سینماروزان: مدت‌هاست جای خالی رضا رویگری خواننده و بازیگرِ تئاتر، سینما و تلویزیون کشورمان احساس می‌شود و کمتر وی را در فیلمها و سریال‌ها می‌بینیم، یا بیراه نیست اگر بگوییم کلاً دیده نمی‌شود و کار نمی‌کند. مدت‌ها پیش هم اخبار متعددی مبنی بر سکته مغزی و بیماری‌اش منتشر شد که باعث شایعات بسیاری هم شده بود.
رویگری درباره آخرین وضعیت جسمی و روحی‌اش به «تسنیم» گفت: در حال حاضر تحت نظر دو پزشک هستم. فیزیوتراپی و آب درمانی انجام می‌دهم و تمرین می‌کنم تا کاملاً بتوانم سلامتی خودم را به دست بیاورم. هنوز کاملاً به اصطلاح خوبِ خوب نشده‌ام، اما خدا را شکر بسیار بهترم و وضعیتم رو به بهبود و امیدوارکننده است.
وی ضمن بیان اینکه در کل دوران بیماری‌اش در یک یا دو پروژه حضور داشته است، این بیماری را بهانه سینماگران خواند و گفت: متأسفانه این بیماری بهانه خوبی برای همکاران و دوستانمان شده بود تا برای بازی در فیلم یا سریالی دعوت به همکاری نکنند و فکر می‌کنم اگر کاملاً هم خوب بشوم، حتی در المپیک هم نفر اول بشوم، دوستان سینمایی‌مان طوری رفتار می‌کنند که به تو القا کنند نمی‌توانی کار کنی. چون با این القا راحت‌تر می‌توانند یک نقش را به آن کسی که دلشان می‌خواهد بدهند. به هر حال نیاز به بهانه‌ای دارند و این بیماری هم برایشان بهانه خوبیست، اما من تمام سعی‌ام را می‌کنم تا ان‌شاءالله هرچه سریع‌تر سلامتی کامل را به دست آورم، تا باز ببینم این دوستان کارگردان و تهیه‌کننده، برای همکاری نکردن بهانه‌ای دارند؟
خواننده آلبوم «کازابلانکا» در ادامه افزود: البته وضعیت روحی‌ام خراب‌تر از وضعیت جسمانی‌ام است، وضعیت جسمانی‌ام دارد بهتر می‌شود، اما از نظر روحی اصلاً حالم خوب نیست، چون من بازیگر را به ماهی تشبیه می‌کنم، وقتی ماهی را از آب بگیرید و به خشکی بیندازیدش چه حالی دارد؟ بازیگری هم که جلوی دوربین نباشد و بازی نکند حالش همین گونه است. ما مثل ماهی از آب گرفته هستیم.
وی همچنین در خصوص درآمد مالی این روزهایش گفت: در پروژه‌ای مشغول بازی نیستم تا از آن دستمزدی دریافت کنم و همچنین از جایی هم مبلغی دریافت نمی‌کنم، چون ما بازیگر‌ها بازنشستگی نداریم و اصولاً بعد از فوتمان بازنشسته می‌شویم، به همین دلیل حتی یک دینار از جایی به من پرداخت نمی‌شود و عملاً منبع درآمدی ندارم.
رویگری افزود: مثلاً برای برنامه‌ای دعوتت می‌کنند شرکت کنی و قرار است فلان مبلغ ناچیز هم پرداخت کنند، اما بعد برنامه می‌بینید از آن مبلغ اندک که خبری نیست هیچ، حتی آن مسئول برنامه دیگر اصلاً پیدایش نمی‌شود. آن هم در این وضعیت اقتصادی سختی که ما الان داریم، این اجاره‌خانه‌های بالا، هزینه‌های درمان سنگین، زندگی‌های دلاری و… واقعاً کار زشتی است حتی دستمزد یک نفر را ندهند.
صاحب آهنگ حماسی «ایران ایران» در ادامه عنوان کرد: چندوقت پیش بین آهنگ‌هایی که تا کنون برای ایران خوانده شده بود، جشنواره‌ای برگزار شد. در آن برنامه آهنگِ «ایران ایران» از نگاه مردم رتبه اوّل را کسب کرد، بعد اعلام کردند که فلان مبلغ به عنوان هدیه پرداخت می‌شود و فلان جوایز را می‌دهند، اما بعدش اصلاً خبری نشد و هیچ چیزی به من داده نشد و فقط منّتش برایم ماند.
