سینماروزان: مهدی صباغ زاده کارگردانی که در سینمای بعد از انقلاب اسلامی رشد کرد و بالا آمد در همه این سالها کوشیده همچنان به فیلمسازی ادامه دهد.

سینماروزان: سعید راد از معدود بازیگران فعال از سینمای قبل از انقلاب است که همچنان سعی دارد هم در سینما و هم در تلویزیون فعالیت داشته باشد.

سینماروزان: مدتی کوتاه پس از آن که ابراهیم حامدی با ترانه ای از ترانه سرای همکار یک ارگان ارزشی متمول، قطعه ای ضدجنگ با نام “کوچه نسترن” را خواند، اخباری منتشر شد درباره حذف عنوان شهید از برخی معابر شهری.

رسانه اصولگرای “جوان” با کنار هم گذاشتن این دو رویداد ، به انتقاد از آنهایی پرداخته که تاب تحمل عنوان شهید بر کوچه و خیابان را هم ندارند.

متن تحلیل “جوان” را بخوانید:

خواننده لس‌آنجلسی که موزیک‌ویدئوی «کوچه» را بیرون داد شاید کسی فکر نمی‌کرد موضوع قرار است تا این اندازه بیخ پیدا کرده و به کوچه‌های شهرهایمان هم سرایت کند. ما ساده بودیم و نمی‌دانستیم زیرپوست این شهر دقیقاً دارند از اسامی کوچه‌هایمان شهیدزدایی می‌کنند. حالا که یاد این جمله آن پسرچفیه به دوش کلیپ خواننده لس‌آنجلسی می‌افتیم که می‌خواند: «به نسترن بگو اسم منو روی کوچه‌مون نذارن» یواش یواش شصتمان خبردار شده که دارد چه اتفاقی می‌افتد. یک دفعه چه می‌شود که نام شهید روی کوچه‌ها موضوع شعر شاعر غرب‌زده‌ای می‌شود که سال‌هاست به لس‌آنجلس‌نشین‌ها خوراک می‌دهد و چه اتفاقی افتاده که این اسم من را روی کوچه نگذارید به طور کاملاً اتفاقی مصادف می‌شود با حذف واژه شهید از روی کوچه‌های شهر. حالا مخالفان نظریه تئوری توطئه هر چه دلشان می‌خواهد بگویند، اما وقتی صغرا کبرای مسئله خودش جلوی چشم‌های ما کنار یکدیگر می‌نشیند نباید کسی انتظار داشته باشد خودمان را به کوچه نفهم‌ها بزنیم و سوت بلبلی‌زنان از کنار این همه وقاحت عبور کنیم.

شهید و شهادت همان چیزی است که دست مدعیان دروغین آزادی از آن خالی است. وقتی شما در این وادی ابداً حرفی برای گفتن نداشته باشید احتمالاً یک راه نباختن قافیه این است که دست طرف مقابل را هم خالی کنید. حالا اگر با شهیدسازی در فتنه ۸۸ کاری از پیش نرفت و نقشه آقاسلطان‌سازی درنگرفت و حتی یک مرده را هم نشد زنده کرد، نهایت کار به جایی می‌رسد که باید از اساس شهید و شهادت را حذف کرد تا این نقطه‌ضعف دار و دسته و طبقه و قشر ما کمتر به چشم بیاید. چقدر هم این همنوایی داخل و خارج تصادفی و یهویی می‌شود. امروز ترانه کوچه خواننده لس‌آنجلسی با حذف واژه شهید از کوچه‌هایمان همزمان شده و دیروز حذف داستان شهید فهمیده از کتاب‌های درسی دبستان با مانور رسانه‌ای بی‌بی‌سی فارسی و من‌وتو در یک زمان رخ داد. اصلاً هم معلوم نیست ارتباط این‌ها با هم و ما هم مثلاً اصلاً نفهمیدیم این تقارن‌ها را با یکدیگر.

بنازم کلام آن امامی را که فرمود: «شهدا شمع محفل دوستانند، شهدا در قهقهه مستانه‌شان و در شادی وصولشان «عند ربهم یرزقون»‌اند و از نفوس مطمئنه‌ای هستند که مورد خطاب «فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی» پروردگارند» و باز هم فرمود: «شهادت ارثی است که از اولیای ما به ما می‌رسد، آن‌ها باید از مردن بترسند که بعد از مرگ، موت را فنا می‌دانند، ما که بعد از موت را حیات بالاتر از این حیات می‌دانیم چه باکی داریم» و نیز فرمود: «خدا می‌داند که راه و رسم شهادت کور شدنی نیست و این ملت‌ها و آیندگان هستند که به راه شهیدان اقتدا خواهند نمود» و بنازم کلام رهبر فرزانه‌ای را که درباره مقام شهید و شهادت عنوان کردند: «امروز، به فضل همین شهادت‌ها و به برکت خون شهدا، ملت ما، ملت سربلند و آبرومندی است و ملت‌ها آبرو و عزت را این گونه باید پیدا کنند» و باز فرمودند: «فرزندان شهدا بدانند که پدران آنان موجب شدند که اسلام، در چشم شیطان‌ها و طاغوت‌های عالم، ابهت پیدا کند.»

