سینماروزان: حضور سرمایه گذاران مشکوک در سینما و شبکه خانگی و رسواییهایی که برخی از این سرمایه گذاران در پرونده های فساد اقتصادی از خود به جای گذاشتند سبب ساز تلاشها برای شکل گیری صنف جامع تهیه کنندگان و انتشار فهرست اولیه تهیه کنندگان مجاز شده است.

روزنامه اصلاح طلب “اعتماد” با اشاره به این تلاشها و زیر ذره بین بردن حضور سرمایه گذاران بی هویت در حیطه تئاتر، خواستار ورود جدی وزارت ارشاد به تهیه کنندگی تئاتر هم شده است.

متن تحلیل “اعتماد” را بخوانید:

طي سال‌هاي گذشته در سينما، حضور برخي اسم‌ها و چهره‌ها از آقازادگان سياسي تا مجري‌هاي تلويزيوني در كسوت تهيه‌كنندگي، كار را به جايي كشاند تا سازمان سينمايي وزارت فرهنگ طي اطلاعيه‌اي، فهرست تهيه‌كنندگان معتبر سينما را اعلام كند. تهيه‌كنندگي كه با وجود فضاي كاري در ايران و البته باز شدن مباحثي چون پولشويي و پول‌هاي كثيف، مسووليت سنگين‌تري نسبت به گذشته پيدا مي‌كنند.

يكي از مهم‌ترين جنجال‌ها بر سر تهيه‌كنندگي احسان عليخاني در فيلم «بدون تاريخ، بدون امضا» بود كه پس از اعتراض‌ها در فضاي رسانه‌اي و مشخص شدن نداشتن مجوز لازم اين مجري براي تهيه‌كنندگي سينما، نام او از تيتراژ فيلم حذف شد.

اما در سوي ديگر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي، وضعيت آشفته‌تر مي‌شود. در حالي كه برخي از اهالي رسانه از ورود پول‌هاي كثيف به تئاتر مي‌گويند و نقش برخي تهيه‌كنندگان در اين مهم را موثر دانسته‌اند؛ اما دولت قصدي براي سامان دادن به مقوله تهيه‌كنندگي نداشته و ندارد. اين مساله زماني اهميت پيدا مي‌كند كه دولت در ساختار حقوقي خود چندان مشروعيتي به عنوان تهيه‌كننده نداده و اساسا مسووليت يك نمايش برعهده كارگردان است. مجوزها به اسم كارگردان ابلاغ مي‌شود و در صورت تخلف اين كارگردان است كه بايد پاسخگو باشد.

با اين حال از اواخر دهه 80 مفهوم تهيه‌كنندگي تئاتر وارد فاز پيچيده‌اي شد. در حالي كه تهيه‌كننده در غرب يك توليد‌كننده خلاق هنري به حساب مي‌آيد، در ايران در سايه فقدان كمپاني‌هاي تئاتري، برخي شخصيت‌ها در نقش كارچاق‌كن تئاتر ظاهر شدند تا كار به جايي برسد كه تماشاخانه ايرانشهر به يك كارتل بدل شود، كارتلي كه مشروعيت آن را م.س ، مدير وقت ايرانشهر ايجاد كرد. اين مشروعيت كذايي بعدها بدل به يك فاكتور شد تا به نظر رسد تنها اين چند شواليه منسوب به م.س حق كار در فضاي تئاتر را دارا هستند. با كنكاشي در وضعيت گيشه و فروش نمايش‌ها يا بالا و پايين رفتن ارزش سالن‌ها مي‌توان نقش اين افراد را درك كرد.

وضعيت در حوزه تهيه‌كنندگي تئاتر زماني بغرنج مي‌شود كه تئاتر به جولانگاه سرمايه‌بازي چند فرد در جست‌وجوي فرصت مي‌شود. بدون داشتن دغدغه يا تلاش‌هايي براي درك هنر تئاتر، اين افراد بدون رصدگري دولت وارد حوزه تئاتر مي‌شوند و مشكلاتي از جمله بر هم ‌ريختن فضاي گروهي، تغيير ذائقه مخاطب براي رسيدن به سود بيشتر، باز كردن پاي بازيگران بدون كيفيت، بزرگ‌نمايي كردن در فضاي تبليغاتي و در نهايت شفافيت‌زدايي از منابع مالي ايجاد كردند.

حتي شواهدي وجود دارد كه تهيه‌كنندگان يك‌ بار مصرف تئاتر در دستمزدها نيز اختلال ايجاد كرده‌اند و يا قراردادهاي عجيب و غريب در نبود قوانين شفاف حقوقي با هنرمندان بسته‌اند.

ضربه نهايي نيز حضور تهيه‌كنندگان دكور در تئاتر است. چيزي مثل كمال تبريزي كه در زمان كامل شدن يك اثر به عنوان تهيه‌كننده تئاتر معرفي مي‌شود بدون آنكه سابقه‌اي در اين حوزه داشته باشد.

آنچه مشخص است فقدان اراده در اداره كل هنرهاي نمايشي براي تعريف واژه تهيه‌كنندگي و تعين نقش آن در تئاتر است، اداره كلي كه اراده‌اي نسبت به هيچ چيز ندارد.

سینماروزان/محمدصادق عابدینی: يك سايت خبري با چند تن از نمايندگان مجلس مصاحبه داشته و از آنها درباره ميزان مطالعه، سينما رفتن و تماشاي تئاتر سؤال كرده است؛ پرسش‌هايي پيرامون سه حوزه مهم فرهنگ و هنر كه مي‌تواند نمايانگر ميزان زماني باشد كه نمايندگان مردم در مجلس براي پرداختن به فرهنگ و هنر صرف مي‌كنند، اما نتايج اين مصاحبه‌ها قابل‌توجه است؛ نمايندگان پاسخ‌دهنده به سؤال‌ها هيچ‌گاه به تماشاي يك نمايش ننشسته‌اند يا كتاب نمي‌خوانند و به سينما نمي‌روند.

