» (نقل به مضمون) موضوعات خوبی هستند که در فیلم مطرح شده‌اند. اما مشکل این است که حجم ابتذال به قدری در فیلم بالاست که حرف‌های خوب فیلم در آن مستتر می‌شوند. به ویژه اینکه مضامین مثبت فیلم، بدون هیچ منطقی وارد فیلم شده‌اند و در نتیجه، این شوخی‌های رکیک فیلم هستند که به ذهن و فکر مخاطب منتقل می‌شوند، نه نفی مهاجرت و تبلیغ روحانیت اسلامی!
حتی سازندگان فیلم مدعی هستند که این فیلم به تقریب ادیان می‌کوشد. اولین قدم برای نزدیک کردن پیروان ادیان مختلف به هم، ادای احترام و برانگیختن حس همذات‌پنداری است. اما در برخی از بخش‌های «اکسیدان» مسیحیان و آداب آن‌ها تحقیر می‌شود. با چنین وضعیتی در فیلم جایی برای نزدیک شدن مسیحیان به مسلمان‌ها نمی‌ماند.
با گذشت حدود 15 سال از ساخت فیلم «مارمولک» اما «اکسیدان» نمی‌تواند خاطره آن فیلم را زنده کند و به مراتب عقب از آن قرار می‌گیرد.

سینماروزان: بعد از پرویز پرستویی که برخلاف ادوار گذشته در این دوره از انتخابات کوشید به صراحت از این بگوید که کسی را به رأی دادن دعوت میکند و نه کسی را به رأی ندادن، حمید فرخ‌نژاد هم برخلاف سابق از این گفت که قصد ندارد کسی را از هراس آمدن کس دیگر بترساند.

به گزارش سینماروزان حالا کمال تبریزی کارگردانی که در همه این سالها منتقد دولتهای نهم و دهم و شخص محمود احمدی نژاد بود و البته از حامیان دولت حسن روحانی در گفتگویی تفصیلی که با «شرق» داشته در پاسخ به سوالی انتخاباتی کاملا احتیاط کرده تا هیچ موضع گیری صریحی از سخنش استنباط نشود.

کارگردان «مارمولک» و «طبقه حساس» در پاسخ به این سوال که مردم باید به چه کسی رأی دهند گفته است: به نظرم نامزدهایی که تأیید صلاحیت شده‌اند مشخص است و مردم می‌دانند به چه کسی از میان این شش نفر باید رأی دهند. به‌راحتی می‌توان تشخیص داد؛ در شرایط حساس کنونی، اتفاقاتی که برای کشور رخ داده را با دوره گذشته مقایسه کنند و در نهایت با انداختن چرتکه معمولی می‌فهمند باید به چه کسی رأی دهند.

سینماروزان: منوچهر محمدی از جمله تهیه کنندگان باسابقه سینمای ایران است که اخیرا با شراکت با تقی علیقلی زاده و احمدرضا درویش، پردیس سینمایی مگامال در اکباتان را هم در حال راه اندازی دارد.

به گزارش سینماروزان محمدی همواره در گفتگوهای مختلفی که داشته کوشیده زوایایی کمتردیده شده از اتفاقات را ببیند و شاید برای همین است این تهیه کننده در تازه ترین گفتگویش که با «شرق» انجام شده به صراحت از این گفته که هر فیلمی که تولید میشود لزوما نباید به نمایش عمومی گذاشته شود.

متن کامل تازه ترین گفتگوی منوچهر محمدی را بخوانید:

 در یک‌­سال گذشته حوزه فرهنگ خصوصا سینما بحران‌های بسیاری را تجربه کرد و دراین­‌ میان نهادهای صنفی مثل خانه سینما بیشتر زیر ذره­‌بین بودند، عملکرد خانه سینما طی یک‌سال گذشته را چطور ارزیابی می‌کنید؟
واقعه تلخ تعطیلی خانه سینما از آغاز تصمیم اشتباهی بود و طبیعتا پس‌لرزه‌های بعد از تعطیلی خانه سینما موجب شد  با بازگشایی خانه سینما دوستان این فرصت را پیدا کنند تا حدودی راجع به جایگاه خانه و موقعیت آن فکر کنند و با تشکیل جلسات کارشناسی به زوایای حقوقی خانه سینما بیشتر بپردازند. اینکه به هر صورت خانه سینما باید از جایگاه حقوقی محکم‌تری برخوردار باشد، چراکه به نظر می‌آید بخش‌هایی از قانون اساسی کشور در برخی موارد یا مغفول است یا اجرا نمی‌شود، طبعا یکی از آن موارد هم جایگاه نهادهای مدنی است که خانه سینما در این تعریف می‌گنجد. پیشنهادات زیادی درباره قانونمندشدن خانه سینما مطرح شد که یکی از این موارد ثبت قانونی صنوف در وزارت کار بود. تا جایی که خبر دارم بخش قابل‌توجهی از صنوف از این طریق اقدام کردند و ثبت قانونی شدند و برخی دیگر از صنوف در حال پیگیری این موضوع هستند. اما واقعیت مطلب این است که سینما برخلاف سایر صنوف، موجود زنده‌ای است، به این معنا که دائما در حال تغییر و تحول است و این تغییر و تحول به ذات سینما برمی‌گردد و آمیخته با مجموعه‌ای از بحران‌هاست؛ بحران‌هایی مثل بی­کاری، تأمین معیشت، رقابت با رسانه‌های دیگر، مخاطب و… بنابر این توصیه من به مدیرانی که در رأس نهادهای دولتی مرتبط به سینما و نهادهای صنفی سینمایی قرار دارند، این است که باور کنند سینما آمیخته با بحران است. هرچند  شاید بحران لغت صحیحی برای توضیح شرایطی که سینما به آن دچار است نباشد، اما حوزه سینما مثلا با کار یک کارخانه متفاوت است، در یک کارخانه وقتی یک خط تولید را تعریف می‌کنیم تا آمدن تکنولوژی جدید طبیعتا اتفاق تازه‌ای رخ نمی‌دهد، اما سینما هر فیلمش می‌تواند تبدیل به یک مسئله اجتماعی، فرهنگی و سیاسی در ابعاد مختلف شود. بنابراین همیشه گرفتار مجموعه‌ای از چالش‌هاست و خوب است  مدیریت این دو حوزه صنفی و دولتی با این رویکرد به سینما نگاه کنند و تصمیماتشان را با توجه به این شرایط اتخاذ کنند، چراکه اگر فکر کنند سینما یک جزیره ثبات، سکون و آرامشی است و مثلا با صدور چند آیین‌نامه یا بخش نامه، سینما تا پنج سال آینده مسیر ثابتی را پیش خواهد گرفت، اشتباه است.
 فکر می‌کنید در سال پیش‌رو چه مواردی باید در اولویت کارهای خانه سینما قرار گیرد؟
چیزی که مشخص است و در این سال‌ها شاهدش بودیم این است که خانه سینما باید به برایند تولید، توزیع و نمایش توجه ویژه‌ای داشته باشد که این سه اصل درواقع، ذات صنعت سینما را تشکیل می‌دهد و البته یک بخش مسائل مربوط به صنوفی است که اصطلاحا در خدمت کارفرمایان (تهیه‌کنندگان) هستند. این صنوف مشکلاتی دارند که باید به آن توجه شود. سینما از حوزه‌هایی است که به شکل جبری نیروی جوان به آن وارد می‌شود و وقتی نیروی جوان وارد می‌شود، طبعا بخشی از نیروهای قدیمی‌تر ممکن است بازار کار قبل را نداشته باشند. در فضایی مثل فضای فرهنگی غرب خیلی راحت این موضوع پذیرفته می‌شود که مثلا وقتی فیلم‌برداری به آستانه ٦٠ یا ٧٠سالگی می‌رسد، طبیعی است تحمل کار طولانی­‌مدت را ندارد و باید کارش را نیروی جوان‌تری بر عهده گیرد  یا بازیگری که در دوره‌ای نقش جوان اول بازی می‌کرده و در یک میانگین سنی بالاتری تعداد نقش‌های کمتری به او پیشنهاد می‌شود و این طبیعی است. اما متأسفانه در جامعه ما خیلی راحت با این موضوع کنار نمی‌آیند و علت این موضوع نیز به برخی سازوکارهای اقتصادی سینما برمی‌گردد. اگر در فرایندهای تولید، سهمی برای این‌طور نیروها در نظر گرفته شود، وقتی به آستانه کم‌کاری یا بی­کاری نزدیک می‌شوند، خیلی نگران کم‌کار یا بی‌کارشدنشان نیستند. این موضوعی است که خانه سینما باید به آن فکر کرده و راهی برای آن پیدا کند. به نظر من بحث امنیت شغلی اگر جنبه دستوری داشته باشد با طبیعت سینما خیلی جور نیست. مثلا اگر خانه سینما در بخشنامه‌ای اعلام کند فقط با نیروهای عضو صنوف کار کنید و از آن­‌طرف صنوف اجازه ورود نیروهای جوان را ندهند یا سخت‌گیرانه برخورد کنند، وارد تضادی می‌شویم که قابل حل نیست. اما نکته‌ای  که برای من حائز اهمیت است و با مدیران خانه سینما چندین‌بار که طلب مشورت کردند در میان گذاشتم، این مورد است که خانه سینما باید جایگاه اجتماعی مستحکم‌تری پیدا کند. علتش هم به تفاوت خانه سینما با سایر اتحادیه‌هایی که در کشور وجود دارد، برمی‌گردد. خانه سینما از پتانسیل بیشتری برخوردار است. به این معنی که خانه سینما می‌تواند در بسیاری از مسائل اجتماعی و فرهنگی جامعه به دلیل نیروهای توانمندی که در آن وجود دارد نقش جدی‌تری ایفا کند. برای اینکه موضوع روشن‌تر شود مثال می‌زنم که در بحث محیط ‌زیست به‌عنوان یک مسئله خیلی غیرسیاسی  یا بسیاری از مسائلی از این دست، خانه سینما می‌تواند نقش فعال‌تری بازی کند و این کمک می‌کند که سینما نسبت به مسائل پیرامون خودش ادای تکلیف کند و هم از نیروهای کارآمدش بهره گیرد و به برخی مشکلاتی که دولت توان رسیدگی و حل آنها را ندارد سروسامان دهد. نیاز است خانه سینما به حوزه تولید، توزیع و نمایش وارد شود. به یک زبان روشن‌تر، این اراده نزد مدیران دولتی وجود دارد که بخشی از وظایفی که دولت تصدی‌گری می‌کند را به صنوف واگذار کنند. در دولت‌های پیشین، یکی، دو مرحله این اتفاق افتاد، ولی چیزی که برای مدیران دولتی نگرانی ایجاد می‌کند، خلأهای قانونی است که در خانه سینما وجود دارد. این تمایل از سمت دولت هست که بخشی از وظایفش را به جایی مثل خانه سیما واگذار کند اما از طرف دیگر احساس می‌کند سازوکار‌های حقوقی موجود ناقص است و اگر به نقطه‌ای برسند که پرسشی از طرف نهادهای قانونی مطرح شود، طبیعتا چون مسئولیت به صورت قانونی واگذار نشده مشخص نیست چه کسی متصدی این کار است. با تشکیل نظام سازمان هنری بسیاری از مشکلات برطرف خواهد شد، در این صورت دولت با خیال آسوده می‌تواند برخی از مسئولیت‌ها را بر عهده خانه سینما بگذارد و برخی وظایف به دوش اصناف گذاشته می‌شود.
 برخی از اتفاقات سال گذشته در حوزه سینما گله­‌مندی‌هایی را برای اهالی سینما ایجاد کرد و در بسیاری از مواقع مثل به‌وجودآمدن مشکلاتی برای فیلم، اهالی سینما انتظار بیشتری از خانه سینما به‌عنوان یک نهاد صنفی داشتند، با توجه به مسائل حقوقی­‌ای که درباره خانه سینما مطرح شد، تا چه اندازه توان یا اجازه ورود به برخی مسائل را دارد؟
وقتی وظایف روشن نیست طبعا تداخل به وجود می‌آید. به نظرم اشکالی ندارد یک فیلم توقیف شود، به این معنا که حتما نباید هر چیزی تولید می‌کنیم به نمایش عمومی گذاشته شود. اما از جایی کار غلط است که برخورد سلیقه‌ای مدیران دولتی باعث توقیف فیلمی شود، اما اگر برخورد قانونمند باشد جای گله و شکایتی نیست. زمانی من فیلم‌ساز تصمیم می‌گیرم پا را فراتر از قوانین مربوطه بگذارم و مثلا فیلمی بسازم که در آن قومیت‌های ایرانی به تمسخر گرفته می‌شوند، طبیعی است  جلوی این فیلم گرفته شود. نکته برمی‌گردد به اینکه اگر نظام هنری مشخصی داشته باشیم که تکالیف و وظایف مشخصی داشته باشد، این توقع می‌رود  اگر فیلمی با مشکل مواجه می‌شود خانه سینما وارد شود. درحال‌حاضر خانه سینما با چه ابزار حقوقی وارد شود؟ درنتیجه می‌شود همین که الان هستیم یعنی خانه سینما سعی می‌کند با روابط کدخدامنشی، که لزوما ممکن است همیشه جواب ندهد مشکلات را حل کند. طبیعی است که الان نمی‌شود توقع بیشتری از خانه سینما داشت. اگر فیلم‌های ما سند مالكیت داشته باشد و بنابر قوانین، نه برخوردهای سلیقه‌ای، فیلمی نمایش نداشته باشد و اگر بر حسب برخورد سلیقه‌ای مدیران توقیف شود، تکلیف روشن است، اشکالی ندارد که برحسب قوانین مشخص یک فیلم توقیف شود، اما باید دولت خسارت فیلم را بپردازد، مثل این است که شهرداری تصمیم می‌گیرد بخشی از خانه‌های یک منطقه را خراب کرده و پارک درست کند، طبعا هزینه‌ای پرداخت می‌کند و خانه‌ها را خریداری می‌کند و کار به شکل قانونی پیش می‌رود. در مورد سینما نیز همین‌طور است اگر به هر دلیلی برای فیلم مشکلی ایجاد شد، باید هزینه‌های صاحبان فیلم پرداخت شود که سازندگان اثر متوجه خسارت مالی نشوند. اگر این موضوع روشن شود، بسیاری از مسائل دیگر حل خواهد شد. متأسفانه شکل قانون کپی‌رایت در کشور شکل به­روز و کاملی ندارد و درست و منطقی اجرا نمی‌شود. بنابراین منافع گروهی از اهل سینما به‌این‌ترتیب از دست می‌رود و لطمه جدی اقتصادی به سینمای ایران وارد می‌شود. این موارد از موضوعات مهمی است که خانه سینما و دولت باید به آن بپردازند. قطعا نیاز است تا بسیاری از مشکلات را قبل از وقوع پیش­‌بینی کنیم و تأکید دوباره‌ای روی این جمله است که همیشه پیشگیری بهتر از درمان است، به نظر می‌رسد بسیاری از مسائل کشور ازجمله سینما در مرحله درمان است. اگر قانون کپی‌رایت را ٣٠ سال پیش جدی گرفته بودیم الان قطعا در این موقعیت نبودیم. اگر به فکر سالن‌سازی بودیم شرایط سینما بهتر بود، درحال‌حاضر ریشه بسیاری از اختلافات داخل سینما به این برمی‌گردد که سیستم نمایش و توزیع ما سیستم کوپنی است. کاملا سهمیه‌­بندی است و بازار طبیعی عرضه و تقاضا وجود ندارد. بسیاری از اختلافات داخل سینما ریشه در شکل اکران فیلم‌ها دارد، ما ورودی بزرگی به اسم تولید داریم و بعد از آن به دالان تنگی به اسم نمایش و توزیع می‌رسیم. طبیعی است اختلافاتی ایجاد می‌شود.  به نظرم با اندکی دوراندیشی می‌شود مشکلات را حل کرد. کمی دوراندیشی از سمت مدیران دولتی و همت از طرف مدیران صنفی نیاز است تا برخی مشکلات را برطرف کرد.