در خارج از ایران و در همین غرب که مدینه فاضله محافل غرب‌زده این مرز و بوم است برای کشته‌های جنگ‌هایشان بیشترین و بهترین یادمان‌ها را می‌سازند. برای کشته‌های واقعه مشکوک ۱۱ سپتامبر طی این سال‌ها در همه شهر‌های امریکا سازه‌های هنری پرشماری به عنوان یادمان ساخته شده است و مقام کشته‌های جنگ در همه کشور‌های پیشرفته جهان مقامی شامخ تلقی می‌شود. وای به حال آن مردمی که حتی نام چند کوچه را نیز از جان‌باختگان جنگشان دریغ کنند. واضح است که نام و یاد شهیدان از کوچه‌ها و گذر‌های شهر‌های این مرز پرگهر پاک‌شدنی نیست و نخواهد بود. ان‌شاءالله

سینماروزان: نمایش «خاتون» که پاییز سال گذشته در تئاتر شهر روی صحنه رفت، طبق آمار اعلام‌شده از سوی روابط عمومی تئاتر شهر پس از ۱۲ نوبت اجرا فقط ۴۸ بلیت تمام‌بها و ۳ بلیت نیم‌بها فروخت و ۶۱۹۱ بلیت میهمان داشت که این نسبت در شب‌های بعدی اجراها نیز تقریبا ادامه یافت.

سینماروزان: حدود دو هفته بعد از قاچاق مجازی فیلم توقیفی “رستاخیز” هنوز نه اتفاقی تازه برای رفع توقیف فیلم رخ داده و نه حتی کف خواسته سازندگان که عرضه خانگی فیلم است برآورده شده است.

رسانه اصلاح طلب “اعتماد” در گزارشی پیرامون چگونگی تولید محتوای مرتبط با قاچاق “رستاخیز” به انتقاد از عدم پاسخگویی مقامات بالادستی سازمان سینمایی نسبت به این ماجرا پرداخته است.

“اعتماد” نوشت: روزي كه ماجراي قاچاق نسخه عربي «رستاخيز» در رسانه‌ها مطرح شد به پيشنهاد سردبير، دبير گروه و همكاران تصميم گرفتيم سكوت نكنيم ولي مساله اينجا بود كه حالا ديگر كسي حاضر به اظهارنظر درباره سرنوشت فيلم نبود و نيست. تنها احمدرضا درويش در بيانيه‌اي تماشاي فيلم از مجراي غيرقانوني را حرام اعلام كرد و پس از او هم بنياد سينمايي فارابي به عنوان سرمايه‌گذار وارد عمل شد.

“اعتماد” ادامه داد: تلاش داشتيم نظر مسوولان سازمان سينمايي را جست‌وجو كنيم كه پاسخ رسيد: «در اين‌باره اظهارنظر نمي‌كنيم و بهتر است با فارابي صحبت كنيد.» از اين مقطع به بعد فلسفه و تعريف مدير براي من يك نفر زير سوال رفت. اگر سازمان سينمايي درباره چنين اتفاقي اظهارنظر نكند پس قرار است در چه مورد واكنش نشان دهد؟ درجه‌بندي سني تماشاگران فيلم‌ها؟ بليت نيم‌بها؟ جلسه با سفير چين؟ تصميم‌گيري‌هايي در اين سطح به سازمان نياز دارد؟

“اعتماد” تأکید کرد: چطور ممكن است بلاتكليفي چهارساله يك كارگردان و انتشار غيرقانوني فيلمش براي مسوول مهم‌ترين سازمان مرتبط با سينما در كشور اهميت نداشته باشد كه بخواهد درباره‌اش اظهارنظر كند؟؟ مجموعه آنچه در اين چند سال اتفاق افتاده نشان مي‌دهد، چرا اعتماد هنرمندان روز به روز نسبت به مديران با افت مواجه شده است. جا دارد سوال كنيم چه اتفاقي افتاده كه مديران خود را نسبت به حقوق افراد مسوول نمي‌دانند و عملكردشان در موقع لزوم به احساس عدم پاسخگويي دامن مي‌زند. حتي وزير فرهنگ و ارشاد اسلامي نيز تا يك هفته بعد موضع جدي در اين‌ باره اتخاذ نمي‌كند تا روز چهارشنبه گذشته كه مي‌گويد: « براي رفع موانع ارايه «رستاخيز» در شبكه نمايش خانگي گفت‌وگوهايي انجام شده است.» سرراست مي‌توان مدعي شد مجموع مواضع مديران ارشاد در قبال ماجراي بارگذاري غيرقانوني نسخه عربي فيلم «رستاخيز» سنگ محك خوبي شد براي شناسايي مديران دلسوز !