سینماروزان: اگر در گذشته صرفا بازیگران سینما بودند که به واسطه حضور در این مدیوم و با نگاهی از بالا تلویزیون را نقد می‌کردند اما کیفیت آثار تلویزیونی در سالهای اخیر به جایی رسیده برخی از آنها که به واسطه تلویزیون شناخته شده‌اند با تندی به نقد این مدیوم می پردازند.

به گزارش سینماروزان آناهیتا همتی از جمله بازیگرانی است که هرچند کارش را با تئاتر آغاز کرد اما حضور در تلویزیون و به خصوص همکاریهایش با رضا عطاران در «خانه به دوش» و «ترش و شیرین» بود که اسباب اشتهارش را موجب شد.

آناهیتا همتی به تازگی در گفتگویی که با «برنا» داشته به انتقاد از سیاستگذاریهای تلویزیون در سالهای اخیر پرداخته است. همتی بیان داشت: من ابتدای کارم را با آموزش تئاتر و در نتیجه با بازی در تئاتر شروع کردم، بعدها به تلویزیون آمدم که در چند سال اول خوب بود ولی رفته رفته کیفیت کارهایی که برای تلویزیون ساخته و از آن پخش می‌شد به شدت پایین آمد. شاید می‌شد از کنار این مسأله گذشت اما علاوه بر این در کنار این مشکلات آدم‌هایی که به تلویزیون آمدند دیگر از هیچ قانون مدوَنی پیروی نمی‌کردند. مثلا زمانی که من کار می کردم پس از گذراندن 12 ساعت کاری ما آزاد بودیم اما در سال‌های اخیر ما با آدم‌های پر توقعی کار کردیم که از ما انتظار داشتند 18، 19 ساعت سرفیلمبرداری بمانیم و هیچ حرفی هم نزنیم و بعدها شرایط خیلی بد شد.

این بازیگر ادامه داد: بدتر از آن برخی‌ها با صفر تومان بودجه شروع به ساخت یک کار می کردند در صورتی که پیش‌تر تهیه کننده باید از یک سطح مالی مشخص برخورد می بود یا حتی حساب بانکی‌اش را هم چک می‌کردند. کم کم تهیه کننده‌ها بی پول شدند و از ما برای حضور در کارهایشان دعوت می کردند و وعده می دادند که هر وقت تلویزیون پول ما را داد ما نیز با شما تسویه می‌کنیم. از آنجا که تلویزیون هم در هیچ زمانی خوش حساب نبوده است این تسویه هم هیچ وقت صورت نمیگرفت.

بازیگر سریالهای «لطفا دور نزنیم» و «باغ سرهنگ» افزود: با این حساب بعد از مدتی فرد دلسرد می‌شود زیرا با خودش می‌گوید چقدر انرژی بگذارم و آخر سر هم به هیچ نتیجه‌ای نرسم؟ البته بعد از چند سال که تلویزیون هم پول تهیه کننده‌ها را می‌دهد، یک سری از تهیه کننده‌ها نیز پول را برای خودشان بر می‌داشتند و باز هم به عوامل نمی‌دادند. من نیز بیشتر از بیست سال توان نداشتم با این شرایط مبارزه کنم و گفتم دیگر تلویزیون کار نمی کنم. وقتی که توان مالی پایین می آید کیفیت متن‌ها، کیفیت آدم‌ها و سوادشان هم پایین می‌آید. بازیگران نیز تا یک جایی می‌توانند مدارا کنند و بعد کنار می روند.

آناهیتا همتی خاطرنشان ساخت: در حال حاضر واقعا تلویزیون برنامه خاصی ندارد و مردم هم نگاه نمی‌کنند. الان مردم سریال‌های تکراری را از شبکه‌های دیگر نگاه می‌کنند و حتی از روی ماهواره برنامه های ایرانی که خودمان در بیست سال پیش ساخته‌ایم را می‌بینند. من نمی دانم در حال حاضر سریال «ترش و شیرین» از کدام شبکه پخش می‌شود اما از مردم و اطرافیان می‌شونم که چقدر دوباره از آن استقبال می‌کنند. مگر ما بد راهمان را می رفتیم که متوقفمان کردند؟ چرا شرایط را به گونه ای فراهم کرده اند که افراد با تجربه و کهنه کار تلویزیون را رها کرده اند؟ تا کی تلویزیون می‌خواهد مصاحبه و حرفهای تکراری نشان دهد؟

سینماروزان: محمدعلی ابطحی رییس دفتر اصلاحات که بعد از اتفاقات انتخاباتی 88 مدتی بازداشت بود و بعد هم اعترافاتش در برائت از مواضع کاندیدای شکست خورده انتخابات در کانون توجه قرار گرفت، ماههاست که به واسطه حضورش در پشت صحنه نمایشهای مختلف خبرساز است.

به گزارش سینماروزان محمدعلی ابطحی درباره اینکه آیا درباره تئاتر با چهره های سیاسی هم صحبت میکند با تعریضی به رییس دولت اصلاحات به «ایلنا» بیان داشت: با آنها که اسم‌شان هم ممنوع است صحبت می‌کنیم. گاهی وقت‌ها از جمع‌بندی‌های موردی یا کلی از تئاترهایی که دیده‌ام حرف می‌زنم. البته در جمع روحانیون سیاسی، تئاترشناس کمتر هست که علاقه‌مند هم باشند. اما گاهی جمع‌بندی‌هایی از سوژه‌های تئاترهایی که دیده‌ام در این جور جلسات گزارش کرده‌ام که خیلی اوقات جالب بوده.