سینماروزان: اهمیت پردیسهای چندسالنه در جلب مخاطب سبب ساز آن شده است که در سالهای اخیر برخی سینماگران ایرانی به سراغ راه اندازی با در اختیارگیری مدیریت پردیسهای سینمایی بروند.

به گزارش سینماروزان بعد از علی سرتیپی که پردیسهای شکوفه و کورش را با مدیریت خود در زمره پردیسهای پررونق قرار داد حالا منوچهر محمدی تهیه کننده «مارمولک» با شراکت رضا سعیدی‌پور مدیر پردیس آزادی، تقی علیقلی‌زاده تهیه کننده و احمدرضا درویش کارگردان هم پردیسی را در آستانه افتتاح دارند.

این پردیس 10 سالنه که سالن اصلی اش مجهز به سیستم نمایش تصویر آیمکس هم هست، در مجموعه تجاری فرهنگی مگامال در مجاورت بزرگراه شهید ستاری قرار دارد .

منوچهر محمدی با اشاره به جزییات افتتاح این پردیس به «مهر» بیان کرد: کار ساخت و تجهیز مجموعه پردیس سینمایی مگامال با ظرفیت ۱۰ سالن سینمایی در ابعاد مختلف و یک هزار و ۴۰۰ صندلی در قالب سالن های ۲۵ تا ۳۰۰ نفره اوایل آذرماه سال ۹۵ آغاز و اواخر اسفند ماه سال گذشته با همت و تلاش جهادی جمع زیادی از متخصصان در بخش های مختلف به پایان رسید.