بازیگر سریال «سالهای مشروطه» همچنین در مورد هزینه‌های درمانش گفت: تا الان ۹۹ درصد هزینه درمانم را خودم داده‌ام و نهاد‌هایی مثل بیمه هنرمندان و خانه سینما تاکنون هیچ کاری برایم انجام نداده‌اند. فقط خیلی وقت پیش یک نفر فکر می‌کنم از طرف خانه سینما مبلغ خیلی اندکی برای بیمارستانی که در آن بستری بودم آورده بود و پرداخت کرده بود، ولی مابقی هزینه‌ها تماماً از هزینه شخصی خودم است. حتی بیمه‌ام هم بیمه شخصی است، نه از طرف هنرمندان و…
بازیگر سریال «معراجی‌ها» در مورد پیگیری هنرمندان و مسئولان بیان کرد: در این مدت بیماری‌ام به جز تعداد اندکی از دوستانم کسی حالم را نپرسیده است! اصلاً نمی‌دانند کجا هستم و چه می‌کنم. مسئولان هم که انگار اصلاً و ابداً ما وجود نداشته‌ایم و کار کرده‌ایم، عین خیالشان نیست. ۴۰ سال صدا و چهره‌ام از طریق صداوسیما پخش شد، اما انگار کسی از مسئولان یادش نیست.
این بازیگر باسابقه سینما گفت: سینما بسیار بی‌رحم است و انگار خاصیت سینما همین فراموشی است و این بی‌مهری‌ها برای همه است. وی در ادامه ضمن تشکر از مردم گفت: اما مردم بسیار لطف دارند و محبت‌شان بی‌پایان است. گاهی اوقات به حدی باعشق حالم را می‌پرسند که شرمنده‌شان می‌شوم و معتقدم به مردممان بسیار بدهکاریم.
کیانِ ایرانی سریال «مختارنامه» در ادامه مطرح کرد: بعد از مختارنامه ممنوع‌الکار شدم، بدون آنکه نامه‌ای یا حکمی بدهند. فکر کنم اصولاً بدون آنکه هرگونه نامه یا حکمی به فرد بدهند و علتش را مطرح کنند، خیلی ناگهانی فردی را ممنوع الکار می‌کنند و طوری رفتار می‌کنند که خودت بفهمی ممنوع‌الکار شده‌ای. مثلاً با یک پروژه‌ای قرار است کار کنید، ناگهان به کارگردان یا تهیه‌کننده می‌گویند فلانی را از پروژه‌ات حذف کن. آنجا می‌فهمی که نامت در لیست سیاه رفته است.
این بازیگر در ادامه افزود: آن اوایل هنوز کمی شک داشتم که آیا واقعا ممنوع‌الکار شده‌ام یا مشکل دیگری وجود دارد، تا اینکه روزی فردی از مشاوران تلویزیون که در تدارک ساخت فیلمی هم بود، به من پیشنهاد بازی در فیلمش را داد ولی من بنا به دلایلی نتوانستم برایش بازی کنم، بعد از مدتی آن شخص به من گفت: «اگر در فیلم من بازی می‌کردی، حکم ممنوع‌الکاری‌ات را رفع می‌کردم.» وقتی این حرف را از وی شنیدم، مطمئن شدم که ممنوع‌الکار بوده‌ام و گمان و توهم یا شایعه نبوده است. البته الان نمی‌دانم شاید این حکم ممنوع‌الکاری رفع شده باشد، باز هم همچنان چیزی به من اطلاع نداده‌اند.
این بازیگر و خواننده با سابقه تئاتر، سینما و تلویزیون کشور افزود: من پول این آقایان را نمی‌خواهم، نه کمک می‌خواهم نه بیمه‌شان را می‌خواهم نه هیچ چیز دیگر، فقط بگذارند کارمان را بکنیم، ممنوع‌الکارمان نکنند، دستمزدمان را بدهند، مانع‌تراشی نکنند و… (حقّ‌مان را بدهند و ضایع نکنند) نمی‌خواهد کار خاصی برایمان انجام دهند.
وی به عنوان سخن پایانی گفت: حمایت، بهتر از تشییع است، از هنر و هنرمند حمایت کنیم تا هنرمند با غم و غصه از دنیا نرود. برای حمایت از هنرمندی که زنده است هیچ کاری نمی‌کنیم ولی برای تشییع‌اش دوان دوان می‌رویم. خب چه فایده‌ای دارد؟!