سینماروزان: علیرغم آن که در آخرهفته اخیر چهار فیلم تازه روی پرده رفته اند ولی عدم تخصیص سانس کافی به این آثار و همچنان تقسیم بخش عمده سانسها میان فیلمهای باقیمانده از ادوار قبلی اکران باعث شده، اکران داغی را شاهد نباشیم.

در میان فیلمهای تازه اکران شده بیش از همه «کلوپ همسران» و «مردی بدون سایه» فروش داشته اند؛ در حدود 200 میلیون. به دنبال آنها فیلم جنایی «شاه کش» قرار گرفته که در دوروز ابتدایی اکران 100میلیون را رد کرده است. «کوروکودیل» هم در دوروز ابتدایی اکران حدود 50میلیون فروخته است.

آمار فروش تا ابتدای جمعه 29 شهریور ۱۳۹۸  به شرح زیر است:

(تمامی ارقام به تومان است)

–تگزاس(۲)۲۵ میلیارد و 180میلیون(۱56روز)

–شبی که ماه کامل شد 19میلیارد (107روز)

–سرخپوست ۱۴میلیارد و 500میلیون (107روز)

–ما همه با هم هستیم ۱۰میلیارد و 880میلیون(107روز)

–زهرمار ۶میلیارد و 440میلیون (93روز)

–ایکس لارج ۶میلیارد و 400میلیون(86روز)

–قصرشیرین ۳میلیارد و 400میلیون(58روز)

–ایده اصلی 3میلیارد و 200میلیون(44روز)

–قسم ۲میلیارد و 600میلیون(51روز)

–نیوکاسل 2میلیارد و 120میلیون(65روز)

–تپلی و من ۱میلیارد و 640میلیون(58روز)

–سرکوب ۱میلیارد و 160 میلیون(58روز)

–روسی 720میلیون(30روز)

–جانان 400میلیون(44روز)

–چاقی 280میلیون(23روز)

–کلوپ همسران 185میلیون(2روز)

–مردی بدون سایه160میلیون(2روز)

–شاه کش130میلیون(2روز)

–شکستن همزمان 20استخوان 125میلیون(7روز)

–کوروکودیل50میلیون(2روز)

–برمودا 35میلیون(23روز)

–صدای منو میشنوید 4میلیون(23روز)

سینماروزان: شورای پروانه نمایش فیلم های سینمایی برای 4 فیلم مجوز نمایش صادر کرد.

به گزارش سینماروزان آرش معیریان کارگردان فعال در سینمای تجاری پروانه «آپاچی» را گرفته که تهیه کنندگیش را حسین زندباف(!) تدوینگر قدیمی سینما برعهده داشته است.

امیرحسین قهرایی از جمله کارگردانان حاضر در تولید سریال خاطره انگیز «چاق و لاغر» پروانه نمایش اولین فیلم سینماییش «بازیوو» را گرفته است به تهیه کنندگی غلامرضا موسوی.

فهرست کامل پروانه های صادره به شرح ذیل است:

–” آپاچی” به تهیه کنندگی حسین زندباف، کارگردانی آرش معیریان و نویسندگی اصغرنعیمی

–“سونامی” به تهیه کنندگی علی سرتیپی کارگردانی و نویسندگی میلاد صدرعاملی

–“بیست و سه نفر” به تهیه کنندگی مجتبی فرآورده و کارگردانی و نویسندگی مهدی جعفری

–“بازیووو” به تهیه کنندگی سید غلامرضا موسوی ، کارگردانی امیر حسین قهرایی و نویسندگی سلمان خورشیدی.

سینماروزان: ساختار حاکم بر رسانه ملی به سمت جوانگرایی-البته جوانگرایی مطلوب یک جناح خاص-پیش میرود و بعد از علی فروغی و تیمش که در شبکه سوم مستقر شدند به نظر میرسد به زودی تغییرات به دیگر شبکه ها خواهد رسید.

علیرغم آن که فروغی از همان ابتدای ورود به سازمان از یک سو به خاطر ژن خوب بودن و از سوی دیگر به خاطر جذب برخی نیروهای رسانه ای تندروی اصولگرا مورد نقد قرار گرفت با این حال بعد از ماهها ثباتی نسبی در جایگاهش ایجاد شده تا زمزمه به کارگیری این الگوی مدیریتی در دیگر شبکه های تلویزیونی هم شنیده شود.

شبکه دوم سیما از جمله شبکه هایی است که شائبه تغییر و تحولات در مدیریت این شبکه بیش از دیگر شبکه ها به گوش میرسد. محمدرضا جعفری جلوه مدیر این شبکه که سالیان سال است در حلقه مدیران متبوع ساختار فرهنگی قرار دارد بیش از مدیران دیگر شبکه ها در معرض تغییر است.

جعفری جلوه در حضور اخیرش به عنوان مدیر شبکه دو نتوانست چنان که باید اسباب رونق این شبکه و ایجاد نوآوری در آن را موجب شود و حتی یکی از بهترین برندهای این شبکه که “کلاه قرمزی” باشد هم به محاق رفت.

