صنف سینمای ایران به چنین آزادگانی نیاز وافر دارد⇐درود بر شرف آن بانوی فیلم اولی که قید سیمرغ و جایزه نقدی را زد و برای پرهیز از ریاکاری به اختتامیه نرفت

سینماروزان: در اختتامیه جشنواره فیلم فجر تقریبا تمامی سیمرغ بگیران از نوید محمدزاده و هومن بهمنش تا علیرضا علویان، وحید جلیلوند،مریلا زارعی، علیرضا داوودنژاد و محسن تنابنده در قراری که به نظر می رسید از قبل پیش بینی شده بود به تعریف و تمجید از هیأت داوران فجر پرداختند.

به گزارش سینماروزان این تعریف و تمجیدهای متظاهرانه را که بگذاریم کنار نقدهای مختلفی که بعد از انتشار فهرست کاندیداها از سوی سینماگران نثار هیأت داوران شد خیلی چیزها دستگیرمان می شود و در رأس آنها اینکه برای اغلب سینماگران ایرانی، صنف فقط زمانی معنا دارد که منفعت شخصی آنها را به خطر نیندازد.

سینماگران ما متأسفانه فقط زمانی زبان به اعتراض می گشایند که منفعت شخصی شان به خطر می افتد و در این بین اگر خطری متوجه همصنفانشان باشد کمتر سینماگری پیدا می شود که با وی همراهی کند.

همین است که به راحتی می شود تعدادی سیمرغ بگیر را با یک قرار قبلی به خط کرد تا به تعریفهای گل درشت از هیأت داوران جشنواره بپردازند.

در این بین فقط مسعود سلامی و محسن نصراللهی و منیر قیدی بودند که قید جایزه را زدند و با انصراف از داوری آثارشان معنای واقعی صنف را به سینمای ایران نشان دادند.

یک بانوی فیلم اولی به نام منیر قیدی حتی یک گام هم به پیش رفت و در شرایطی که نامش در فهرست برندگان سیمرغ بود اصلا به اختتامیه نرفت و هیچ نماینده ای را هم برای دریافت سیمرغش نفرستاد تا به آنها که بی توجه به تناقضات فهرست کاندیداها به گونه ای اغراق آمیز به تعریف و تمجید هیأت داوران پرداختند نشان دهد لذت این چند ده میلیون جایزه و آن سیمرغ بیشتر از چند ساعت نیست و در نهایت آنچه می ماند واکنش آدمیان به رفتارهای غلطی است که نثار همنوع می شود.