همکاری دو نوازنده زن ایرانی با یک ناشر موسیقی آلمانی!/آیا این همکاری به معنای جهانی شدن موسیقی ماست؟
سینماژورنال: «ای.سی.ام» یکی از مهم‌ترین شرکت‌های نشر موسیقی در جهان است. در این میان سهم هنرمندان ایرانی در انتشار اثر با همراهی این شرکت بسیار اندک است؛ درواقع تنها کیهان کلهر است که موفق شده ٢ اثر با این شرکت منتشر کند؛ حالا اما قرار است اولین همکاری مشترک این شرکت و نشر موسیقی هرمس انجام شود.
به گزارش سینماژورنال زمان ضبط تیرماه است و قرار است آلبوم «نقش» که دوئت کلارینت و گیتار کلاسیک با هنرمندی گلفام خیام و مونا مطبوع ریاحی است، در شهر لوگانو سوییس به تهیه‌کنندگی مانفرد آیشر و رامین صدیقی کلید بخورد؛ اثری که بهار سال آینده به انتشار درخواهد آمد.
صدیقی درباره دلیل انتخاب این اثر به “شهروند” گفت: من سلیقه موسیقایی مدیر سی.ای.ام را می‌شناسم و به همین خاطر است که با وجود آثار متعددی که ما در هرمس منتشر می‌کنیم، اصرار داشتم اثری برای این همکاری مشترک انتخاب شود که با جواب «نه» محترمانه آنان روبه‌رو نشود. به همین خاطر در این سال‌ها صبر کردم تا پروژه‌ای شکل گیرد که برای آنان هم جذابیت حرفه‌ای داشته باشد.
وی ادامه داد: در این میان «نقش» (گلفام خیام و مونا مطبوع ریاحی) می‌توانست این استعداد را داشته باشد و در صورت این همکاری، طبعا پوشش بین‌المللی گسترده‌ای را به‌دست آورد. چون همان‌طور که می‌دانید این شرکت دارای اعتبار جهانی است و اثری که در آن منتشر می‌شود نیز در همین ابعاد معرفی خواهد شد.
ترکیبی که کمتر شنیده شده
صدیقی افزود: من براساس آشنایی و سلیقه موزیکال آنان احساس کردم که این پروژه، بهترین اتفاقی است که میتواند در این زمینه رخ دهد. علاوه‌بر آن باید این موضوع را نیز اضافه کرد که دوئت گیتار کلاسیک و کلارینت حتی در خارج از ایران، ترکیبی است که کمتر شنیده شده است؛ یعنی این اثر هم ایده‌ای خاص دارد و هم این‌که این ٢ هنرمند برای اثرشان یک طرح روایی جذابی دارند که در آن از المان‌هایی بهره گرفته شده که حتی برای شنونده غیر ایرانی نیز بکر است. خیام و ریاحی درعین‌حال که از موسیقی بختیاری و قومی ایران بهره گرفته‌اند، در این اثر فضایی مدرن ایجاد کرده‌اند.
آن‌طور که صدیقی می‌گوید، «نقش»، با بهره‌گیری از گنجینه موسیقی اقوام ایران و ادغام آن با عناصر موسیقی معاصر، به‌دنبال زبان موسیقایی خود است. این ٢ زن پیش از این نیز اجراهایی بین‌المللی داشته‌اند که از جمله آن میتوان به فستیوال موسیقی معاصر در اتریش (Glatt und Verkehrt) و همچنین فستیوال موسیقی تلفیقی Les Nuits du Monde در سوییس اشاره کرد.
ناشر موسیقی جاز
ای.سی.ام مخفف Edition of Contemporary Music، یک شرکت آلمانی ناشر موسیقی است که توسط مانفرد آیشر در سال ١٩٦٩ در شهر گرفلفینگ، حومه مونیخ بنیان نهاده شد.
ای.سی.ام بیشتر برای انتشارات مربوط به موسیقی جاز شناخته می‌شود، اگرچه این شرکت تاکنون طیف گسترده‌ای از موسیقی‌ها را منتشر کرده و هنرمندان همکار این شرکت غالبا از مرز میان گونه‌های موسیقی عبور کرده‌اند.
در کنار این آثار، مجموعه‌های موسوم به «سری‌های جدید ای.سی.ام» از دهه ١٩٨٠ عرضه می‌شوند که بیشتر دربردارنده موسیقی کلاسیک، موسیقی معاصر و موسیقی ملل هستند. شعار ای.سی.ام «زیباترین صدا بعد از سکوت» است که از گزارش مرور آثار ای.سی.ام در مجله کودا، نشریه کانادایی اختصاصی موسیقی جاز، در سال ١٩٧١ گرفته شده است.
سوال سینماژورنال: آیا ضبط آلبوم در آلمان یعنی جهانی شدن موسیقی ایرانی؟
سوال اینجاست که ضبط چنین آلبومهایی با حضور موزیسینهای ایرانی در دل اروپا چقدر میتواند اسباب جهانی شدن موسیقی ایرانی را فراهم آورد؟ اصلا چنین آلبومهایی چقدر در کشور مقصد طرفدار دارند که بخواهیم درباره جهانی شدن موسیقی مان به واسطه انتشار آنها صحبت کنیم؟
حتی اگر این نوع موسیقی جهانی هم بشود آیا میتوان آن را به عنوان مدلی از موسیقی موسوم به ایرانی که در داخل ایران هم مخاطب دارد به جهانیان عرضه کرد؟
در توانایی چهره هایی چون گلفام خیام و مونا مطبوع ریاحی شکی نیست اما آثاری که این موزیسینها با نام دونوازی تولید میکنند حتی در ایران هم مخاطب چندانی ندارد که حالا تهیه کننده ای پیدا شده و به فکر صادرات آنها افتاده.
صادرات هنری درباره محصولی رخ میدهد که قبل از همه در کشور مبدا مورد پسند مخاطبان باشد و متاسفانه آثار این هنرمندان علیرغم به کار آمدن برای دانشجویان رشته های هنری محبوب مخاطبان عام نیستند.
پس خودمان را فریب ندهیم و بیخود به شانتاژ این ماجرا نپردازیم که با ضبط یک آلبوم در آلمان کمک کرده ایم به جهانی شدن موسیقی.