وی ادامه داد: خوشبختانه با برنامه ریزی ها و تلاش های زیادی که صورت گرفته ساخت و تجهیز تمامی سالن ها به پایان رسیده و به یاری خدا اواخر فروردین ماه شاهد افتتاح این پروژه سینمایی خواهیم بود. به هر صورت این پروژه یکی از مجهزترین، کامل ترین و زیباترین پردیسهای سینمایی ساخته شده برای مخاطبان و علاقه مندان سینماست که بر اساس رفاه حال مخاطبان سعی شده حداکثر امکانات رفاهی برای آن پیش بینی شود.

این تهیه کننده بیان کرد: سالن شماره یک پردیس سینمایی «مگامال» که با تکنولوژی «آی مکس» طراحی شده، یکی از بزرگترین سالن های مجموعه است که طراحی ویژه ای در آن انجام گرفته که امکان اجرای موسیقی و تئاتر نیز برای آن پیش بینی شده که ما بعد از افتتاح درباره نحوه اجرای این پروژه ها بدون اینکه به شرایط اکران فیلم ها آسیبی بزند، تصمیم گیری خواهیم کرد.

محمدی در بخش پایانی صحبت های خود گفت: ما تصمیم داشتیم پردیس هفته اول فروردین ماه افتتاح شود اما با توجه به طولانی شدن تعطیلات نوروزی و باقی ماندن برخی از کارهای جزیی ما اواخر فروردین ماه شاهد افتتاح رسمی پروژه خواهیم بود.

طرح پردیس مگامال

سینماروزان: هر چه به انتخابات 96 نزدیکتر می شویم سروکله روزنامه های سیاسی که به دنبال تبلیغ یک جریان یا کاندیدای خاص برای ریاست جمهوری آینده هستند بیشتر می شود.

به گزارش سینماروزان از جمله این روزنامه ها «صبح نو» است که چند ماهی منتشر می شود و بناست یار و یاور شهردار تهران در انتخابات آینده باشد.

این روزنامه که البته در همه ماههای حیاتش نتوانسته چنان که باید محتوای راهبردی تولید کند امروز در صفحه فرهنگی خود گاف بزرگی را مرتکب شده است؛ گافی که در گفتگو با جواد نوروزبیگی رخ داده است.

این روزنامه در اولین پرسش خود نوروزبیگی را تهیه کننده آثاری مفرح مانند «مارمولک» دانسته است!!!

«مارمولک» جزو آن دسته از آثار سینمای ایران است که حاشیه برانگیزی مفهومی آن در شوخی با روحانیت موجب گشت نه فقط طیف خاص سینمارو که تقریبا اغلب ایرانیان ساکن یا خارج از ایران، فیلم را ببینند و به واسطه آن با تهیه کننده ای به نام منوچهر محمدی آشنا شوند که زمانی گفته می شد تنها اوست که می تواند به ذکر مصادیق تابوشکنانه در سینما بپردازد.

حالا اینکه رسانه ای که بناست به شهردار تهران در مسیر رسیدن به پاستور کمک کند به جای منوچهر محمدی که همواره خود را تهیه کننده ای مولف دانسته از جواد نوروزبیگی به عنوان تهیه کننده «مارمولک» نام برده هم غریب است و هم شگفت انگیز!

درباره سوابق گفتگوکننده با نوروزبیگی و اینکه نزد کدام استاد سینما(!) و در کدام ارگان با پسوند هنری-اسلامی تلمذ کرده چیزی نگوییم بهتر است؛ بالاخره انسان است و جایزالخطاء اما از روزنامه ای که می خواهد در رقابتهای سیاسی سال آینده به جلب آرای شهردار کمک کند بعید بود چنین گافی!

یعنی حتی اینترنت هم ندارید؟

آیا در تحریریه چنین روزنامه ای حتی یک اینترنت پیدا نمی شود تا گردانندگان رسانه چرخی در آن زده و در آسان ترین راه از طریق ویکی پدیا یا سوره سینما با سوابق یک تهیه کننده آشنا شوند و سپس به سراغ گفتگو آن هم در دفتر تهیه کننده بروند؟

آیا رسانه هایی که حتی روزنامه نگارانی مسلط با حیطه کاری خویش ندارند خواهند توانست بر آرای مخاطبانی که این روزها به واسطه گسترش شبکه های اجتماعی به روزتر از بسیاری از هنرمندان هستند اثرگذاری داشته باشند؟

آقای شهردار! شما زحمات زیادی می کشید اما پاشنه آشیل تان همین جاست

شهردار تهران در همه این سالها و علیرغم فعالیتهای عمرانی قابل توجهی که داشته همواره شکست خورده انتخابات بوده! به نظر می رسد بخش عمده ای از شکست این شهردار را باید به رسانه های منسوب به شهردار نسبت داد که علیرغم صرف هزینه های قابل توجه به جای آن که روزآمد باشند و پیشرو به واسطه تکیه بر نیروهای کم تجربه به پاشنه آشیلی برای شهردار بدل شده اند.

شهردار تهران اگر سودای ریاست جمهوری دارد بهتر است به جای تکیه بر چنین ظرفیتهایی که امتحان خود را بارها پس داده اند بر ظرفیت روزنامه نگاران مستقل و در عین حال واقع بینی تأکید کند که لااقل گافی به بزرگی ذکر نام تهیه کننده «خاله سوسکه» به جای تهیه کننده «مارمولک» نمی دهند.

گاف روزنامه ای منسوب به شهردار در جایگزینی تهیه کننده «خاله سوسکه» به جای تهیه کننده «مارمولک»

سینماژورنال: تجهیز پردیس سینمایی مگامال با نام فارسی “بزرگ بازار تهران” با ظرفیت هفت سالن سینما و امکان پخش هفت فیلم بطور مجزا و یا یک فیلم برای تمام سالن ها آغاز شد.

به گزارش سینماژورنال این پردیس در مجموعه تجاری فرهنگی مگامال در مجاورت بزرگراه شهید ستاری قرار دارد و منوچهر محمدی تهیه کننده سینما و صاحب آثاری مانند “مارمولک”، “میم مثل مادر” و “ارتفاع پست” مدیریت آن را برعهده دارد.

