پرسشهای یک رسانه اصولگرا از معاون منابع سازمان⇐این “سینمای امید” چیست که این قدر تبلیغش را میکنید؟/آیا تجهیز پارکها و آمفی تئاترها جای خالی سالنهای استاندارد را پر میکند؟؟؟/چرا از ماجرای هزینه ای هنگفت که صرف “سینمای سیار” کردند درس نمی گیرید؟!/آیا بهتر نیست بودجه توسعه ناوگان سینمایی را صرف احداث سالن‌هایی مدرن کنید که حداقل تا ۵۰ سال آینده بتوانند ظرفیت سینمای ایران را بیمه کنند؟
سینماروزان: یادمان نمیرود که در دوران رییس معزول سینما تلاشهای فراوانی شد برای تبلیغ بر سر واردات سینماسیار به ایران! آن رییس رفت و دو رییس بعدش آمدند و اخیرا تلاشهایی شده برای تبلیغ بر سر “سینمای امید”!
روزنامه اصولگرای “جوان” با زیر ذره بین بردن این طرح هم سوالاتی را پیرامونش طرح کرده و هم پیشنهادی را پیش روی سازمان قرار داده.
متن تحلیل “جوان” را بخوانید:
در هفته‌های اخیر رمضانعلی حیدری خلیلی معاونت توسعه مدیریت و منابع سازمان سینمایی تلاشهایی برای عقد قرارداد‌های استانی برای طرحی به نام «سینما امید» انجام داده است.
دقیقاً شرح نداده‌اند که سینمای امید چیست و چه کارکردی دارد. جایی از تجهیز مجتمع‌های فرهنگی شهرستان‌ها برای اکران فیلم گفته‌اند و جایی دیگر از تجهیز پارک برای شهر‌های بی‌سینما به همین منظور حرف زده‌اند و در جایی نیز از تجهیز آمفی‌تئاتر‌ها برای اکران فیلم سخن گفته‌اند.
تبلیغات سازمان سینمایی حول «سینماامید» بیش از هر چیز یادآور تبلیغات رئیس اسبق سازمان سینمایی حول «سینماسیار» است. اینکه عاقبت سینمای سیار چه شد و به رغم هزینه‌هایی که برای واردات آن کردند چقدر به توسعه ظرفیت سینما و سینمارو کمک کرد نامعلوم است. چرا از آن ماجرا درس نمی گیرند؟
حالا هم جز خبر امضای پروتکل‌های متعدد میان معاون منابع سازمان و مقامات استانی برای اجرای «سینماامید» هیچ خروجی مشهودی از این طرح ارائه نمی‌شود. چرا؟
توسعه ناوگان سینمایی کشور یک مسیر کاملاً سرراست و مستقیم دارد و آن هم ساخت سالنهای مدرن یا بازسازی سالنهای مستعمل است. در جای جای ایران و به خصوص شهر‌های دورافتاده کم نداریم سینما‌های سوخته یا مستعملی که بازسازی حساب شده آن‌ها ورای کمک به افزایش ظرفیت اکران می‌تواند کارکرد اشتغالزایی هم داشته باشد. این روشی است که حوزه هنری به عنوان مالک صد‌ها سینمای فرسوده شهرستان‌ها در حال پیمودنش است.
آیا بهتر نیست سازمان سینمایی هم بودجه توسعه ناوگان سینمایی را صرف احداث یا بازسازی سالن‌هایی کند که حداقل تا ۵۰ سال آینده بتوانند ظرفیت سینمای ایران را بیمه کنند؟ لازم هم نیست برای بالا بردن بیلان به دنبال سالن‌سازی در همه جای ایران بود.
همین که سازمان سینمایی بتواند تا پایان دوره خویش چند پردیس سینمایی مدرن در نقاطی محروم همچون سیستان و بلوچستان یا کهگیلویه و بویراحمد ایجاد کند کافی است.
این روند اگر پیگیری شود استارت مسیری است که با ادامه یافتن توسط رؤسای آینده سازمان سینمایی چشم‌اندازی امیدبخش را پیش روی صنعت سینمای ایران قرار می‌دهد.
معنای واقعی سینمای امید هم همین گونه است که محقق می‌شود. ایرانیان در همه جای ایران نیازمند پردیس‌های سینمایی مدرن و باکیفیت هستند و نباید با تغییر صورت مسئله و رفتن سراغ سینماسیار یا نمایش فیلم در سالنهای غیراستاندارد حسرت فیلم دیدن در سالنهای استاندارد را از ایرانیان گرفت. اگر به دنبال بالا بردن آمار سینمارو‌ها هستیم یک راه داریم؛ ایجاد سالنهای مدرن و درجه یک در تمام ایران ضمن اینکه سینمای امید قرار بود در محتوای آثار به چشم بیاید ولی الان صرفاً پیگیری این واژه به سخت‌افزار سینمایی محدود شده است.