حرفهای قابل تامل منوچهر محمدی تهیه‌کننده پیشکسوت⇐همه چیز در کماست و ارشاد دربرابر ضرر و زیان کرونایی سینماداران سکوت اختیار کرده!/اگر برای حل زیان کرونایی سینماداران فکری نشود تعدادی از سینماها تعطیل شده، کارکنان آنها بیکار خواهند شد و درنهایت رابطه جامعه سینمایی و دولت تیره‌تر از قبل خواهد شد!/ چرا جشنواره جهانی(؟) فجر را تعطیل نمیکنند تا منابع میلیاردیش صرف جبران ضرر کرونایی سینماداران شود؟؟
سینماروزان: منوچهر محمدی تهیه کننده پیشکسوت سینما با انتقاد از انفعال در ارشاد در مساله زیان وارده به سینماداران در نتیجه تعطیلی کرونایی سینماها، پیشنهاد تعطیلی جشنواره موسوم به جهانی فجر و استفاده از منابع میلیاردیش جهت جبران خسارت هنگفت سینماداران را داد.
تهیه‌کننده فیلم‌های «مارمولک»، «ارتفاع پست» و «طلا و مس» درباره ضررهای وارد شده به مشاغل به طور اختصاصی درباره سینماها به ایسنا گفت: سال ۹۸، از جنبه‌های مختلف سال خیلی خوبی برای سینمای ایران نبود و اهالی سینما بویژه کسانی که صاحب سالن هستند به امید سال ۹۹ و نوروز بودند که متاسفانه با این اتفاق روبرو شدند. اگر بخواهیم روی اعداد و ارقام صحبت کنیم باید بگویم فارغ از اینکه سینماها دایر باشند یا تعطیل، هر صندلی به طور متوسط بین ۲ هزار تا ۲۵۰۰ تومان برای صاحب سالن هزینه می‌برد که شامل هزینه‌های مربوط به پرسنل، حقوق، بیمه، شارژ و سایر هزینه‌هاست. چنین عددی را اگر در تعداد صندلی‌های مجموعه ضرب کنیم به راحتی متوجه می‌شویم که حتی اگر نخواهیم دست به تعدیل نیرو بزنیم، با چه رقم‌هایی مواجه هستیم. البته تا جایی که من خبر دارم اکثر سینماداران نه تنها تعدیل نیرو نکردند، بلکه حقوق اسفند را به‌رغم مضیقه شدیدی که وجود داشته پرداخت می‌کنند، آن هم در شرایطی که این حقوق اسفند شامل عیدی و پاداش سنوات و در واقع معادل چهار ماه حقوق است و فشار سنگین به صاحبان سینماها وارد می‌کند.
این سینمادار یادآور شد: در سال‌های گذشته وقتی حوادث و بلایای طبیعی نازل شدند، دولت بلافاصله در حوزه‌های مختلف وارد عمل شد و حداقل یک کمیته ویژه تشکیل می‌داد تا بر اساس آن ضرر و زیانی که مثلا به بخش‌های کشاورزی و صنعت وارد شده را جبران کند؛ بخشی از این کمک به شکل پرداخت نقدی بود، بخشی به شکل پرداخت وام با سود بانکی اندک و بخشی هم کمک‌های دیگر. در این اتفاق اخیر آن‌طور که از شواهد و قراین برمی‌آید به احتمال بسیار زیاد تا اواخر فروردین همچنان ماجرا ادامه‌دار است و این دو ماه که برای صاحبان سینماها محل تامین کسری هزینه‌های ماه‌های آینده مثل محرم و صفر و ماه رمضان هم بود، از دست می‌رود. این شرایط یکی از اتفاقات نادر و سخت سینماست و اگر دولت به کمک سینماداران نیاید مشکلات عدیده‌ای را می‌توان پیش‌بینی کرد از جمله اینکه برخی سالن‌ها تصمیم بگیرند طور کامل تعطیل شوند که با توجه به ناوگان کوچک سینمای ایران ضرر بزرگی به صنعت سینمای کشور وارد خواهد شد.
