سینماژورنال/نازنین شادپی: همه ساله روزهای انتهایی هفته در جشنواره فیلم فجر شلوغ ترین و بی نظم ترین روزها هستند.
امسال هم متاسفانه دو روز آخر هفته کاملا شلوغی را در کاخ جشنواره پشت سر گذاشتیم و بخصوص در روز جمعه که انگاری درب سالن اصلی باز شده بود تا تمامی آنها که رابطه ای نسبی یا سببی با دست اندرکاران جشنواره یا کارمندان برج میلاد دارند، در سالن حضور داشته باشند.
جالب اینجاست که هر سال پیش از شروع و در نشست خبری جشنواره مدیران مدام از این می گویند که کارت فقط و فقط برای اهالی رسانه وسینماگران صادر شده و در زمان ثبت نامِ اهالی رسانه چنان سخت گیری می کنند که انگار بناست رویه واقعا متفاوتی را داشته باشیم اما وقتی جشنواره آغاز میشود و با روزهای آخر هفته، مقارن، بار دیگر حجم انبوه آدمهای غیرمرتبط است که در کاخ جشنواره رخ می نماید.
همه آمده بودند…
جمعه مقارن با جشنواره سی و سوم هم شاهد حضور مادربزرگها، پدربزرگها و کودکان قد و نیم قدی بودیم که دسته جمعی و با خانواده های ۶ یا ۸ نفره خود به تماشای فیلم نشسته بودند و در هنگام باز شدن درب های سالن اصلی برای نمایش فیلم چنان به سمت سالن و صندلی ها هجوم می آوردند که انگاری میراث پدری خویش را بعد از سالها تصاحب کرده اند.
این افراد چنان با سینما و اهالی اش بی ربط بودند که حتی بازیگران فیلمها را نمی شناختند و با تنه زدن به همایون ارشادی و هل دادن هومن سیدی برای نشستن خود جایی دست و پا می کردند.
همین وضعیت بود که باعث شد بازیگرانی همچون کامران تفتی ایستاده به تماشای “من دیگو مارادونا هستم” بنشینند و مجری سرشناسی چون عادل فردوسی پور نیز بر روی صندلی متصدیان درب ورودی فیلم توکلی را تماشا کرد.
این روند بی نظمی روزهای آخر هفته تا چه زمانی بناست در کاخ جشنواره فیلم فجر وجود داشته باشد را فقط خداست که می داند…