مراسم آغاز تجهیز پردیس سینمایی مگامال شب گذشته ۲۹ شهریور با حضور مردم و سینماگرانی چون منوچهر شاهسواری، فرشته طائرپور، همایون اسعدیان و حبیب اسماعیلی در لابی این مرکز تجاری – سینمایی برگزار شد.

در ابتدای این مراسم که اجرای آن را محمد سلوکی به عهده داشت منوچهر محمدی مسئول پردیس سینمایی مگامال و تهیه کننده سینمای ایران به جایگاه رفت و با تایید اینکه تاسیس سالن های سینمایی اتفاق خوبی است، بیان کرد: برای ما تهیه کنندگان این موضوع همیشه خوشحال کننده بود و از صاحبان این مجموعه و شهرداری تهران تشکر می کنم و امیدوارم این مجموعه سینمایی هرچه سریع تر راه اندازی شود و سطح استانداردی از زندگی و تفریح را در حد جهانی در این منطقه شاهد باشیم.

سینماژورنال: تازه ترین فیلمهای وارد شده به سبد اکران دو فیلم هستند؛ یکی “امکان مینا”ی کمال تبریزی و دیگری “لانتوری” رضا درمیشیان.

به گزارش سینماژورنال در این بین “امکان مینا” فروش دو روز ابتدایی اکرانش به شدت پایین بوده است و به نظر می رسد با ادامه این وضع زودتر از حد تصور باید سینماها را ترک کند.

“امکان مینا” که تازه ترین فیلم کمال تبریزی است و مینا ساداتی و میلاد کیمرام بازیگران اصلی آن هستند در دو روز ابتدایی اکرانش به زحمت رقم فروش 20 میلیون تومان را رد کرده است!

این اتفاق در حالی افتاده است که تقریبا تمامی پردیسهای سینمایی شهر این فیلم را در برنامه نمایش خود قرار داده اند و البته فیلم در سینماهای حوزه هنری و از جمله سینما سپیده که فیلمها را با 50 درصد تخفیف نشان می دهد روی پرده است.

چهارمین شکست بعد از “طعم شیرین خیال”، “پاداش” و “دونده زمین”

تبریزی پیش از این “دونده زمین” را در گروه هنروتجربه روی پرده داشت که آن فیلم هم نتوانست مخاطب چندانی را جلب کند.

سال گذشته نیز این کارگردان دو فیلم را روی پرده داشت که هیچ کدام فروش مطلوبی نداشتند؛ تبریزی در نوروز سال قبل اثری سفارشی با مضمون محیط زیست به نام “طعم شیرین خیال” را روی پرده داشت که آن فیلم علیرغم روی پرده رفتن در نوروز نتوانست در نهایت بعد از دو ماه اکران بیشتر از 570 میلیون فروش داشته باشد.

تابستان سال قبل هم تبریزی یک کمدی با عنوان “پاداش” را روی پرده داشت که بعد از یک ماه و نیم نمایش، فروش اش به 400 میلیون تومان هم نرسید.

شکست سنگین فارابی و تبریزی و توحیدی و محمدی و…

با این حال و علیرغم این شکستها در اکران اما او باز هم توانست حمایت لازم برای تولید فیلم تازه اش “امکان مینا” را داشته باشد. یادمان نمی رود که فارغ از حرف و حدیثها پیرامون حمایت یکی از وزارتخانه‌ها از تولید این فیلم، سال قبل علیرضا تابش مدیرعامل فارابی هم “امکان مینا” را یکی از دو فیلمی عنوان کرده بود که فارابی در تولید آنها به طور مستقیم شراکت کرده است.

تابش دی ماه سال قبل گفته بود: بنیاد سینمایی فارابی در سال سینمایی خود بیش از ۴۰ فیلم را در لیست حمایت قرار داد؛ از این 40 تنها دو فیلم «نفس» به کارگردانی نرگس آبیار و «امکان مینا» ساخته کمال تبریزی در لیست فیلم های مشارکتی قرار گرفته‌اند و باقی آثار از طریق اعطای وام مورد حمایت قرار گرفته‌اند.(اینجا را بخوانید)

حالا “امکان مینا” که علاوه بر تولید در پخش هم حمایت فارابی را داشته و این نهاد بعد از مدتها دفتر پخش خود را با پخش این فیلم احیاء کرده است، نتوانسته افتتاحیه معقولی داشته باشد.

حاصل همکاری تبریزی با فرهاد توحیدی

آخرین موفقیت کمال تبریزی در اکران به کمدی “طبقه حساس” بازمیگردد که نوروز 93 روی پرده رفت و در نهایت رقم فروش سراسری 6 میلیارد را رد کرد. در فروش بالای آن فیلم فارغ از حضور رضا عطاران، نباید نقش پیمان قاسم خانی همکار فیلمنامه نویس تبریزی را فراموش کرد؛ همکاری که یک بار هم کمدی “مارمولک” را برای تبریزی نوشته بود که آن هم در مدت کوتاه اکران خود جزو پرمخاطبها بود.

جالب است که تهیه کننده “مارمولک” یعنی منوچهر محمدی به عنوان تهیه کننده “امکان مینا” کنار تبریزی بوده است اما ضعف سناریو که نام فرهاد توحیدی به عنوان یکی از دو نویسنده آن به چشم می خورد و حفره های روایی موجود در اثر که به هنگام نمایش در جشنواره هم با انتقاد مواجه شده بود باعث شد این فیلم در دو روز ابتدایی اکران حرفی برای گفتن نداشته باشد.

فروش پایین “امکان مینا”ی کمال تبریزی در شرایطی بوده که “لانتوری” رضا درمیشیان که از حضور باران کوثری، مریم پالیزبان و نوید محمدزاده سود می برد و داستانی ملتهب درباره اسیدپاشی را نشان می دهد حتی با وجود تحریم حوزه، در دو روز ابتدایی اکرانش فروشی فوق العاده را تجربه کرده و تا اینجا فروش 300 میلیون را رد کرده است.

