سینماروزان: کیفیت آثار حاضر در جشنواره فجر از زمان اعلام نام فیلمها تا حین برگزاری جشنواره تا حالا که چند روزی هم از اختتامیه گذشته، محل انتقاد بوده است.
روزنامه کیهان با ضعیف خواندن کیفیت برگزاری جشنواره به طرح برخی سوالات درباره آثار جشنواره پرداخته است.
متن گزارش کیهان را بخوانید:
جشنواره فیلم فجر، به عنوان مهم‌ترین رویداد هنری کشور در سی و هشتمین دوره خودش –که ماحصل دولت دوازدهم و وزارت ارشاد این دولت است- نتایجی در پی داشت که قابل تأمل است.
یکی از نکاتی که وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی حتما به آن واقف هستند و می‌اندیشند، روند رو به نزول جشنواره فیلم فجر است. به زعم بسیاری از کارشناسان، دوره سی و هشتم جشنواره فیلم فجر در همه جنبه‌ها، به ویژه در کیفیت و محتوای فیلمها، ضعیف‌ترین دوره بود. این جشنواره، در روزگاری نه چندان دور، حتی اگر یک جشنواره پیشرو و انقلابی و خط‌شکن نبود اما حداقل، ویترینی از آثار مهم یک سال سینمای ایران بود. اما چه مدیریتی بر سینمای ایران اعمال شده که این جشنواره در سی و هشتمین دوره‌اش به ویترین ضعیف‌ها تبدیل شده است؟ هر چند که نباید از حق گذشت و باید گفت که چند فیلم «نسبتا خوب» هم در جشنواره فجر امسال وجود داشت. اما خوب‌ها هم نسبت به سال‌ها و دوران قبل، ریزش کردند.
وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی که فرد صالحی هستند و حتما دلسوز فرهنگ و آداب مردم، احتمالا از اتاق‌های فکر «ناصالح» و برنامه‌های برخی جریان‌ها که به فیلمسازها خط می‌دهند، اطلاعات دقیقی ندارند. اما واقعیت این است که جشنواره فیلم فجر، دست آنها را رو کرد و نشان داد که در پشت پرده چه خبر است.
در این دوره از جشنواره فیلم فجر، در تعداد زیادی از فیلمها، مصرف سیگار و دخانیات توسط زنان و دختران، به نمایش درآمد و این تعداد فیلم، از شمار خارج شدند! شمار زیادی از فیلمهای این جشنواره، بدون هیچ الزام دراماتیک، صحنه‌های مصرف مشروبات الکلی را نشان دادند. چرا باید در ۱۷ فیلم یک جشنواره، تصویر برهنه مردان –مثلا در حمام- روی پرده سینما برود؟ اگر این اتفاقات در چند فیلم معدود می‌افتاد، تصمیم شخصی سازندگان این آثار محسوب می‌شد. اما وقتی ناگهان در یک جشنواره، خیلی از فیلمها روی این موضوعات مانور دادند، مشخص است که یک دستورالعمل یا اتاق فکر، فیلمسازان را به طرح این گونه موارد فرا خوانده فیلمهایی که قرار است در ماه‌های آینده، روی پرده بتابند و بعدا در قالب دی وی دی یا از طریق اینترنت، به میان خانواده‌ها بروند و به این راحتی، زشتی‌ها را عادی‌سازی می‌کنند.
وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز مانند همه مردم ایران، عاشق قهرمانان ملی و دفاعی خودشان و مفتخر به حماسه‌ها و موفقیت‌های کشورشان هستند. اما اینکه چرا مراکز تحت فرمان ایشان، برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری چندانی برای ساخت فیلم درباره این سوژه‌های زیبا نمی‌کنند، سؤال مهمی است که پاسخ به آن، بسیاری از مسائل را حل خواهد کرد. البته وزیر محترم، با حضور در مرکز جشنواره فجر، در جواب به پرسش مشابهی از سوی خبرنگاران، گفتند که «امکانات و منابع ما به‌شدت محدود است و این محدودیت پاره‌ای معذوریت‌ها را در زمینه حمایت ایجاد کرده است!»(به نقل از خبرگزاری‌ها) اما باز هم این سؤال پیش می‌آید که چرا این منابع محدود در اختیار فیلمسازهایی از کشوری دوست و برادر قرار گرفت تا علیه ایران، سیاه‌نمایی کنند؟ و چرا این منابع محدود، در اختیار فیلمهای مشابه قرار می‌گیرد؟
درد دل زیاد است و حتما وقت وزیر محترم ارشاد هم مثل منابع مالی، محدود است. پس خلاصه می‌کنیم؛ اگر آنچه در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد، نیمی از اکران سال آینده را رقم بزند و با فرض اینکه بخش دیگر آثار را فیلمهای پشت خط مانده تشکیل خواهد داد، سال آینده، شکست و خطر در انتظار سینمای ایران خواهد بود؛ وضعیت سینما، فراتر از قرمز است!