رییس دفتر اصلاحات درباره بحثهای تئاتری با سیاستمداران ادامه داد:  گاهی هشدارهایی هم داده‌ام که توجه کنند. مثلا تمام چیزهایی که در جامعه از یک روحانی خودمان می‌شنوند را در یک تئاتر نسبت داده بودند به یک روحانی مسیحی؛ این را گزارش دادم که ببینید جامعه می‌خواهد گاهی حرفش را بزند و اگر نتوانست، با واسطه دیگری می‌گوید!!  قصه‌های سیاسی اتفاقات تئاتر و موضوعاتش را در جاهای مختلف مطرح می‌کنم و فکر می‌کنم یک پیامی است.

ابطحی در پاسخ به اینکه آیا تئاتر هنر گرانی است بیان داشت: از ما که پول نمی‌گیرند نمی‌دانم!

محمدعلی ابطحی در واکنش به طعنه های گزنده و بعضا توهینهایی که زیر پستهای اجتماعی اش به چشم می خورد گفت: خیلی برای من توجهی جلب نمی‌کند. چون معتقدم اینها یا از یک مجموعه سیاسی مخالف‌اند یا یک مجموعه عقده‌دار اجتماعی هستند. مثلا چند شب پیش زیر تصویرهایی که از خیابان سی تیر گذاشته بودم نوشته بودند بیکار و پولدار و تجمل‌گرایی! به ذهنم رسیده بود همان تصاویر را با متنی دیگر بنویسم که: چه ممکلتی شده که معاون رئیس‌جمهور به جای اینکه در کاخ‌ها باشد مجبور است دست زن و بچه‌اش را بگیرد برود کنار خیابان بنشیند و فست‌فور بخورد! خب می‌شد این را هم نوشت اما من دوست دارم جامعه تحت هر شرایطی خیلی شیرین باشد.

وی ادامه داد: خودم هم با همه سختی‌ها دوست دارم شیرینی‌های زندگی خودم و دیگران را بیشتر ببینم برای همین خیلی توجهی به اینجور چیزها نمی‌کنم. خیلی هم سعی کرده‌ام اگر زورم برسد پول تئاترهایی که می‌روم ببینم را بدهم به خاطر اینکه آدمی که دو ماه تمرین می‌کند و یک ماه برای تئاتری روی صحنه است و باید هر روز سر ساعت بیاید و برود، مهمانی نرود، قراری نگذارد و حتی سرما هم نخورد خیلی سختی‌ها را تحمل می‌کند تا یک نمایش را اجرا کند و امکان مالی کوچکی داشته باشد. برای همین من تئاتر را خیلی گران نمی‌دانم. دلیلش هم اینکه سالن‌های تئاتر هیچ‌وقت خوشبختانه خالی نیست. معلوم است که بالاخره یک تناسبی با جیب مخاطبانش دارد.

سینماروزان: عباس صالحی معاون فرهنگی ارشاد دولت یازدهم به عنوان وزیر ارشاد دولت دوازدهم به مجلس معرفی شده است.

به گزارش سینماروزان صالحی که بعد از علی جنتی و رضا صالحی امیری سومین وزیر ارشاد اعتدالیون خواهد بود در گفتگویی تفصیلی که با «ایسنا» داشته کوشیده از یک طرف درباره علاقه خود و خانواده به فیلم بینی بگوید و از آن طرف در گفتمانی تکراری از حل مشکل توقیف فیلم و لغو کنسرت با کمک گفتگو حرف بزند.

صالحی البته با هوشمندی تمام نه حفظ مدیران زیردستی خود در ارشاد و نه تغییر آنان را تأیید نکرده است.

بخشهایی از گفته های عباس صالحی را بخوانید:

*آیا اساسا ممکن است بخشی‌از سلایق و علایق شما در حوزه‌های هنری نمود پیدا نکرده باشد؟ مثلا چون شما دانش‌آموخته و مدرس فلسفه هستید، قاعدتا باید با سینما قرابت داشته باشید ولی این کمتر دیده و بیان شده است. آیا چنین لایه‌هایی هم وجود دارد؟

بله. حتما وجود دارد. در حوزه‌های تئاتر و سینما، هم از لحاظ  نظری و هم از لحاظ انس فردی ارتباطی وجود داشته است. از سن ۱۳-۱۴ سالگی شاید کمتر فیلم ایرانی باشد که آن را ندیده باشم. مجلات نقد فیلم را به شکل پیوسته دنبال کرده‌ام. در حوزه‌ی تئاتر هم همین‌طور. ما گاهی راه‌های طولانی طی می‌کردیم تا تئاتر یا فیلمی را که عرضه شده است، ببینیم. مصرف فیلم‌بینی و تئاتربینی در خانواده‌ی ما بسیار بالاست. شاید یکی از چیزهایی که جمع خانوادگی ما را دور هم جمع می‌کند، همین دیدن فیلم و تئاتر باشد. در بچه‌های کوچک ما تا فرزندان بزرگمان که در دهه‌ی سوم زندگی‌شان هستند، این علاقه وجود دارد. مجموعا یک خانواده‌ی حرفه‌ای سینمارو – تئاتربین و علاقه‌مند به حوزه‌ی هنر هستیم.