سینماژورنال: تازه ترین فیلم کمال تبریزی “امکان مینا” در جشنواره مورد توجه قرار نگرفت و فیلمی هنروتجربه ای به نام “دونده زمین” هم با هجمه منتقدان روبرو شد؛ شاید یک دلیل اینکه تبریزی مجبور شده در تازه ترین گفتگویش که با “قانون” انجام شده به جای توضیح دلایل این شکست از خاطرات زمان “مارمولک” بگوید همین بی اقبالی مخاطبان به “امکان مینا” است.

به گزارش سینماژورنال در گفتگوی تازه تبریزی علاوه بر آن که ادعاهای تازه ای درباره مخالف رییس دولت یازدهم با “مارمولک” بیان شده این کارگردان درباره همراهی رهبری با این فیلم سخن گفته است.

عجیب ترین جای این گفتگو اما جایی است که تبریزی که خود با سرمایه تلویزیون مشغول تولید یک سریال پرهزینه به نام “سرزمین کهن” است از این گفته که تلویزیون، دشمن سینما بوده و هست!!!

بخشهای خواندنی گفتگوی تبریزی را بخوانید:

گويا آقاي روحاني هم آن زمان از مخالفان سرسخت «مارمولك» بودند. درست است؟
من و آقاي روحاني باهم «مارمولك» را در شوراي عالي امنيت ملي ديديم.آقاي روحاني با فيلم مخالف بود و علنا در روي من گفت كه فيلم بايد توقيف و با شماها هم برخورد شود.به‌هرحال هر آدمي نظري دارد كه در جاي خودش محترم است. آقاي روحاني هم در آن زمان نظرشان اين بوده. 

باورپذير نيست كه كسي در مورد جنگ يا روحانيت فيلم بسازد بدون آنكه قبل از آن با جايي مذاكره نكرده و مجوزهايي را نگرفته باشد. شما براي مجوز ساخت اين فيلم‌ها رايزني كرده‌ايد؟
خوشبختانه يا متاسفانه آن زمان اين‌طور نبود اما الان اين وجود دارد كه اگر بخواهيد كاري انجام دهيد كه كمي ساختارشكنانه و متفاوت باشد حتما بايد برويد و مجوزهاي اوليه آن رابگيريد.
  مثلا الان چه حيطه‌اي در فيلمسازي  نيازمند كسب مجوز و رايزني  است؟
به طور مثال اگر الان بخواهيم يك فيلم طنز در مورد مداح‌ها بسازيم قطعا بايد با آن‌ها صحبت كنيم و در جريان‌شان بگذاريم. مي‌شود با اين موضوع يك فيلم كمدي خيلي بامزه ساخت چون زمينه‌هاي ساخت آن خيلي  وجود دارد. زماني كه مارمولك ساخته شد اين محدوديت‌ها نبود ولي الان سكانس هاي مرتبط به مداحي در فيلم «پاداش» حذف شده است و اين نشان از تغيير وضعيت دارد.
  شما اكراني هم در شوراي عالي امنيت ملي داشته‌ايد؛ از آن اكران و فضايش مي‌گوييد؟
زمان اكران مارمولك شرايط عجيبي پيش آمده بود؛  از طرفي به شدت با فيلم مخالفت مي‌شد و از طرف ديگر براي ديدن فيلم بليت پيدا نمي‌شد و صف‌هاي طويل مقابل سينما ايجاد شده بود.زماني كه حساسيت‌ها خيلي زياد شد ،براي ما يك نمايش در شوراي عالي امنيت ملي گذاشتند كه تمام اعضاي آن آمدند تا فيلم را ببينند و درمورد آن تصميم‌گيري كنند، به ما هم گفتند كنار ما بنشينيد تا اگر در طول اكران سوالي داشتيم بتوانيم بپرسيم. اتفاق جالبي  كه افتاد اين بود ؛  زماني كه قرار شد فيلم براي اعضاي شوراي عالي امنيت ملي به نمايش درآيد خانواده‌هاي آن‌ها از اين ماجرا باخبر شده و گفته بودند براي ديدن فيلم آن‌ها هم مي‌آيند.كل سالن نمايش فيلم پر شده بود از خانواده‌هاي اعضاي شوراي عالي امنيت ملي و محافظان‌شان. زماني كه «مارمولك» شروع شد به پخش شدن در سالن، اعضاي شورا  با حالت عصبي ودر سكوت فيلم را مي‌ديدند در حالي‌كه كل سالن از صداي خنده خانواده‌هايشان پر شده بود. يك بار هم  دو آقاي روحاني از طرف دادگستري براي تصميم‌گيري در مورد فيلم آمده بودند و به جاي اينكه فيلم را نگاه كنند مدام يادداشت‌ برمي داشتند. بعد از اينكه فيلم تمام شد به نمايندگان قوه قضاييه گفتيم خب حالا نظرتان راجع به فيلم چيست؟برايم خيلي جالب بود كه گفتند از نظر ما اكرانش هيچ اشكالي ندارد چون آنقدر غيرواقعي‌ا‌ست كه كسي تمايلي براي ديدنش ندارد در حالي‌كه زمان اكران فيلم بليت پيدا نمي‌شد. اين نشان از فاصله با مردم دارد.
  گفتيد كه مارمولك  هيچ مميزي‌اي نشد؟
«مارمولك» در جشنواره كامل پخش شد اما زمان اكران يك سكانس آن حذف شد.
  چه سكانسي بود؟
صحنه‌اي بود كه رضا مارمولك سوار قطار مي‌شود كه به مرز برود چند جوان دورش جمع مي‌شوند و شروع مي كنند به دست انداختنش. به او مي‌گويند حاج آقا عمامه‌ات را برعكس گذاشتي او هم به تندي جواب‌شان را مي‌دهد و در آخر هم مي‌گويد:«سلام من را به مادرت برسون». البته اين صحنه در نسخه‌اي از فيلم كه دي‌وي‌دي شد وجود دارد.
  ماجراي تغيير اسم فيلم چه بوده؟ چرا تصميم داشتيد اسمش را عوض كنيد؟
يادم مي‌آيد آن زمان ما فكر كرديم كه ممكن است اسم «مارمولك» حساسيت‌زا باشد بنابراين با آقاي محمدي به اين نتيجه رسيديم كه شايد بهتر است اسم فيلم را عوض كنيم.حتي آقاي محمدي در بين گروه سازنده جايزه گذاشت كه اگر كسي بتواند يك اسم خوب براي فيلم پيشنهاد بدهد يك سكه به عنوان جايزه به او داده مي‌شود. «آدرس خدا» آخرين اسمي بود كه به آن رسيديم و از تمام پيشنهادات بهتر بود اما آقاي محمدي گفت، ارشاد اعلام كرده فيلم بايد با همان اسمي كه مجوز گرفته اكران شود و نيازي به تغيير اسم نيست اما بعد از اينكه فيلم نمايش داده شد خيلي‌ها اعلام كردند اگر اسم فيلم اين نبود اين مشكلات برايش پيش نمي‌آمد من هم گفتم اشكالي ندارد من اسم فيلم را عوض مي‌كنم شما به ما اجازه اكران مجدد بدهيد اتفاقي كه هيچ‌وقت نگذاشتند رخ بدهد.
  در كنار تمام مخالفت‌ها،«مارمولك» حاميان بزرگي هم داشت.
بله  اين بعد از آن بود كه مقام معظم رهبري حامي فيلم شدند. زماني كه رهبري حمايت‌شان از اين فيلم را علني اعلام كردند ساير افراد هم گفتند كه حامي اين فيلم هستند  ولي تا قبل از حمايت مقام معظم  رهبري  چيزي نگفته بودند.تنها كسي كه براي اولين بار از اين فيلم حمايت كرد شخص رهبري بود.
  اين حمايت رهبري چطور بود؟
از دفترشان زنگ زدند و از فيلم تعريف كردند كه فيلم بسيار خوبي بوده است و …
  گويا خود آقاي محمدي جلوي اكران «مارمولك» را گرفتند.
آقاي محمدي دچار استرس وحشتناكي شده بود چون تلفن‌هاي وحشتناكي مي‌شد و او را تهديد‌هاي عجيبي مي‌كردند. فضاي عجيب  و غريبي در زمان اكران «مارمولك» به وجود آمد مثلا در تمام نماز جمعه‌ها عليه اين فيلم صحبت شده بود.يادم مي‌آيد زماني كه فيلم در دانشگاه تهران اكران شد، عده‌اي مي خنديدند و عده‌اي ديگر با اخم به فيلم نگاه مي كردند.يعني هميشه فضاي دوقطبي در قبال اين فيلم وجود داشت.
  به نظرتان اگر الان «ليلي با من است» و «مارمولك» را مي‌خواستيد بسازيد امكان ساختش بود؟
اول اين را بگويم كه الان به «مارمولك2» فكر مي‌كنم.بايد سعي كنيم كه ظرفيت آن را به وجود آوريم و اين اتفاق به مرور رخ مي‌دهد.