همین باعث شده که پرسشهایی جدی درباره جانشینی جعفری جلوه با یک چهره جوان شنیده شود.

درباره گزینه های جانشینی جعفری جلوه حرف و حدیث فراوان است ولی اصلی ترین گزینه ها از چهره های فرهنگی جریان موسوم به اصولگرایان هستند و در میان آنها هم جدی ترین اش یکی از منتسبین به یک مقام بالادستی.

باید اندکی صبر کرد و دید عاقبت شبکه دوم چه خواهد شد و کدام نواصولگرا جای جعفری جلوه را خواهد گرفت؟

سینماروزان: سینمای کودک هرچند سهمی اندک از فروش سالانه سینماها دارد ولی هم جشنواره ای چندمیلیاردی با حمایت فارابی برایش برگزار میشود و هم فارابی اصرار بسیاری دارد همه ساله بخشی از بودجه اش را صرف حمایت از این سینما کند.

اتفاقات متعددی این روزها مردم را حیرت‌زده کرده است و در حوزه‌های مختلف خبرهای متعددی به گوش و چشم می‌رسد که احوالات همه را به‌هم می‌ریزد. فارغ از اتفاقات بخش‌های مختلف که شاید اشاره به آن یقه یا آستین نگارنده را در زیر در یکی از بخش‌ها گیر اندازد و باعث رنجش مسئولی یا مدیری شود و خدای ناکرده نفس قلم و رسانه را به شماره اندازد، سینما هم روزهای پرحادثه‌ای را می‌گذراند؛ حوادثی که البته برای خیلی از آنان که در این ورطه قدم می‌زنند، عادی شده و در نهایت واکنش همه به یک اتفاق در حد یک آه، آن هم نیمه‌سوز است.باب نگارش این مطلب اما سینمای کودک و فیلم‌سازان همیشه همراه و البته منتقد این رویداد است.

سینماروزان: انتشار خبر حذف نام شهدا از برخی معابر پایتخت که رییس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاع مقدس آن را “سهوی” خوانده با واکنش مسعود ده نمکی کارگردان سینما و تلویزیون مواجه شده است.

مسعود ده نمکی با انتشار برگی از خاطراتش در سالهای دهه هفتاد به مرور اتفاقی مشابه در دوران ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی پرداخته است؛ اتفاقی مبتنی بر حذف تصویر شهدا از اتوبان تهران-قم و جایگزینی بیلبوردهای تبلیغاتی که ده نمکی آن را اقدامی در جهت پرت کردن حواس از آرمانهای شهدا میداند.

متن نوشتار مسعود ده نمکی را بخوانید:

بعد از رحلت حضرت امام(ره) کشور در فضایی حزن‌انگیز فرو رفت و تا اربعین امام در سراسر کشور مراسم عزاداری و سوگواری برگزار شد و همه مردم درگیر برگزاری این مراسم‌ بودند.

به علت رحلت ایشان از برگزاری برنامه‌ تجمعی که پیش از رحلت امام برنامه‌ریزی کرده بودیم و قصد داشتیم به سمت جماران حرکت کنیم و پیرو بحث مبارزه‌ای که حضرت امام در پیام قبول قطعنامه‌ (ضرورت جنگ فقر و غنا و مسائل دیگر) تذکر داده بودند با ایشان تجدید بیعت داشته باشیم منصرف شدیم.

امیدوار بودیم ضربه از دست دادن این نعمت الهی، به جامعه که در مسیر قهقرای فرهنگی پیش می‌رفت تلنگری بزند و موجب کندی آن حرکت گردد، اما متأسفانه فضای تابستان بعد از رحلت حضرت امام با اتفاقات در حال وقوع، نشان ‌می‌داد که حرکت خزنده فرهنگی، سیاسی و اجتماعی و بی‌تفاوتی نسبت به ارزش‌ها و امام‌زدایی و جنگ‌زدایی تشدید شده است.

یکی از این اقدامات در زمان حیات حضرت امام حذف تابلوهای شهدا در اتوبان قم‌ ـ تهران بود. اعتراض ما به روزنامه‌ها کشیده شد. ژاندارمری کشور که آن زمان مسئول این اقدام بود، مجبور به پاسخ‌گویی شد و آنها اعلام کردند که این اقدام براساس استفتاء از حضرت امام صورت گرفته است. آنها معتقد بودند که وجود این تابلوها موجب حواس‌پرتی راننده‌ها و وقوع تصادف می‌‌‌شود، ولی چرا پس از برداشتن تصاویر شهدا، به‌مرور «تابلوهای تبلیغاتی» را در اتوبان‌ها  نصب کردند و کسی نگفت اینها باعث حواس‌پرتی راننده‌ها و تصادف می‌شود!