*اگر قرار باشد شما در جایگاه وزیر فرهنگ و ارشاد قرار بگیرید، حتما در حوزه‌ی سینما با چالش‌هایی مواجه خواهید شد؛ از توقیف فیلم‌ها گرفته تا مساله‌ی موفقیت‌های جهانی برخی آثار. همچنین در حوزه‌ی موسیقی و کنسرت‌ها اختلاف‌های شدیدی وجود دارد. همین‌طور در زمینه‌ی تئاتر و برخی شاخه‌های هنرهای تجسمی. در بحث رسانه‌ نیز مساله‌ی تعطیلی صنف روزنامه‌نگاران همچنان پابرجاست. با این‌ها می‌خواهید چه‌کار کنید؟

یکی از چیزهایی که در این چهار سال حضور در وزارت ارشاد شیوه‌ی من بوده، این است که اگر بتوانیم از مسیر گفت‌وگو بین کنشگران حوزه‌ی فرهنگ حرکت کنیم، اگر نگوییم همه‌ی مشکلات ما حل می شود، دست‌کم بخشی از مشکلات ما حل خواهد شد. گفت‌وگوی فعال، مستمر و سازنده بین اصحاب فرهنگ که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منافعشان را تعقیب می‌کند، با کسانی که در حیطه‌های فرهنگی از دیگر حوزه‌ها ورود دارند؛ چه کنشگران سیاست، چه کنشگران دین و امنیت. این گفت‌وگوها در مرحله‌ی اول، پاره‌ای از سوء‌تفاهم‌ها را می‌تواند حل کند و در مراحل بعدی، به نزدیکی ذهنیت‌ها منجر شود؛ برای اینکه برخی از اتفاقات به گونه‌ای دیگر رقم بخورد و تفاهمی بین طرفین به وجود بیاورد. با این گفت‌وگو همانگونه‌ که در حوزه‌ی نشر  مسئله‌هایی را رو به جلو برده است، در حوزه‌ی سینما، ‌تئاتر و موسیقی هم معتقدم که می‌توان رو به جلو حرکت کرد. با کمک تجربه‌ی چهارساله در مدیریت معاونت فرهنگی و دوستان خوبی که در وزارت ارشاد داریم، امیدواریم با یک گفت‌وگوی پیوسته بتوانیم ذهن‌ها را به هم نزدیک کنیم.

* درباره‌ی حوزه‌هایی که مسئله‌دار و حاشیه‌ساز بوده‌اند، بفرمایید مشخصا استراتژی شما چیست. در این چهار سال کلیدواژه‌ی شما گفت‌وگو بوده است. قطعا یکی از شعارهای دولت هم گفت‌وگو بوده، ولی درنهایت برخی مسائل حل نشده است. به نظر شما آیا مثلا مساله‌ی کنسرت‌ها صرفا با گفت‌وگو حل می‌شود؟

 به نظر می‌آید هر یک از این موضوعات را باید در مرحله‌ی عمل پیش برد. اجازه بدهید به وقت خودش به آن بپردازیم. احساس خود من این است که گفت‌وگو حتی در سخت‌ترین مسئله‌ها می‌تواند راه‌هایی بگشاید، اما باید وارد مرحله‌ی عمل شد و به این مسئله توجه کرد تا مسیرهای خودش  را نشان بدهد. چون این مسئله شاید یک پاسخ یکنواخت و سراسری نداشته باشد. ممکن است در فضاهای مختلف این گفت‌وگو سناریوهای متفاوت خودش را پیدا کند.

* یکی از بحث‌های دیگری که درباره‌ی شما شایع شده، این است که اهل تغییرات اتوبوسی نیستید و این یعنی تغییراتی در لایه‌های مدیریتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی انجام نخواهد شد. در عین حال برخی هم نظر عکس دارند. آیا استراتژی شما ابقای مدیران و معاونت‌ها است یا تغییر آنها؟ یا اینکه ممکن است مدیری را ابقا کنید، اما عمکرد دیگری از او انتظار داشته باشید؟

نه ثبات مدیران اصل است و نه تغییر مدیران. چیزی که مهم است، برنامه و اقداماتی است که ذیل آنها انجام  و پیگیری می‌شود. یعنی باید از برنامه‌ها و اقدامات عقب‌نشینی نکنیم. ثبات یا تغییر را نمی‌شود اصل دانست. شعار تغییر می‌تواند التهاب‌زا باشد و فضا را برای کارهای اصلاحی ببندد. از آن طرف هم اصل ثبات نباید به این معنا باشد که تکامل و پیشرفت در برنامه‌ها دیده نشود. همانطور که اشاره کردید، تغییرات می‌تواند با حفظ مدیران صورت بگیرد، اما تغییر رویکرد داشته باشیم؛ که در برخی از حوزه‌ها می‌تواند با حفظ مدیران هم نباشد. درواقع تغییراتی که التهاب‌آفرین نباشد؛ به‌گونه‌ای که التهاب تغییرات عملا رویکردها را زیر سوال ببرد و مسئله‌ی تغییر خودش اصالت پیدا کند و مانع ایجاد شود.

سینماروزان: شهاب حسینی بازیگر سینما و تلویزیون که سه سال قبل اولین فیلم بلند خود در مقام کارگردان با عنوان «ساکن طبقه وسط» را با فیلمنامه ای از محمدهادی کریمی ساخت و البته که فیلم در یکی از بدترین موعدهای اکران، فروش خوبی داشت و توانست در میان ده فیلم پرفروش سال جای گیرد، تصمیم گرفته دومین کارگردانی تئاتر خود را هم تجربه کند.

