سبقت حوزه از فارابی!؟؟
سینماروزان/روح‌الله حسینی : جشنواره چهلم فیلم فجر با درخشش آثاری ارگانی همچون “موقعیت مهدی”، “هناس” و”دسته دختران” روبرو بود و درعین حال آثاری همچون “خائن کشی” و “علفزار” را هم داشت که ظاهرا غیرارگانی بودند ولی از منظر کیفی، قابل قبول بودند.
هرچند از سیمافیلم تا بنیاد روایت و تصویرشهر در جشنواره ولو به صورت اشتراکی، نماینده داشتند ولی در میان ارگان‌های حاضر در فجر چهلم ردپای دو ارگان پررنگتر بود؛ یکی فارابی و دیگری حوزه هنری.
فارابی با پنج فیلم “بیرو”، “لایه های دروغ”، “بدون قرار قبلی”، “نگهبان شب”، “شادروان” و “دسته دختران” در جشنواره بود که دو فیلم آخر با شراکت حوزه تولید شده بود.
حوزه هنری چهار فیلم “هناس”، “شادروان”، “ضد” و “دسته دختران” را در فجر چهلم داشت که دو فیلم از این میان یعنی “شادروان” و “دسته دختران” به صورت شراکتی با فارابی تولید شده بود.
اگر بخواهیم کارنامه فارابی را در فجر چهلم ارزیابی کنیم باید بگوییم تنها آثار قابل تحمل این ارگان که سوت وکف در کاخ جشنواره را به دنبال نداشتند همین دو فیلمی بودند که حوزه هنری یک پای آنها بود.
درست است که داوری‌های فجر چهلم به سمت فارابی غش کرد ولی واقعیت آن است که آثار حوزه با همه نواقص، یک سر و گردن بالاتر از آثار فارابی بودند.
نه فقط “دسته دختران” و “شادروان” که اولی یک بیگ‌پروداکشن جنگی و حتی در جلوه‌های سینمایی جلوتر از آثار افرادی مثل درویش و حاتمی‌کیا بود و دومی یک کمدی لوباجت نشاط‌آور، بسیار استانداردتر از آثاری مثل “بیرو” و “لایه های دروغ” و “بدون قرار قبلی”، بلکه دو فیلم دیگر حوزه نیز آثاری خوش‌فرم‌تر از لااقل نیمی از آثار بخش مسابقه بودند.
چه “ضد” که حتی با همان نگاه تلویزیونی، بسیار تکلیف‌روشن‌تر از “بیرو” یا “لایه‌های دروغ” مضمونی مرتبط با کشمیری داشت چه “هناس” که از منظر متن و اجرا یکی از روان‌ترین آثار استراتژیک این سالهاست، کیفیت کاری که حوزه کرده به مراتب موجه‌تر از تولیدات فارابی است.
یک ویژگی کار حوزه در کارهای غیرشراکتی این بود که بر روی افرادی مثل حسین دارابی سرمایه گذاری کرد که بی علاقمندی به قرارگیری در وسط لحاف، کاری را که بدان اعتقاد دارند، انجام می‌دهند.
همین “هناس” را که با زبان تصویر و بی حداقل سیاسی‌کاری، داستان زندگی داریوش رضایی نژاد را روایت می‌کرد بگذارید کنار “بدون قرار قبلی” که سازندگانش علاقه زیادی داشتند که با داستانی دمده، هم نگاه به چپ داشته باشند و هم از راست دلبری کنند.
آنچه “هناس” را- که اتفاقا بازیگرش، کارگردان “بدون قرار قبلی” بود- قابل تامل کرد اینکه اولا وقایع تاریخی را درست و بی دخالت اله‌مان‌های مطلوب سیاست‌بازان، روایت کرد و دوم اینکه بدون حرافی موسوم در آثار تلویزیونی و با زبان سینما، تصویری ارائه داد از آنچه بر داریوش رضایی‌نژاد تا قبل از ترور رفت.
تفاوت در همین جاست؛ حوزه تکلیفش را با پروژه‌ها مشخص کرد و سراغ افرادی رفت که به غیر از رزومه تکنیکی شفاف، یکدل و یکرنگند در پرداختن به مضامین مدنظر ولی فارابی بر پروژه‌هایی انرژی گذاشت که سازندگان آنها فارغ از کیفیت مخدوش آثار قبلی، کمتر یکرنگند یعنی قلبا معتقد به سفارش نیستند ولی هم سفارش را روی هوا میزنند و هم در موقعیتی ابزورد، در نشست فیلم، مدعی استقلال!! و غیرارگانی بودن می‌شوند.
فارابی در دوره جدید فعالیت خود چاره ای ندارد که بر متخصصانی یکدل سرمایه گذاری کند؛ افرادی که هم از نظر تکنیکی، کارنامه روشن دارند و از آن مهمتر دنبال راهنمای چپ و گردش به راست نیستند. این، کاریست که حوزه کرد و نتیجه اش را هم گرفت.
