باران کوثری در تازه‌ترین گفتگویش بیان داشت⇐ابایی ندارم از اینکه بگویم کار سیاسی انجام می‌دهم!!/من که به روحانی رأی دادم می‌توانم نقدش کنم/مردم دیدن «عصبانی نیستم» را مطالبه می‌کنند

سینماروزان: باران کوثری بازیگری که به تأسی از مادرش، سمپاتی قابل توجهی با جریان موسوم به اصلاح‌طلبی داشته و در انتخابات۹۶ هم حامی حسن روحانی بود در ماههای اخیر از طریق صفحه اجتماعیش نقدهایی را متوجه دولت کرده؛ نقدهایی که موجب شده بسیاری از او بپرسند این نقدها چه سنخیتی دارد با آن حمایت و شعار «تا ۱۴۰۰ با روحانی»؟؟

باران با اشاره به اینکه چون به روحانی رأی داده باید بتواند نقدش کند به بهناز شیربانی در «شرق» گفت: درنهایت فکر می‌کنم انگار دیگر نقد را برنمی‌تابیم، مثلا در فضای مجازی متهم می‌شوی به اینکه به دولت رأی دادی، پس چرا آن را نقد می‌کنی؟ اتفاقا من که رأی دادم می‌توانم نقد کنم. اصولا نقد به معنای این است كه چیزی را از ریشه می‌زنی یا سیاه‌نمایی می‌کنی!؟ هیچ‌کس فکر نمی‌کند این نقد می‌تواند نیت خوب و دلسوزی پشتش باشد.

کوثری ادامه داد: به نظرم مثل هر چیز دیگری که در این جامعه قرار است به‌نفع اکثریت باشد، وقتی با دلسوزی قرار باشد مسائلی حل شود، سریع به آن انگ می‌زنند و مسئله را سیاسی می‌کنند. فکر می‌کنم وقتی هر حرکت اجتماعی یا مدنی به‌عنوان حرکت سیاسی شناخته می‌شود، به سینما هم تسری پیدا می‌کند. طبعا فیلم اجتماعی- سیاسی شناخته می‌شود و هر نقد اجتماعی، موضوع‌گیری سیاسی تعبیر می‌شود. من به‌عنوان کسی که علاقه‌مند به سینمای اجتماعی هستم و خودم را بازیگر فیلم‌های اجتماعی می‌دانم، ابایی ندارم از اینکه بگویم کار سیاسی انجام می‌دهم. اگر این کار من به‌عنوان کار سیاسی تعبیر می‌شود! کاری که به نظرم درست است را انجام می‌دهم.

باران کوثری افزود: ولی فکر می‌کنم به‌هرحال تا وقتی این تعابیر اتفاق می‌افتد، کار ما سخت است، معنی‌اش این است که سینماگران اجتماعی عقب نمی‌کشند چون فکر می‌کنم در سینمای ما هر‌وقت این سینماگران بیشتر تحت فشار قرار گرفته‌اند، اتفاقا فیلم‌های مهم‌تر ساخته شده است. این بحث را ارجاع می‌دهم به جمله فیلم قصه‌ها که می‌گوید؛ هیچ فیلمی تا ابد در کمد نمی‌ماند. بالاخره دیده می‌شوند. ضمن اینکه سینما بخشی از ضرورت زندگی مردم شده است. مردم الان دیدن «عصبانی نیستم» را مطالبه می‌کنند. این نیست که فیلم را چند سال نشان نمی‌دهیم، مردم یادشان می‌رود. مردم هنوز پیگیر دیدن فیلم‌های توقیف‌شده هستند، هنوز پیگیر «آشغال‌های دوست‌داشتنی» هستند، همچنان می‌خواهند «خانه پدری» را روی پرده ببینند.