سینماژورنال: بهروز افخمی هر قدر که در کارگردانی بگیرنگیر داشته باشد و یک بار “فرزند صبح” را بسازد که خودش هم امضایش را زیرپای آن نمی گذارد و بار دیگر “سن پطرزبورگ” را که بهترین کمدی سالیان اخیر می شود در اظهارنظر اما همواره سخنانش گیرایی خاص خود را دارد.
به گزارش سینماژورنال این گیرایی را باید بیش از هر چیز به صراحت او نسبت داد و اینکه از اظهارنظر منطبق با خوشامد گروهی خاص یا دسته ای خاص تر پرهیز می کند.
این فیلمساز رشد کرده در کوران انقلاب اسلامی، در تازه ترین گفتگویش که به بهانه بررسی جایگاه “آندره تارکوفسکی” در سینمای گلخانه ای دهه ۶۰ با ماهنامه “۲۴” انجام شده نیز در کنار نواختن تارکوفسکی به عنوان کسی که فیلمساز نبوده این فیلمساز روسی را با جعفر پناهی مقایسه کرده که او هم فیلمساز نیست و ابزار بازیهای سیاسی می شود.
تارکوفسکی شاعر بود اما فیلمساز، نه!
افخمی در جایی از گفتگو با کتمان تارکوفسکی به عنوان فیلمساز رده یک می گوید: وقتی میگوییم تارکوفسکی فیلمساز دینی است؛ دو ادعا را مطرح کرده ایم. یکی اینکه او فیلمساز است و دیگری اینکه آثارش دینی است. من در مورد همان بخش اول هم تردید دارم. به گزارش سینماژورنال افخمی ادامه میدهد: تارکوفسکی شاید یک آدم باذوق و بااحساس و شاعرمسلک بوده است که احتمالا شعر هم گفته اما در مورد فیلمساز بودن تارکوفسکی به طور جدی تردید دارم. تارکوفسکی روحیه شاعرانه و در عین حال صوفیانه داشته اما وقتی سراغ سینما می آید معلوم است که چارچوبهای اولیه آن را نمی شناسد.
مطرح کردن تارکوفسکی ربطی به سینما نداشت
برنده سیمرغ کارگردانی بخاطر “آذر شهدخت…” با اشاره به تبی که به تاسی از سیاستهای سینمایی سیدمحمد بهشتی در فارابی در ترغیب علاقمندان سینما به آثار تارکوفسکی در دهه شصت رواج یافته بود اظهار می دارد: کسانی که در سالهای ابتدایی انقلاب از تارکوفسکی یک ستاره ناراضی عرصه سینما ساختند خودشان هم می دانستند که بحثشان ربطی به ارزشهای سینمایی ندارد.
مطرح کردن جعفر پناهی هم بازی سیاسی است
افخمی با شبیه سازی وضعیت تارکوفسکی با وضعیت جعفر پناهی می افزاید: الان در مورد جعفر پناهی هم اغلب می دانند که دیگر بحثی از ارزشهای سینمایی در میان نیست. یک بازی سیاسی است که شروع شده و یک بار صندلیش را در هیات داوران خالی می گذارند و بار دیگر به او خرس طلا می دهند.
فیلمهایی مثل “نار و نی” فرست تجربه های درست را از سینمای ایران گرفت
به گزارش سینماژورنال افخمی در جایی دیگر از گفتگو بیان می کند: {فیلمهایی مانند “نار و نی” و “آن سوی مه” که تحت تاثیر سینمای تارکوفسکی ساخته شد} در نهایت به سینمایی منتهی نشد که بتواند مردم را به سینما بیاورد یا آنها را در سینما نگه دارد. این فیلمها فرصت تجربه های درست و پیدا کردن راهی برای رسیدن به سینمای واقعی ایران را تلف کرد.
با مطرح کردن اسم تارکوفسکی به دنبال پز روشنفکری بودند
وی در انتهای گفتگویش تاکید می کند: برخی در دهه ۶۰ با مطرح کردن اسم تارکوفسکی به دنبال یک جور پز روشنفکری بودند که خوشبختانه دیگر از مد افتاده است…اما به هر حال موج آن مانند سرطان است که بعد از معالجه هم امکان برگشت دارد اما اگر بتوانیم این عود کردن را مهار کنیم بیماری تارکوفسکی کاملا درمان میشود.
