سینماروزان: خروج انجمن سینماداران از خانه سینما متعاقب فشارهای روسای خانه برای کارگری کردن صنوف حکایت دارد از وقوع اتفافاتی تازه در خانه سینما.
متاسفانه خانه سینما هیچ گاه نتوانست به صنفی پیگیر حقوق رفاهی اعضا بدل شود و نمونه‌اش اینکه بعد از سالها از راه‌اندازی خانه هنوز یک بیمه بیکاری برای سینماگران وجود ندارد و معلوم است که با این وضع رفته رفته باید شاهد جدایی صنوف دیگر از خانه و فعالیت مستقل صنوف درجهت حمایت از حقوق اعضا باشیم.
جامعه صنفی تهیه‌کنندگان که قدیمی‌ترین صنف قانونی سینمای ایران است در واکنش به خروج انجمن سینماداران از خانه سینما، این اقدام را خردمندانه دانسته و راه چاره‌ای برای حل مشکلات صنفی.
متن بیانیه جامعه صنفی تهیه‌کنندگان در این باره را بخوانید:
خروج انجمن سینماداران از خانه سینما،در یک کلام محصول تدبیری ست برآمده از هوشمندی،آینده نگری صنفی و حرکتی صحیح در مسیر منافع عمومی سینمای ایران که در صورت تحلیل واقع بینانه می‌تواند آغازگر تحولی عمیق در خانه سینما گردد.
خانه سینما بعنوان موسسه ای غیردولتی متشکل از دست اندرکاران سینما تشکیل و بعدها با ادعای جامعیت اصناف سینمای ایران بنایی نهاد تا تمامی صنوف هویت صنفی خود را وامدار و برگرفته از خانه سینما بدانند.
در این ساختار معیوب صنوف بدون استقلال صنفی و حقوقی، تابع ضوابط تشکیلاتی و مجری سیاستهای راهبردی خانه قرار گرفتند، تاجاییکه در این دایره بسته حتی فاقد هرگونه استقلال مالی و حقوق مالکانه نسبت به اموال خود بودند، این تصمیماتِ پُر از ایراد و ابهام، ساختار نوپای خانه را چنان متزلزل نمود که در سالهای بعد زمینه ساز چالش و منازعاتی شد که خانه سینما همچنان با عوارض آن دست به گریبان بوده و هست، چنانکه صنوف سینمایی را امروز با بحران جدی هویت صنفی مواجه نموده است.
دراین گذار متاسفانه خانه سینما بدون توجه به این مهم که صنوف بسته به نوع اشتغال آنها دارای خاستگاه ، منافع و مطالبات متفاوت و حتی متعارضی هستند، جمع اضدادی را پدید آورد که در ساختار صنفی هیچ کشوری در دنیا تا کنون نمونه و نظیر نداشته است.
خانه سینما متاسفانه از ابتدا برمبنای نظام های تک ساحتی کارگری که ریشه در تفکرات سیاسی پوسیده و مضمحل شده بود، ایجاد شد؛ پیاده نظام های بلشویکی این بار قامت صنف را در آینه زنگار گرفته اندیشه سوسیالیست‌ها می‌دیدند و برهمین مبنا حضور و فعالیت همه صنوف بدون هر گونه استقلال و تحت لوای یک نگاه قیم مآبانه تا جایی پیش رفت که نهایتا الزامات قانونی برای استمرار خدمات بیمه ای صنوف را ملزم به ثبت حقوقی مستقل آن هم در قالب صنوف کارگری نمود؛ تکلیفی که متاسفانه بدلیل عدم انطباق با ماهیت صنوف فرهنگی و هنری، خود زمینه بروز اختلاف، تکروی و انشقاق را بیش از پیش فراهم آورد تا جاییکه امروز یکی از مهمترین صنوف سینمایی، حیات خود را در خروج از خانه سینما می یابد، تصمیمی که هرچند با تاخیر ولی پیام روشنی دارد.
لذا جامعه صنفی تهیه کنندگان سینمای ایران به عنوان نخستین نهاد صنفی مدنی سینمای ایران که از وزارتین ارشاد و کشور دارای پروانه فعالیت می باشد؛ بر خود تکلیف می داند این تصمیم و اقدام مدبرانه و جسورانه انجمن سینماداران ایران را ارج نهاده و آنرا گامی بلند در جهت استیفا حقوق اعضا خود قلمداد کند، اقدام خردمندانه ای که اگر به دیگر صنوف کارفرمایی تسری یابد بی شک بهره مندی از برکات آن در ابتدا نصیب خانه سینما خواهد شد، خروجی که زمینه را برای حضور پررنگ سایر صنوف کارگزاری در اداره خانه مهیا ساخته و کدام عقل سلیمی ست که آنرا موجب تحول و شکوفایی خانه آنهم به دست صنوف کارگزاری نداند؟ چنانکه “زمانه به مردم شد آراسته / وزو ارج گیرد همی خواسته.
با این اوصاف ضروری ست خانه سینما بپذیرد که امکان حراست توامان از حقوق تمامی صنوف اعم از کارفرما و کارگزار را نداشته و با کنارگذاشتن این لجاجت پنهان، برای نیل به نهادی قدرتمند و موثر، به جداشدن صنوف کارفرمایی و حضور صنوف مستقل و با منشا شغلی مشترک نیاز دارد.
خانه سینما بپذیرد با صنوف مستقل کارگزاری ،نمایندگان واقعی و آشنا به مشکلات آنها برای اداره خانه انتخاب خواهند شد، نمایندگانی که دغدغه‌های فراموش شده ای همچون برقراری رفاه بدون تجسس و تبعیض، امنیت شغلی پایدار و عدالت در توزیع منابع را الویت خواهند داد.
و آخر اینکه خانه سینما بپذیرد با صنوف مستقل و تحت نظارت کلان خانه در کنار دیگر صنوف خارج از خانه سینما (تهیه کنندگان و سینماداران) حقوق به حق همه اعضا در یک وفاق و همدلی صنفی پیگیری، استیفا و در نهایت منافع عمومی سینمای ایران تامین و محافظت خواهد شد.
در پایان می بایست تاکید کنیم سینمای ایران از رهگذر سیاستگذاری های واقعیت نگر ؛ با حذف رویکردهای حزبی در اداره صنوف و ممانعت از ایجاد رانت و قبیله پروری ؛ با حساسیت بر ورود سرمایه های پاک ؛ با شفاف سازی در توزیع منابع و تبدیل حداکثری قوای حاکمه به ناظره و النهایه با داشتن جامعه صنفی پویا و مطالبه گر است که روزهای پرفروغ و درخشان گذشته را مجدد تجربه خواهد کرد که به فضل الهی محقق خواهد شد.
