سینماروزان: انجمن منتقدان و نویسندگان خانه سینما در واکنش به نقدی که وزیر پیشنهادی ارشاد دولت سیزدهم بر اوضاع سینما داشته، بیانیه‌ای ارائه نموده است.
متن بیانیه را بخوانید:
به نام حضرت دوست
تو برای وصل کردن آمدی
یا برای فصل کردن آمدی
لعل را گر مِهر نَبوَد باک نیست
عشق دردریای غم غمناک نیست
علی رغم وعده‌های داده شده ریاست محترم جمهورجدید در مورد شاخص های روز وکارآمدِ وزرای پیشنهادی کابینه خود، متاسفانه وزیر معرفی شده برای یکی از کلیدی‌ترین وزارتخانه ها یعنی “وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی” هنوز از گرد راه نرسیده با نگاهی کاملا منفی وناآگاهانه و غیر منصفانه نسبت به بخش های مختلف فرهنگی هنری (بویژه سینما و تئاتر) و نهاد و تشکل صنفی خانه سینما، به جای وصل کردن و ایجاد شوق و انگیزه در یک جمع به انزوا کشیده شده وپریشان احوال، شمشیر از رو بسته و در کارزارِی سست بنیان وغبارآلوده هماورد می‌طلبد.
باید بپذیریم که در این شرایط حساس و بحران زده تاریخی اجتماعی که با یک گسست و فترت فرهنگی دردو سال اخیر روبرو بوده ایم و بسیاری از اهالی وصنوف سینمایی در معرض فروپاشی اقتصادی وفرسایش روحی قرار گرفته اند، بیش از پیش نیاز به عقلانیت و تعامل و جذبِ حداکثری برای رسیدن به نقطه ای متعادل و شرایطی امن و تثبیت شده داریم. آیا عقل سلیم می پذیرد که وزیر پیشنهادیِ این وزارتخانه با چنین نگاه کینه توزانه و خشمگینانه وتخطئه آمیز و روش های سلبی، جلوتر از ورودش و اخذ رای اعتماد تصویری دافعه آمیز از خود و حوزه استحفاظیِ تحت مسئولیتش در آینده( آن هم در گستره فرهنگ و هنر) ارائه دهد؟
در شرایطی که اقتضا می‌کند مهمترین وجه مشخصه های وزیر فرهنگ و هنر، استقلال فکری ووسعت نگاه و درک و شناخت کافی از فضای فرهنگی هنری جامعه و عقبه و پیشینه آن و اِعمال روشهای مدّبرانه باشد، این گونه استنباط می‌شود که نقشهراهِ مکتوب و ابرازی وزیر محترم پیشنهادی دستاورد اتاق فکری ست که در همین آغاز راه می‌خواهد نسخه خودش را تجویز کند وآدرس غلط بدهد و تسویه حساب های شخصی و مغرضانه را در چنین عرصه حساسی در این موقعیت سرنوشت ساز اِعمال و اجرا کند. آیا گستره فرهنگ در این سیر تاریخی پُرآزمون و خطا هنوز باید جولانگاه این یکسو نگری ها و افراط و تفریط ها و داوری های نادرست و تحریف شده ونادیده گرفتن واقعیات مسلم تاریخی باشد؟ آیا بهتر نبود وزیری که در نقطه ای مطلوب و ایده آل می بایدالگوی مطمئن و دست یافتنی یک جامعه فرهنگیِ بالنده و خلاق و روشن بین باشد، در همین آغاز راه به جای ارائه چنین تصویر زمخت و ایدئولوژیک و نگران کننده از خود به تبیین درستِ “هویت فرهنگی” بر اساس عدالت اجتماعی، آزادی، مردم سالاری و مشارکت حقیقی که تکامل اجتماعی انسان را تحقق می بخشد، می پرداخت؟ تردیدی نیست که برای عبور از این رکود و بی انگیزگی و فضای دلمرده و دلواپس و ایجاد شور و نشاط و امید در متن جامعه بیش از همه می باید با سعه صدر و همدلی و نگاهی از سر صدق، دست به کار فرهنگی زد. متاسفانه بر اساس روال معمولِ این ۴۲ سال چنین به نظر می رسد که همچنان دسته بندی های جناحی و سیاسی و عقیدتی بیش از همه (در این جا به جایی دولتها) در عرصه فرهنگ و هنر، تمایل به تُرکتازی و اعلام موجودیت دارند.
حال آنکه می توان باجلب اعتماد و ایجاد تفاهم و نگاهی متکثرو و ارائه تعریفی عمیق و جامع الاطراف از فرهنگ ( بالحاظ مشترکاتِ گروهیِ میان افراد)، به ارزیابی واقع بینانه ودر عین حال آسیب شناسانه گذشته و حال پرداخت ومسیر بعدی را مبتنی بر حُسن و سلوکِ رفتاری تعیین کرد.
امید آنکه وکلای محترم خانه ملّت به دورازهرگونه مصلحت اندیشی و دسته بندی های جناحی، نکات و موارد یاد شده را در دادن رای اعتماد به وکیل محترم پیشنهادی مطمح نظر قرار دهند تا شاهد بحران فزاینده دیگری در شرایط کنونی نباشیم.
