سینماروزان: تابستان ۹۳ بود که قطب الدین صادقی نویسنده و کارگردان تئاتر در یادداشتی بدون اسم بردن از فردی خاص به انتقاد از كارگردان‌هایی پرداخت كه سوگلي‌وار، امتيازهاي فراوان (به قيمت محروميت بسياري از گروه‌ها) برای اجراهای خویش گرفته اند.
به گزارش سینماروزان در آن یادداشت صادقی درباره محمد رحمانیان نوشت: تنها به يادش مي‌آورم شمار همه تماشاگران آثار اقتباسي جعلي و تخيلي ايشان به اندازه شمار تماشاگران نمايش «هملت» اجرا شده در سال ۱۳۷۰ نيست.
یادداشت صادقی در همان زمان با واکنش رحمانیان که در سالهای اخیر همچنان پرکار بوده مواجه شد که در پاسخش بنویسد: اين فرد دروغگو سال‌هاست سالي دو تا سه كار به روي صحنه مي‌برد، منتها چون آثارش تماشاگر ندارد مدعي هم ندارد. در همان سال (۹۲) ايشان دو نمايش را روي صحنه برده و دو تالار را به تصرف عدواني خود درآورده و از رانت‌هاي ويژه همزمانش در تالارهاي زير پوشش شهرداري و مركز هنرهاي نمايشي استفاده كرده و مبلغ ۲۶۰ ميليون تومان به جيب زده و ريالي به دانشجويان بينوايي كه با ايشان همكاري داشته‌اند پرداخت نكرده. ايشان كه حد به گردن دارد از چه روي خود را شايسته حد زدن به ديگراني كه حساب و كتاب‌شان روشن است، مي‌دانند؟
سه سال بعد از آن درگیری نوشتاری قطب الدین صادقی در تازه ترین گفتگوی خود که با «اعتماد» انجام شده بار دیگر پاسخگوی آن ماجراست. وی در پاسخ به این پرسش که جدال قلمي بين شما و آقاي رحمانيان چرا اتفاق افتاد بیان داشت: من به صرف اختلاف عقيده با هيچ كس دعوايي نداشتم. بلكه دعوايم با مديريت بود چون امكاناتي وجود دارد ولو محدود، ولو ناقص كه به شكل بد و گشاده دستانه در اختيار بعضي افراد قرار مي‌گرفت. يك كارگردان سه بار در عرض يك سال سالن بزرگ دارد اما كارگرداني بعد از پنج سال انتظار جواب دريافت نمي‌كند. اين بي‌عدالتي است. يا يك سالن در بست به يك گروه واگذار شده، كجاي جهان اينطور است؟
وی با اشاره به رویه سالهای اخیر مدیریت هنری در کسب درآمد از سالنهای دولتی ادامه داد: دولت سالن را اجاره داده است و من مي‌پرسم چرا دولت بايد سالن اجاره بدهد؟ معلوم است كارگردان هم براي اينكه فروش داشته باشد ساز و آواز كوك مي‌كند. يعني دقيقا سراغ افرادي مي‌رود كه در هنر به دنبال تفنن هستند و نه دنبال انديشه به سالن مي‌آيند. وقتي پول معيار شد كار خراب مي‌شود. دولت نبايد تابع بازار باشد چون بيت‌المال را در دست دارد و بايد پول را براي افزايش ذوق ملي هزينه كند. كاري دارد دو تا هنرپيشه يا مجري ميان‌پرده تلويزيوني را بياورم تا سالن پر شود؟ ما پاسبان نمي‌خواهيم و من هم با هنرمندان اختلافي ندارم ولي با مديريت صحبت دارم. دولت حق ندارد از سالن‌هاي ملي پول دربياورد.
