سینماروزان: بهرام بهرامیان هفت سال بعد از تولید این روزها اکران کاملا محدود «پریناز» را در گروه هنروتجربه تجربه میکند؛ اکرانی که از فرط قلت سانس با عدم اکران فاصله زیادی ندارد.
بهرامیان که پیشتر هم در یادداشتی برای «سینماروزان»از عدم موافقت خود با شرایط فعلی اکران- درحالیکه دو سال قبل فیلم پروانه نمایش گرفته بود و حتی بنا بود هدایت فیلم آن را با داشتن سرگروه اکران کند-سخن گفته بود(اینجا را بخوانید) در نشستی مربوط به آغاز اکران «پریناز» همچنان از مخالفت خود با روند فعلی اکران این فیلم گفته است.
کارگردان فیلم «پریناز» گفت: زمان ساخت این فیلم جامعه التهابی درباره مسائل مطرح شده در این فیلم داشت که دستاویزی شد تا مشکلاتی را که به نیروهای سیاه (غیبی) ربط می‌دهیم مطرح کنیم و البته این التهاب در آن زمان بسیار آزاردهنده بود.
بهرام بهرامیان ادامه داد: طبق بررسی‌ها تصمیم گرفته شد که این قصه ساخته شود؛ قصه‌ای که هشت سال یا بیشتر توسط آدم‌های متفاوت یا در مکان‌های متفاوت نوشته شد و بسیار علاقه‌مند بودم که در سینما آن رابسازم چرا که از هر گونه فکر تکراری و از هر اندیشه‌ای که به من تهاجم کند و هر پلان تکراری که در فیلم دیگری دیده باشم پرهیز می‌کنم.
او با بیان اینکه تلاش میکند خود را به فیلمسازانی که کارهای جدید می‌سازند برساند، به فیلم «آل» اشاره و اظهار کرد: از فیلم سینمایی «آل» تا «پریناز» فاصله‌هایی وجود دارد و امیدوارم روح علی معلم بزرگ شاد باشد چرا که زمانی که فیلم «آل» را کار می‌کردم یا در زمان ساخت «پریناز» علی معلم همیشه من را راهنمایی می‌کرد و از راهنماییهای وی مدام استفاده کردم. در زمان ساخت فیلم سینمایی «آل» ساختار و اندیشه‌ای در ذهنم بود که همین ساختار «پریناز» هم شکل گرفت. در زمان ساخت فیلم سینمایی «آل» هم خرافات، ذهن مردی را به خود مشغول می‌کرد که از بحث اصلی زندگی دور شده بود. آن افکار بارور و به فیلم سینمایی «پریناز» تبدیل شد، اما این دو فیلم در ساختار بسیار با هم متفاوت هستند چرا که من سعی می‌کنم هر کارم با کار دیگر متفاوت باشد و با تأثیرگذاری بیشتری کار کنم.
او با اشاره به اینکه «من معتقد نیستم که شفادهنده‌ای در جامعه وجود دارد، اما معتقدم که شفاگیرنده در جهان وجود دارد»، افزود: در سالهای قبل شخصی وجود داشت به نام بهرام بهرامیان که فیلمسازی می‌کرد. در ابتدا سریال جدی «ساعت شنی» را ساخت که از نظر ساختاری امتیازاتی داشت. این شخص یک عنصر نامطلوب، مهاجم، منتقد و مدیربه‌هم‌زن است که نظم جامعه را تحت تأثیر قرار داد و بعد از ساخت «ساعت شنی» که عده‌ای می‌گویند بهترین سریال است، سه سال ممنوع‌الفعالیت شد و بعد از آن فیلم «پریناز» را ساخت که هر چه بود الان هم راضی به پخش آن نیستم در حالی که این فیلم برگرفته از منبع تفکر بود.
بهرامیان با اشاره به خاطره‌ای اظهار کرد: فیلم «پریناز» قرار بود در جشنواره حضور داشته باشد اما طبق شنیده‌ها یک نفر که جزو هیأت بازبینی بود سرنوشت «پریناز» را مشخص کرد. کسی که فیلم را می‌بیند و تصمیم می‌گیرد فیلم و فیلمساز این فیلم را یکجا آتش بزند و من هنوز هم منتظر هستم که این روزها این فیلم آتش بگیرد.
این کارگردان با اشاره به فیلم «آیینه شمعدون» اظهار کرد: این فیلم ۹۰ درصد فیلمبرداری شده بود اما آن را توقیف کردند و همچنان هم در حال توقیف است و نمی‌دانم چرا خبرنگاران و مسئولان سینما خودشان را به خواب زده‌اند؟ اگر اندیشه من قابل حصر شدن است و اگر اندیشه‌ای تولید می‌شود که هفت سال بعد قابل نمایش است یعنی ما خودمان را به خواب زده‌ایم. مسیر فیلم «پریناز» مسیری است که اغلب فیلمهای من آن را طی کرده‌اند اما به نظر من اگر فیلمی خوب نباشد قابل حصر شدن نیست و من به این نتیجه رسیده‌ام زمانی که فیلمی سانسور می‌شود، حتما یک فیلم خوب است.
او ادامه داد: چطور ممکن است یک فیلم پروانه نمایش بگیرد اما توقیف شود؟ چرا به من پروانه کارهایی را می‌دهید که بعد توقیف شود؟ سرنوشت بهرام بهرامیان ۱۱ سال بیکاری است. من از زمان «ساعت شنی» به کرات خودم را تغییر دادم و همیشه معتقدم فیلمساز باید حرف جامعه و سیاست‌مداران را گوش بدهد و فیلم بسازد اما من همان‌ها را می‌سازم و همان‌ها توقیف می‌شود.
بهرامیان بیان کرد: فیلم سینمایی «پریناز» سه بار تصحیح شد اما از نظر محتوایی این فیلم با فیلم اصلی خود فاصله چندانی ندارد. من اسم این را سانسور نمی‌گذارم و معتقدم که این فیلم نیاز به تصحیح اندیشه داشته است.