به گزارش سینماروزان شهاب حسینی که پیشتر نمایش «ملاقات با بانوی سالخورده» را در فرهنگسرای نیاوران روی صحنه برده بود تصمیم گرفته تا نمایشنامه ای با نام «اعتراف» را در سالن اصلی تئاترشهر اجرا کند؛ نمایشی که درباره اعترافات فرزند یک کشیش نزد خود اوست و علاوه بر شهاب علی نصیریان، مهدی بجستانی، پرویز بزرگی، نیما رئیسی، صالح میرزاآقایی، غزاله نظر، میثاق زارع، شهرام ابراهیمی، ایلیا نصراللهی، تنی آواکیان و عباس حسنی به عنوان بازیگر در این اثر حضور دارند.

شهاب حسینی پیش از این در نمایش هایی چون «کرگدن» فرهاد آییش در سالن اصلی مجموعه تئاترشهر و «ملاقات» احمد ساعتچیان در سالن اصلی فرهنگسرای نیاوران به ایفای نقش پرداخته بود.

فیلم «امتحان نهایی» به کارگردانی عادل یراقی این روزها با بازی شهاب حسینی روی پرده است که او را در نقش آموزگاری تصویر میکند که درگیریهای فراوانی با فرزندخوانده اش دارد. شهاب یک فیلم دیگر با نام «برادرم خسرو» که در آن در نقش یک بیمار دوقطبی ظاهر شده را هم آماده اکران دارد.

سینماروزان: ویشکا آسایش بازیگر زن سینما و تلویزیون این روزها نمایش “می سی سی پی نشسته می میرد” را در تالار وحدت روی صحنه دارد؛ نمایشی که به عنوان پرفروش ترین نمایش تاریخ تئاتر ایران رسیده است.

به گزارش سینماروزان آسایش در بخشی از گفتگویی که به بهانه این نمایش با “ایسنا” انجام شده به گلایه از سیستم آموزشی کشور پرداخته که در مدارس کودکان و نوجوانان را برای تئاتر تربیت نمی کنند و همین می شود که مخاطب وقتی بزرگ می شود حتی نمی داند چگونه باید در سالن اجرای یک تئاتر حاضر شود.

ویشکا آسایش بیان می دارد: فکر می‌کنم در ایران فرهنگ‌سازی ما در زمینه‌ی تئاتر خیلی کم است البته خوشبختانه در سال‌های اخیر تغییراتی را در سینما دیده‌ایم، اما در تئاتر به نظرم بهترین کار این است که آن را در مدارس جا بیندازند تا بچه‌ها حداقل سالی یک بار از طرف مدارس خود به سالن‌های تئاتری بروند، متن نمایش را بخوانند و درباره‌ی آن تحقیق کنند یعنی دقیقا همان کاری که برای ما در لندن انجام می‌شد.

ویشکا آسایش با اشاره به یک خاطره عجیب می گوید: مدتی قبل یک “تئاتر سایه” توسط یک زن و مرد آلمانی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان انجام می‌شد که من قرار بود آن را برای تماشاگران ترجمه کنم. برای این نمایش از همان ابتدا درخواست شده بود که کودکان زیر هفت سال حضور نداشته باشند، اما اتفاق بدی که در مدت این اجرا پیش آمد باعث شد که در حین اجرا و میان جملاتی که ترجمه می‌کردم بلند بگویم «هیسسس!»  چون نه تنها بچه‌های زیر هفت سال پر سروصدا را که حتی نمی‌توانند یک ساعت بدون تکان خوردن روی صندلی بنشینند به سالن آورده بودند بلکه عده‌ای از تماشاگران چیپس و پفک هم می‌خوردند و موبایل خود را روشن می‌کردند.

وی ادامه می دهد: تصور کنید موبایل روشن در تئاتری که به روش سایه انجام می‌شود و روی اجرا تاثیر می‌گذارد! انمی‌دانید آن گروه آلمانی چطور مات و مبهوت مانده بودند که مگر این تماشاگران نمی‌دانند نباید سروصدا کنند یا در چنین سالنی از موبایل خود استفاده کنند! همین اتفاقات باعث شد در شب دوم پیش از شروع اجرا با لحنی تند به حاضران تذکر جدی بدهم که هرکس نمی‌تواند بدون سروصدا بنیشند، سالن را ترک کند.

این بازیگر خاطرنشان می سازد: اگر در مدرسه بچه‌ها تمام این جزئیات را یاد بگیرند وقتی بزرگ شدند تئاتر برایشان یک اتفاق ساده نیست بلکه یک رویداد شیک و با ابهت است که باید شأن آن را  حفظ کنند. در همه جای دنیا هم همین طور است که مردم برای دیدن تئاتر لباس شیک و مرتب می‌پوشند و با برنامه‌ریزی از پیش تعیین شده به تماشای تئاتر می‌روند، اما ما در اینجا حتی یک تئاتر کودک درست نداریم و من خودم مجبورم “گیو”(پسرش) را برای تماشای تئاتر به چنین کارهایی مثل «می‌سی‌سی پی…» بیاورم تا یاد بگیرد با چه آدابی باید در یک سالن تئاتر رفتار کند.

سینماروزان: سیامک صفری بازیگر باتجربه تئاتر که در این حیطه از هنر سابقه فعالیتهای طولانی و به یادماندنی دارد اخیرا در سینما هم فعالیتهایش بیشتر شده است.

به گزارش سینماروزان “اعترافات ذهن خطرناک من” و “آخرین بار کی سحرو دیدی؟” از جمله آخرین کارهای سینمایی این بازیگر است.

صفری در تازه ترین گفتگویش که با “اعتماد” انجام شده ادعا کرده می تواند حتی از محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه دولت یازدهم هم در تئاتر بازی بگیرد.

صفری می گوید: اگر من كارگردان باشم تئاتري روي صحنه مي‌برم و به آقاي ظريف وزير امور خارجه هم يك نقش مي‌دهم. اگر من كارگردان باشم مي‌دانم آقاي ظريف را در كارم كجا بنشانم. اگر منِ كارگردان قاب را بشناسم و دركي از ميزانسن داشته باشم، مي‌توانم از هر كسي بازي بگيرم.