همان زمان دکلمه‌ای در مورد این دوگانگی رفتاری با این مضمون نوشتم:

«بله شهدا باعث حواس‌پرتی می‌شوند، حواس‌پرتی از سمت دنیاگرایی مردم و مسئولین، باید هم عکس و نام شهدا را پاک کرد تا بتوان خیلی راحت برعکس شهدا حرکت کرد.»

همان زمان که جنگ تمام شد زمزمه‌هائی به اسم ایجاد فضای شاد و با نشاط و این شعار ‌که، «مردم را باید از فضای اندوهناک جبهه و جنگ دور کرد» شروع شده بود و به نظر من این‌گونه اقدامات در همان راستا بود.

بعد از انتخاب آقای هاشمی رفسنجانی به ریاست جمهوری و انتصاب غلامحسین کرباسچی در شهرداری تهران، روند نمادزدایی از دیوارها و معابر شهر جدی‌تر و در دایره‌ای‌ وسیع‌تر، ادامه یافت.

پاک کردن شعارهای جنگ از دیوارها و چاپ مقاله ضد جنگ در روزنامه اطلاعات آن هم سه ماه بعد از رحلت امام سرآغاز سازماندهی یک حرکت جدید از طرف ما شد.

ما در کنار برگزاری تجمعات هفتگی خود، نیروهای داوطلب را سازماندهی ‌کردیم تا شب‌ها به‌‌صورت گشت موتوری در هر مکانی که شهرداری اقدام به پاک کردن شعارهای جنگ و انقلاب از دیوارها می‌کرد ما هم همان شعارها را با پیستوله و یا کلیشه و رنگ بنویسیم. چون بچه‌ها خط‌ خوشی نداشتند، سعی ‌کردیم این شعارها را روی کلیشه‌های فیلم‌های رادیولوژی طراحی و آنها را بین بچه‌ها تقسیم کنیم. نیروهای این گروه از موتورسوارها را به ‌دلایل امنیتی و حفاظتی از بین افرادی غیر از بچه‌های تظاهرکننده انتخاب می‌کردم تا کسی پی به هوششان نبرد.

البته تأمین هزینه این حجم از رنگ و پیستوله هم خیلی سخت بود.

بعضی‌ وقت‌ها کار شعارنویسی به چالش و درگیری کشیده می‌شد و نیروهای شهرداری با بچه‌ها درگیر می‌شدند و ما مجبور بودیم سوار بر موتور به آن منطقه شهرداری برویم و بچه‌ها را آزاد کنیم. این چالش بین ما و شهرداری و همچنین وجود رسانه‌هایی که به فضای نفی گفتمان مقاومت و جنگ دامن می‌زدند موجب شد که دوباره تصمیم به برگزاری راه‌پیمایی‌های رسمی بگیریم.

در کنار مبارزه شبانه ما گاهی مطالبی انتقادی در بخش اخبار ویژه روزنامه‌های جمهوری و کیهان آن زمان درج می‌شدند که، «عده‌ای به اسم دفاع از ارزش‌ها با بی‌سلیقگی و بدخطی روی دیوارها، شعارهای انقلابی می‌نویسند که این بی‌سلیقگی باعث دلزدگی مخاطب می‌شود.» درواقع این روزنامه‌ها خط بد دولت و شهرداری را نمی‌دیدند؛ ولی بدخطی ما را می‌دیدند. حالا سهواً یا عمداً متوجه نمی‌شدند که در کشور چه وارونگی فرهنگی‌ای دارد روی می‌دهد.

سینماروزان: نبض حرکت هر رسانه تصویری به آگاهی فعالان آن رسانه از اتفاقات و محصولات رسانه خودشان و رسانه های رقیب بازمیگردد. بدون آگاهی از کم و کیف محصولات یک رسانه چطور میتوان برای آن رسانه تولید کرد؟؟ بدون آگاهی از کیفیت محصولات رقیب یک رسانه چگونه میتوان به رقابت پرداخت؟؟

علیرضا افخمی از کارگردانانی است که سالها به کار ساخت سریالهایی مختلف از “او یک فرشته بود” و “تب سرد” تا “زیر زمین” و “پنج کیلومتر تا بهشت” برای تلویزیون پرداخت و فعالیت به عنوان ناظر کیفی سریالهای تلویزیونی را هم درکارنامه دارد.

اینکه این فعال تلویزیون در گفتگویی تفصیلی به صراحت اعتراف کند که نه مخاطب محصولات تلویزیون و نه مخاطب محصولات سینماست، عجیب نیست؟؟؟

علیرضا افخمی که بعد از “پرستاران” سریال دیگری را برای تلویزیون نساخته به “تسنیم” گفت: در حقیقت من قبل از اینکه از تلویزیون فاصله بگیرم هم خیلی فرصت تماشای تلویزیون نداشتم؛ جز کارهایی که مشخص بود کارهای خوب و قابل دیدن است، که دنبال می‌کردم. الآن هم همان وضعیت را دارم؛ فقط در این حد که با تلویزیون قطع ارتباط نکنم به تلویزیون سَر می‌زنم این موضوع هم عمدی نیست؛ به‌دلیل اینکه گفتم خودم سعی می‌کنم با خواندن، دیدن فیلم‌ها و کتاب‌های خوب، وقت خودم را پُر کنم و فکر می‌کنم تلویزیون از این جهت یعنی داشتن آثار نمایشی خوب خیلی فقیر شده و در شرایط الآن که من قرار دارم، مراجعه به این نوع برنامه‌ها و سریال‌ها کار عقلانی نیست.

