گزارش یک رسانه اصولگرا از رایزنی انتخاباتی اعتدالیون⇐پای یک زوج بازیگر، دو کارگردان و یک بازیگر پیشکسوت در میان است
رایزنیها برای جلب نظر سینماگران
در فاصله کمتر از یک سال مانده تا انتخابات ریاست جمهوری 96 نیز فعالیتهای هنری برخی از سیاستمداران آغاز شده است؛ این سیاستمداران سعی می‌کنند به گونه‌ای نامحسوس که کمترین بار رسانه‌ای را داشته باشد به طور مجزا به دیدار برخی از هنرمندان سرشناس رفته و ضمن احوالپرسی و البته با تخصیص هدایایی ویژه از آنها بخواهند که در آوردگاه انتخاباتی به نفع آنها وارد کارزار شوند.
در میان این سیاستمداران بیش از همه چهره‌هایی دیده می‌شوند نزدیک به دولت اعتدال؛ چهره‌هایی که برخی از آنها در هفته‌های اخیر و بهویژه بعد از راه افتادن افشاگری فیش‌های نجومی در کانون نقد قرار گرفتند. بخشی از این نقد که از جانب اهالی هنر و به ویژه سینماگران بود سبب شده است که این چهره‌ها، سراغ تعدادی از سینماگران منتقد رفته و ضمن دلجویی از آنها وعده روبه‌راه شدن اوضاع بعد از انتخابات سال آینده را بدهند.
کارگردان معترض ماههای اخیر، اولین هدف
در میان این سینماگران یکی از کارگردانان معترض سال‌های اخیر، جایگاه نخست را به خود اختصاص داده است. این سینماگر که بعد از توقیف یکی از آثارش هیچ گاه نتوانسته نه در جلب مخاطب عام و نه در جلب مخاطب خاص توجهی را جلب کند، ماه‌هاست به دنبال فراهم آوردن تولید یکی از فیلمنامه‌های خویش است اما به دلیل شکست تجاری آثار قبلی‌اش هیچ سرمایه‌گذاری ریسک همکاری با وی را قبول نمی‌کند. این شده که این کارگردان مدام در گفت‌وگوهایش به انتقاد از اوضاع سینما می‌پردازد و برایش فرقی نمی‌کند در یادمان عباس کیارستمی حاضر باشد یا نشستی آسیب شناسانه درباره سینمای اجتماعی؛ فقط و فقط اعتراض است که از زبان وی جاری می‌شود.
این سینماگر در هفته‌های گذشته در جلسه‌ای خصوصی با یکی از نزدیکان به دولت حضور داشته و ضمن اینکه وعده‌هایی به وی داده شده مبنی بر حل مشکل سرمایه فیلم جدیدش، از او خواسته شده در انتخابات آینده به نفع جریان اعتدال اظهارنظر کند. تماس «صبح‌نو» با این سینماگر با اعتراض شدید وی مواجه شد اما پاسخ روشنی داده نشد: «کسی که این حرف‌ها را به اطلاع شما رسانده، اشتباه کرده است!»
یک زوج بازیگر؛ هدف دوم
در کنار این کارگردان یک زوج بازیگر، از دیگر چهره‌هایی هستند که با آنها مراوداتی صورت گرفته تا در انتخابات آینده مواضعی حامی اعتدال داشته باشند. این زوج عقبه روشنفکری دارند و در سال‌های اخیر مدام درگیر محصولاتی بوده‌اند که بیشتر از جلب توجه مخاطبان عام در جشنواره‌های اروپایی حضور داشته‌اند.
این زوج البته که در سال‌های گذشته هیچ گاه سعی نکرده‌اند مستقیم وارد کارزار حمایت از کاندیدایی خاص شوند اما به هر حال به عنوان گزینه‌هایی که می‌توان روی نام آنها به عنوان عامل جلب مخاطب تکیه کرد، طرف تعامل اعتدال قرار می‌گیرند. «صبح‌نو» در تماس با یکی از طرفین این ماجرا سعی کرد صحت و سقم این اخبار را جویا شود اما با پاسخ شفافی روبرو نشد: «ما را وارد این بازی‌ها نکنید!» جمله کوتاهی که باب گفت‌وگو در این زمینه را بست.
یک بازیگر پیشکسوت و یک کارگردان صاحب نام
بازیگر پیشکسوتی که در همه این سالها سعی کرده در مناسبات انتخاباتی حضور فعال داشته باشد دیگر چهره‌ای است که درباره حمایت از دولت اعتدال با وی رایزنیهای صورت گرفته است. این بازیگر به‌رغم آن که سال‌هاست حضور فعالی در سینما ندارد اما ژست‌هایی که در بزنگاه‌های گوناگون در جهت جلب توجه به خویش به عنوان بازیگر پیشکسوت می‌گیرد، باعث شده همچنان اقبال سیاستمداران به خود را شاهد باشد.
این بازیگر البته هیچگاه به این گونه اقبال‌های انتخاباتی «نه» نمی‌گوید و پیش آمده که در یک برهه انتخابات همزمان به همراهی با 2 کاندیدا اقبال نشان داده است!
کارگردانی دیگر از سینمای ایران که مهمترین جایزه سینمایی‌اش را در دولت مهرورزی به‌دست آورد، دیگر چهره‌ای است که به‌عنوان سینماگر تأثیرگذار بر آرای مخاطبان طرف مذاکره نمایندگانی از اعتدال و تدبیر قرار گرفته است.
وعده‌ها چگونه محقق می‌شود؟
این یک واقعیت است که دولت اعتدال نتوانست برای جلب نظر بدنه سینمای ایران اقدام ملموسی انجام دهد. بدنه سینما در اینجا نه حلقه‌ای چندنفره بلکه تمامی سینماگرانی‌اند که عضو صنف سینمای ایران هستند. نه به لحاظ اقدامات رفاهی مانند حل مشکل بیمه جامع درمانی، بیمه بیکاری و تخصیص تسهیلات ویژه این قشر از جامعه اقدام خاصی از این دولت سر زد، نه شرایط نگاه فراگیرانه به چهره‌های مستعد سینمای ایران برای حمایت‌های تولیدی فراهم شد.
در این شرایط اینکه اعتدالیون بکوشند با نشست‌های تک به تک با برخی سینماگران خاص کم‌کاری خود را جبران کنند کاملاً طبیعی به نظر می‌رسد.
اما سؤال اینجاست، وعده‌هایی که به این سینماگران در این نشست‌ها داده می‌شود چطور محقق خواهند شد؟ با توسل به منابع عمومی که اکنون زمام آنها در اختیار دولت است یا بودجه ویژه فعالیتهای انتخاباتی که از جایی جز منابع عمومی محقق می‌شود؟