کارگردان یکی از آثار در حال اکران با انتقاد از آشفتگی ۵ماهه اکران اظهار داشت⇐روی پرده فرستادن فیلم با فقط ۴ سالن چه معنایی دارد جز فیلمسوزی؟؟/شرایطی را فراهم می‌کنند که فقط آقازادگان و ژن‌های خاص در سینما بمانند!!
سینماروزان: آشفتگی اکران که با روی پرده فرستادن انبوهی از فیلمها در نیمه دوم سال استارت خورده بود پنجمین ماه خود را هم پشت سر گذاشت تا یک نقطه منفی پررنگ را در کارنامه سیاستگزاران سینمایی کشور قرار دهد؛ سیاستگزارانی که در این مدت مدام درباره بلبشوی اکران شنیدند اما هیچ نکردند و به جایش بوسه فرستادند برای ارگانهای متصل به منابع عمومی!!!
به گزارش سینماروزان از جمله فیلمهایی که در تراکم اکران نیمه دوم و در بحبوحه جشنواره روی پرده رفت اکشنی به نام «شاخ کرگدن» است از کارگردانی به نام محسن محسنی نسب؛ اکشنی که به دلیل محدودیت اکران نتوانسته فروش معقولی داشته باشد.
محسنی نسب با انتقاد از محدودیت سینمای مستقل در اکران به «مهر» گفت: فیلم ما پیش از آغاز سی و ششمین جشنواره ملی فیلم فجر تنها با ۴ سالن روی پرده رفت که اکثر سانس های آن هم در زمان صبح و پیش از ظهر بود از همین رو در چنین سانس هایی که در زمان اوقات فراغت افراد قرار ندارد کسی به تماشای این فیلم نمی نشیند این موضوع یکی از مشکلاتی است که سینمای مستقل با آن درگیر است.
محسنی نسب اظهار کرد: اکران آثار به این صورت فیلمسوزی را رقم می زند زیرا در عین حال که فیلم اکران شده است اما سالنی برای نمایش ندارد بنابراین اگر قرار بر این است که آثار فقط نام اکران را به یدک بکشند باید چاره ای برای آن اندیشید برای مثال دولت باید وارد این کارزار شود تا دست افرادی که لابی دارند و می توانند در بهترین فصل و ساعت فیلم های شان را به نمایش بگذارند، کوتاه کند تا سینماگران مستقل هم بتوانند به حیات خود ادامه بدهند.
این کارگردان با اشاره به حمایتهایی که از آقازادگان و ناقلان ژن خوب در سینما میشود افزود: در غیر این صورت سرمایه بخش خصوصی باز نمی گردد و سینمای مستقل از بین می رود؛ در چنین شرایطی تنها آقازاده ها و ژن های خاص پول های خاص را را وارد سینما می کنند این در حالی است که چنین افرادی تنها به دنبال عکس گرفتن با سلبریتی ها هستند و ماندگار نیستند. افرادی مثل من که تمام زندگی خود را در سینما گذاشته اند متاسفانه با این شرایط اکران، نفس ها آخر خود را در سینما می کشند زیرا فیلمسازان نسل من به جز آنهایی که با سیستم دولتی در ارتباط هستند، محکوم به رفتن هستند برای مثال این روزها فیلمسازان قدیمی هیچکدام در سینما حضور ندارند و هر کدام به دنبال شغل های دیگر رفته اند.