سینماروزان/محمد شاکری: تهیه‌کننده فیلم‌های مخاطب پسند “خط ویژه” و “عصر یخبندان” به دنبال تولید دو ملودرام اجتماعی ملتهب است!

منصور لشکری قوچانی تهیه‌کننده سینما درباره کارهای تازه‌اش به سینماروزان گفت: دو فیلمنامه آماده برای تولید دارم؛ یکی با نام “باران” و دیگری به نام “کوچه فلسطین”. هر دو فیلم درام های اجتماعی هستند و در هر دوی این آثار دغدغه همیشگی من یعنی عدالت اجتماعی و تلاش برای احقاق حق، نهفته است.

وی درباره مضمون “باران” و “کوچه فلسطین” گفت: ربط معنایی این دو فیلم به پدیده جوی باران یا بازیگری به نام باران و مساله‌ی فلسطین را باید در کار دید ولی همین قدر بدانید که نام گذاری هر دو پروژه کاملا متاثر از هم باران و هم فلسطین است و هر دو پروژه نیز ریشه های واقعی و مضمونی حساس دارند.

این تهیه کننده که آخرین بار تولید درامی با مایه های سیاسی با عنوان “قاتل اهلی” به کارگردانی مسعود کیمیایی را برعهده داشته درباره چرایی رجوع به تولید آثار اجتماعی در دوران تب کمدی‌سازی‌های نوستالژی بیان داشت: به نظرم و حالا و در گذار از دولت سیزدهم به دولت چهاردهم شاید شرایط تولید و اکران فیلمهای دغدغه مند اجتماعی مهیاتر از قبل باشد. البته در همه دوره ها سینماگرانی بوده اند که با وجود همه مرارت ها، به دنبال احقاق حق طبقات محروم و متوسط در آثار خود بوده اند و من نیز ورای ژانر دوست دارم در این حیطه کار کنم.

تهيه کننده فیلم‌های “کوچه بی نام” و “هفت ماهگی” درباره همکاران تولید دو فیلم تازه اش گفت: بعد از فوت یکی از شرکای کاری و همکار عزیزم در فیلمهای قبلی یعنی رضا حداد، گرفتار نوعی بهت بودم چون بعد از سالها من و حداد دیگر به نوعی همفکری رسیده بودیم ولی خوشبختانه یکی از دوستان خوبم به نام حسین منادی ، علاوه بر شراکت در تهیه پروژه های پیش رو کنارم خواهد بود.

منصور لشکری قوچانی درباره برنامه ریزی اش برای بازگشت مالی فیلمهای تازه اش اظهار داشت: سوابق فعالیت های توأمان فرهنگی-صنعتی- اقتصادی باعث شده که شکر خدا تاکنون در هیچ پروژه ای، ضرر مالی نداشته باشم چون بر فیلم‌هایی کار میکنم که در عین عدالت طلبی، جذابیت عام و خاص داشته باشند. در پروژه های “باران” و “کوچه فلسطین” برخلاف برخی تهیه کننده ها که فقط بدنبال اسپانسر هستند، من بدنبال شریکی هستم که بتواند ورای منظر اقتصادی از منظر هنری و قوای فکری، کمک کند به ایجاد خروجی بهینه در کار‌.

سینماروزان/طاهره آشیانی: زهرا بهرامی بازیگر نوجوان افغان فیلم«باران» حالا دیگر برای خودش خانمی شده و ازدواج ‌کرده و مادر شده و در رادیو دری مشهد، گوینده و تهیه‌کننده است.

زهرا بهرامی که در مشهد متولد و بزرگ‌شده است و در جشنواره فجر۱۹ نامزد دریافت سیمرغ بازیگری بود، پیرامون مراسم خاص افغانستانی‌ها در ماه محرم و دهه اول عاشورا به روزنامه جام‌جم گفت: در محله‌ای در مشهد متولد و بزرگ شدم که بیشتر ساکنان آن افاغنه بودند. ما برای محرم مراسم خاصی داشتیم و الان هم داریم اما ۲ سالی است به دلیل شیوع کرونا خیلی کمرنگ شده‌  یا اصلا برگزار نمی‌شود اما مراسمی را که شب هفت محرم برگزار می‌کردیم هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم. مراسم علم‌گردانی شب هفتم به نیت حضرت عباس (ع).

بهرامی ادامه داد: ششم محرم که شب فرا می‌رسید ما در مسجدی جمع می‌شدیم و روضه‌خوانی داشتیم که گروهی علم مخصوص را به مسجد می‌آوردند. این علم که مزین به پارچه‌های سبز، سیاه و قرمز بود از محرم سال قبل در خانه‌یکی از بزرگان بود. مردان سینه‌زنان و نوحه‌خوانان علم را می‌آورند و عزاداری اصلی شروع می‌شد. نوحه‌های جان‌سوزی خوانده می‌شد و همه ما به این علم اعتقاد ویژه داشته و داریم. باورمان این است که این علم وسیله متبرکی است که واسطه خیر می‌شود و به آبروی حضرت عباس(ع) ما حاجت‌روا می‌شویم. این علم تا روز سوم امام حسین(ع) در مسجد می‌ماند و بعد از آن به منزل بزرگی برده می‌شد تا محرم سال آینده. هر کس حاجتی دارد، پارچه‌ای به این علم می‌بندد و امیدوار است با باز شدن گره‌ای از علم، گره کار او هم باز شود.

بازیگر “باران” افزود:  از  روز هفتم، آب روی امام حسین (ع) و یارانش بسته می‌شود، برای همین روز هفتم عزت بسیار دارد و به‌نام حضرت ابوالفضل(ع) نام‌گذاری شده است. آب و نذر آب، بین شیعیان افغانستان و هزاره‌ای‌ها حرمت زیادی دارد. در کابل سقاخانه‌ای است که روز تاسوعا و عاشورا متبرک می‌شود و باورمان این است که هر کس از آب آن بخورد، حاجت‌روا می‌شود و شفا پیدا می‌کند. در کابل و دیگر شهرهای افغانستان، شیعیان در دهه اول محرم، نذر آب را ادا می‌کنند.

زهرا بهرامی بیان کرد: قبل کرونا و زمانی که بچه بودم در دهه اول برای عزاداری به خیابان می‌رفتیم. یادم هست از محله گلشهر و طلاب که افاغنه‌نشین بود تا حرم، دسته‌های سینه‌زنی افغانستانی‌ها هم به خیابان می‌آمد و در کنار هیأت‌های پاکستانی، هندی، کردی، لری و… عزاداری می‌کردیم. راستش را بخواهید زنجیرزنی افغانستانی‌ها بی‌نظیر است. از ته دل زنجیر می‌زنند و عزاداری می‌کنند. ما سال‌هاست در ایران زندگی می‌کنیم. خودم متولد ایران هستم و دوستان ایرانی زیادی دارم. قبل کرونا آنها به مراسم عزاداری ما می‌آمدند و ما هم به هیأت‌های ایرانی می‌رفتیم. حالا دیگر آن‌قدر فرهنگ‌های دو کشور با هم قاطی شده که آیین‌ها و فرهنگ‌هایمان باهم شباهت‌های زیادی دارد. در جزئیات، تفاوت‌هایی باهم داریم اما محرم که می‌شود همه شیعیان، عزادار امام حسین (ع) می‌شویم و به شیوه خودمان برای ایشان عزاداری می‌کنیم.