او گفت: اتفاق دیگر ممکن است تعدیل نیرو باشد و در شرایطی که کشور ما هم با تورم بالا و هم رکود سنگین و بیکاری فزاینده مواجه است، اقدام خوبی نخواهد بود پس لازم است دولت چاره‌اندیشی کند. توصیه من این است که دولت بخصوص وزارت ارشاد هر چه سریعتر در روزهای باقیمانده سال تصمیم جدی بگیرد. یکی از کارهایی که می‌تواند انجام دهد حداقل این است که با توجه به تاخیر در تغییر زمان جشنواره جهانی فیلم فجر، منابع میلیاردی که برای آن جشنواره بوده را به جبران ضرر و زیان این بخش اختصاص دهند. چه اشکالی دارد یک سال جشنواره را با توجه به این شرایط برگزار نکنیم و منابعش را به “اساس” سینما و حفظ آن اختصاص دهیم؟
منوچهر محمدی گفت: نکته بعدی این است که اکران زمستان که شامل بهمن و اسفند می‌شد عملاً از بین رفته و اکران عید هم به طریق اولی از بین می‌رود. اگر این ماجرا ادامه پیدا کند احتیاج است که حداقل با صنف‌های مرتبط مثل تهیه‌کنندگان، پخش کنندگان و سینماداران جلساتی برگزار شود تا چاره اندیشی صورت گیرد وگرنه با یک آشفتگی در این زمینه مواجه خواهیم شد و مشکلاتی بروز خواهد کرد که حل آن به نظرم پیچیده خواهد بود. اصلا برای من اسباب تعجب است که در این روزها ارشاد در یک سکوت و سکون به سر می‌برد و انگار هیچ فعالیتی در آن نیست. در حالی که قاعدتا می‌توانستند در این مورد جلساتی را تشکیل دهد که لزوما به این معنا نیست به شکل فیزیکی باشد ولی باید زودتر چاره‌اندیشی شود.
او با اشاره به تعدد آراء و سلایق در سینما تاکید کرد: فکر می‌کنم دوران پساکرونا، مجموعه‌ای از اختلافات و مشکلات را در سینما به وجود آورد که خودش داستان مفصلی خواهد بود.
محمدی در بخشی دیگر از صحبت‌های خود ادامه داد: نکته مهم دیگر این است که بالاخره این ویروس از ایران خواهد رفت و اعلام می‌کنند بازگشایی سینماها اشکالی ندارد، ولی چگونه باید اعتمادی را برای مخاطب ایجاد کرد که مجدداً به سینماها برگردد؟ چون مطمئنا تا وقتی مردم به درجه‌ای از اعتماد روحی و روانی نرسند، سینماها باید با حداقل ظرفیت شروع به کار کنند و این باز هم خودش یک ضرر است، براین اساس دامنه این ضرر و زیان را باید تقسیم بندی کنیم و برای هر دوره‌ای از این تقسیم بندی هم برنامه، هم راهکار و هم روش‌های خاصی طراحی کنیم. مثلاً اگر وظایفی برعهده سالن‌دارهاست از نظر ایمنی و مسائل بهداشتی اقدام شود اما به نظرم همه چیز در یک سکوت و سکون غیرقابل باور رفته و این‌ها چیزی نیست که برعهده وزارت بهداشت بگذاریم، اساساً حوزه تخصصی وزارت بهداشت نیست که برای سینما و وضعیت اکران آینده تصمیم بگیرد بلکه باید در یک ترکیب صنفی و دولتی بررسی شود.
وی در پاسخ به اینکه آیا مانند آنچه در ایتالیا در پیش گرفته شده و سینماها با رعایت تمهیداتی مثل کم کردن مخاطب همچنان باز هستند، نمی‌شد در ایران هم اینطور عمل کرد؟ گفت: مسئله اینجاست که اگر ما سینماها را با یک سوم مخاطب باز کنیم، سوی دیگر ماجرا به تهیه کننده برمی‌گردد که آیا راضی می‌شود فیلمش را در این شرایط اکران کند؟ چون تفاوت کشور ما با جایی مثل ایتالیا این است که در ایتالیا بیش از ۷۰ درصد فیلم هایی که روی پرده می‌روند محصول آمریکا هستند و با قیمت نازلی تهیه می‌شوند ولی در اینجا تهیه‌کننده حساب می‌کند که اگر فیلمش را در زمانی مثل نوروز با حداکثر ظرفیت اکران کند، احتمال اینکه سرمایه‌اش برگردد باز هم کمتر از ۵۰ درصد است.
او افزود: همه این‌ها را می‌گوییم اما متاسفانه علائم و نشانه‌هایی مبنی بر ایجاد کارگروه یا تصمیم گیری در این باره دیده نمی‌شود و انگار همه چیز در کماست، چون اگر هم کاری انجام شده حداقل خبری به ما نرسیده است. بنابراین دوستان بدانند این دوران سپری می‌شود و در نهایت ما می‌مانیم و حجم زیادی مشکل که اگر فکری نشود، به جز اینکه رابطه جامعه سینمایی و دولت تیره‌تر از قبل شود نتیجه دیگری باقی نمی‌ماند.