زین‌العابدین و یک غفلت کمرشکن در فارابی
سینماروزان/حامد مظفری: مجید زین العابدین که سال قبل به مدیریت فارابی رسیده است میراث کم کاری های فراوانی است که نه به یک مدیریت بلکه به مدیریت غلط لااقل ده سال اخیر فارابی ربط دارد.
اول از همه مشکل انبوه تولیدات سالانه فارابی است که انگار فقط تولید می‌شوند و اغلب نه در هنگام تولید و نه اکران هیچ پیوست هوشمندانه ای برای تبلیغات و اطلاع رسانی ندارند.
تولیدات اکران شده منتسب به فارابی در همین دو سال اخیر را که مرور کنیم به غیر از “کت چرمی” که توانست به لطف حضور جواد عزتی و البته جاه طلبی تهیه کننده خود شرایط تبلیغاتی موثری داشته و فروش منطقی را تجربه کند، مابقی تولیدات فارابی یا اصلا به اکران نرسیده و مستقیم از پلتفرم و تلویزیون سربرآورده اند یا آن که جزو آثار کم فروش گیشه ها بوده اند.
اینکه چرا طی سالیان در فارابی هیچ مدیریت تبلیغات و اطلاع‌رسانی حرفه‌ای برای محصولات، تربیت نشده ربطی به زین العابدین ندارد ولی حالا که زین العابدين، مدیر فارابی است و خوشبختانه تجربه کار فرهنگی داشته، باید خیلی زود در حیطه روابط عمومی و تبلیغات به انسجام واحد برسد. این روال غلط سالیان قبل که بودجه تبلیغات تک‌تک تولیدات را مستقیما به تهیه‌کننده حقیقی میدادند،روال غلطی است که صددرصد باید اصلاح گردد.
فارابی در دوران غلبه رسانه های موثر مجازی، بیش از آن که به انتشار مجله و برگزاری جشنواره، نیاز داشته باشد، نیازمند پیوست تبلیغاتی برای تولیدات خویش است و خلاء همین پیوست است که باعث شده تولیداتی مرتبط با فارابی-مثل آپاراتچی و آسمان غرب و پرویزخان- که اکران نوروز هم داشتند نتوانند سهم خود را از گیشه‌ها بگیرند به خصوص که در این میان یک فیلم جنگی خوش ساخت به نام آسمان غرب هم بود که در صورت برنامه ریزی تبلیغاتی مناسب از سوی فارابی،می‌توانست به مراتب بهتر دیده شود.
اگر فارابی با همین دست فرمان بخواهد مابقی فیلم‌های خود را هم راهی اکران۱۴۰۳ کند بعید است آثارش حتی به اندازه اکران نوروز هم مخاطب داشته باشند چون به تدریج حجم فیلم‌های روی پرده بیشتر شده و رقابت، به مراتب دشوارتر.
ترمیم این روال غلط نباید کار دشواری باشد. این تلقی از روابط عمومی که فقط باید اخبار رسمی تولیدات را منتشر کرد و هیچ نقشی در مهندسی تبلیغات آثار روی پرده نداشت، بیش از حد متحجرانه است. همین حالا ارگان‌های فرهنگی دیگری هم در حال تولید فیلم هستند که خوب دریافته اند چگونه مخاطبان را متوجه محصولات خویش کنند. نمونه اش حوزه هنری که به غیر از درپیش گرفتن رویه واحد اطلاع رسانی حتی یک برنامه سینمایی در تلویزیون داشته که با وجود همه انتقادات، باز هم می‌تواند هرازگاه دست بگذارد بر نقاط مبهم اکران.
مجید زین العابدین قطعا کار تولید محصولات را در فارابی ادامه خواهد داد -که آن هم خود نیازمند استفاده از افراد حرفه ای برای تولید است و نه نورسان صرفا علاقمند- ولی بدترین تولید را میتوان با فعل هوشمندانه رسانه ای، برای یک قدم هم که شده در اکران ارتقا داد تا این همه پول،خرج نشود و اصلا مخاطب نفهمد که گاهی فیلم‌های خوبی هم در فارابی تولید می‌شود. از زین العابدین انتظار می‌رود این غفلت سالیان را بهبود بخشد.
