گفتگو روی آنتن زنده درباره چابک‌سازی ساختارهای فرهنگی داخل ⇐در کمپانی‌های مطرح جهانی، ایده‌پردازی، توسعه ایده و تولید را به یک نفر آدم مستعد می‌سپارند ولی در اینجا برای یک کار ساده، کلی کارمند استخدام می‌کنند!/نتفلیکس تمام تلاش خود را برای چابک‌سازی ساختار انجام داده که از مخاطب جا نماند ولی اینجا مخاطب را جدی نمی‌گیریم!/بدون ورود افراد چابک به ساختار، حرف زدن از چابک‌سازی بی‌معنی است!/متاسفانه بدون هیچ ایده‌ای با همان تفکرات سینما، سریال سازی می‌کنیم!/در اغلب بیلبوردهای داخلی عکس سه بازیگر و نهایتا نام تهیه‌کننده، کارگردان و سرمایه‌گذار را می‌بینید و لاغیر!!/وقتی وی‌اودی‌ها حداکثر حدود دو میلیون مخاطب دارند چرا تلویزیون باید خودش را ببازد؟؟

سینماروزان/زهرا دمزآبادی: چابک سازی سازمان های داخلی، پیرو الگوبرداری از تغییر رویکرد «نتفلکیس» موضوع گفتگو در برنامه تلویزیونی «بی چارچوب» بود.

به گزارش سینماروزان محمدصادق باطنی و سجاد مهرگان از فعالان رسانه، با حضور در سیزدهمین  برنامه تلویزیونی «بی چارچوب» پیرامون تغییر رویکرد  نتفلیکس و سرمایه گذاری جدید و تخصصی بر روی بازی ها و الگوبرداری سازمان های ایرانی از این چابک سازی ها و تغییر رویکردها به گفتگو نشستند.

سجاد مهرگان درابتدا درباره تاثیر چابک سازی، ایده پردازی و نو بودن تفکر در روش کار نتفلکیس گفت: من فکر می کنم وقتی درباره موضوع چابک سازی صحبت می شود، باید در ۴ سطح به این موضوع بپردازیم. در ابتدا باید به محتوا، نیروی انسانی چابک و سوم بخش ساختاری است که جامعه از نظر روانی، اقتصادی و سیاست گذاری  به آن نیاز دارد و بعد از آن فناوری است که بدون آن چابک سازی بی معنا خواهد بود.

وی افزود: این ۴ مورد از اصلی ترین مواردی است که  کمپانی های دنیا برای چابک سازی فعالیت هایشان از آن استفاده می کنند. نمونه بزرگ آن «نتفلکیس» است که برای آن برنامه های ویژه ای داشته  و در این ۱۰ سال توانسته خودش را با آن ها وقف دهد. به طور مثال ادبیاتی جدید را برای منطق تولید به کار می برند و در کمپانی‌های مطرح جهانی ایده، توسعه ایده و تولید را به یک نفر آدم مستعد می سپارند که در کشور ما چنین چیزی وجود ندارد و برای یک کار ساده کلی کارمند استخدام می‌کنند.

او اضافه کرد: در روش سنتی تمام بار کنترل محتوایی، گرافیکی به فردی به نام پروداکشن دیزانر سپرده می‌شد که به کارگردان هنری معروف است و شاید برای ما عجیب باشد که کار دست چنین فردی سپرده می‌شد. یوهانی پالاسما در مقاله ای به نام «معماری تصویر» پروداکشن دیزانر را فردی معرفی می کند که فیلسوف است امام فیلسوف نیست. طراح است اما طراح نیست. نویسنده است، اما نویسنده نیست. هنرمند است اما هنرمند نیست. اقتصادفهم است، اما اقتصاددان نیست و می گوید او کسی است که می‌تواند به همه این موارد فکر کرده و در لحظه انتخاب کند و به کارگردان بگوید که چه مسیری را باید پیش رود. کارکرد پروداکشن دیزاینر در دنیای سنتی هالیوود امروزه در دنیای پلتفرم هایی مثل نتفلیکس تبدیل به آدمی به نام کریتور تبدیل شده که همه مواردی که نام بردم را کنارهم دارد.

محمدصادق باطنی نیز در ادامه این بحث اضافه کرد: متاسفانه پست کارگردان هنری در سازمان رسانه ای ما به رسمیت شناخته نشده است و همه افراد به دنبال تهیه کننده و کارگردان هستند. با همه این اوصاف که تهیه کننده و کارگردان سهم زیادی در خلق یک اثر دارند، ولی این جایگاه خالی است. جایگاهی که از لحظه خلق ایده و تا شروع پیش تولید است که طراحی نام دارد.