{شما جزو افرادی هستید که} گاردشان را در قبال انتقادها باز مي گذارند چون سنگري نيست كه به وقت نياز پشتش مخفي شوند.
كاملا همين‌طور است. من فكر مي‌كنم فيلمساز بايد همين‌طور باشد و وابسته به هيچ تشكل يا جريان حزبي نباشد. استقلال فيلمساز از نظر من خيلي مهم است و اينكه تا جايي كه مي تواند در نقطه تعادل بايستد.
من يادم مي‌آيد در مصاحبه‌اي گفتم كه در مقطعي به نظرم محصورين مي‌توانستند كياست بيشتري به خرج دهند و شايد اگر اين اتفاق مي‌افتاد به جاي آقاي روحاني امروز آنها رييس جمهور بودند و از اين خيلي جلوتر بوديم.اين حرف من خيلي از دوستانم را ناراحت كرد كه تو چرا اين حرف را مي‌زني آن‌ها الان در حصر خانگي هستند و مشكلات دارند و زدن اين حرف درست نيست اما خب عقيده‌ من اين بوده و بيانش كردم. در مورد فيلمسازي هم همين‌طور است.

امروزه شاهد گسست عجيبي بين هنرمندان و مردم با تلويزيون هستيم. به نظر شما چرا تلويزيون چنين مسيري را رفته است؟
متاسفانه تلويزيون از يك تاريخي به بعد دشمن سينما بوده و هست.نمي دانم چرا آب تلويزيون  با سينما در يك جوي نمي‌رود. تلويزيون ما تا اطلاع ثانوي مثل سدي مقابل سينما‌ست و علتش را نمي دانم! تلويزيون مجبور است يك بازنگري اساسي در سياست‌هايش كند. عده‌اي هستند كه تلويزيون را در يك مدار مصنوعي نگه داشته‌اند و راضي به تغيير شرايط هم نيستند.مخاطب تلويزيون خيلي كم است وخب  همين كم بودن مخاطب و آمار فاجعه را مي ديدند كه گفتند چه كار كنيم كه بيننده جذب كنيم؟ جنجال كنيم و فحش بدهيم نمونه بارزش هم برنامه «هفت» است.
شايد نكته غم‌انگيزش هم اين است كه يك كارگردان سينما بر مسند «هفت» نشسته و اين اتفاقات رخ داده است.
اصلا مگر افخمي توانايي اجرا دارد؟ او يك كارگردان است و بهترين كاري كه مي تواند انجام دهد اين است كه فيلم خوب بسازد.آدم بايد ظرفيت خودش را بشناسد.الان اگر به من بگويند بياروي ديوار مرگ  موتور سواري كن خب معلوم است قبول نمي كنم چون توانايي‌اش را ندارم.حالا فكر كنيد كنار افخمي آدمي هم گذاشته‌اند كه گل سرسبدمنتقدان است خب نتيجه چه آش شوربايي مي‌شود؟ قطعا تلويزيون نيازمند بازنگري‌است چون مسيري كه آنها مي‌رفتند به جاهاي خطرناكي كشيده مي‌شد.
يعني اگر به شما پيشنهاد اجرا بدهند، قبول نمي‌كنيد؟
قطعا قبول نمي‌كنم، چون كار من چيز ديگري است

سینماژورنال: در حالی که در روزهای گذشته خبری منتشر شد مبنی بر تولید قسمت دوم کمدی جنجالی “مارمولک” اما منوچهر محمدی تهیه کننده این فیلم در گفتگو با خبرگزاری “برنا” به صراحت این خبر را تکذیب کرده و به گلایه از تولیدکنندگان اخبار کذب پرداخته است.

