سینماروزان/مسعود احمدی:
+ظرافت در قاب بندی
-ضعف در انتخاب بازیگران اصلی؟ نه! مشکل جدی‌تر است
–بازی‌های بد؟ از آن بدتر دیالوگ‌های سست؛ چرا اغلب شبیه مجریان برنامه‌های خانوادگی حرافی می‌کنند؟نشسته و ایستاده همه در حال حرف زدن هستند، موسیقی مونوتن هم سوار کرده که به کجا رود؟
-قرار دادن تصادف برای رهایی از لحن مونوتن؟ چه تاکتیک شگرفی؟
–تهران گردی سوار بر دوچرخه از ایرانمال تا چیتگر و ایران گردی سوار بر دوچرخه از اصفهان تا یزد و چابهار برای شکل‌گیری تحول درونی؟ تحول، عقبه ی ذهنی نمی‌خواهد و همین که پا بزنیم، متحول می‌شویم
!نیت خیر در نمایش زیست تفاهم برانگیز مسلمان و مسیحی و یهودی و زرتشتی و… در ایران -ولی عاجز از کنش در عرضه پس و پیش سوق‌دهنده‌ی این مفاهمه!
دیالوگ
—از هملت و اتللو رسیدیم به بزبزقندی
جوک
—بازیگر تازه‌کار با یک تلفن کار پیدا می‌کند!
—اندرزهای پزشک به بیمار سرطانی که برو هوای پاک بخور و امید داشته باش…
پرسش اول و آخر
—چه نیازی بود به فیلم داستانی وقتی می‌شد در یک مستند این همه قاب منفصل از مفاهمه ادیان را نشان داد؟