افخمی درباره ارتباطش با سینمای ایران گفت: اخیراً در سینمای ایران، فیلمی ندیدم و اصولاً خیلی اهل سینما رفتن نیستم؛ چون به‌نظرم فضای سینما، محدود شده و اصلاً احساس راحتی نمی‌کنم؛ به‌همین‌خاطر خیلی عادت به سینما رفتن ندارم و در سینمای ایران هم اخیراً فیلمی ندیده‌ام!!!

سینماروزان: ماجرای حضور جشنواره ای آثار موسوم به سیاه نمایانه که بر نیمه خالی لیوان زندگی در ایران تأکید میکنند کماکان ادامه دارد. البته پیشتر این جشنواره هایی مانند کن و برلین بودند که این آثار را با روی باز می پذیرفتند و حالا صاحبان چنین آثاری به جشنواره های درجه دوم رضایت میدهند.

سینماروزان: حتی قاچاق نسخه عربی “رستاخیز” هم موجب نشد که برای حل مشکل توقیف این فیلم عاشورایی چاره ای اندیشیده شود و همچنان انفعال مقامات بالادستی در رفع توقیف این فیلم را شاهدیم.

احمدرضا درویش کارگردان “رستاخیز” که در تمام مدت توقیف این فیلم کوشیده بود کمتر حرف بزند به تازگی و بعد از بیانیه ای که درباره قاچاق مجازی فیلمش منتشر کرد، روایتی پرسوز ارائه داده به “اعتماد” از روزه داری فرهاد قائمیان بازیگر نقش “حر” به هنگام ایفای سکانس شهادت این یار سیدالشهداء(ع).

روایت احمدرضا درویش را بخوانید:

همه در وسط ميدان جمع شده‌اند. يك طرف نخلستان، يك طرف خيمه‌گاه اوليا(ع) يك طرف خيمه‌گاه اشقيا و يك طرف ريگزار. از آسمان آتش مي‌بارد. باد داغ به پرچم‌ها شلاق مي‌زند. صحنه‌ فيلمبرداري، كربلاست…

اهالي روستاي دولت‌آباد بم مثل هر روز مي‌آيند براي تماشا. نزديك نمي‌شوند.

آن دورها، زن، مرد، بچه، نشسته‌اند روي خاك، عده‌اي ايستاده‌اند، بُهت‌زده، گريان، پوستشان برشته از گرما و از فقر مُدام…

صدها اسب، هنرورها، بدلكاران، آمبولانس‌ها، فن‌هاي بزرگ باد براي شليك خاك، دوربين سنگين و… همه‌ چيز براي شهادت «حُر» مُهياست.

انگار صحراي محشر است…! نبرد «حُر» در ميان اشقيا، در لابه‌لاي كوفيان، اسب‌ها، شمشيرها و… قرار است نيزه تا نيمه در شكم «حُر» فرو‌ رود و از روي اسب بر خاك اُفتد…

سايه‌بان كوچك مخصوص مونيتور، كوره‌ آتش است. ميكروفن داغ است و در دستم مي‌لرزد. بي‌قرارم…

پريشان و مضطرب به سايبان مي‌آيد.

مي‌گويد: همه‌ چيز آماده است ولي…!

مي‌گويم: ولي چي؟

خم مي‌شود و در گوشم چيزي مي‌گويد: …

خبر مانند پُتك است بر سرم! سرم گيج مي‌رود. انگار برگ‌هاي خشك نخل بر ديواره‌ سايه‌بان شعله مي‌كشند.

فرياد مي‌زنم: ‌اي واي …‌اي واي …‌اي واي …

خشمگين، جماعت را مي‌شكافم و به سمت خيمه‌گاه اوليا مي‌روم. دندان‌هايم قفل شده‌اند.

با خود مي‌گويم: خودسري، بي‌نظمي و…!!! آن هم از كسي چون «حُر»؟!!

همه‌ بازيگرها را با نام نقششان صدا مي‌زنم. باور نمي‌كنم. در حيرتم، بُغض دارم، گِله دارم. كف پاهايم‌ گر گرفته‌اند…

با قامتي بلند بالا، سوار بر اسب، يورتمه مي‌رود تا عرق اسب خشك نشود. كلاهخود در دستش، شال روي سرش، زره و خِفتان بر تنش و شمشير و غلاف بر شال كمرش…

افسار اسبش را كه مي‌چرخانم، مي‌فهمد كه نه مهتر اسبم و نه يكي از عوامل پشت صحنه. خيال مي‌كند خودم آمده‌ام تا او را به ميدان ببرم… اسب بي‌تابي مي‌كند. چشم‌هاي جماعت از دور، به ما در لابه‌لاي خيمه‌ها دوخته شده‌اند. به او خيره مي‌شوم… مي‌فهمد كه خبري شده است.

