سینماروزان/حامد مظفری: اگر انحصار پخش فیلم‌های سینمایی خارجی در دهه شصت تلویزیون با آزادسازی ویدیو و فعال سازی شرکت‌های ویدیورسانه، شکسته شد…

اگر انحصار تولید و پخش سریال‌ در تلویزیون با رونق شبکه خانگی و پلتفرم ها و تولید سریالهای متنوع شکسته شد…

اگر انحصار پخش فیلم‌ها و سریال‌های دوبله شده در تلویزیون با رواج دوبله زیرزمینی و بعدتر سرمایه گذاری شبکه های فارسی زبان ماهواره ای برای عرضه محصولات دوبله شکسته شد…

اگر انحصار پخش مسابقات و تاک‌شوهای سرگرمی‌محور تلویزیون با راه اندازی ده ها شبکه فارسی زبان و تولید و عرضه مسابقات و تاک‌شوهای رنگارنگ شکسته شد…

حالا به نظر می‌رسد با پخش زنده مسابقات جام جهانی فوتبال دوحه ۲۰۲۲ از چند شبکه فارسی زبان ماهواره‌ای اعم از ایرانی یا افغان، انحصار پخش تلویزیونی فوتبال هم شکسته شده…

انحصاری که در سال‌های اخیر باعث شده بود حتی در بدترین اوضاع، باز انبوه آگهی تبلیغاتی تجاری باشد که قبل و بعد و وسط بازی های فوتبال روی آنتن تلویزیون برود و درآمدزایی بالایی را نصیب سازمان کند.

حالا ولی شبکه های فارسی زبان به پخش زنده مسابقات فوتبال مطرح جهانی هم وارد شده‌اند -و فارغ از سياسي‌کاری‌های امثال مزدک- کار گزارش را اغلب به گزارشگران جوانی سپرده‌اند که فقط و فقط الویت را بر گزارش عین مسابقه می‌گذارند.

این اتفاق همان قدر که می‌تواند برای تلویزیون ما نگران کننده باشد، اگر ذره ای ذکاوت باشد قطعا به رشد گزارش مسابقات ورزشی خواهد انجامید. باید بپذیریم که دیگر انحصاری در پخش فوتبال وجود ندارد و برای مخاطب دارای حق انتخاب، باید بهترین‌ها را تدارک دید. اینکه عین مسابقه را با یکی دو گزارشگر قدیمی یا جدید گزارش کرده و ابتدا و انتها را هم با تحلیل‌های روتین، پر کنیم، دیگر نیاز این زمانه نیست…دوستان تلویزیون باید جلوتر بروند.

اگر زمانی می‌شد پخش برنامه فوتبالی مخاطب‌پسند یک سلبریتی در یک پلتفرم داخلی را به دلیل چند شوخی منشوری، تعطیل کرد تا انحصار برای تلویزیون باشد، الان دیگر شبکه هایی وارد بیزنس فوتبال شده‌اند که دیگر نمی‌شود با ایراد منشوری، درشان را بست…

رقابت در جلب مخاطبِ فوتبالدوست، جدی تر شده و ای کاش به جای واهمه از تغییر و تحول در نگرش تولید برنامه‌های فوتبالی، استفاده شود از آرای نو و خلاق برای بهبود اوضاع.

سینماروزان/حامد مظفری: ما عادت داریم که چیزی از ارزش هایمان کم نشود. حتی اگر مربی بازنده را جایگزین مربی برنده کنیم و اگر آقای بازنده، در مجموع هفت گل بخورد، باز چیزی از ارزش هایمان کم نمی‌شود.

اگر برای صعود فقط به مساوی با تیمی میانه نیاز داشته باشیم و باز ببازیم، همچنان چیزی از ارزش هایمان کم نمی‌شود.
اگر برای گل زنی در همه سطوح و در برابر همه تیم‌ها، به جان کندن نیاز داریم، باز چیزی از ارزش هایمان کم نمی‌شود.
اگر تنها استراتژی ثابت‌مان در همه بازی‌ها، کوشش برای گل نخوردن و حین آن کل‌کل‌های بیخودی با داور برای قانع کردن او جهت گرفتن پنالتی باشد و گاهی حین همین کل‌کل‌ها، گل بخوریم، همچنان چیزی از ارزش هایمان کم نمی‌شود.
اگر کار به جایی برسد که بازیکن خارج از زمین مان، کارت زرد بگیرد و اسباب خنده رقیب، باز چیزی از ارزش‌های‌مان کم نمی‌گردد.

اگر آقای بازنده -که میلیون‌ها دلار بغل ما به جيب زده و طی بیش از یک دهه حتی یک رشد محسوس برای‌مان نداشته- به‌دنبال ادامه رویاسازی(!) و گام بعدی با ماست و حتی عذری، پوزشی یا دلجویی در کلامش نمی‌بینیم، باز چیزی از ارزش‌های‌مان کم‌ نمی‌شود.

اگر مرتب به جام جهانی می‌رویم و در همان مرحله ابتدایی حذف می‌شویم و اگر مدام به جام ملت‌ها و جام باشگاه‌های آسیا می‌رویم ولی دریغ از یک قهرمانی، باز هم ربطی به ارزش‌های ما ندارد. ارزش‌های ما هیچ گاه کاسته نخواهد شد.

ارزش‌های‌ ما تابعی است همواره ثابت؟؟ شاید این ثبات در سویه منفی محور مختصات باشد و با پیشروی بُعد چهارم ماده، منفی‌تر گردد ولی باز چیزی از ارزش‌های ما کم نمی‌شود چون صعود را از منظر تعداد رقم می‌سنجیم و نه از منظر جهت!؟؟