وی ادامه می دهد: در برخورد با بازيگر دو انديشه وجود دارد، گاهي ما با بازيگر خلاق مواجه هستيم، يك وقتي ما با بازيگران ابزار مواجه هستيم. تو مي‌تواني به شرط كارگردان بودن، از هر دو بازيگر بازي بگيري.

صفری درباره یکی از مشکلات این روزهای تئاتر بیان می دارد: وقتي كارگردان‌ها فرصت تدوين خودشان را ندارند، تجربه شكل نمي‌گيرد. در مورد نمايشنامه‌نويسي هم اين مساله صادق است نمايشنامه‌نويس زماني مي‌تواند رشد كند و پيدا شود كه تئاتر باشد. تئاتر استانيسلاوسكي وجود داشت كه چخوف كنارش رشد كرد. «مولير» شكسپير، در كنار يك تئاتر بود و به آن تكيه داد.

سیامک صفری

سینماژورنال: آتیلا پسیانی بازیگری که از تئاتر گرفته تا سینما و تلویزیون تجربیات قابل تأملی دارد دربدر به دنبال یک مکان مخروبه است تا با بازسازی، آن را به محلی برای اجرای نمایشهای گروه تئاتر “بازی” بدل کند.

به گزارش سینماژورنال پسیانی در این باره به “ایسنا” گفت: مدتی است در تلاش هستم مکان مخروبه‌ای را پیدا و  آن را به یک سالن تئاتری تبدیل کنم تا بتوانیم بعضی از پروژه‌های بداهه گروه تئاتر «بازی» را در آن به صحنه ببریم.

وی ادامه داد: مشکلی ندارم که هر زمینی مالکی دارد اما به دنبال جایی هستم که اصلا مدعی نداشته باشد.

این بازیگر یادآور شد: پیش از این سالن‌های «سایه» و «کارگاه نمایش» مجموعه تئاتر شهر را راه‌اندازی کردم همچنان که «خانه نمایش» اداره تئاتر را هم راه‌ انداختم. راه‌اندازی دو سوله متروکه در کنار خانه هنرمندان هم ازجمله کارهای من بود که بعدا به تماشاخانه ایرانشهر تبدیل شد اما جالب است هر زمان که این سالن‌ها آباد شدند، آنها را از ما گرفتند و خودمان برای اجرای تئاتر در این سالن‌ها با محدودیت روبرو شدیم. با این حال خوشحالم که سالن‌های تازه‌ای به مجموعه‌های تئاتری تهران اضافه شد.

سینماژورنال: بهاره رهنما از تجربه گراترین بازیگران ایرانی است که از نویسندگی تا ترجمه و تولید آلبوم موسیقی را در کارنامه دارد.

به گزارش سینماژورنال رهنما که سابقه کارگردانی تئاتر را در “دورهمی زنان شکسپیر”و “با من بستنی میخوری؟” تجربه کرده است قصد دارد در تازه‌ترین تجربه کارگردانی خود سریالی را برای شبکه خانگی تولید کند.

رهنما با اعلام این خبر به مهر گفت: بعد از فراغت یافتن از کارهایی که در حال انجامشان هستم قصد دارم یک مجموعه در شبکه نمایش خانگی با کارگردانی خودم و با مضمون فضای زنانه ای که می شناسم و نوشتم جلوی دوربین ببرم.

وی ادامه داد: بخشی از این مجموعه به نگارش درآمده و شخصیت ها کم کم در حال شکل گیری هستند. در این مجموعه که هنوز نامی برایش قطعی نشده همان فضای زنانه ای را می بینیم که در نوشته های من همیشه هست و من تاکید می کنم که این فضا اصلا فمنیستی و ضدمرد نیست فقط از دریچه دنیای زنان به بیرون نگاه می شود.

رهنما در پایان گفت: زبان این مجموعه طنز است و بی ربط به نمایش «دورهمی زنان شکسپیر» نیست و احتمالا  ۸۰ درصد همان گروه در این کار حضور دارند. قصد دارم در مرحله نخست به صورت یک مجموعه ۵ تا ۹ قسمتی عرضه کنیم و اگر استقبال شد آن را ادامه دهیم.

سینماژورنال: هجدهم فروردین ماه سالگرد درگذشت محمدعلی فردین است؛ بازیگر توانایی که هرچند نزدیک به دو دهه انتهایی عمرش را دور از معشوقش بازیگری گذراند اما جایگاه بالایی در میان مخاطبان دارد.

به گزارش سینماژورنال فردین که هنوز هم آثار مختلفی از او از جمله “گنج قارون”، “سلطان قلبها” و “چرخ فلک” مدام از شبکه های ماهواره ای روی آنتن می روند بعد از پیروزی انقلاب اسلامی علیرغم ایفای نقش در اثری انقلابی به نام “برزخیها” ممنوع الفعالیت شد.

با این حال یک بار در میانه دهه هفتاد یکی از کارگردانانی که بعدها به عنوان تاریخی ساز در تلویزیون شناخته شد بعد از ممارست فراوان توانست مجوز بازی او در فیلمی خانوادگی با درونمایه زندگی یک هنرمند مبتلا به اعتیاد که در نهایت به دلیل ابتلا به ایدز می‌میرد را دریافت کند.

حسد یک تئاتری سابق کار دست فردین داد

در این فیلم یکی از بازیگران قدیمی تئاتر که پس از انقلاب فعالیتش در سینما گسترش یافت هم حضور داشت و درست همان روزی که بنا بود اولین پلانهای فردین گرفته شود این بازیگر که بعدها به عنوان اسطوره جا زده شد(!) پایش را در یک کفش کرد که یا جای او در این پروژه است یا جای فردین….

