سینماروزان/حامد مظفری: انتشار فیلمی کوتاه از تشویق بهرام بیضایی توسط حضار نمایش اخیرش “داش آکل به گفته ی مرجان” -که در استنفورد روی صحنه رفته-بسیاری از مخاطبان را متوجه ضعف جسمانی بیضایی کرده.

در این فیلم کوتاه بیضایی وقتی بعد از ادای احترام به حضار میخواهد به پشت صحنه برود، قدری لنگان می‌رود و انگاری به سختی تعادل خود را حفظ میکند ولی آن‌چه مهم است اینکه بیضایی در گفتار هنوز همان صراحت قبل را دارد.(اینجا را ببینید)

نزدیک به پانزده سال از مهاجرت بیضایی به آمریکا گذشته و متاسفانه با گذشت چهار دولت هنوز یک مدیر فرهنگی پیدا نشده که شرایط بازگشت به وطن بیضایی را فراهم کند.

واقعا مگر بیضایی جز یک سالن برای اجرای نمایش‌هایش چه میخواهد؟ الحمدلله که این سالها ده‌ها پردیس تئاتر و سینما افتتاح شده که برخی از بی‌مخاطبی،گرفتار تعطیلی شده‌اند. چه می‌شد یکی از این سالن‌های تعطیل و نیمه‌تعطیل را برای اجرا و کار کارگاهی در اختیار امثال بیضایی می‌گذاشتند؟

بهرام بیضایی هنرمندی که حالا و بعد از اجرای “داش آکل به گفته مرجان” می‌گوید: از خود را به گفته‌های مردم مشغول کردن، فرار کردم. از  تیرباران نظرات افرادی فرار کردم که وقتی سودشان در میان است من آدم خوبی هستم و وقتی سودی برایشان ندارم، آدم بدی هستم. من خودم میدانم که هستم و کجا ایستاده ام و محدودیت هایم چیست و اصلا این همه نظر بر من، لازم نیست. اصلا خودم را نسپرده ام به گفتگوهای افرادی که معلوم‌نیست فردا هم همین حرفها را بزنند چنان که در بسیاری موارد این اتفاق افتاده و روزی، با من بوده اند و روزی بر من!

فیلم تشویق و گفته های تازه بیضایی را اینجا ببینید.

برای خواندن اولین نظرات بر کار تازه بیضایی، اینجا را بخوانید.