فرياد مي‌زنم: تو با ما چه مي‌كني «حُر»!؟

چشمانش، به كاري فكر مي‌كند كه نكرده است.

مي‌گويد: چه كار كردم آقا؟!

مي‌گويم: تو روزه‌اي؟

ناگهان خُشكش مي‌زند. اسب هم انگار عمق فاجعه را مي‌فهمد. پاسخش سكوت است و بُهت، پلك نمي‌زند.

با غضب مي‌گويم: آخر خوش انصاف، مگر ماه رمضان است! اينجا ته دنياست، روزه هم كه بر مسافر واجب نيست، بازي در صحنه‌ شهادت «حُر» با زبان روزه!؟ با شكم خالي، لب تشنه؟ در 50 درجه گرما؟ در ميان فوج فوج اسب و خود و زِرِه و شمشير؟ كارت تمام است… و كار من…

بطري آب را كه در دستم مي‌بيند، آه از نهادش بلند مي‌شود.

مي‌گويد: نه آقا… نه…

مي‌گويم: يا آب مي‌خوري يا فيلمبرداري تعطيل.

ناگهان هيكل تنومندش به رعشه مي‌اُفتد. از روي اسب فرو‌ مي‌ريزد و بر خاك سجده مي‌كند.

اين ‌بار او فرياد مي‌زند: من قول دادم… قول دادم… قول دادم…

بر بالينش مي‌نشينم: قول چي، به كي، چي داري مي‌گي؟!

بي‌صدا هق هِق مي‌زند. زره، كف دست‌هايم را مي‌سوزاند، وقتي بازوانش را مي‌گيرم. سرش را كه بالا مي‌آورد، خون در چشمانش اشك شده است.

بُريده بُريده مي‌گويد: نذر كرده‌‌ام كه در لحظه‌ شهادت «حُر» روزه باشم.

لب‌هاي خشكيده‌اش مي‌لرزند.

جسم «حُر» بر خاك اُفتاده است. دوربين آرام به صورت او نزديك مي‌شود، دست امام حسين‌(ع) روي سر «حُر» قرار مي‌گيرد. صداي كسي از بلندگوهاي ميدان شنيده مي‌شود.

«آنچنان كه مادرت تو را آزاده ناميد، در دنيا و در روز رستاخيز آزاده‌اي»

انگار نه انگار فيلمبرداري تمام شده، انگار «حُر» سال‌ها نخوابيده است. دهانم را به گوشش مي‌چسبانم.

آرام مي‌گويم: «نذرت قبول دلاور.»

سینماروزان: آشفتگی اکران و عدم توزیع منصفانه سانس میان فیلمها ماههاست که ادامه دارد و اسباب کم کاری و بیکاری بسیاری از سینماگران قدیمی شده و در مقابل مدیران سینمایی به جای حل این آشفتگی مدام از درجه بندی فیلمها و یکپارچگی شوراهای ممیزی حرف میزنند!!

سینماروزان: حسن فتحی بعد از حواشی گریبانگیر سرمایه گذاران سریال “شهرزاد” قید شبکه خانگی را زده و قصد دارد فیلمی با عنوان “مست عشق” را تولید کند. فیلمی که شهاب حسینی نقش اصلیش را برعهده دارد.

سینماروزان: شورای صنفی نمایش در تازه ترین جلسه خود دستور به اکران چهار فیلم تازه از همین هفته داد.

به گزارش سینماروزان فیلم جنایی”شاه‌کش” در گروه سینمایی آستارا به جای فیلم “برمودا”، فیلم ملودرام “مردی بدون سایه” در گروه فرهنگ به جای فیلم “صدای منو می‌شنوی”، کمدی”کلوپ همسران” در گروه سینمای ایران به جای “چاقی” و فیلم حادثه ای “کروکودیل” در گروه سینمایی آزادی به جای فیلم “قصر شیرین” از چهارشنبه ۲۷ شهریور روی پرده میروند.

قرارداد اکران فیلم “سمفونی نهم” بعد از فیلم “مردی بدون سایه” در گروه سینمایی فرهنگ، قرارداد فیلم‌ “منطقه پرواز ممنوع” در گروه سینمایی استقلال بعد از پایان اکران فیلم “سال دوم دانشکده من”، قرارداد اکران فیلم “معکوس” در گروه سینمایی آستارا بعد از پایان اکران فیلم “مسخره‌باز”، قرارداد اکران فیلم “چشم و گوش بسته” در گروه سینمایی باغ کتاب بعد از  پایان اکران فیلم “درخونگاه” و قرارداد اکران فیلم “لابیرنت” در گروه سینمایی زندگی بعد از “پیلوت” و نیز قرارداد اکران فیلم “جاندار” در گروه سینمایی آزادی بعد از پایان اکران فیلم  “ماجرای نیمروز2” ثبت شدند.