این چنین بود که فردین نتوانست از این مجوز بازگشت دوباره به سینما استفاده کند و سه سال بعد از آن هم درگذشت.

فردین به دلیل حسد یکی از تازه به دوران رسیدگان بازیگری که حتی یک سوم محبوبیت فردین را کسب نکرد از بازگشت به سینما بازماند اما آثاری از خود به جای گذاشت که همچنان در سه و چهار نسل بعد از خود مخاطب دارند.

خنده دار آنجا بود همان کسی که مانع بازگشت فردین به سینما شد به هنگام درگذشت این بازیگر با ژست مظلومانه و چشمانی اشک آلود، از محبوبیت فراتصور فردین گفت!!!

محمدعلی فردین

سینماژورنال: بهزاد فراهانی کارگردان و بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر هرچند در سال 94 یک نمایش به نام “گل و قداره” را روی صحنه برد اما درگیری اش در فعالیتهای صنفی خانه تئاتر سبب ساز این شد که حتی استقبال از این نمایش هم نتواند او را نسبت به دورنمای هنر در سال 94 خوش بین کند.

به گزارش سینماژورنال فراهانی با اشاره به اینکه هنوز اهالی هنر و بخصوص سینما و تئاتر در حل ابتدایی ترین امور صنفی خود ناکام هستند به “نسیم آنلاین” گفت: سال 94 هم در امتداد سال 93 رفتار قابل قبولی را از دولتمردان نسبت به اهالی هنر ندیدیم. متأسفانه دولتمردان ما اهالی هنر را ندیدند و بخصوص در حیطه تئاتر که اوضاع به مراتب بدتر هم بود.

*وزیر ارشاد از توجه به تئاتر گفت اما…
وی ادامه داد: مشکلات بیمه ای هنرمندان سینما و تئاتر همچنان در این سال هم ادامه داشت و احتمالا درسال جدید هم ادامه خواهد داشت.

بهزاد فراهانی با تمرکز بیشتر بر مشکلات حوزه تئاتر بیان کرد: از همه بدتر این بود که قرارداد تیپ را در تئاتر از بین بردند و از آن طرف آیین نامه هایی که برای دستمزدهای عوامل تئاتر بود نیز مورد توجه قرار نگرفت. اما بدترین نقطه ضعف کارنامه فرهنگی دولت یازدهم و به ویژه وزیر ارشاد این بود که آمدند و قانونی را تنظیم کردند که 20 درصد از فروش تئاترهایی که در سالنهای دولتی روی صحنه می رود به حساب دولت واریز شود.

این بازیگر خاطرنشان ساخت: این خیلی بد است که وزیر ارشاد سال 94 را سال تئاتر نامید و از لزوم حمایت از اهالی تئاتر شعارها داد اما به جای کمک بیشتر برای حل مشکلات بر دامنه مشکلات افزوده شد.

*چرا حمایت مستقیم از بیمه هنرمندان را برداشتند؟
بازیگر آثاری چون “ابراهیم خلیل ا..”، “قلبهای ناآرام” و “مظفرنامه” با اشاره به اینکه مشکل بیمه هنرمندان که در دولت قبل و با تخصیص بودجه مستقیم حل شده بود دوباره در سال گذشته عود کرد به نسیم آنلاین گفت: این توقع زیادی نیست که یک بیمه جامع برای بر و بچه های هنرمند ایجاد کنند و همه هنرمندان از سینماگران تا اهالی تئاتر و موسیقی و هنرهای تجسمی را تحت پوشش آن ببرند.

وی ادامه داد: این مشکل در دولت قبل با حمایت مستقیم تا حدود زیادی حل شده بود اما در دو سال اخیر آن حمایت مستقیم را به نام تمرکز بر صندوق کمک به هنرمندان برداشتند و نتیجه اینکه نه تنها بخش عمده خدمات درمانی هنرمندان بر دوش خودشان افتاد بلکه هنرمندانی که می‌خواستند خودشان را بیمه کنند هم گرفتار مشکلات فراوانی شدند.

*هر کاری که دولت قبل کرد که غلط نبود
بهزاد فراهانی درباره دورنمای ذهنی اش از سال جدید گفت: این تصور که هر کاری دولت قبل انجام داده غلط بوده و باید جلویش را گرفت آسیبی است که در این سالها مرتب متوجه اهالی هنر شده است. یک بار برای همیشه بیایند و ببینند کدام اقدام دولت قبل درست بوده و کدام، نادرست. اقدامات درست را افزایش دهند و جلوی اقدامات نادرست را بگیرند.

وی خاطرنشان ساخت: دولت حسن روحانی اگر می خواهد واقعا برای هنرمندان در سال جدید کاری کند طی یک اقدام ضربتی کوتاه مدت مشکل بیمه هنرمندان را رفع کند. به سادگی می توان یک نظام بیمه ای جامع برای تمامی هنرمندان راه انداخت و کاری کرد که اگر هنرمند نان شب ندارد در عوض موقع بیماری بتواند به مدد این بیمه مشکلاتش را کمتر کند.

*امسال هم احتمالا باید برای روی صحنه بردن یک نمایش کلی دردسر بکشم
این کارگردان با اشاره به اینکه در زمینه فعالیتهای حرفه ای هم در سال جدید سعی خواهد کرد باز هم بر مدار قبل حرکت کند بیان داشت: اینکه انتظار داشته باشم امسال مواجه شویم با فضای باز و متفاوت برای کار منطقی نیست. طبیعی است که امسال هم اگر بخواهم نمایشی را روی صحنه ببرم باید کلی دردسر و گرفتاری را تجربه کنم؛ از ممیزی گرفته تا پیدا کردن سالن برای اجرا و تأمین خواسته های مالی عوامل.

