1

پرسشهای مدیرعامل اسبق مرکز گسترش⇐ وحید جليلوند که در صدا وسيما تربيت یافته چرا در ونیز کلمه‌ای درباره مسلمانان میانمار سخن نگفت؟/مگر نه اینکه ایشان در صداوسیما بارها شنوندگان را به یاد مظلومان کربلا انداخت پس چرا در ونیز کلمه‌ای درباره مظلومان میانمار حرف نزد؟/آقاي جليلوند! آيا اشاره به كشتار ظالمانه مسلمانان در ميانمار نمي‌توانست آغاز ورود به انسانيت يك فيلمساز باشد؟!

سینماروزان: وحید جلیلوند هرچند نتوانست فیلم اخیرش «بدون تاریخ بدون امضاء» را در بخش اصلی جشنواره ونیز به نمایش درآورد اما حضور فیلمش در بخش جنبی «افقها» همراه شد با جایزه بهترین کارگردانی.

به گزارش سینماروزان کسب این جایزه با توجه به عقبه ای که از جلیلوند در اجرای برنامه های مذهبی در صداوسیما دیده شده بود این انتظار را ایجاد میکرد او به هنگام دریافت جایزه نقبی هم بزند به ماجرای کشتار مسلمانان در میانمار اما جلیلوند کلمه ای در این باره سخن نگفت و صرفا به بیان شعاری درباره وجه انسان سازی سینما بسنده کرد.

شفیع آقامحمدیان مدیرعامل اسبق مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی در یادداشتی از بی تفاوتی جشن مستندسازان خانه سینما به کشتار مسلمانان میانمار آغاز کرده و سپس  به انتقاد از جلیلوند پرداخته که محصول تربیت صداوسیماست و بارها در برنامه های مذهبی رسانه ملی از مظلومیت عاشوراییان گفته اما در بزنگاهی مهم به سادگی از کنار اظهارنظری درباره مسلمان سرباز زده است.

متن یادداشت شفیع آقامحمدیان را بخوانید:

هيس! ونیز جاي فریاد از درد مسلمانان جهان نيست

جشن مستند مستقل خانه سينما با سبك جديدي در برگزاري به پايان رسيد. از چند فيلمساز تقدير شد. در كنار تقديرشوندگان خانمي با ويلن آهنگ دلخواه خود و ديگران را با سراندن ارشه روي سيم‌ها مي‌نواخت. جوايزي به سازندگان برتر اهدا شد. مستندسازان خود مدعي‌اند كه واقعيت‌ها و در نهايت حقايق مكشوف را به تصوير مي‌كشند. پس جشنواره نيز مي‌بايست با نگاهي به واقعيت‌ها به مدعيان اين چنيني جوايزي اهدا بكند. در اين جشن به اهميت تحقيق و پژوهش اشارت ويژه شد و به افراد پژوهشگر جوايزي اهدا كرد.

اما با فراموشي يك واقعيت بزرگ ثابت كرد كه اين جشن از درون، در‌ها را به روي واقعيت و حقيقت بسته و از درون تهي است. اين واقعيت و اين اتفاق بزرگ كه دل هر انساني را به درد مي‌آورد اتفاقي جز كشتار مسلمانان بي‌دفاع روهينگيايي ميانمار نيست كه متأسفانه در اين جشن حتي به يك كلمه ياد نشد. اتفاقي كه براي مستندسازان مي‌بایست از اهميت والايي برخوردار باشد.
افسوس و صد افسوس. جشنواره ونيز جايزه بهترين كارگرداني را به وحيد جليلوند و بهترين بازيگر را به نويد محمدزاده ارائه كرد. خبر بسيار خوشحال‌كننده و غرور‌آفرين است.
اما سؤال؟
وحید جليلوند مگر در صدا وسيما تربيت نيافته و مگر در برنامه‌هاي مذهبي بارها كلامش به نام‌هاي ائمه متبرك دل هر شنونده‌اي را با ياد كربلا و كربلاييان به درد نياورده است؟!
جليلوند همزمان با دريافت جايزه به حاضرين در جشنواره و به شنوندگان مي‌گويد: «دعا كنيد سينما قبل از اينكه از ما فيلمساز بسازد، يك انسان بسازد.»

 آقاي جليلوند! آيا اشاره به كشتار ظالمانه مسلمانان در ميانمار نمي‌توانست آغاز ورود به انسانيت يك فيلمساز باشد؟! جشنواره ونيز بهترين صحنه در برابر فيلمسازان بنام جهان بود كه مي‌توانستيد دل خدا را به دست بياوريد و از مظلومان دلجويي كنيد و وحشي‌گري بوداييان و حاميان‌شان را به جهانيان و يا لااقل به فيلمسازاني كه مي‌خواهند به انسانيت فكر كنند برسانيد.

مي‌دانم جو حاكم بر چنين جشنواره‌هايي فرصت را از دست آدم‌ها مي‌گيرد حتي فيلمساز انساني مثل شما. اما قبول كنيم فرصت مغتنم را از دست داديد.