“نفس” براي حفظ مخاطبانش نفس كم آورد

سینماژورنال: طولانی بودن بیش از حد زمان فیلم “نفس” که بالغ بر دو ساعت بود،  چند تکه بودن فیلم که آن را شبیه به سریالی اپیزودیک کرده بود، قاب بندی های تلویزیونی اثر، انیمیشنهای بی ارتباطی که در فیلم گنجانده شده بود، محدودیت لوکیشن تقریبا در تمامی فیلم، قرار دادن نماهای مختلف و البته ابتری از اتفاقات مختلف ارزشی از ورود امام به میهن تا عزاداری محرم باعث شد تقریبا از نیمه های فیلم به بعد مخاطبان کاخ جشنواره دچار خستگی شوند.

به گزارش سینماژورنال واکنش مخاطبان به این خستگی دو جور بود؛ برخی ترجیح دادند از همان نیمه های فیلم قید تماشای ادامه اثر را بزنند و از سالن خارج شوند و برخی نیز در سالن ماندند و کوشیدند ادامه فیلم را با دقت بیشتری دنبال کنند بلکه عنصری برای رهایی از این خستگی بیابند اما زهی خیال باطل.

“نفس” تا انتها ریتم ثابت و تلویزیونی خود را حفظ کرد تا یک عقبگرد آشکار برای کارگردانی باشد که فیلم قبلی اش به هر حال مورد توجه قرار گرفته بود. “نفس” در فرمت فعلی مناسب تبدیل شدن به سریالی تلویزیونی برای پخش از رسانه ملی است؛ بخصوص که عدم وابستگی مضمونی میان تکه های مختلف اثر باعث میشود مخاطب از هر کجا که وارد داستان شود چیز زیادی را از دست نداده باشد اما متاسفانه باید بگوییم این اثر در فرمت سینما حرف تازه ای برای گفتن ندارد به جز بازیگری کودک به نام ساره نورموسوی که خودش را به آب و آتش می زند که جلوی نیم دوجین بازیگر تئاتری سرشناسی که تیپهایی کلیشه ای مختلف را جلوی دوربین ایفا می کنند کم نیاورد و انصافا موفق هم عمل می کند…