*خواسته ام از رییس جمهور
وی ادامه داد: با این حال همواره سعی می کنم با دید باز به آینده نگاه کنم زیرا یأس و نومیدی باعث می شود آدمی نتواند حتی اثرگذاری مقطعی هم داشته باشد. باید به امید زندگی کرد و من نیز امیدوارانه به سال جدید می نگرم و تنها یک خواسته از رییس جمهور و وزیر ارشاد دارم و آن هم اینکه به فکر ایجاد بیمه ای جامع برای هنرمندان باشند.

سینماژورنال: فرهاد اصلانی که این روزها فیلم پرفروش “کوچه بی نام” را روی پرده دارد قصد بازگشت به تئاتر را کرده است.

به گزارش سینماژورنال اصلانی حدودا 9 سال از دنیای تئاتر دور بوده است ولی حالا قصد دارد در مقام کارگردان به این عرصه بازگردد.

به گزارش سینماژورنال فرهاد اصلانی با اشاره به اینکه تحولات مدیریتی باعث شده نتواند کار تئاتر کند به “ایران تئاتر” گفت: از سال 1385 با تغییر و تحولاتی که در فضای سیاسی کشور به وجود آمد، شرایط کار کردن در حوزه تئاتر دشوار شد و آخرین نمایشی که در آن ایفای نقش کردم «سمفونی درد» به کارگردانی حسین پاکدل بود که در تالار سایه روی صحنه رفت. پس از آن دیگر برای بازی در نمایش هیچ پیشنهادی را نپذیرفتم.

دوری 9 ساله از تئاتر باعث شد تئاتر از الویتهای زندگیم خارج شود

او افزود: دوری 9 ساله از دنیای تئاتر موجب شد که در این سال‌ها تئاتر از فهرست الویت‌های زندگی من خارج شود و کم‌تر به تئاتر فکر کنم و بخش عمده تمرکز و وقت‌ام را صرف ایفای نقش در فیلم‌های سینمایی کنم.

اصلانی ادامه داد: قصد دارم به‌زودی دوباره به دنیای تئاتر بازگردم اما این بار می‌خواهم در مقام کارگردان در این حوزه فعالیت کنم.

نمایشنامه ای تاریخی درباره مشروطه

او درباره متنی که قصد دارد روی صحنه ببرد گفت: من بیش‌تر علاقه‌مندم متن‌های تاریخی را روی صحنه ببرم و تاکنون به متنی برنخورده‌ام که بخواهم برای اجرا آن را انتخاب کنم. از این رو قصد دارم نمایشنامه‌ای تاریخی که اتفاقات آن در دوره مشروطه می‌گذرد را بنویسم و اجرا کنم.

سینماژورنال: در سالهای اخیر سبد رسمی اکران در سینماهای ایران به طور کامل به آثار ایرانی اختصاص یافته و بلحاظ قانونی هنوز برای اکران فیلمهای خارجی در کشور محدودیت وجود دارد.

به گزارش سینماژورنال البته داشته ایم برخی پردیسهای سینمایی را که انیمیشنهای خارجی را با دوبله همزمان روی پرده می فرستند یا سینماتکهایی که به بهانه نقد و بررسی، آثار هالیوودی را اکران می کنند اما این اکرانها هیچ گاه نمی توانند شکل و شمایل اکران رسمی که باید از کانال شورای صنفی نمایش بگذرد را داشته باشند.

البته که هر مدیر سینمایی که سر کار می آمده است از قابلیت بررسی موضوع اکران فیلمهای خارجی در سینماها سخن گفته است اما در نهایت چیزی نصیب مخاطب نشده است جز همان اکرانهای معدود.

این وضعیت البته در تئاتر ایران هم وجود داشته است و به جز موسم جشنواره فجر و برخی اجراهای مشترک، خبر چندانی از اجرای آثار خارجی در کشور نبوده است. با این حال انگار بناست اتفاقات تازه‌تری در این باره بیفتد.

دبيركل مركز هنرهاي نمايشي: به دنبال اجراي عموم آثار برجسته خارجي باشيم

مهدي شفيعي، دبيركل مركز هنرهاي نمايشي در گفتگویی با “اعتماد” که پیرامون جشنواره تئاتر فجر صورت گرفته از برنامه خود برای تسهیل شرایط اجرای گروههای تئاتری خارجی در ایران سخن گفته است.

شفیعی می گوید: برنامه ما براي سال آينده اين است كه انشاءالله به دنبال اجراي عموم آثار برجسته خارجي باشيم.

وی ادامه می دهد: آثاري كه هم با شرايط و فضاي كشور ما تناسب فرهنگي داشته باشند و هم آورده‌اي براي تئاتر ما داشته باشند. چه آثاري كه امسال در جشنواره هستند، چه آثار ديگر.

آیا دبیرکل مرکز هنرهای نمایشی می تواند هزینه حضور گروههای خارجی در ایران را پرداخت کند؟

به گزارش سینماژورنال اگر اجرای گروههای تئاتری خارجی در ایران عملی شود می‌تواند نوعی پیشروی برای تئاتر ایران نسبت به سینمایش باشد؛ البته اگر مدیران تئاتری بتوانند جلوی انتقادات احتمالی که از سوی کارگردانان ایرانی به تخصیص فضا برای اجراهای خارجی صورت می‌گیرد بایستند و البته هزینه ای که گروههای مطرح خارجی برای حضور در ایران می‌گیرند را پرداخت کنند.