سینماروزان: «کجاست بقالی که بگوید ماست من ترش است» مصداق بارز حرفهای برخی سینماگرانی است که وقتی در بزنگاه پاسخگویی درباره ایرادات محصولاتشان قرار میگیرند یا ایرادات را قبول نمی‌کنند یا آن که میکوشند با گسترده کردن دامنه ایرادات، آنها را جهانشمول بدانند!!
رامتین لوافی کارگردانی که هشت سال بعد از «برلین منفی هفت» که در سال ۸۹(زمانی که دلار نهایتا ۱۱۰۰ تومان بود) با حمایت ۲٫۵میلیاردی موسسه رسانه های تصویری تولید شد ولی در اکران ۱۰۰ میلیون هم نفروخت(اینجا را ببینید) به تازگی فیلمی به نام «هت تریک» را روی پرده دارد در گفتگویی با «اعتماد» با رد کردن معضل فیلمنامه نویسی در ایران آن را معضلی جهانی دانسته است.
لوافی میگوید: اين بحث را به كرات در ميان اهالي سينما مي‌شنوم كه معضل سينماي ايران فيلمنامه است. اما من قبول ندارم چون معتقدم معضل سينماي جهان فيلمنامه است.
این کارگردان ادامه میدهد: همين امسال در بين كل فيلم‌هاي هاليوود كه بودجه ساليانه توليد فيلم‌هاي‌شان سرسام‌آور است و بازار و ماركتينگ فيلم‌هاي‌شان از آفريقا، آلاسكا و امريكاي لاتين و استراليا گسترده شده مگر چند فيلمنامه شگفت‌انگيز در ميان فيلم‌هاي‌شان وجود داشته؟ از چهار هزار فيلم توليد شده، در نهايت با چهار يا پنج فيلمنامه خوب مواجه مي‌شويم كه ما را متحير و ميخكوب مي‌كنند.
رامتین لوافی خاطرنشان میسازد: متاسفانه بايد بگويم كه در سينماي امريكا با حجم انبوهي از فيلمنامه‌هاي بد مواجه هستيم كه از بد بودن اين فيلمنامه‌ها بايد شگفت‌زده شد. البته معتقدم در دهه چهل و پنجاه ميلادي سينماي هاليوود فيلمنامه‌هاي بكري داشت اما به مرور و به دليل چند اتفاق دچار اين افت شد. پس تنها در ايران با مشكل فيلمنامه مواجه نيستيم.