شورای صنفی نمایش همچنین مقرر کرد سقف نمایش فیلم “زهرمار” خاتمه یافته و این فیلم فقط در پردیس‌های هفت سالن به بالا و در سانس فوق‌العاده قابل نمایش است.

سینماروزان: شورای صدور پروانه ساخت با تولید شش فیلمنامه موافقت کرد.

سینماروزان: سریال عاشورایی “مختارنامه” بار دیگر از آغاز محرم از چند شبکه مختلف تلویزیونی روی آنتن رفته است و همین بهانه ای شده برای رسانه رسمی سازمان صداوسیما که اطلاعاتی درباره روند تولید این مجموعه ارائه کند.

سینماروزان: از جمله فیلمهای اکران شده مقارن ماه محرم که گیشه خوبی هم نداشته “چاقی” است. فیلمی به کارگردانی راما قویدل و تهیه کنندگی مشترک حمید آخوندی مرحوم و علیرضا جلالی.

از همان اولین رونمایی “چاقی” در جشنواره فجر گنگی دراماتیک فیلم و فاقد منطق بودن رفتار کاراکترهای اصلی با انتقاد مواجه شد.

راما قویدل در گفتگو با تینا جلالی در “اعتماد” با پذیرفتن این گنگی دلیل آن را ممیزی تهیه کننده بر فیلمنامه ای دانسته که ارشاد بهش مجوز داده بود!!

راما قویدل گفت: ما فيلمنامه را نوشتيم از ارشاد پروانه ساخت گرفتيم. خاطرم هست آن زمان وزارت ارشاد پنج مورد تذكر جدي و كوچك به فيلمنامه وارد دانست كه كاملا درست هم بود و ما اين موارد مميزي جزيي را رعايت كرديم. اما سه روز مانده به شروع فيلمبرداري به يكباره از تهيه‌كننده پروژه براي من پيغام آمد كه با اين فيلمنامه مشكل داريم و آن را نمي‌سازيم! آن هم فيلمنامه‌اي كه برايش پروانه ساخت گرفته بوديم و به لحاظ حقوقي و اجرايي با ساخت آن مشكلي نداشتيم. در واقع تهيه‌كننده مي‌خواست در فيلمنامه اديت و مميزي مجددي اعمال كند و من در وهله اول نپذيرفتم و زير بار نرفتم و ماجرا پيچيده شد و با خودم گفتم كه اين فيلم را هم نتوانستم بسازم. اما مشاور من آقاي محمدحسين لطيفي ميانجيگري كرد و به من توصيه كرد كه فيلم اول را بالاخره بايد بسازم. من بين ساختن و نساختن قرار گفتم. يك راه اين بود كه فيلم بايد با تهيه‌كننده‌اي ساخته شود و من با اين شرايط فيلم را بسازم. و شكل دومش اين بود كه صبر كنم هر وقت دلم خواست مطابق با شرايط ايده‌آل فيلمم را بسازم. در نهايت اينكه فيلم را ساختم اما فيلمنامه دچار تغييرات بنيادي و زيربنايي شده بود.

قویدل ادامه داد: هنوز كه هنوز است نفهميدم علت اينكه چرا تهيه‌كننده‌اي كه خودش فيلمنامه را خوانده و به وزارت ارشاد ارايه داده بود دوباره خواسته فيلمنامه تغيير كند؟ به جزييات بيشتر از اين ماجرا نمي‌پردازم. چون خاطره تلخي برايم است. در نهايت فيلمي كه شما بر پرده مي‌بينيد بخش اعظم آن دچار مميزي شده است. البته فيلمنامه ما از ابتدا شريف و اخلاقي بود و كاملا موازين اخلاقي در آن رعايت مي‌شد ولي تهيه‌كننده مي‌خواست كه فيلمنامه به شكل اوليه نباشد و آن طور كه او مي‌خواست باشد. در نهايت هم به خواسته خود رسيد.

راما قویدل با اشاره به گنگی ایجاد شده در فیلم به سبب ممیزیهای تهیه کننده بیان داشت: مميزي شاكله فيلمنامه را به هم ريخته و امكان ترميم در شكل نهايي فيلم وجود نداشت و من هم فضا براي پرداخت نداشتم. همين براي مخاطب ايجاد گنگي به وجود مي‌آورد. به عنوان مثال در فيلمنامه صحنه‌اي وجود داشت كه حميد فرخ‌نژاد با شادي مي‌آمد منزل امير نريمان و مي‌پرسيد راجع به نحوه آشنايي امير نريمان و همسرش و همين مساله گذشته آنها را باز مي‌كرد. به دستور تهيه‌كننده اين صحنه حذف شد.