به گزارش سینماژورنال تهیه کننده “مارمولک” با ردّ ساخت قسمت دوم داشت: این خبر کذب محض است، نمی‌دانم از چه منبعی اعلام شده، زیرا در این رابطه هیچ صحبتی با کمال تبریزی و پیمان قاسم خانی از طرف من صورت نگرفته است، امیدوارم که دیگر شاهد خبرهای دروغین نباشیم.

وی در ادامه اضافه کرد: اگر قرار بر ساخت سری دوم “مارمولک” باشد این اتفاق از طرف تهیه‌کننده باید رخ دهد، چرا که بنده مالک این اثر سینمایی هستم و به طور کل روحمم از ساخت قسمت دوم “مارمولک” خبر ندارد.

تولید با گرته برداری از یک فیلم آمریکایی

به گزارش سینماژورنال “مارمولک” به کارگردانی کمال تبریزی در ابتدای دهه هشتاد و با بازی پرویز پرستویی تولید شد. فیلمنامه کار را پیمان قاسم خانی نویسنده توانای سالهای بعد نگاشته بود آن هم با تأثیرپذیری از فیلمی به نام “ما فرشته نیستیم”(1989) به کارگردانی نیل جردن با بازی رابرت دنیرو و شان پن.

در فیلم منبع ماجرای دو سارق روایت می شد که با پوشش کشیش قصد فرار دارند و در “مارمولک” داستان یک زندانی که با پوشش یک روحانی قصد خروج از کشور دارد.

“مارمولک” در اردیبهشت 83 در تهران روی پرده رفت و پس از چند روز در شهرهاى مشهد، شيراز، اصفهان، زنجان، قزوين، كاشان و اروميه نيز بر پرده رفت. «مارمولك» چنان با استقبال مردم مواجه شد كه در سه روز اول اکران با بلیت 900 تومانی، صد ميليون تومان فروخت و بیش از 100 هزار نفر آن را دیدند.

اما افزایش اقبال مخاطبان که همراه بود با افزایش انتقادات برخی تندروها به فیلم باعث شد ابتدا اکران آن در شهرستانها لغو شود و در نهایت و به درخواست تهیه کننده در تهران هم از پرده پایین کشیده شد و البته زودتر از حد تصور سی.دی قاچاق آن در بازار زیرزمینی عرضه محصولات تصویری، توزیع شد…

منوچهر محمدی و کمال تبریزی در پشت صحنه “مارمولک”

سینماژورنال: کمال تبریزی کارگردانی که این روزها کمدی “پاداش” را روی پرده دارد از جمله چهره هایی است که معمولا مرور اظهارنظراتش جالب است.

به گزارش سینماژورنال شاید دلیل اصلی این امر آن باشد که او فارغ از تعلقات سیاسی خودش همواره سعی می کند صراحتی آمیخته با طنز را چاشنی گفته هایش کند.

مرور تازه ترین گفتگوی این کارگردان نیز جذابیت برانگیز است بخصوص که وی به صراحت درباره بد و خوب آدمهای مختلف عرصه سیاست سالهای اخیر صحبت کرده است.

نمی خواهند قبول کنند جامعه در حال عوض شدن است

تبریزی با اشاره به اینکه فیلمنامه ای دارد با عنوان “رستگاری جهان” که مضمونی درباره هرج و مرج جامعه پیرامونی دارد به “تماشاگران امروز” می گوید: دلایل تقابل سینما با ممیزی آن است که سینما می خواهد واقعیت جامعه را نشان دهد و ممیزی اینها را نمی خواهد. متاسفانه مسئولان هم نمی خواهند قبول کنند جامعه در حال عوض شدن است.

من رییس جمهور را نمی بینیم که بخواهم گوشزد کنم

کمال تبریزی در چرایی این وضعیت و اینکه هنرمندان منتظر بودند با آمدن حسن روحانی فضا شود اما هنوز این اتفاق نیفتاده و آیا او قصد ندارد در این باره با رییس جمهوری صحبت کند بیان می دارد: من آقای روحانی را نمی بینم که بخواهم در این باره نکته ای را گوشزد کنم ولی اگر احمدی نژاد بود حتما می گفتم.

دسترسی به احمدی نژاد خیلی راحت بود

وی در توجیه این مساله ادامه می دهد: به آقای روحانی دسترسی نداریم اما آقای احمدی نژاد را خیلی راحت پیدا می کردیم. دسترسی به احمدی نژاد خیلی راحت بود و این یکی از ویژگهای مثبت وی بود.

الان یک ماه است که من و رضا کیانیان می خواهیم وزیر کار دولت یازدهم را ببینیم…

تبریزی با اشاره به دیداری که برای حل مشکلات فیلم “پاداش” با محمود احمدی نژاد داشته است می افزاید: برای نمایش “پاداش” خیلی راحت با دفتر احمدی نژاد یک تماس گرفتیم و گفتند فردا بیایید. الان یک ماه است که من و رضا کیانیان می خواهیم وزیر کار دولت یازدهم را ببینیم و نمی شود.

خدا همه چیز را به یک آدم نمی دهد؛ معایب و محاسن با هم است

کارگردان “مارمولک”، “لیلی با من است” و “طبقه حساس” درباره دلیل دیدار با وزیر کار بیان می دارد: یک پروتکل بین وزارت کار و خانه سینما برای ساخت فیلم امضاء کرده ایم و یک ماه است بخاطر همین موضوع می خواهیم ایشان را ببینیم، ما را به این و آن پاس می دهند. این تازه وزیرش است، خودش که هیچ. متاسفانه خدا همه چیز را به یک آدم نمی دهد؛ محاسن و معایب با هم است.