سینماروزان: دو هفته قبل بود که خبر از راه‌اندازی یک جشنواره تازه دادیم؛ جشنواره ای با نام «بیطار» که با حمایت سازمان دامپزشکی وابسته به وزارت جهاد کشاورزی برگزار می‌شود.

به گزارش سینماروزان دبیری این جشنواره را ناصر باکیده برعهده دارد که یک کارمند پرکار جشنواره ای‌ست و در روزمه اش حضور در دبیرخانه‌های جشنواره های مختلف از فجر و کودک تا یاس و حسنات و تسنیم به چشم می‌خورد.

درباره چرایی برگزاری چنین جشنواره های هزینه زایی بارها و بارها در رسانه ها سخن گفته شده است و در خبر قبلی سینماروزان هم در این باره نوشتیم.(اینجا را بخوانید)

به تازگی ناصر باکیده دبیر جشنواره بیطار در گفتگویی که احتمالا در توجیه برگزاری جشنواره بیطار بوده ادعاهایی را مطرح کرده که واقعا محل تأمل است.

مثلا ایشان گفته اند: سازمان دامپزشکی کشور، با همکاری سازمان صدا و سیما و سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در راستای فرمایشات مقام معظم رهبری و ابلاغ سیاست‌های کلی مبتنی بر تبیین مولفه‌های اقتصاد مقاومتی و تولید و اشتغال در  دامپزشکی برگزاری جشنواره فیلم و عکس بیطار را طراحی و برنامه‌ریزی کرده است.

در جایی دیگر هم ایشان ادعا کرده اند: این رویداد سینمایی و اجتماعی به منظور تشویق و ترغیب هنرمندان ایران اسلامی و پرداختن به  نقش آن در زندگی فردی و اجتماعی، فرهنگ‌سازی مصرف بهینه، ارتقای سطح بینش و نگرش جامعه نسبت به ارزش مادی و معنوی و دستیابی به آثار فاخر تصویری در این زمینه، همچنین تبدیل ایران به پایگاه  اصلی در حوزه‌های علمی، تخصصی، فرهنگی و سینمایی مرتبط با حوزه دامپزشکی در جهان، پیش بینی شده است.

ادعاهای باکیده اسباب طرح پرسشهای مهمی می شود.

از جمله اینکه در شرایطی که مقامات بالای نظام و به ویژه رهبری مدام از لزوم صرفه جویی و پرهیز از اسراف و موازی کاری در امور مختلف کشور سخن گفته اند چرا این تأکید ایشان نادیده گرفته می‌شود و حتی برای کمک به دامپزشکی از ده ها جشنواره و محفل هنری دیگر کمک گرفته نمی شود و به سراغ راه اندازی یک جشنواره تازه می‌روند که هزینه‌اش چند برابر تعامل با دیگر جشنواره هاست.

آیا نمی شد به جای جذب کمک مالی سازمان دامپزشکی برای راه اندازی یک جشنواره جدید فقط درصدی از این کمک را صرف راه اندازی جایزه ای ویژه در جشنواره هایی همچون سینماحقیقت یا فیلم کوتاه و تخصیص جایزه ای به بهترین محصول با نگاه فرهنگ ساز به دامپزشکی کرد؟ آیا در این صورت برندینگ جشنواره هایی مثل سینماحقیقت و فیلم کوتاه عامل دیده شدن بیشتر جایزه ویژه دامپزشکی نمی شد؟

عجیب است که توصیه رهبری به پرهیز از موازی کاری نادیده گرفته میشود و در توجیه برگزاری جشنواره آن را در خدمت اقتصاد مقاومتی معرفی می کنند!!!

اینکه ناصر باکیده فرموده اند این جشنواره میتواند پایگاهی جهانی پیدا کند چقدر واقعی است؟ آیا جناب باکیده از خود پرسیده اند کدام یک از جشنواره هایی که پیشتر در دبیرخانه شان فعالیت میکرد یا دبیری آنها را برعهده داشت جهانی که هیچ حتی در آسیا حرفی برای گفتن دارند که حالا ایشان میخواهد جشنواره ای در حوزه دامپزشکی را جهانی کند؟

سینماروزان: هرچقدر هم که درباره بی فایده یا کم فایده بودن بخش اعظم جشنواره هایی که در کشور ما برگزار میشود گفته شود و هر اندازه هم که از گردانندگان جشنواره ها خواسته شود بودجه آن را صرف امور زیربنایی کنند باز عطش جشنواره برگزار کردن دست از سر سینمای ایران برنمی‌دارد.

به گزارش سینماروزان تازه ترین جشنواره ای که تأسیس شده جشنواره ایست به نام «بیطار» که دو حیطه فیلم و عکس را دربرمیگیرد!

برگزارکننده این جشنواره سازمان دامپزشکی کشور است و اینکه سازمان دامپزشکی که گویا از زیرمجموعه های وزارت کشاورزی است ربطش به برگزاری جشنواره فیلم و عکس چیست به کنار اینکه دبیر جشنواره چهره ایست که در همه این سالها درگیر جشنواره های مختلف بوده جای سوال دارد.

رییس سازمان دامپزشکی دبیری جشنواره را به ناصر باکیده داده برادر کوچکتر عبدالله باکیده فیلمساز کم کار سینمای ایران.

ناصر باکیده که در روزمه اش حضور در دبیرخانه های جشنواره های مختلف از فجر و کودک تا یاس و حسنات و تسنیم به چشم می خورد باید بیش از هر کس دیگری بداند بخش عمده این جشنواره ها به دلیل اینکه هیچ گاه نتوانسته اند یک پل ارتباطی قوی ایجاد کنند میان صاحبان آثار و بازارهایی برای اکران کمترین فایده ای به حال سینمای ایران نداشته اند.

نگاهی به جشنواره های مطرح جهانی و حتی همین فجر خودمان که شاید مفیدترین جشنواره وطنی باشد حکایت از آن دارد جشنواره ها وقتی مفید هستند که می توانند برای آثار حاضر در آنها جریان سازی کنند و شرایط دیده شدن و خرید آنها توسط پخش کنندگان مطرح و بعدتر اکران مفیدفایده و در نهایت سودآوری تجاری برای صاحبان آثار را رقم بزنند وگرنه برگزاری جشنواره با سالنهای خالی چه فایده ای میتواند داشته باشد جز کمک به اشتغال افرادی که سالهاست به مدد همین جشنواره ها ارتزاق میکنند؟

آیا آنها که تصمیم به تأسیس یک جشنواره تازه گرفته اند به این نکته توجه داشته اند؟ خود ناصر باکیده که سالهاست درگیر مدیریت یا کارمندی برای جشنواره های مختلف است چطور؟؟