سجاد مهرگان اضافه کرد: ما در ارتباط با صنعتی کردن صحبت می کنیم. وقتی در ارتباط با چابک سازی حرف میزنیم در راستای آن به صنعتی کردن هم فکر می‌کنیم، وگرنه سینمای هنری سینمای بدی نیست ولی هیچگاه صنعتی نمی شود و ایرادی هم ندارد. دنیا به همان میزان که به کیوریتورها نیاز دارد، به نولان هم احتیاج دارد.

محمدصادق باطنی در پاسخ به این سوال که نتفلکیس در دنیا چند درصد سهم بازار را به خود اختصاص داده است؟ گفت: نتفلکیس از دهه ۹۰ میلادی مانند ویدیو کلوپ های ما شروع به کار کرد و پخش کننده آثار دیگر از طریق وی اچ اس و دی وی دی بود. از حوالی سال ۲۰۱۰  تغییر رویکرد اساسی داد و بخش فیزیکی را حذف کرد و روی بستر مجازی به  نام استریم آمد که احتمال شکست آن بسیار زیاد بود. ولی برای جایی جنگیدند که نقطه تولید محتوای اختصاصی بود و درنهایت به ساخت اختصاصی «خانه کاغذی» در سال ۲۰۱۳ رسیدند و در سال ۲۰۱۸ تصمیم بزرگی گرفتند.

او ادامه داد: درتمام این مدت میان کلید واژه ای داشتند که باید بتوانیم حداکثر سهم مصرف مخاطب از محصولات فرهنگی و ویدیویی را به خودمان اختصاص دهیم. وقتی این موضوع را سرلوحه کار خود دادند، به اگر و اماها توجهی نکردند و حداکثر تلاش خود را برای چابک سازی افراد و ساختار انجام دادند که از مخاطب جا نماند و از بازار محصول مخاطب عقب نمانند، چون مخاطب در انتظار نمی ماند ولی در اینجا چندان که باید مخاطب عام را جدی نمی‌گیرند.

وی درباره این موضوع که نتفلکیس چه ویژگی داشته که می توان به آن چابک سازی موفق نسبت داد، گفت: یکی از معیارهای اصلی این اتفاق مطالعات دور، بلندمدت و استراتژیک است و در حوزه آینده پژوهی  بسیار جلو و موفق هستند.

باطنی با اشاره به تفاوت نتفلیکس با پلتفرم های داخلی گفت: شما در تمام بیلبوردهایی که تمام سطح شهر می بینید عکس سه بازیگر و نهایتا نام تهیه کننده، کارگردان و سرمایه گذار را می بینید ولاغیر. هیچ خبری از طراح تولید یا کریتور نیست. متاسفانه در سینمای ما ایده مهم نیست و فقط فروش مهم است و متاسفانه بدون هیچ ایده‌ای با همان تفکرات سینما، سریال سازی می‌کنیم!!

مهرگان با اشاره به اینکه تلویزیون همچنان درصد بالای جذب مخاطب را دارد، افزود: وقتی وی او دی ها حداکثر حدود دو میلیون مخاطب دارند چرا تلویزیون باید خودش را ببازد. چون در ایران هنوز تلویزیون مخاطب خودش را دارد ولی در کشورهای دیگر وی او دی ها رقابت زیادی با تلویزیون و سینماها دارند.

باطنی در پاسخ به این سوال که چگونه می شود رسانه های داخلی هم چابک سازی خوبی مانند کشورهای دیگر داشته باشند؟ توضیح  داد: افراد نقش بسیار مهمی دارند. ما یکی از مهم ترین نداشته هایمان آدم های چابک است و نبودشان خیلی حس می شود. اولین ویژگی آدم چابک این است که فرزند زمان خودش بوده و دومین ویژگی آن این است که تمام وجودش را برای رسانه گذاشته است و برایشان صندلی مهم نیست و کشته تغییر و تحول است. این فرد حتما تسلط کافی بر رسانه دارد و یکی از مهم ترین عوامل چابک سازی، افراد هستند و تا زمانی که ما آدم های چابک را وارد ساختار نمی‌کنیم، هرچقدر ساختار چابک بسازیم بدون آدم چابک تاثیری ندارد. بدون ورود افراد چابک به ساختار، حرف زدن از چابک‌سازی بی‌معنی است!

سجاد مهرگان در ادامه این بحث اضافه کرد: چاره‌ای نداریم جز اینکه باید حجم بازار را بزرگ کنیم و باید از پدربزرگ های خسته و فرتوت دست برداریم و جوانان چابک را وارد کار کنیم. سینمای ما بسیار درگیر پدربزرگ هاست و متاسفانه این آدم ها هستند که درون خودشان انحصاری تولید کرده اند و با آن کار می کنند. سران مملکت از ما می خواهند که امکان ورود مردم را به فضا مهیا کرده و کار سیاست گذار این است که عدالت را در میان مردم فراهم کند. باید در دادن مجوزهای فرهنگی سخت گیری ها را کمتر  و در ورود مردم به فعالیت های فرهنگی آسان گیری کنیم که در کنار خودمان آن ها را هم داشته باشیم.